Te oud begonnen aan zwanger worden?

Vind het altijd zo vermoeiend dat er zón stempel wordt gedrukt op 'oud' of 'jong' aan kinderen beginnen.
Ik ben van mening dat als je er nog niet aan toe bent om aan kinderen te beginnen en je dan een kindje krijgt je Te jong bent. En als je er aan begint en het lukt niet meer omdat je niet meer vruchtbaar bent je Te oud bent!
C'est tout!

Ik was er aan toe toen ik 33 was, gelijk de 1e maand raak.
En nu ben ik met mijn 35 jaar zwanger van de 2e, 1e maand raak.

 

Het topic gaat er niet over of anderen je te oud (of te jong) vinden. Maar of hier vrouwen zijn die er spijt van hebben dat ze zolang gewacht hebben, met name in verband met vruchtbaarheidsproblemen die zij later zouden hebben ondervonden.

Er worden dus niet zo zeer stempels gedrukt, als wel gevraagd of vrouwen bij nader inzien vinden dat zij er zelf te laat aan begonnen zijn.

 

Ik was 20 toen ik aan het HBO studeerde, maar ben ermee gestopt omdat ik geen carriere wilde maken. Ik wilde liever jong moeder worden en heb daarom destijds gekozen voor een praktische opleiding als secretaresse (1 jaar). Na dat jaar ben ik aan het werk gegaan en snel daarna raakte ik zwanger van de oudste. Op mijn 23e was ik dus voor het eerst moeder. Op mijn 25e kwam de tweede en en nu gaan we voor een derde. Ik heb niets met carriere maken en vind het moederschap veel belangrijker voor mij. Ik krijg er wel eens rare reacties, vooral van oud klasgenoten (vwo, veelal gestudeerd universiteit daarna), maar dit is mijn keuze. Ben vorig jaar weer begonnen met een HBO opleiding, maar na mijn propedeuse toch weer gestopt. Ik vind het gewoon niet belangrijk genoeg.

Volgens mij heeft het niets met leeftijd te maken, maar gewoon waar je interesses liggen. Werken doet mij niets, ik werk voor het geld en nergens anders voor.

Mijn man is wel redelijk bezig met zijn carriere, al vindt hij het ook niet heel belangrijk, het is voor mannen ook gewoon makkelijker doordat zij het vaker fulltime blijven werken. ( ja, had ik ook kunnen doen natuurlijk, maar dat vind ik geen optie, wil sowieso meer dagen thuis bij de kinderen zijn dan aan het werk) Hij is nog een half jaar jonger dan ik trouwens. Hij begon net aan zijn afstudeerstage toen ik was bevallen.

Bovendien speelt bij mij nog mee dat mijn moeder op haar 32e eierstokkanker heeft gehad en ze niet weten of het erfelijk is, waarschijnlijk niet, maar het zou kunnen. Ik zou het mijzelf nooit hebben vergeven als ik te lang had gewacht met het krijgen van kinderen en het daardoor niet meer zou lukken.

 

Ik was 30 toen ik zwanger werd, 31 toen ik beviel van ons meisje. Persoonlijk ben ik erg blij dat ik 'laat' moeder ben geworden. In de afgelopen 5 jaar ben ik een stuk veranderd en heb ik dingen uit het verleden echt achter me kunnen laten. Ik ben dus ook nu een andere moeder dan ik toen had kunnen zijn.

Maar, dit is achteraf gesproken Want 5 jaar geleden hadden we ook wel een kinderwens maar ik was toen net begonnen met een cursus, toen wilden we eerst verhuizen, daarna kreeg ik de mogelijkheid om een HBO opleiding te doen.... allemaal factoren om even te wachten!

Toen we eenmaal ervoor gingen vond ik het eerlijk gezegd wel spannend... Want wat als het lang gaat duren... Gelukkig raakte ik in de 1e ronde zwanger... echt een zegen hoor, want ik weet uit directe omgeving hoe het ook anders kan gaan helaas.

We hopen dat we nog meer kindjes mogen krijgen. Het enige 'nadeel' van mijn leeftijd is dat we dan niet een leeftijdsverschil van circa 4 jaar willen laten ontstaan. Want dan zou ik pas rond mijn 40e de 3e krijgen en dat vind ik voor mezelf op dit moment iets te oud!

 

Ik vind het carriere-argument ook niet per se opgaan. Ik ben zwanger geraakt (bewust) tijdens mijn promotietraject. Ik zat in mijn laatste jaar en werkte 60 uur per week. Ik werk nu officieel 32, maar in de praktijk nogsteeds ruim 40-45 uur per week in mijn vervolgbaan als postdoc/docent universiteit. Ik heb niet het idee dat ik het 1 voor het ander heb moeten opgeven, maar het is wel hard werken en er vrede mee hebben dat je geen tijd voor veel anders dan je gezin en je werk hebt. Ik vind dat juist erg overzichtelijk, was ook niet echt een erg sociaal dier of iemand met enorme hobbies (werk is een beetje hobby ).

Edit met een toevoeging: mijn proefschrift is voor het overgrote deel geschreven in de periode vanaf het terugkomen van verlof tot eind voorjaar dit jaar - met een baby, nachtvoedingen (nogsteeds ), en alles wat er bij komt kijken. Ik vond het af en toe best pittig, maar zou nooit een andere keuze gemaakt hebben als ik opnieuw kon kiezen

 

Ik ben op mn 30ste begonnen met zwanger worden en heb er bijna 3 jaar over gedaan. Volgens de gyn ziet mijn lijf er van binnen echter uit als dat van een 15 jarige en zijn mijn eitjes van goede kwaliteit . Ook bij de nekplooimeting bleek de kans op een afwijking minder dan 1 op 10.000. In ons geval heeft leeftijd dus niets met onze verminderde vruchtbaarheid te maken en ik heb dan ook geen spijt dat ik pas "zo laat" begonnen ben. Dit zou ik denk ik wel hebben gehad als ik pas eind 30 was begonnen met proberen en er dan achter was gekomen dat het bij ons zo moeizaam gaat - gewoon omdat ik dan nog zenuwachtiger zou zijn geworden over de timing.

 

je bent zo oud als je je voelt hoor! pas met mijn huidige partner wilde ik kinderen, dus eerder zat het er gewoon niet in. nu bijna 12 weken zwanger van ons 1e kindje en ik ben 36 jaar. iets meer dan een jaar erop moeten wachten en met 1 been in de mmm. super blij, alleen nog zenuwachtig voor de np meting van komende donderdag. mijn gevoel is goed, daar moet ik me maar aan vasthouden.

 

Bevruchte eicellen terugplaatsen geeft een lagere kans op zwangerschap en een hogere kans op miskramen, dan natuurlijk zwanger worden.
Als je dan ook nog eens ouder bent, wordt dat helemaal lastig. Niet echt een oplossing dus!

 

Ik kwam manlief helaas ook pas later tegen, dus hier zwanger geworden van Thirza toen ik 30 was en bevallen toen ik 31 was. Ik was in ronde 3 zwanger, dus ook dat was OK.
Vorig jaar rond deze tijd voor een tweede gegaan en in ronde 3 weer zwanger, wat uitgelopen is op een miskraam. Heftig bloedverlies gehad en een aantal andere klachten en vervolgens pas in ronde 6 weer zwanger, wat ook weer een miskraam is geworden helaas.
Gyns hebben hier mijn leeftijd (net 34) niet genoemd in het hele verhaal en wij gaan een aantal onderzoeken in om uit te sluiten of er sprake is van chromosoom-afwijkingen, complicaties na curettage en/of schildklierproblemen. Alledrie zaken waar mijn leeftijd niets mee te maken heeft.

Ik had wel graag wat eerder aan kids willen beginnen, maar die keuze heb je niet altijd.
Financieen zijn voor ons geen punt om kids uit te stellen, en carriere ook niet: die zaken hebben beide echt minder prioriteit dan kids krijgen. Dat laatste heb je, hebben we het afgelopen jaar maar eens keihard gemerkt, totaal niet onder controle: je krijgt ze echt.
Carriere en financien zijn zaken die je wel onder controle hebt en die altijd nog wel kunnen, als je het perse nodig vindt om daarin grote groeistappen te maken...

Een van mijn vriendinnen is gaan promoveren toen ze een kindje had en zwanger geworden van de tweede toen ze aan het promoveren was, (uiteindelijk een maand of 5 voor de bevalling gepromoveerd). Dat kan dus allemaal best gecombineerd, als je zou willen. Is maar net welke keuze je maakt

 

ach... en ik was net 28 en ik was te laat net als een heel aantal andere POFfertjes. Er is er een die nu net 27 is en al jaren in de mmm zit, vanwege de overgang.

You never know!
leeftijd zegt niet alles.

 

Of je zit in de MMM doordat het onvruchtbaarheidsprobleem bij je man ligt.. zaadproblemen komen veel voor!

Hier trouwens een voordeel dat ik jong voor kinderen ben gegaan (duurde wel een tijdje voor ik zwanger was van mijn zoontje) want ik kan op mijn werk nu niet meer promotie maken, maar met een paar jaar wel (want dan zijn er een aantal mensen met pensioen )

 

Ach, wat is te oud? Ik was 37 toen ik stopte met de pil. Maar mijn vriend en ik hebben elkaar ook pas "laat" leren kennen. Inmiddels ben ik 40 en hoop ik over 5 weken eindelijk dan ons eerste kindje in de armen te kunnen sluiten. Wij zijn zwanger geworden mbv IUI na tweemaal eerder een MA te hebben gehad. Wel hebben we na de tweede miskraam alle onderzoeken gehad. HSG, zaadonderzoek, bloedafnames, chromosomenonderzoek. Maar daar is dus nooit wat uitgekomen..Niks geen onvruchtbaarheid dus, maar gezien mijn leeftijd wilde de gyn meewerken aan IUI om de boel iets te "versnellen". Met succes, de eerste IUI was raak.

Ik heb er geen spijt van pas laat te zijn begonnen, de situatie was er eerder gewoon niet naar. Ook de gyn heeft nooit iets gezegd over mijn leeftijd..sterker nog, ze zei dat ik me niet zo moest vastpinnen op de leeftijd. Dingen lopen zoals ze lopen.

 

De vriendin die ik al eerder aanhaalde, is gaan promoveren terwijl ze een kind had en zwanger geworden tijdens dat proces. Die kreeg dat allemaal prima voor elkaar. Professoren etc liepen haar ook achter haar broek aan te jagen, maar zij is assertief en mondig genoeg om haar eigen tempo te bepalen en heeft dat dus ook gedaan.
Overigens: dat betekent in haar geval nog altijd dat ze sneller gepromoveerd is dan de meeste andere mensen doen....

We hebben het er in onze maatschappij ook erg naar gemaakt dat hetg zogenaamd niet kan: kids en carriere combineren.
Mijn manager (vrouw) heeft 4 kids en heeft een topfunctie in management gehad voordat ze voor deze baan koos. Ze heeft een stap terug gedaan omdat ze misselijk werd van de cultuur van al die mannen die zichzelf vreselijk belangrijk vinden en na een vergadering nog rustig 2 uur met de poten op tafel na zitten ouwehoeren, nergens over, maar als vrouwlief dan belt of hij de kids van school kan halen, rustig zeggen: Nee schat, ik zit midden in een vergadering, dat kan echt niet!

Dus we moeten als vrouwen ook meer grenzen gaan stellen en die mannen niet eindeloos laten aanklooien en hun ding laten doen.
Mijn manager werkt 28 uur en managet in die tijd een hele regio. Mannelijke collega's staan vaak te kijken hoe ze dat doet, zeker omdat ze haar uren zeeeeeer flexibel inzet, (om 3 uur weggaan om de kids van school te halen enzo). Wij vrouwen zijn veel beter in staat om te multitasken vaak en daar moet je dus ook gebruik van maken als je carriere wilt maken.

En daarnaast, mijn man zei dat laatst, die had op TV een vrouw horen vertellen dat JUIST het jong krijgen van kids handig is als je carriere wilt maken: als de kids op school zitten, kun jij weer veel gemakkelijker aan het werk en ben je dus weer veel meer beschikbaar voor je werkgever dan wanneer je midden in je carriereproces aan kids begint en er dan dus echt steeds tussenuit bent, (alhoewel dat getuige het voorbeeld van mijn vriendin, ook niet onmogelijk is!).

Dus joh.... relax Stel je prioriteiten, (is carriere echt zo belangrijk, of ga je je gewoon richten op werk doen waar je plezier in hebt. Alhoewel ik daarmee ook niet probeer te zeggen dat die twee nooit samen zouden kunnen gaan).

 

Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar wil alvast wel even reageren.

Ik ben zelf 25 op dit moment en ik verlang heeel erg naar kinderen. Ik rammel dan ook letterlijk en figuurlijk. Ik vind carriere niet belangrijk, dit kan later ook nog. Ik heb 2 mbo opleidingen gedaan en ben inmiddels al 2 jaar opzoek naar werk en kan niks vinden.

Ik zou absoluut niet fulltime willen werken als er kids zijn. Je hebt ook nog een huishouding en een kdv is ook niet gratis. Ik wil me kinderen wel graag op zien groeien.

Mijn moeder was 24 toen zij me kreeg en had zelf ook graag rond die leeftijd moeder willen worden. Financieel gezien heb ik het niet breed en me kinderen zullen misschien niet de niewste dure speelgoed krijgen die in is. Ik heb dit als kind ook niet gekregen en ben alsnog heel gelukkig geworden. Je leert daarvan dingen meer waarderen. En ik vind dat een kind ook dingen moet verdienen.

In mijn omgeving zijn er mensen die al wel kinderen hebben ( rond de 22 zijn begonnen). Ook vind ik niet dat je eerst een huis moet kopen voor je aan kinderen begint. In een huurwoning kun je ook prima kinderen hebben. Helemaal in deze tijd een huis kopen is voor veel mensen niet mogelijk.

Bij mij is er medisch ook nog wel wat er mee te maken heeft. Daarnaast zijn er dingen die me misschien nog wel te wachten staan aangezien het in de familie voor komt.

Hierbij mijn mening

 

Mee eens! Ik kreeg mijn eerste toen ik 25 was. Nog geen vaste baan, ik kon ook niets vinden! Nu hebben we de tweede ook en het is gewoon prima zo. Ik wilde niet het risico lopen dat het rond mijn 35ste niet meer zou lukken.

Bij mijn eerste kwamem vrienden vsn mij ouders op bezoek. Ik zei ooit wel een tweede te willen en toen zeiden zij dat ze dat ook wel hadden gewild. (een kindje en tweede is nooit gelukt) toen dacht ik echt " jamaar ik ben 25 en jullie zijn 40... Scheelt nogal..)

 

Jeetje, als ik op vastigheid qua baan en een koophuis had moeten wachten was ik al 40 geweest in mijn soort carriere. Tot je ergens een tenure track positie hebt bemachtigd aan een universiteit lopen de meesten al tegen de 40. En tot die tijd is het sappelen met tijdelijke contracten. Aangezien mijn man dezelfde hobby, eh, soort werk heeft is het steeds van project naar project en zitten we daarmee fijn in de dure huursector. We redden het prima hoor, je leeft gewoon anders en bent ingesteld op een verhuizing af en toe. Het leven is een stuk makkelijker als je er een wat minder vastomlijnd plan voor hebt in mijn ervaring

 

Ik was er nog niet eerder klaar voor.. Bij eef was ik 29 en meteen raak, nu ben ik 31 en duurde het 5 mnd..

Ik wist altijd wel dat ik kinderen wilde, maar pas toen ik bij de ikea een abnormale interesse voor ledikantjes kreeg werd het tijd om de pil weg te gooien..

Ieder zijn eigen tijd..

 

ik ben bijna 35. om mij heen is iedereen zwanger geworden NA 30 jaar, sommigen op 32 en 33, maar ook op 36-jarige leeftijd. Ik ben zelf een dochter van 37-jarige leeftijd. Ik heb dus ook echt met verbazing naar dit topic gekeken: natuurlijk speelt leeftijd een rol, maar what about de zekerheid van een goede relatie? Ik denk dat het door mijn omgeving komt, maar ik voel NU pas de drang om een kind te krijgen. Heb eerst geduldig gewacht op mr right en inderdaad ook flink geleefd en gefeest en aan mezelf gedacht. Grappig, ik kan me niets voorstellen bij het idee dat ik nu al 10 jaar moeder zou zijn. maar ik denk echt dat omgeving meespeelt: als ik al tien jaar alleen en eenzaam de non-moeder uit zou hebben gehangen was het denk ik anders geweest...

Overigens is er bij mij natuurlijk ook wel de angst dat ik 'te laat' ben. Maar ben ook vreselijk gelukkig dat ik geen kind heb gekregen met het vriendje dat ik op mijn 25e had...