Even een kindje halen... Op 11 augustus was ik 40+4 weken zwanger en ik was het helemaal zat! Mijn schoonmoeder was er die dag om me een beetje te helpen met onze oudste (die kon ik toen echt niet meer zo goed tillen). We gingen die middag nog naar het winkelcentrum, ik had de fiets mee, zodat ik eventueel terug kon fietsen, want lopen ging niet meer zo lekker, maar alle afleiding was welkom... Om 17.20 uur hadden we een afspraak bij de verloskundige en zij heeft me toen opnieuw gestript (dat was een week ervoor ook al gebeurd, zonder resultaat..) Dat was dus om ongeveer 17.30 uur. Ik durfde er niet teveel meer van te verwachten... Op de terugweg in de auto voelde ik echter wat lichte krampjes... Omdat ik manlief geen valse hoop wilde geven zei ik maar niets... Eenmaal thuis kwam ook mijn schoonzusje bij ons eten. Volle bak dus... Ik voelde nog wat meer krampjes. Tijdens het eten begonnen ze een beetje pijnlijk te worden. Na het eten bracht ik onze oudste naar bed en las nog een verhaaltje voor van Dikkie Dik, intussen dacht ik het gevoel van weeen te herkennen en toen we daarna met zn vieren (met schoonmoeder en schoonzus) nog een kopje thee dronken wist ik bijna zeker dat het zou beginnen. Ik zei dat het alle kanten nog op kon gaan, maar dat ik even in bad wilde ter ontspanning. Nou, ik zat er nauwelijks in toen ik heel zeker wist dat het was begonnen. Echte weeen, meteen om de 2 a 3 minuten. Het was begonnen!!! Ik hield het ongeveer een half uur tot drie kwartier vol in bad. Toen werd het te heftig om liggen op te vangen en wilde ik liever zitten. Dus het bad uit en half liggend/half zittend op bed nog wat weeen weggepuft. Om half 10 wilde ik dat manlief het ziekenhuis ging bellen. Daar vond de verloskundige dat we maar moesten komen. Vervolgens een zeer verbaasd schoonzusje gebeld of ze weer terug wilde komen om op onze oudste te passen. Die kwam gelukkig meteen! Het moet wel gek zijn geweest om mij zo met weeen te zien. Al puffend en hangend in een stoel probeerde ik me een beetje groot te houden. Ik dacht nog, straks schrik ik haar zo af dat ze later nooit meer kinderen wil... Na de laatste instructies voor dochterlief gingen we na een wee op weg naar de auto. Op straat kwam er echter weer een hele heftige wee en volgens mij wist de hele buurt toen wel dat ik ging bevallen. In de auto weeen wegpuffen is niet zo fijn, vooral niet als je ook nog een verkeerde beweging maakt, waardoor het je in de rug schiet... Zo puffend kwamen we rond 22.30 uur aan in het ziekenhuis. In de rolstoel, in de lift, op weg naar de afdeling verloskunde. Ik was erg blij dat het avond was en dacht nog; stel dat je overdag zo binnenkomt! Kreunend, steunend en puffend... Eenmaal geinstalleerd in een verloskamer bleek ik zon 5 cm ontsluiting te hebben. Dat was mooi, al 3cm meer dan die middag... De verloskundige en de dienstdoende verpleegkundige hadden het idee dat het nogal snel zou kunnen gaan. Ze vroegen meteen naar de babykleertjes. Wij waren echter nog steeds in de veronderstelling dat het allemaal nog wel even zou duren en vonden dat ze wel erg veel haast hadden. Intussen werden de weeen wel steeds heftiger, maar het lukte me nog wel om ze, zittend op de rand van het bed, weg te puffend. Ik kneep in de handen van mijn lief. Die bleek echter de camera nog in de auto te hebben liggen, dus toen hij snel op weg ging om de camera en de maxi-cosi te halen nam de kraamverpleegkundige even zijn plek in. Ze bleef maar vertellen dat ik het goed deed. Sommige weeen waren dan ook best goed weg te puffen. Ik noemde ze koekie-eitje weeen. Andere waren best heftig en dan wist ik soms echt even niet meer waar ik het zoeken moest. Om half 12 wisselden de kraamverpleegkundige en de verloskundige van dienst. Vlak daarna werd nog een keer gekeken hoe ver ik was. De verloskundige zei dat ik 8 cm ontsluiting had, maar later las ik in het verpleegkundig rapport dat dit 6-7 cm was, maar dat ze 8 had gezegd omdat het wat tegenviel. Kleine beeb deed het gelukkig helemaal prima al die tijd. Toen werden om 0.00 uur de vliezen gebroken en had ik wel meteen 8 cm ontsluiting. Dat maakte de weeen ook wel heftiger en op het moment dat de vliezen werden gebroken en het vruchtwater naar buiten kwam voelde ik de baby ook zakken en de druk toenemen. Toen pas had ik ook het gevoel dat het wel eens niet zo lang meer zou duren. Tien minuten van heftige weeen volgden. Het was lastig ze op te vangen, vooral omdat ze graag wilden dat ik ze op mijn zij op bed opving. Dat was beter voor de kleine, maar ik wist echt niet meer hoe ik ze nog moest opvangen en vroeg bij elke wee wat ik moest doen. De verloskundige antwoordde dat ik er niet zoveel over na moest denken en ik wist nog uit te brengen dat ze toch zeker verloskunige was en geen psycholoog.. Na die 10 minuten kwam er een soort oerkracht in me los. Mijn lijf nam het over en ik kon alleen nog maar meedoen. Vriendlief zag hoe heel langzaam het hoofdje geboren werd en ik kon alleen nog maar denken dat ze eruit moest en wel nu! Om 0.50 uur, Na 17 minuten persen was ze er al. Met haar handjes langs haar hoofdje werd ze geboren en daarna meteen op mijn buik gelegd. Wat een heerlijk gevoel! We waren echt waanzinnig blij, gelukkig en heeeeel erg trots! De kleine meid wilde meteen aan twee borsten drinken en nadat ik gehecht was (tja, het gevolg van met twee handen naast je hoofd geboren worden) wat ik overigens erg vervelend vond, mocht ik lekker douchen en kregen we beschuit met muisjes! Omdat alles zo goed ging zijn we om 4.30 uur weer lekker met zn drietjes naar huis gegaan. Onze oudste had gewoon lekker geslapen en helemaal niet gemerkt dat wij even naar het ziekenhuis waren geweest om haar zusje op te halen...
ik zal ook mijn verhaaltje eens plaatsen... dinsdag 14-06 moest ik op controle bij de gyn... hij vroeg hoe het ging ik: prima als ze maar niet as vrijdag komt.. gyn: waarom niet..? ik: dat laat me oma euthanasie pkegen en ik zou t heel vervelend vinden als de geboorte dag hetzelfde is als de sterfdag van me oma. gyn zegt trek je onderkleding maar uit dan gaan we even kijken.. zo gezegd zo gedaan 2 cm ontsluiting !! (daar heb ik met jayden 20 uur over gedaan ennu niks gemerkt) Das mooi dan kunnen we je morgen met gemak inleiden dan kan je donderdag met je kindje naar je oma om foto's te maken!! (zit nu weer met tranen zo gek was ik meteen op die man) ik naar de auto manlief gebeld zodat ie op zn werk kon zeggen dat ie er morgen niet zou zijn omdat ie weer papa werd... nog even langs de witgoedzaak een droger gekocht toch makkelijk met 2 ukkies . woendag 15 juni moesten we om half 9 in het ziekenhuis zijn. daar aangekomen praatje en ze zouden om 9 uur de weeenopwekkers geven zo gezegd zo gedaan .. hele lichte ween niks aan het handje, om half 10 werden me vliezen doorgeprikt en de opwekkers wat hoger gezet.. tot 11 uur waren de weeen goed te doen en toen was het 3 cm om 12 uur was ik het echt zat en om half 1 om een ruggeprik gevraagd. die kreeg ik niet!! want ik ging naar hun idee te snel! ik zat op 5 cm ik kon niks meer met de weeen ze zaten met ze 2e in me rug te duwen zo hard dat ze me af en toe terug moesten trekken anders zouden ze me uit bed duwen, had het idee dat het 1 lange wee was! maar dat klopte wel want om 13:06 had ik ons mooie meisje siënna in mn armen dus in 36 minuten van 5cm ontsluiting naar een baby!! bij jayden heb ik over de hele bevalling (vanaf de eerste serieuse wee) 44 uur gedaan. nu net aan 2 uur vanaf de eerste serieuse wee nou doe mij die 44 uur maar!! haha donderdag met toestemming van de verloskundige nog naar me oma geweest en gelukkig wat mooie foto's kunnen maken vrijdag om 17:00 is ze overleden maar ze heeft wel dr enige 2 achterkleinkinderen (mijn kids) mogen ontmoeten en dat geeft me toch een heel goed gevoel! fototje bijgevoegd 4 generaties Siënna, ik, me moeder en me oma... moet wel zeggen was heel moeilijk om me tranen te bedwingen (wilde ik voor me oma) maar met al die hormonen was het niet echt gelukt
Kan me voorstellen dat het je niet gelukt was je tranen te bedwingen. Mijn schoonvader heeft ook euthanasie gepleegd. ik was toen 33 weken zwanger. Precies 3 weken daarna is mijn zoontje en zijn laatste kleinkind geboren. Hebben hem wel kunnen vertellen hoe hij zou heten. weten niet in hoeverre hij het echt meegekregen heeft, het enige wat hij zei mooi Mijn zoon heet voluit Randy Liam Jerry. hij is vernoemd naar hem. Laatste naam. Mijn schoonvader heette gerard maar hebben engelse vrienden en die noemden hem Jerry. Sterkte meid. volgende week de 15e is het alweer een jaar geleden. Ben blij voor jullie dat je nog foto`s van haar hebt met de jongste. Hbe ik jammer genoeg niet. jennefer
Het is vandaag alweer 16 weken geleden maar hier dan ook mijn bevallingsverhaal: Vrijdag 20 mei om 8.00 hadden we een afspraak bij de gyneacoloog. Ik was toen precies 41 weken zwanger, en was dus doorverwezen door de verloskundige. Ik baalde enorm, want ik wil gewoon met de VK erbij bevallen, en ook het liefst gewoon 'normaal' in plaats van ingeleid te worden. Voordat we weggingen had ik steeds wat vochtverlies, dunner dan afscheiding, maar geen water te noemen. Ik dacht nog 'Gatver, ook lekker fris als ik straks onderzocht wordt misschien' Na de laatste keer nog mijn inlegkruisje te hebben verwisseld gingen we naar het ziekenhuis. Daar dus aan de CTG gelegen, was prima en een echo gehad voor het vruchtwater, ook prima. Ze wilde me gaan onderzoeken dus ik vroeg of ik nog even naar het toillet mocht. Weer ´verschoond´ en ik dacht laat ik het toch maar even vragen wat het kan zijn. De VK in het ziekenhuis vroeg om mijn inlegkruisje en ik voelde het er nu ook uitlopen. Het bleek dus wel vruchtwater te zijn!!! Een van ´mijn´ eigen VK liep ook in het ziekenhuis dus die werd er bij gehaald. Geen onderzoek nu, maar naar huis want het zou dus kunnen gaan beginnen. Zo niet, de volgende dag om 11.00 terug komen. Wij naar huis, met een heel raar gevoel, dat weekend zouden we dan eindelijk ons kindje krijgen, hoe dan ook! De hele dag niks gemerkt, en ondertussen de smsjes ontvangen waaarin mensen vroegen wanneer ik nu ingeleid zou worden... maarja wij wisten wel beter Om 22.30/23.00 ben ik naar bed gegaan en daar begonnen langzamerhand de krampjes, al snel rond 23.30 waren het serieuze weeen en die kwamen al steeds vaker en deden best pijn! Het overviel me best wel, en rond 2.00 heb ik de VK gebeld, ik had ze niet echt bijgehouden dus ze zei dat als ze echt om de paar minuten kwamen en een minuut aanhielden ik moest terug bellen... Rond 2.45 had ik het niet meer, weer gebeld, en ze zou komen kijken. Ondertussen kreeg ik last van diarree en de weeen waren zo heftig dat ik ervan ging overgeven. Ik voelde me dus echt k*t. Op de wc met weeen, diarree en ook nog overgeven, verschrikkelijk! Om 3.15 was de VK er en ik had 5 cm. Ik was wel blij want was zo bang dat er pas 2cm ofzo was. We mochten dus langzamerhand richting het zieknhuis. Wat een hel, naar buiten, weer overgeven en dan die autorit, die maar een minuut of 7 duurt maar voor mijn gevoel eeuwen. Toen vanaf het parkeerterrein naar binnen waarbij ik elke boom/paaltje of wat ik maar tegenkwam omver heb geprobeerd te duwen. De weeen bleven komen en komen, ik had geen pauzes meer. We waren om 4.00 in het ziekenhuis en de VK had gezegd rond 6.15 te komen kijken, ik wist niet hoe ik dat vol zou moeten houden! Gelukkig was zij ook al richting het ziekenhuis gegaan want rond 4.30 kreeg ik ontzettende druk van onderen. En wat bleek.... 10 cm!! Ik dacht Okeee nog een kwartier dan is ze er... maar helaas, dit duurde nog zo'n 55 minuten! Oh wat was dit vermoeiend. Zelfs de persweeen kwamen elke 2 minuten! Om 5.45 met behulp van een knip was eindelijk onze dochter geboren. 8 pond en met een handje langs haar hoofd heeft ze het me niet makkelijk gemaakt maar I DID IT! Daarna kwamen er allemaal artsen enzo rond mn bed staan want me baarmoeder trok niet goed samen waardoor ik veel bloed bleef verliezen. Mij maakte het allemaal niet uit, want ik had mijn baby! Uiteindelijk bijna 2 liter bloed verloren, waardoor we een nachtje moesten blijven. De eerste week heb ik geroepen NOOIT meer! Maar nu soms al flink de kriebels voor een 2e. Ach zo'n 6,5 uur vanaf de eerste wee heb ik het toch niet slecht gedaan! En dat voor een eerste keer.
Mijn bevallingsverhaal: Ik was 37,5 weken zwanger en nog druk in de weer met van alles, wassen, schoonmaken etc... had helemaal nog niet het idee dat de kleine zich snel zou aankondigen. 's nachts om kwart over twaalf, we lagen net in bed, zou ik mijn vriend even aanstoten omdat hij lag te snurken... ik draaide me om en voelde ineens een hele hoop vocht langs mijn benen lopen... We waren meteen klaarwakker en doodnerveus voor wat er komen ging. We wilden nog even wat slaap pakken voordat de weeen zouden beginnen, dit duurde echter niet lang. Ze kwamen al vrij snel op elkaar, om de 2-3 minuten en ze werden ook al snel heftiger. Om zes uur 's morgens is de verloskundige langs gekomen om de vordering te bekijken, ik had toen 2 cm ontsluiting. Afgesproken dat ze aan het einde van de ochtend nog eens zou langskomen. Toen ze om 11 uur weer kwam had ik al erg heftige weeën die snel op elkaar kwamen, soms zat er niet eens tijd tussen en kwamen er 3 direct op elkaar! Het naarste was dat het rugweeën waren die ik moeilijk op kon vangen. Ik had toen 3-4 cm ontsluiting echt een tegenvaller na 10 uur weeën. De verloskundige vond het dan ook beter dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor pijnbestrijding omdat ik het anders nooit vol zou houden. Het ziekenhuis waar we in de eerste instantie naar toe zouden zat helaas vol waardoor we naar een ander ziekenhuis 15 minuten verderop moesten... Toen ik in het ziekenhuis aankwam werdt ik aan een pompje pijnstillers gelegd, en werden er allemaal banden om mijn buik gedaan om de hartslag en weeënsterkte in de gaten te houden. Ik had niet het idee dat de pijnstillers wat deden, dit schijnt wel vaker voor te komen bij rugweeën dus ik had nog steeds erg veel pijn van de weeën. De band die de hartslag van de baby in de gaten hield werkte niet goed (dachten ze toen) omdat er telkens een extra slag te zien was. Ze hebben toen 3 (!) keer een elektrode bij me ingebracht, die op het hoofdje van de baby ging, maar de extra hartslag bleef. Omdat dit de verloskundige nogal zorgen baarde is de gynaecoloog erbij gehaald, ik had toen 7 cm ontsluiting. Toen ik bijna 10 cm ontsluiting was mocht ik gaan persen, de gynaecoloog ging het laatste randje wat er nog zat met zijn vingers weghalen... dat deed me toch pijn!!! Tijdens het persen bleek dat de hartslag van de baby daalde en omdat het er niet uitzag dat hij snel geboren zou worden werdt er toen besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Ik moest de persweeën opvangen terwijl ik naar de OK gereden werdt, wat een verschrikkelijke rit was dat... In de OK aangekomen kreeg ik een ruggenprik, wat een verademing was dat zeg... geen weeën meer. De keizersnede verliep ook niet echt soepel, ten eerste hebben ze de baby tijdens het maken van de keizersnee geraakt zodat hij nu een sneetje in zijn hoofd heeft zitten. en omdat ik al geperst had, was het hoofdje al wat dieper gaan zitten, met gevolg dat ze de snee vrij groot moesten maken en hij zelfs nog met de vacuumpomp gehaald is. Toen hij geboren is hebben ze hem direct meegenomen om goed naar zijn hart te luisteren, er bleek nog steeds een extra slag in te zitten en hij is toen direct aan de hartbewaking gelegd. Mijn vriend is met hem meegegaan terwijl ik gehecht werdt. Ik vond dat echt een vreselijk moment en voelde me erg eenzaam ondanks al die dokters en zusters om me heen. Die avond werdt ik met mijn bed naar de kinderafdeling gereden waar ik hem toen voor het eerst vast kon houden, wat was dat een mooi moment. Helaas moest hij de eerste nacht aan de hartbewaking blijven. Gelukkig is hij de volgende dag helemaal gezond verklaart en mocht hij bij mij op de kamer staan. Vond het al met al een heftige bevalling, het zal ook nog wel ff duren voordat ik het helemaal verwerkt heb. Gelukkig zijn we nu weer lekker thuis en kunnen we met z'n drietjes lekker gaan genieten!
@ blike: Heftig verhaal zeg.. Wat onwijs naar (en slecht) dat ze in z'n hoofdje hebben gesneden tijdens de keizersnee! Echt, daar viel m'n mond van open.. Vind het trouwens sowieso wel bizar dat ze je tijdens je persweeen nog hebben weggereden voor een keizersnee (maar goed, het zal dan wel echt nodig zijn geweest, maar het lijkt me zo onwijs tegen de natuur in..)
Blike! Als eerste van harte gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! Jeetje is allemaal dus best heftig geweest met die spoed keizersnede, en idd wat mamacharlotte zegt; dat ze dat nog gedaan hebben tijdens de persweeen... Mijn zoontje was niet ingedaald en lag ook nog eens verkeerd, ik moest 2 uur mijn persweeen ophouden om hem te laten zakken en uiteindelijk moest hij er ook zsm uit omdat zijn hartje er elke keer mee stopte en toen ook vacuumpomp erbij gekomen enzo en wet nog dat ik zei; kunnen jullie geen keizersnede doen????? maar dat kon niet meer omdat hij toch al zover was schijnbaar....scheelt per ziekenhuis en bevalling denk ik. Gelukkig heb je het weer achter de rug meid! Hopelijk gaat het met jullie allebei goed en kan je er lekker van gaan genieten meid! Gr Debster
Blike Als eerste natuurlijk gefeliciteerd met jullie zoon Nick!! Ik zag de foto's, wat een mooi mannetjes zeg!! Ik heb net ff je verhaal gelezen. Ik kan me voorstellen dat je het een hevtige bevalling vond.. Jeetje dat is ook niet niks zeg. en dan nog dat ze Nick gesneden hebben. Heel bizar!! Maar gelukkig zijn jullie nu lekker thuis en gaat alles goed. Geniet er van meis!!
Bij deze mijn bevallingsverhaal!! Zaterdagochtend 20-8 werd ik om 8 uur wakker van lichte krampen. ik zocht hier verder niet achter en ik moest om 10u toch in het ziekenhuis zijn voor een CTG omdat ik een week later ingeleid zou worden. Onderweg werd het wel wat sterker maar niks schokkends. in het ziekenhuis aangekomen aan de ctg en waren wel wat onregelmatige weeen te zien maar niks concreets en kon nog wel lang duren dachten ze. Dus werden we met een nieuwe afspraak voor een CTG naar huis gestuurd. Rond half 12 waren we thuis en werd het allemaal wel wat heftiger en moest ik ze weg gaan puffen maar nog steeds erg onregelmatig. Ondertussen heeft vriendlief boodschappen gedaan en heb ik nog de laatste dingen in de tas gedaan en verder opgeruimd. Even de douche ingegaan en inmiddels was 13u geweest. Toen maar de VK gebeld die er om 14u was. had toen 4 cm ontsluiting, zei me weinig omdat ik al meer als een week met 1 a 2 cm ontsluitng liep en al 2 keer gestript was. Ze heeft mijn vliezen gebroken en is toen weer voor een uurtje vertrokken. De (buik)weeen werden steeds heftiger en een half uur later kwamen er ook nog eens rugweeen bij dus kreeg het gelijk dubbelop. Om 15u kwam ze terug en toen zat ik op 5 cm ontsluiting. Ze zei nou dat gaat netjes volgens het boekje. zoals het eruit ziet ben je rond 20/21 uur moeder. Ik wilde graag in het kraamhotel bevallen en ze vroeg of ik daar al heen wilde. Ze belde dat ik eraan kwam en rond 16u waren we binnen. Alles werd uitgelegd en toen werden we lekker met rust gelaten. Ik ben in bad gaan liggen omdat ik de weeen dan beter kon opvangen. Na meer dan een uur in dat bad te hebben gelegen trok ik het echt niet meer en ben ik eruit gekomen. Kon nog net naar het bed lopen want het leek wel of er geen pauze meer tussen zat. Ik zei tegen vriendlief; ga ze maar halen want ik trek het echt niet meer en ga dit niet meer volhouden. Ze kwamen gelijk en ze ging voelen en zat ik na 1,5 uur van 5 cm op 9 cm!! zo zegt de VK dit gaat niet meer volgens het boekje haha Ze wilde het randje weghalen maar heb geschreeuwd dat ze dr hand eruit moest halen want daardoor kreeg ik alleen maar meer pijn! Na 5 min kreeg ik persdrang en mocht ik gaan persen. Na 10 min, persen vroeg ik aan de VK hoelang denk je dat ik nog bezig ben. zegt ze ongeveer 20 min! En gelijk had ze! Om 18.05u is toen onze dochter geboren! na 30 minuten persen!! Vriendlief heeft haar opgevangen en bij me weggelegd. Na het hechten en wat gegeten te hebben mocht ik gaan douchen en als dat helemaal goed ging mocht ik naar huis! Gelukkig ging alles helemaal goed en om 20.30u waren we op weg naar huis!! Ze hebben me wel gewaarschuwd dat bij een 2de ik niet zo lang moet wachten met bellen anders vliegt ie eruit hahaha
@Cilla; Krijg echt kippenvel van je verhaal! Ben blij voor je dat je dit moment nog zo gegund was!! Mijn oma heeft het helaas net niet meer mee mogen maken vandaar dat je verhaal me zo aanspreekt.
Hier ook mijn verhaal. Vrijdag 15 juli; Vochtverlies, toch even het ziekenhuis gebeld, ze konden niet zeggen of het vruchtwater was maar in de gaten houden. Op de echo zag alles er goed uit ook het vruchtwater. Maandag 18 juli: 8:30 - Controle in het ziekenhuis i.v.m. de zwangerschapssuiker, alles ziet er goed uit en de baby heeft voldoende vruchtwater. 10:00 - Thuis lekker koekjes bakken, ik moet de hele tijd 'plassen' lijkt wel of ik het niet kan ophouden. 11:00 - Het wordt steeds erger, ineens bedenk ik me dat het m'n vruchtwater kan zijn. Ziekenhuis gebeld. 12:30 - In het ziekenhuis, en ja hoor het is vruchtwater, alles is goed met de beeb, maar geen weeën. Ik mag naar huis, maar moet bellen zodra de weeën beginnen of vruchtwater van kleur veranderd, anders morgen 11:00 terugkomen. Dinsdag 19 juli: 11:00 naar het ziekenhuis, nog geen tekenen van de bevalling. Maar gelukkig is alles goed met de beeb. Er wordt besloten mij woensdag in te leiden, als het niet spontaan gebeurd. Ik moet om 6:30 bellen, om te kijken of er plek is en dan om 7:00 er zijn! Vriendlief heeft vrijgenomen, de rest van de week. Woensdag 20 juli: Ik heb slecht geslapen en ben nu toch wel zenuwachtig, ik ben om 5:30 opgestaan om nog even te douchen en het huis aan kant te maken. 6:30 - ZH gebeld, geen plek , ik moet om 8:30 weer bellen. 8:30 - ZH gebeld, nog geen plek, ik word gebeld als er plek is. 10:45 - ZH belt, of ik er om 13:00 kan zijn. 13:00 - In het ZH met vriendlief en me mams. Gezellig in de wachtkamer. 15:30 - Er is plek, ik word aan de CTG gezet. 16:30 - VK gaat toucheren, 2 cm ontsluiting. Alles ziet er goed uit en ze gaan infuus prikken. Wat een ramp, 11 keer misgeprikt!!! en een uur verder. De anesthesist wordt erbij gehaald, en die prikt in 1 sec! goed! 17:30 - ik lig aan het infuus, eindelijk, na een hele dag op van de zenuwen. Het infuus loopt en wordt geleidelijk omhoog gezet. 22:00 - 2,5 cm ontsluiting, en de weeën zijn onwijs heftig, De beeb krijg een dingetje op zn hoofd voor zn hartslag. Het infuus moet omhoog, en ik besluit een ruggenprik te vragen. 22:30 - ruggenprik door dezelfde anesthesist, ondanks de heftige weeën, gaat het. De ruggenprik werkt super! Ik kan zelfs nog slapen door me weeën. Om Donderdag 21 juli 2:00 5 cm ontsluiting, eindelijk begint het een beetje op te schieten. De nachtdienst is onwijs relax en ik krijg nu ook vanzelf weeën, het infuus gaat lager. Dan gaan me eigen weeën weer wat minder gaat het infuus omhoog, zo gaat het de hele nacht door. Ondertussen hebben we het ontzettend gezellig met vriendlief, me mams en de nachtdienst. Naast het dingetje wat de beeb op zn hoofd heeft krijg ik er nu ook eentje bij om de weeën te meten, want via de CTG is het niet heel duidelijk meer. Controle van de beeb door de arts, er word een krasje op zn hoofd gemaakt, want het schiet niet op, ze gaan kijken of de beeb nog genoeg kracht heeft. Dit heeft onze kleine! 6:30 10 cm ontsluiting, de epiduraal wordt lager gezet en ik mag persen maar het schiet niet op. 7:30 wisseling van de dienst. Ik mag nog even door persen maar schiet nog steeds niet op. Wat later gaat ineens gaat me epiduraal helemaal uit en me wee-opwekker naar 8. Wat later naar 16. De arts is net weg, en ik zeg tegen vriendlief het moet eruit, druk die bel. De arts komt: Jeetje mevrouw dit is wat anders dan drnet. Duhhh, logisch toch als je de opwekkers zo hoog zet en ik geen ruggenprik meer heb denk ik...Ik pers maar er komt voor mijn gevoel geen vordering in. Ik ben ook helemaal op, doordat ik die nacht ervoor slecht had geslapen, en lang heb moeten wachten! Ik roep: kan niemand mij een handje helpen?! De gyn word er bijgehaald. Ze besluiten een vacuumverlossing te doen. Ondertussen lig ik nog te puffen en te persen, benen vast te houden...En iedereen zit aan me van de artsen, etc. Ineens ziet iemand waardoor het niet opschiet, me zorgvuldig geprikte infuus is eruit ...Hoe ik aan het persen ben, me benen vasthoudt, houdt een co-assist me hand en infuus vast. Probeert de ander in mn andere hand te prikken (die ook al blauw is van misprikken)...Roept de gyn ik moet luisteren en zegt weer iemand hou je benen vast, en de andere zeggen hou je handen stil. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet...Dan wordt ik geknopt Dan zet iemand de vacuum alvast aan terwijl die nog niet op het hoofdje zit maar in mij...Gelukkig was ik daar nog verdoofd...En toen zat ie eindelijk op het hoofdje en na 2 persweeën werd om 9:50 onze zoon geboren!!! Wat een gevoel van geluk en opluchting ging door me heen! Alsof ik de hele wereld weer aan kon De bevalling vond ik echt niet leuk, en riep ook gelijk NOOIT meer!!! Maar na een paar dagen, was die mening al veranderd! En alles wat er gebeurd is, tijdens het bevallen is maar een bijzaak. Want wat brengt zo'n kleine veel liefde met zich mee. Ik geniet elke dag van me kleine man die morgen alweer 8 weken oud is, en gegroeid als kool! Ik zou hem voor geen goud meer weer willen missen!
Vandaag om 4.02 uur bevallen van onze 2de dochter: Jasmijn. Het begon gisteravond met "gerommel". Om 22.30 uur naar bed, maar kon niet slapen, menstruatiepijn.....om de 7 minuten.......he ik moet ze wegpuffen..... Om 23.30 vk gebeld en moeder i.v.m oppassen van Julia. Ik wilde poli klinisch bevallen en mocht van de vk naar het ziekenhuis. In de auto (20 min.) werden de weeën heftiger, man lief mocht niet hard over drempels rijden. In het ziekenhuis bleek ik 2 cm. ontsluiting te hebben. Ik kreeg remkdjii3e(????) toegediend en ze braken de vliezen. Ondertussen ging het zo snel dat ik moest overgeven:x. Op een gegeven moment kreeg ik persdrang, maar mocht ik van de vk. niet persen.....tjeetje wat een strijd tussen lichaam en geest Toen het hoofdje stond mocht ik weer niet persen en toen schopte ik de vk Het deed zo ontzettend pijn!!!!!! Ik was een wilde beest en wilde het kind eruit persen!!!!!!! Na 9 persen kwam Jasmijn te wereld.
Bevalling van dochter: Met 40+5 ga ik 's oochtends nog even boodschappen doen op de fiets. Voelt niet zo lekker meer, maar hoop dat de kleine het ook vervelend vindt en besluit eruit te komen. Helaas! 's Avonds om ongeveer half 12 lijkt er toch wat beweiging in te komen. Ik ga beneden liggen zodat ik tussendoor wat kan lezen als ik niet kan slapen. 's Ochtends zijn de weeen regelmatig om de 5 minuten, maar nog goed vol te houden. 's Midddags toch even naar zkh aangezien ik al zo lang regelmatig weeen heb. Heb 1 a 2 cm ontsluiting, maar als ik het nog kan hebben lijkt het ze beter als we nog even naar huis gaan. 's Avonds 22.00 uur: De weeen worden steeds heftiger en ik kan ze niet meer goed opvangen. Heb al een paar uur heftige rugweeen. Om 23.00 zijn we in het ziekenhuis. Alles wordt aangesloten en er wordt een infuus met opwekkers geplaatst, omdat de weeen niet effectief genoeg zijn. Niet lang daarna krijg ik dan eindelijk een ruggenprik!!!! Wat een opluchting, alleen blijkt dat van korte duur. Elke 2 uur de hele nacht komt de pijn weer volle bak terug!:x Woensdagochtend vertelt de verloskundige dat ze denkt dat nog maximaal 2 uur weeen en dan nog een 1 uur persen. Ja hoor dat kun je wel! Ik denk alleen maar: Mens, waar moet ik het vandaan halen. Heb al 2 nachten niet geslapen!!!! Gelukkig denkt de dienstdoende gyn een uur later wel met me mee. Ik moet nog 1 cm en krijg nog een uur met een extra bolus ruggenprik. Als die cm dan niet weg is wordt het een KS. Helaas gaat de cm niet weg, maar wat ben ik opgelucht als ze na 36 uur besluiten om een KS uit te voeren! Ons meisje wordt helemaal gaaf geboren om half 2 's middags. We kunnen ons geluk niet op! Na 2 dagen mogen we al naar huis en het herstel gaat erg goed!!!!! Even posten en dan deel 2: Onze zoon!
28 september 2011 s Middags zat ik na de VK-controle even lekker in de tuin in het zonnetje, om op advies van de VK nog even wat vitamine D mee te pakken. Ik voelde wat menstruatiekrampen, maar die heb ik een beetje genegeerd, omdat ik die al wel eerder had gehad. Toch merkte ik wel dat ze steeds kwamen en weer gingen met harde buiken. Dat had ik nog niet eerder gehad. Vanaf 15:30 ben ik gaan bijhouden hoe snel ze achter elkaar kwamen. Er zat steeds maar max. 5 minuten tussen en ze hielden wel een minuut aan. Even in de gaten houden of het snel heftiger zou worden. Om 16:10 heb ik J. toch maar gebeld op zn werk, ik had het gevoel dat ik niet meer lang alleen wilde zijn nu. Ik besefte me toen toch wel dat het begonnen was. Ik heb al die maanden gedacht dat ik dan echt in de stress zou schieten of zenuwachtig zou worden, maar ik was echt zo rustig. Alsof het besef er niet helemaal was! Ondertussen ging ik tussen de weeën door heel relaxed de rest van de spullen in de vluchttas doen, wat opruimen en de was verder afhalen. Ik dacht: straks kan het niet meer. J. was 16:30 thuis. Hij heeft me maar even geholpen met alles, ik stond ondertussen eigenlijk al constant over een stoel gebogen om de weeën op te vangen. J. heeft nog een crackertje voor me gesmeerd. Ik vond dat ik nog wat moest eten, maar ik was niet meer in staat om er iets mee te doen. Om 17:00 hebben we de verloskundige maar gebeld, het leek namelijk wel erg snel te gaan. Die was er gelukkig snel, 17:25. Op dat moment had ik al 4/5 centimeter ontsluiting, dat had ik echt niet verwacht. Ze heeft meteen het ziekenhuis maar gebeld of er plek was. We konden met haar meerijden en waren om ongeveer 18:00 in het ziekenhuis. Vanaf het moment dat we hier wegreden heb ik niet veel meer meegekregen, ik kwam echt in de roes van de weeën en het wegpuffen ervan. Ik had helaas ontzettend veel kramp halverwege mn rug gekregen en die bleef tussen de weeën door erg heftig hangen, daar had ik bijna meer last van dan de weeën zelf, gek genoeg. Om die pijn iets beter te kunnen opvangen ben ik onder de douche gaan zitten, J. heeft geholpen om de douche vast te houden. Na een half uurtje kon ik de pijn daar ook echt niet meer opvangen en begon ik te denken aan pijnbestrijding. De verloskundige zei dat het zo snel ging, dat het waarschijnlijk geen zin meer zou hebben om de anesthesist erbij te halen. Ze zei dat ze erop vertrouwde dat ik dit kon, omdat ik het zo goed deed al. Ik vond het ergens ook wel een prettig idee om het toch helemaal op eigen kracht te gaan doen, ook al had ik dan zoveel pijn. De weeën werden uiteraard alsmaar heftiger en heftiger en de verloskundige heeft na de douche mijn vliezen gebroken. Ik had al gauw 8/9 centimeter ontsluiting en ik had al wel snel persdrang, maar ik moest dit nog een uur volhouden voordat mijn persweeën echt kwamen. Ik heb echt gebruld tijdens het puffen, ik heb er nog een dag keelpijn van gehad, haha! Om 20:30 mocht ik eindelijk gaan meepersen. De eerste 5 persweeën kon ik maar moeilijk opvangen, het was me nog niet echt duidelijk hoe ik moest persen. Soms was ik tussen de weeën door compleet van de wereld, af en toe juist heel scherp. J. heeft nog hard moeten lachen om een opmerking van me. Ik keek hem aan op een gegeven moment aan en zei heel serieus: Dit is écht niet leuk..! Ik ben vanaf toen ook echt vaak naar de klok gaan kijken. Ik wist dat het bijna voorbij moest zijn. Ik heb om 21:00 nog gevraagd of het nog lang zou duren. De verloskundige vermoedde dat het nog een half uurtje zou duren. Het duurde voor mn gevoel ontzettend lang, net als de weeën zelf. Op een gegeven moment had ik weer een hele krachtige en lange wee. De verloskundige en verpleegster dachten dat het weer voorbij was, maar ik voelde van niet. Ik was het ZO ontzettend zat en heb toen zo hard alles op alles gezet om deze wee over te laten zijn, dat Melle er in een keer uitkwam. Volgens J. schoot ik hem bijna tegen de muur aan de andere kant. Niemand had het al verwacht, zelfs ik niet! En daar was hij dan, onze zoon Melle, om 21:45. In de verte hoorde ik de verloskundige zeggen: J., pak hem maar aan, daar is hij al! Ik voelde dat er een warm glibberig lijfje op mijn buik werd gelegd en ik hoorde een klein schreeuwtje, en pas op dat moment drong het tot me door dat ik hem er al uit had geperst. Wat een ontzettend bizar, maar mooi moment was dat. Hij was er, onze zoon! Hij was er ECHT! Ik was klaar met de weeën! J. en ik hebben samen gehuild en we konden onze ogen niet van hem afhouden. Melle werd schoongeveegd en op de achtergrond merkte ik dat de verloskundige en verpleegster bezig waren met de navelstreng, die blijkbaar meteen was gestopt met kloppen. Dus J. mocht deze meteen doorknippen. Nog geen minuut later drukte de verloskundige op mijn buik, moest ik nog een keer persen en was de placenta ook al geboren. Ik vroeg nog ergens een beetje bibberig tussendoor: Ben ik uitgescheurd..? Dankzij mijn enorme laatste perswee helaas toch een beetje, dus ik ben daarna nog gehecht. Niet echt een pretje, maar de verloskundige zei heel terecht: Doet het meer pijn dan de weeën ? En gelukkig had ik een heerlijke afleiding op mijn buik liggen! We mochten diezelfde avond nog lekker naar huis, wat fijn! Die nacht natuurlijk niet geslapen en alleen maar naar ons mannetje gekeken en met hem geknuffeld. Ik besef me dat ik echt een droombevalling heb gehad! Het was heel heftig omdat het zo snel is gegaan, maar het kon eigenlijk niet beter. En nu alleen nog maar genieten!
Na mijn vorige verhaaltje over de bevalling van mijn dochter moest ik me even met onze zoon bezighouden. Daarom met enig oponthoud toch het verhaal van de bevalling van onze zoon. Man en ik hebben allebei het idee dat dit kind wel eens eerder geboren kan worden. Ik ben het de laatste paar weken dan ook wel een beetje zat. Het is best zwaar om zwanger te zijn van een flinke jongen en daarnaast ook een dochter van bijna 2 te hebben rondlopen. Gelukkig denkt de VK in het zkh die ik heb een beetje mee. Ik heb inmiddels namelijk ook lichte BI. Ik word regelmatig wakker van de pijn in mijn heupen. Gelukkig heb ik er met lopen vrijwel geen last van. De VK gaat proberen te regelen dat ik rond 40 weken word ingeleid. De dienstdoende gyn is echter heel streng en zegt nee pas met 41 weken. Met 39+6 heb ik weer een afspraak. De dienstdoende gyn staat op de OK, dus ik word gebeld wat we gaan doen. Met precies 40 weken mag ik langskomen dat VK kan kijken of ik inleidbaar ben, dus de volgende dag al. De VK heeft het erg druk de volgende ochtend en een collega van haar doet het onderzoek. Aangezien ik ook aardig wat vocht verlies word ik eerst met een eendebek geinspecteerd om wat vocht af te nemen om te checken of het vruchtwater is. Ik krijg een beetje op mijn kop omdat ik dit niet eerder gemeld heb. Ja, weet ik veel...... Het blijkt geen vruchtwater te zijn. Daarna nog een keer handmatig inwendig onderzoek. Jeetje, dit doet ook al zo'n pijn. De arts-assistent zegt dat ze wel net het hoofdje aangeraakt heeft, maar dat ik pas 1 cm heb en de bmm nog ver naar achter zit. Helaas mag ik echt niet eerder ingeleid dan 41 weken en ga ik weg met een afspraak voor de week erop om 7.00 melden op de verloskamers. De auto heb ik wat verderop geparkeerd en ik hobbel ernaar toe. Het is behoorlijk gevoelig, maar ik ga toch nog even boodschappen doen. Thuisgekomen bel ik onze vriendin die voor onze dochter zal zorgen tijdens de bevalling en we spreken af dat ze avond voor inleiding komt logeren. Tegen 14.00 uur besluit ik nog even een tukje te doen, nu het nog ongestoord kan. Ik leg mijn boek weg en denk hee, dat leek wel een wee. Vier minuten later nog een?! Ik stuur een SMS naar MrSporty met de mededeling dat ik denk dat de weeen beginnen, dat ik een kruik ga maken en dat ik hem op de hoogte houd. Beneden aangekomen lijken de weeen wel sneller te komen. De kruik heb ik wel gemaakt, maar niet gebruikt. MrSporty belt op om te vragen hoe het gaat. Ik zeg dat de weeen elke 2 minuten komen en stel voor het zkh te bellen aangezien ze me eerder willen zien vanwege KS bij vorige bevalling. Bij het zkh zeggen ze dat ik maar moet komen, want ze horen aan mijn stem (en puffen) dat het menens is. MrSporty wordt opgetrommeld van zijn werk. Die vraagt nog heel bijdehand of ik niet meer zelf kan rijden?! Ik zit inmiddels midden in een weeenstorm, maar doordat het buikweeen zijn en ik een cursus heb gevolgd kan ik ze behoorlijk goed opvangen. Eenmaal aangekomen in zkh worden we gelukkig gelijk doorgestuurd naar een verloskamer. Met een extra laken op het bed, omdat we mss nog weggaan straks. Ik word aangesloten aan de CTG om te kijken hoe onze zoon het doet. Ik ga nog even van bed af en waarschijnlijk daardoor wordt de CTG heel vlak. Ik word terug op bed gehesen en voorbereid op eventueel opnieuw een KS omdat onze zoon het moeilijk heeft. Ook wordt er een infuus geprikt om eventueel weeenremmer toe te dienen. Bij de 2e arm lukt dat. Door op mijn zij te gaan liggen, herstelt ons mannetje wat beter van de weeen, gelukkig. De VK die vanmorgen te druk was doet nu wel inwendig onderzoek. Ik blijk al 3 cm te hebben en mijn vliezen worden gebroken. Onze kleine man heeft het idd wat zwaar, want hij heeft in het vruchtwater gepoept. We worden even alleen met de zuster gelaten. Na een uur meld ik dat ik het niet meer zo lang volhoud. Ik wil eigenlijk wel graag iets tegen de pijn. De zuster beslist om de gyn te bellen om te kijken hoe ver ik ben. Deze komt en onderzoekt me. Ze zegt: Zal ik je even blij maken? Je bent net zo ver als de vorige x! Ik denk: Jan takken, al die weeen en pijn voor niets. Ik had toch wel minstens op 5 cm gehoopt. Dan blijkt dat we het verkeerd begrijpen, ik zit op 9 cm waar ik de vorige bevalling ben gestrand!!! 6 cm ontsluiting in 1,5 uur, joehoe! Ze gaat weer weg en enige tijd later krijg ik persdrang. Ik probeer het een tijdje weg te zuchten en de zuster belt de gyn. Nog iets later lukt het wegzuchten bijna niet meer. De zuster zegt dat t niet erg als ik soms een beetje meedruk en belt nog een keer de gyn. Ik krijg dit niet mee, maar ze wordt een beetje boos en zegt dat de gyn NU moet komen. Als deze komt blijk ik volledige ontsluiting te hebben en worden snel de beugels geplaatst en het eind van het bed verwijderd. Aangezien ze al ingeschat hebben dat dit een groot kind is, wordt de dienstdoende gyn ook al snel opgetrommeld en wordt de vacuum gereed gemaakt. De zuster zegt dat het persen ongeveer een uur gaat duren en dat me dat best gaat lukken, aangezien ik al 3x gemeld heb dat ik zo bang ben voor het persen. Dan gaat alles heel snel. Zijn hoofdje krijg ik er zelfstandig uit, maar het blijkt dat het armpje van meneer niet goed ligt. Hij ligt met een opgeslagen armpje. Het armpje wordt goedgelegd en met wat kunst en vliegwerk en een rukje met de vacuumpomp wordt onze Luc geboren om 18.38 uur!! Binnen 25 minuten!!!!!! Ik krijg hem meteen op mijn buik gelegd en o wat is dat mooi!!!!!!! Ik moet er wel even aan wennen. De vorige x duurde het een tijd dat ik onze dochter bij me kreeg vanwege de KS. Dat was direct 'mijn dochter'. Nu denk ik de eerste paar seconden: Ohhh, een baby op mijn buik, maar al snel voelt dit kind ook helemaal eigen. De navelstreng kan gelijk doorgeknipt en de placenta volgt ook direct. De artsen kunnen wel zien waarom dit zo'n flink kind is. De placenta is heel groot en zo'n dikke navelstreng heeft zelfs de ervaren dienstdoende gyn nog nooit gezien. Met veel moeite krijgen ze in 2e instantie de navelklem erop. Ik wordt heel netjes gehecht en na een suikerprik krijg ik de kleine aan de borst. We moeten een nachtje blijven vanwege het hoge geboortegewicht (4420 gram) en onze zoon moet 3x op suiker geprikt. Mss is dit voor mij ook wel beter, want als ik wil gaan douchen val ik bijna flauw dus ik word op bed gewassen. Ietsje later denk ik te moeten plassen, maar weer ga ik bijna van mijn stokje. De volgende ochtend worden we alletwee helemaal goedgekeurd en mogen we naar huis.
Wat bijzonder al die verhalen. Ik zal de verhalen van mijn bevallingen eens zoeken en plaatsten. @ Cilla, wat een opluchting dat je oma het nog heeft meegekregen zeg! En wat een mooie foto, 4 generaties, jullie lijken erg op elkaar! Mijn moeder overleed toen ik zwanger was van de 2e, ze wist wel dat ik zwanger was maar het geslacht heeft ze helaas niet meer meegekregen. Ik vind het wel heel zwaar als ik kijk naar mijn kindjes dat ze hun allerliefste oma nooit echt zullen kennen.