Toen we besloten hadden om proberen kindjes te krijgen zei vriend ook dat ie het wel gek vond misschien als ik dan een andere naam had. Maar om daar nou voor te trouwen? Ik heb toen gezegd dat als dat voor hem echt belangrijk is (gaat worden) dan vind ik het prima om te trouwen. Waarop we allebei precies tegelijkertijd zeiden: maar dan wel op maandagochtend gratis! Of we trouwen in las Vegas in zo'n kappelletje. Hebben we nog een leuke vakantie ook! Alhoewel ik mijn naam mooier vind maar goed, als vriend dat echt belangrijk gaat vinden dan wil ik zijn naam wel dragen. Het maakt mij persoonlijk echt niets uit.
Hij mag ook jouw naam gaan dragen, of jullie beiden beide namen he? (Wi kregen destijds een hele lijst aan opties )
Haha nee mijn vriend is dan een man-man. Die zal dan alleen zijn eigen naam dragen. Ik zou dan eerder een combi doen. Dus Theeleutje zijn naam - mijn naam. Zo heeft mijn moeder het ook geloof ik.... Maar het liefst zou ik mijn naam houden. Behalve als het voor vriend echt heel belangrijk wordt dat ik zijn naam ga dragen.
Helemaal mee eens... Behalve misschien het stukje over vriendschap. Is het echte vriendschap om zo dwingend jouw mening en wil aan iemand opleggen? Volgens mij is vriendschap juist "Let's agree tot disagree." (Laten we het er over eens zijn, dat we het niet met elkaar eens zijn."
Dat heb ik haar ook gezegd, in precies dezelfde woorden: Let's agree to disagree. Maar zij wil me persee 'overhalen' om toch te trouwen. Heeft weinig nut, al zou ik het wel willen, dan is het wel handig als vriend het ook wil. Kan moeilijk in m'n eentje voor het altaar gaan staan en eeuwige trouw aan mezelf beloven
Wij zijn ook niet getrouw, staat ook niet in de planning. Ook geen geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract. We zijn dit jaar 5jaar samen.Waarom wij niet trouwen? Kost een hoop geld, en het is 1dagje, evt nog huwelijksreis. Kan je beter nieuwe inboedel of een auto voor kopen. We houden toch wel van elkaar of we nou getrouwd zijn of niet. En vanwege het kindje: stefan is erkent als vader, en na de geboorte gaan we het ouderlijk gezag regelen, dat hij dat ook krijgt. En dat ik een andere achternaam heb, tja maakt dat ui of ik nou dezelfde of een andere achternaam heb ik ben toch de biologische moeder. Iedereen heeft een eigen mening, en daar hoor je geen ruzie om te krijgen, vriendschap is belangrijker dan een discussie die kan eindigen in ruzie.
Hier vinden we het ook onzin, we houden zielsveel van elkaar en daar verandert het boterbriefje niks aan. Maar wij gaan wel trouwen, over 6 weken zelfs al! En omdat wij het echt alleen doen om alles goed geregeld te hebben en ik dan dezelfde achternaam als ons kleine meisje draag, doen we het wel gratis op een dinsdagmorgen. Eigenlijk had ik het stiekem willen doen, maar in ons enthousiasme hebben we het toch verteld. En nu maakt iedereen er toch meer van dan het voor ons eigenlijk in 1e instantie was. Zo is vriendlief compleet aangekleed met stropdas en al, door mijn schoonouders. Ik krijg ook een mooie jurk, die maakt mijn moeder zelf, dat vind ik wel heel bijzonder. De een wil mijn haar doen, de ander mijn make-up... Tja, wij trouwen om half negen dus dat zie ik helemaal niet zitten. En nu vroeg mijn schoonmoeder van de week of we wel wat mooie foto's gingen laten maken, want we zagen er niets voor niets zo mooi uit... Het is goed bedoeld en iedereen is enthousiast, maar ik krijg er buikpijn van als ik eraan denk dat het al over 6 weken is en mijn jurk nog niet klaar is terwijl ik die in 1e instantie niet eens wilde! Maar ik mag me er niet druk om maken van mijn vriend, hoe we ook trouwen, we doen het omdat we van elkaar houden en wat anderen er ook omheen verzinnen, we trekken gewoon ons eigen plan die dag. Ik vertrouw dus maar gewoon op hem, we hebben de ringen en zijn al in ondertrouw, dus het belangrijkste is geregeld!
Wat stom van haar om jou toch proberen over te halen om te gaan trouwen. Wat is haar de vriendschap waard, vraag ik me af? Juist als vrienden zijnde moet je toch elkaars opvattingen over het leven, huwelijk, kinderen e.d. kunnen respecteren? Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar je moet respect hebben voor elkaars opvatting, imho. Ik wil ook gráág trouwen, maar het zou niet in mij op komen om vrienden van ons te gaan pushen dat ook te doen als ze het niet willen (en gelukkig zijn hem hun keuze!). Ik vind het iig erg vervelend voor je en ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen!
Tja, ondanks dat die "prinsesjes-voor-1-dag" mijn broodwinning zijn, geef ik je groot gelijk! Wel of geen huwelijk is een keuze die je tegenwoordig gelukkig mag maken. Al hoef je natuurlijk niet perse een feest te geven, maar kan je het doen zoals jij wilt. Ook al is het alleen maar een handtekening om alles geregeld te hebben voor de kinderen en daarna weer terug naar je werk. Als jij niet wilt trouwen, dan trouw je niet. Daar zou je vriendin dan ook respect voor moeten hebben. Al vind ik wel dat je niet alleen trouwt om de redenen die je zegt
Ik ben niet getrouwd, voordat we een kleine kregen. Mijn zusje gaat wel eerst trouwen en wil dan pas voor een kleine gaan. Twee verschillende mensen, twee verschillende keuzes Mbt je vriendin wil ik alleen het volgende nog zeggen: "echte vrienden hebben respect voor elkaars mening/keuze".
Net zoals meerdere mensen hier, zie ik ook niet zo de meerwaarde van trouwen in. Wij zijn nu bijna 12 jaar bij elkaar. We willen waarschijnlijk een feestje geven als we 12,5 jaar samen zijn. Dus laatst opperde ik dat we dan eventueel ook kunnen gaan trouwen. Voor de leuk en een feestje is wsl toch de grootste kostenpost van zo'n gebeuren. Maar voor mij geen hele dag met alle toeters en bellen. Gewoon eenvoudig en dan gezellig een feestje met iedereen. Vind wel vreemd dat je vriendin je keuze niet lijkt te respecteren. Ik hoop dat ze het kan laten gaan, zonde als door zo'm onderwerp een vriendschap verpest zou worden. Iedereen mag lekker zelf weten wat ie doet, maar goed dat is mijn mening.
Nee, dat is het ook niet (zelfde tegenargument: 'mijn ouders zijn al 35 jaar getrouwd en nog steeds samen hoor'). Oh ja en hij wilde ook niet zo'n heftige verbintenis aangaan. Ik weet niet hoe hij onze kinderen dan ziet, maar goed. Het is alleen dat ik alleen wil trouwen met iemand, die dat net zo graag wil als ik. En anders hoeft het van mij ook niet.
Jij geeft aan geen handtekening nodig te hebben om te weten dat je man van je houd. Natuurlijk is het huwelijk romantisch en laat je aan je naasten zien dat je voor elkaar kiest, maar een keuze voor een huwelijk zou dan ook financieel gezien beter zijn (en kwa erfrecht, erkenning van kinderen, zorg bij een eventuele scheiding)
Hier ongetrouwd en ondertussen al twee kindjes. Toen ik zwanger was van onze eerste kindje (ongepland) werd er door familie echt bijna geeist dat we zouden trouwen. Ongehuwd zwanger zijn is zowel in mijn als zijn cultuur niet gewenst... We besloten dus om te gaan trouwen. Eerst wilde mijn vriend niet want hij voelde zich gedwongen. Later wilde hij toch wel trouwen. Gewoon goedkoop en een klein feestje met vrienden/familie. Alle papieren geregeld, waar hij zelfs veel geld voior betaald heeft.... EN TOEN WILDE IK NIET MEER............! Erg he? Ik ben dus afgehaakt. Vond het zooooooo nep allemaal. Ik wilde het niet zo..... Geen normaal aanzoek gehad, alles was zo zakelijk. Laat dan maar... We waren er ook niet aan toe! Waren nog geen 3 jaar samen en woonden nog geen jaar samen. Maar nu......................... Nu denk ik er toch anders over! Ik zou nu graag willen trouwen. Vind het een bezegeling van je liefde en toch wel zo netjes, vooral met kinderen in het spel. Nu heb ik toch steeds meer het gevoel iets te missen. En ja, ik ben de enige met een andere achternaam. Vorig jaar kreeg ik een ring met diamant van hem, zomaar. Maar geen aanzoek. Ach...die durft vast niet meer
Persoonlijk (maar dat is erg persoonlijk) en zeker met hormonen vond ik het niet erg prettig om een andere naam te hebben als ons kindje, ik voelde me daar niet happy bij maar ik vond het ook fijn als door het dragen van mijn man zijn achternaam mijn man en ik echt bij elkaar horen (voor het publiek) Ik dacht ook niet dat het verder iets zou veranderen (behalve ene hele mooie, magische dag, ik ben het prinsesje thuis ) maar heeft toch gedaan als ik terugkijk, het heeft onze relatie nog meer diepgang gegeven en we zijn samen een verbintenis aan elkaar aangegaan, als je kinderen krijgt doe je dat ook maar meer om samen goed voor een ander wezen te zorgen en met trouwen beloof je dat je ook voor elkaar in alle omstandigheden zal zorgen en dat heeft wel iets, maar ik ben vrij ouderwets. Verder heeft het ook een aantal voordelen wat betreft erven, wat samen van jullie is e.d. (dat kan je ook anders vastleggen natuurlijk!) maar is natuurlijk mooi meegenomen. Ik wil graag mijn leven leven als de vrouw van... daar ben ik megatrots op en zijn naam dragen maakt dat compleet echter ik keur geen relatie af waarbij dit niet zo is want het is maar net wat jij belangrijk vind en waar je waarde aan hecht. Ik vind je vriendin een beetje raar doen en nogal wat domme opmerkingen maken erover eigenlijk, wel jammer.
Als jullie niet willen trouwen om wat voor reden dan ook is dat jullie goed recht! Het getuigt echt niet van minder liefde voor de ander als je niet getrouwd bent! Iedereen heeft andere normen en waarden, en dat is maar goed ook! Wij zijn wel getrouwd, en ik was erg jong, krijg je ook een hoop vragen, zou je dat wel doen? Je bent nog zo jong? Maar wij zijn getrouwd omdat dat goed voelde en we zin hadden in een feestje.. Ook lekker op onze manier gedaan, klein en gezellig met vrienden! Ik vind dat je niet moet trouwen als je het zou doen omdat je denkt dat de ander niet vreemd zou gaan oid.(rare beredenatie als je denkt dat dat de ander tegenhoud omdat ie getrouwd is) Jammer dat dit tussen jullie in staat. Trouwen moet je doen omdat je het allebei graag wil en niet omdat het moet van wie dan ook!
Erfrecht is al vastgelegd in testamenten. Erkenning van kinderen zal inderdaad geregeld moeten worden, maar dat stelt ook niet zo veel voor. Zorg bij een evt scheiding zou voor mij juist een reden zijn om niet te trouwen aangezien mijn salaris hoger ligt als het zijne. Dus waarschijnlijk zou ik aan hem alimentatie moeten gaan betalen!
Heb niet alle reacties gelezen, maar wat een rare kijk op de wereld heeft jouw vriendin... Ik ben dan (toevalligerwijs) wel getrouwd, maar dat was meer omdat wij dat graag wilden. Voor ons is het een bezegeling van onze relatie, maar ik kan me heel goed voorstellen dat niet iedereen daar behoefte aan heeft. We hebben genoten van het huwelijk en het voelt voor mij goed, maar het heeft onze relatie niet wezenlijk veranderd. We woonden voor het huwelijk al samen (oh foei!) en ik geloof ook niet dat een huwelijk de kans kleiner maakt dat je vent er met een ander vandoor gaat. Zat me van de week te bedenken dat de meest definitieve verbinding die wij hebben, gevormd wordt door ons dochtertje en de spruit die nog in mijn buik zit. Dat verbreek je nooit meer! En tja, ik voer, ondanks dat ik getrouwd ben, gewoon mijn eigen achternaam. Daar hecht ik dan weer waarde aan en ik heb ook niet echt het idee dat ik er nu niet meer tussen pas. Overigens zijn er ook genoeg mensen die op maandagochtend trouwen, dus die helemaal niet voor dat prinsesje-voor-een-dag gaan (haha, maar oh, want vond ik dat stiekem toch wel heel leuk ).
Klinkt fair ^^ Al is het wel zo dat de alimentatie betaald word aan de persoon die de kinderen verzorgd, en dat is de moeder in bijna alle gevallen Ik ben vorig jaar getrouwd, ben dat prinsesje voor 1 dag geweest, maar dat had van mij niet perse gehoeven. Het heeft wel mijn relatie met mijn man sterker gemaakt, je komt elkaar tegen en je leeft samen ergens naar toe. Het is eigenlijk best lastig uit te leggen