Sinds een tijdje is mijn zoon helemaal hoteldebotel van papa. Het is papa voor en papa na. Vind ik helemaal niet erg, want zolang papa er niet bij was, was er verder niks aan de hand en was ik evengoed nog leuk zat Sinds kort is dat niet meer zo Hij 'stuurt' me nu gewoon weg als we met z'n 3en op de bank zitten bijvoorbeeld of wil per se niet dat ik voorlees bij het slapengaan. Als we een keertje samen hem ophalen bij het KDV rent 'ie me straal voorbij en wil dan ook absoluut niet dat ik hem aanraak. Ook als we alleen zijn, vraagt hij bijna non-stop naar papa en wordt ook echt boos dat papa aan het werk is. Ik word er zo langzaamaan een beetje verdrietig van en dat merkt hij aan me, al probeer ik het niet te laten blijken (erg gevoelig voor stemmingen, net als ik). Hij zegt dan 'Mama huilen? Kusje, over!' en dan moet ik wel weer lachen, maar het verdrietige gevoel blijft wel. Hoe vaak ik echt niet tegen andere mama's heb gezegd dat het gewoon komt doordat het kind papa minder vaak ziet en dat papa vaak meer van het gek doen is en mama van het opvoeden, dus dat het logisch is, etc etc. Verstandelijk weet ik het dus allemaal wel, maar dat verandert vooralsnog niets aan hoe pijnlijk dit is. Herkennen jullie dit en hoe ga je ermee om? Of beter nog: hoe doorbreek je het? Ik wil niet dat Sil merkt dat het me pijn doet. Hij doet het immers niet om mij te pesten...
Hoihoi, IkHerken het wel een beetje, al vind hij het wel prima als papa er niet is. Maar als we samen zijn trekt hij ook sneller naar papa. Ik voelde me daar soms ook rot om. Bij ons is het ook zo dat hij meer voor elkaar krijgt bij papa, die vind heel veel goed terwijl ik ook meer dan hem met opvoeden bezig was. Ik heb het hier met mijn vriend over gehad en sinds we nu meer op een lijn liggen is het wel minder. En ja mijn dochtertje heeft het andersom die trekt veel naar mij. dus het is eerlijk verdeeld haha! MaarProbeer het je niet te veel aan te trekken. Kan zo weer veranderen.
Bedankt voor je antwoord. Misschien dat we dan toch maar voor een tweede moeten gaan Nee, serieus: ik weet dat ik het me niet aan moet trekken en dat probeer ik ook. Het is gewoon moeilijker dan ik me kon voorstellen.
Het is niet leuk natuurlijk, maar het zijn fases. Hier net een mama periode achter de rug. En papa vond dit ook echt niet leuk. Ik vond het zelf ook niet leuk want ik kon geen stap verzetten, of even naar boven gaan en hij stond al beneden aan de trap te huilen. Nu is dat weer voorbij en trekt hij juist meer naar papa, maar niet zo erg als jouw zoontje nog. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er een beetje verdrietig van wordt.
Onze zoon heeft het ook gehad, een beetje. Mama is gewoon mama en papa stond op een voetstuk. Wat je al zegt, mama is er altijd/vaker en papa werkt de hele dag dus als die weer thuis is, moet je daar gebruik van maken. Ik haal hem elke ochtend uit bed (iig doordeweeks) en zeg dan dat hij lief is bijv, dan vraag ik of hij mama ook lief vind en dan zegt hij altijd ja. Het zit dus nog wel goed tussen ons Hoe moeilijk ook, trek het je niet al te veel aan. Het is een jongen, die kijken enorm op tegen papa, het is hun grote voorbeeld.
Kwestie van tijd.. Hier ook eentje die het gedaan heeft in fases vanaf 11 maand tot 3 jaar.. Soms duurde het wel 4 maand. Maar niet continu zo heftig gelukkig. Maar het doet wel af en toe zeer in je hart. Nu is het gelukkig al een jaar weg, hopelijk blijft dat zo. Wel hielden we sommige dingen stug vol als mama-dingen.. Bijv tandenpoetsen. Kon hij drama gaan schoppen, maar dat deed ik. Of als hij drinken wilde, maar alleen van papa, en mama stond nog in de keuken. Dan had hij de keus: drinken van mama, of niet. Heel simpel. Dat leverde gelukkig maar 1a2 keer drama op, en daarna was het wel goed.
Dit doen we ook wel, hoor. Idd tandenpoetsen doe ik, afdrogen & insmeren na douchen is mijn afdeling en voorlezen doen we stug om de beurt. Gelukkig doet hij wel 'leuk' tegen me als ik na het voorlezen nog even met hem blijf praten en zegt hij dan ook wel heel lief 'waf joe' tegen me, dus het is niet dat hij echt een hekel aan me heeft ofzo. Hij is gewoon echt mega-gericht op papa. Wat dat betreft heb je een punt, Rianne. Bedankt voor de reacties zover. Ik ben al blij dat het in ieder geval herkenbaar is voor sommigen. Het komt ook vast wel goed, maar soms is het gewoon ff heeeel hard slikken
Hier is het andersom. Het is mamma voor en mamma na. Maar dat komt omdat mijn vriend denk ik sinds kort thuis werkt en de gehele dag bij onze meid is. Ik werk nog 3 dagen in de week. Hij vind het niet erg, maar het moet niet de spuigaten uit gaan lopen. Overdag is ze bij hem nog net zo lief, enkel als ik thuis ben, dan wilt ze alles met mij doen en alleen bij mij zitten...
Pff heel herkenbaar! Als mn vriend 's ochtends naar z'n werk gaat is ze al overstuur omdat ie werken gaat en wil ze wel 100 kusjes en nog huilen Vervolgens de hele dag heeft ze het over papa en als ie thuis komt mag ik HELEMAAL niks meer is het papa voor en papa na, ze wil de hele tijd bij hem zitten enz ik snap dat ze hem mist maar nu is het toch wel heel erg! Ik zeg nu ook wel 's avonds van nee mama gaat het doen en anders niet maar dan wordt het meestal 1 groot drama! Ze roept nu zelfs de hele tijd, mijn pappie ipv papa pfff vreselijk LOL Ik zou ook niet weten wat ik ertegen kan doen! Daarbij komt nog dat ze behoorlijk in de peuterpuberteit zit en als mevrouw is niet wil dan doet ze het ook echt niet, tot 3 tellen in de hoek zetten op d'r kamer het doet haar allemaal niks pfff moeilijke en drukke periode zo hoor met ook nog een kleine meid van 6 weken die aandag nodig heeft....
@ Rowena: oh wat naar Zou het ook kunnen komen juist doordat er nog een kleine bijgekomen is? Dat ze daar op reageert op deze manier? (geen idee, hoor, maar ik weet dat kindjes soms apart kunnen reageren op gezinsuitbreiding) Hier gaat het nu eigenlijk nog hetzelfde als ik al schreef, alleen komen er nu af en toe wat fijne momentjes bij die heeeeel veel goedmaken. Dinsdag was ik 'm op de fiets gaan ophalen op het kinderdagverblijf en onder het fietsen voel ik ineens 2 armpjes om mijn middel en hoor ik "Mama knuffen!" *slik* Kreeg er echt even een brok van in mijn keel. Deed me zo goed. Ook heeft hij gisteren ontdekt dat tegen me aanhangen tijdens het tv kijken (wel 10 minuten lang!) ook erg fijn is. De rest van de tijd is er nog niks veranderd en is het papa-papa-papa (of, nog erger, "MIJN papa", haha), maar goed, door die andere momentjes kan ik het wel wat beter hebben...
Herkenbaar hoor! Als papa thuis is, mag ik hem ook niet verschonen, drinken geven of wat dan ook. Alleen als papa tv kijkt, komt ie weer bij me slijmen. Dan wil ie boekjes lezen, en papa doet dat eigenlijk nooit, dus is mama de klos haha. Wel breng ik hem altijd naar bed, maar dat vindt ie dan weer niet erg. Hij is heel erg van dezelfde rituelen, dus als papa hem naar bed brengt, wijkt dat af van zijn vaste ritueel. Maar papa is hier wel consequenter als mama hoor, dus daar ligt het al helemaal niet aan. Of juist wel, dat ie dat fijn vindt, en ik dus misschien wel consequenter moet zijn.
ik herken dit ook wel, zodra papa thuis is springt mijn dochtertje in zijn armen, laatst zaten we met zijn 3en op de bank en mijn dochter is nogal van structuur en gewoontes, het was etenstijd, ze bedacht zich geen moment en zei "mama weg, eten maken" en ze kroop dichter tegen haar papa. ik moest er op dat moment heel erg om lachen maar ook puur omdat ik ervan schrok, dat is pas 2 en een half en weet al precies hoe ze papa moet inpakken. hetzelfde met knuffelen, als mijn man thuis komt dan geeft ie me altijd een knuffel, ze wringt zich dan tussen ons in en duwt mij dan weg want papa is van haar ik weet dat het een fase is en als er echt wat is, (ze is gevallen etc.) dan rent ze in haar paniek altijd gelijk naar mij toe, dus die band met haar zit gelukkig diep genoeg