Alsof zo'n baby denkt, laat ik de hele dag maar eens gaan huilen, daar heb ik zin in! En dat wekenlang... Volgens mij is er altijd wel iets, het is alleen niet altijd te vinden. Ze kunnen zelf niet zeggen waar ze last van hebben, dat is zo vervelend!
Ik ben ook van mening dat een kindje niet zomaar van zelf huilt hoor, alleen zullen er veel mensen niet gehoort worden door huisarts/cb arts/kinderarts. Ik heb het idee dat het heel snel op darmkrampjes en het hoort erbij wordt gegooit. Ja baby's huilen, veel en vaak maar een kindje dat 8 uur achter elkaar aan 1 stuk huilt sorry maar dat hoort er echt niet bij.
Hier dus ook. En wat waren (deels) ook darmkrampen (tja, wat wil je, als je ergens allergisch voor bent ). Maar die waren wel zodanig extreem, dat DAT er toch echt niet bijhoorde. Ik heb huisarts en CB later vooral op het hart gedrukt veel en veel beter te gaan doorvragen en alles afchecken, voor ze een oordeel zouden vellen.... Huisarts heeft dat ter harte genomen trouwens, (voor ons dan iig ), want ze zoekt nu altijd verder (met de opmerking: "jullie jongedame stelt ons altijd weer voor verrassingen, dus laten we maar even verder kijken. En er is dus ook altijd wat als ik bij de huisarts kom. Want ik kom alleen als er wat is. Als het niks is, ziekt de dame hier thuis wel uit.... )
Jup hier ook eerst ach een baby huilt nou eenmaal!!????En krampjes tja daar moet je doorheen...Meiske heeft gewoon 4 maanden lang last gehad van maagzuur!!!!!
Heel herkenbaar..helaas!! Overleven....zo voelde ik dat precies hetzelfde! Ik zal ene beetje in t kort proberen te omschrijven hoe het hier was en hoe ik overleefde...! haha klinkt zo depri maar zo was t!Ik heb 2 zoontjes, de oudste is nu 2 jaar en 2 mnd en de jongste is nu 11 mnd. Weinig leeftijdsverschil dus! De oudste was altijd heel makkelijk, at alles dronk alles en sliep heel makkelijk en veel! De jongste had relux, kma, een gebroken sleutelbeen tijdens bevalling... De eerste 2 dagen gingen goed, sliep goed en dronk goed, daarna ging het huilen s'avonds beginnen, we liepen uren met hem en niks leek te helpen! Ging slechter drinken en sliep slecht overdag! Hij huilde de hele dag, en sliep alleen in onze armen en deed dan hele korte hazeslaapjes en s'nachts ging het altijd goed omdat hij bek af was van de hele dag huilen! Toen hij 2 weken was kreeg hij medicijnen voor verborgen relfux en tot 12 weken hebben we en paar keer andere medicijnen gehad van de ka omdat de oude niet sterk genoeg waren, kreeg uiteindelijk omeprazol en motillium en dit ging harstikke goed! Heeft toen hij 8 weken was een week in het zh gelegen omdat hij veel abneus had en had ook het rs virus... Het huilen is na 4 mnd gelukkig overgegaan, maar het slapen overdag is vaak nog drama! Hij is nu 11 mnd... We hebben tot vorige week bij osteopaat en manueel therapeut gelopen omdat hij het kiss syndroom had... En ging gelukkig beter slapen overdag! MAar als hij maar iets heeft zoals nu(verkouden, tandjes) is het slapen overdag weer drama!! Helaas! MAar wat ik vaak deed was aan de wandel zodat je er ff lekker uit bent en dus niet de hele tijd met 2 kinderen binnen zit, en ook kwam mijn moeder vaak helpen pf ging ik vaak naar mn moeder zodat ik dus niet elke keer alleen zat met eem huilbaby en een kindje van 15 mnd.... Op een gegeven moment leer je er echt mee omgaan, hoe gek dat ook klinkt...! En idd kijk of er niet iets aan de hand is, want als je mijn verhaal leest zie je dat ze vaak niet huilen zonder rede! Heeel veel succes en sterkte!!!1 HEt is echt heel zwaar!
Wat dat betreft had ik mazzel, mijn huisarts was zelf vader geweest van een huilbaby dus hij nam me meteen serieus en bood zelfs aan haar in de auto mee te nemen tijdens de nachtdienst . We hebben het aanbod niet aangenomen maar vonden het wel ontzettend lief van hem.
Zo heb ik een vriendin met 4 kids!!! Die ook nog best veel werk, haar man is meer thuis. Die heeft ook aangeboden dat de kids wel een keer snachts bij haar mochten komen. Ik vond dit superroyaal aanbod. We hebben er ook geen gebruik van gemaakt, maar dan leer je echt de mensen kennen he. gr brenda
Bedankt voor al jullie reacties! Het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die moe(s)ten "overleven". In mijn omgeving snappen de meeste mensen dit niet. Al m'n collega's die op kraamvisite komen zeggen " wat heerlijk dat je tot januari vrij bent, lekker genieten" en ik kan alleen maar denken: " ik wou dat ik volgende week weer kon beginnen". Wat betreft het medische aspect: we zijn al door de kinderfysio doorverwezen naar de manueel therapeut ivm hardnekkige voorkeurshouding en de onrust in zijn lijfje. We zijn inmiddels 1x geweest en het blijkt dat zijn nekspieren aan 1 kant erg stug zijn, waardoor hij moeilijk draait en beweegt. Ook heb ik een berg ontspanningsoefeningen gekregen. Af en toe zijn er kleine lichtpuntjes: gisteren overdag een heerlijk ontspannen mannetje, lekker gewandeld, hij lekker geslapen, m'n dochter op en top vrolijk. Helaas volgt dan weer een waardeloze avond/nacht, maar het geeft een beetje hoop. Gelukkig kan m'n dochter 1x per week naar haar opa/oma en daar geniet ze ook echt volop van. En op de momenten dat mijn man thuis is doe ik ook veel met haar. En dan nu nog wat tijd voor mezelf......dat is wat lastig, maar hopelijk lukt dat binnenkort ook af en toe.
Wat goed zeg! Wat dat betreft zou je willen dat elke huisarts ervaringsdeskundig is.... ware het niet dat ik mijn ergste vijanden nog geen huilbaby toewens.....
Och meid ik heb 's nachts wel eens met haar op de stoel gezeten (nachtvoeding) en gedacht meisje als het leven voor jou zo zwaar is dan ga maar, het is goed. Om vervolgens blij te wezen dat ze na een uur weer begon te huilen omdat ze toch niet was gegaan Ik heb geluk met een erg inlevende arts, want onze relatie stond ook echt op spanning en ik kon gewoon de zorg niet aan een ander over laten (niet dat de oma's niet wilden hoor) maar als ze bij mij al zo huilde hoe erg zou het dan wel niet wezen als ik er niet was.
Ja, dat was ook altijd mijn gedachte. En dat gebeurde dus ook. Want bij onze gastouder heeft ze ook veel gehuild nog, en dat is een dijk van een mens... Dat werd pas na verloop van tijd een tweede veilige plek voor d'r, (hier was mijn man niet zo'n geweldige rustgever voor Thirza: door z'n ADHD zat die er al vrij snel doorheen als ze zo huilde, die werd er zelf heel onrustig van en dan werd Thirza ook alleen maar weer onrustiger. Maar goed, wij hebben het zo gedaan dat hij de dingen in huis gewoon meer op ging pakken en ik me op Thirza focuste). En ik heb me bij tijden echt afgevraagd waarom ik in hemelsnaam toch zo graag moeder wilde worden.... Gelukkig zitten we nu in een periode dat het meestal enkel flink genieten is en ik helemaal snap waarom ik in vredesnaam moeder wilde worden van dit kleine meiske....
ik heb ook veel mensen die het echt niet begrijpen. Ik had een leidinggevende die zei, tja onze kinderen slapen ook wel eens niet door! Echt de dooddoener!
Mijn leidinggevende toonde wel begrip, maar ik merkte in zijn houding toch ook wel iets van: Ja, maar met kids heb je toch gewoon gebroken nachten? (Vader van 2 kleine kids toen, inmiddels een 3e erbij). Toen heb ik hem eens een gemiddelde nacht van minuut tot minuut uitgespeld.... en toen snapte hij het wel.
tja heb ik ook gedaan.... maar geloof niet dat ze het begreep. Denk ook niet dat je weet hoe het is als je elke nacht huilend gillend kind heb en gemiddeld uur of 2 slaap heb en in ons geval maaaaaanden...... hoe je je dan kan voelen! dan wens je echt niemand toe.
Ik heb revange genomen door een poeslief begrijpend en steunend mailtje te sturen toen mijn leidinggevende zelf zich ziek meldde na 2 weken slecht slapen van zijn kids... En nee, veel mensen begrijpen het niet, omdat je het echt echt echt helemaal uit moet spellen hoe je nacht eruit ziet. En dan idd nog, dan zijn er hele hordes mensen die denken dat de laten-huilen-methode DE methode is om het huilen te doorbreken. Tja.... die wens ik dan wel echt een huilbaby toe. Alleen vind ik dat dan weer zo zielig voor zo'n kindje. Helemaal als zou blijken dat ze dan echt de laten-huilen-methode zouden proberen.... (Ik heb hier ooit in wanhoop Thirza eens 3 kwartier laten huilen toen ze 2 maanden was, (af en toe troosten in bedje uiteraard). Hielp geen flikker, daarna nooit weer gedaan).
tja ik heb echt alles geprobeerd! je maakt nog een dubbele salto als het moet. Vind persoonlijk mijn zwaarste jaar ooit! En dan heb ik geen makkelijk leven achter de rug!
Wij hebben hier inmiddels een ander rotjaar achter de rug, maar dat eerste jaar met Thirza is mij ook veel zwaarder gevallen: is een grote, lange, oneindige uitputtingsslag waar je dan in terecht komt, zonder enige zekerheid over wanneer het klaar is. Dus ook in mijn beleving is dat mijn zwaarste jaar ooit geweest. En dan heb ook ik het nodige achter de kiezen in m'n leven
Wij hebben niet helemaal dezelfde ervaring, maar ik wil toch mijn verhaal even vertellen... Onze meiden hebben beide ook heel veel gehuild. De eerste van week twee t/m week zes en de tweede van week drie t/m week acht. Met beide hebben we uuuuuuren rondgelopen en dan nog waren ze (vooral de jongste) niet stil. 'Gelukkig' begon het gehuil van de jongste meestal in de middag en ging het door tot middernacht, dan had ik het eerste deel van de dag mijn handen nog redelijk vrij voor de oudste. Bij beide meiden stopte het gehuil vervolgens echt van de één op de andere dag. Er was geen medische oorzaak. Ze zijn beide i.v.m. spugen / erge krampjes nagekeken door de kinderarts en ook door een osteopaat, maar die hebben nks gevonden. Mijn meiden hadden volgens mij gewoon echt even nodig om te 'landen' op aarde. Wennen aan voeding in de darmpjes (die ook nog in vrij grote hoeveelheden binnenkwam als gevolg van overproductie bij mij), wennen aan slapen op een ander plekje dan bij mama of papa op de arm of in de draagdoek, wennen aan andere mensen, licht en geluid. Dus niet 'zo maar' huilen, maar wel zonder medische oorzaak. Volgens mij gebeurt dat best vaak en hebben veel baby's gewoon wat tijd nodig! Maar inderdaad, met een dreumes die ook rondloopt is dat super zwaar. Met mijn eerste zat ik gewoon hele dagen op schoot / in de draagdoek. Ook slopend, maar niet in vergelijking met de tweede... Ik kan daardoor ook echt totaal niet meer tegen huilen. Mijn jongste is sinds de achtste week echt een superlief en rustig baby'tje. Ik vind het echt heel erg, maar kan het door al het gehuil in het begin nog steeds niet hebben als ze huilt. Terwijl ze dat dus bijna nooit doet. Ik merk dan echt dat ik gelijk helemaal gespannen ben en onrustig word... Uiteraard laat ik haar dat niet merken, maar als ze eventjes huilt voordat ze in slaap valt ga ik soms echt even buiten staan, zodat ik de babyfoon niet hoor. Mijn man mag dan luisteren of alles goed gaat! Die kan er gelukkig veel beter tegen... Ik wil de meiden die hier middenin zitten heel veel sterkte wensen!! En misschien helpt het iets om te weten dat huilen ook echt ineens over kan zijn en dan ben je het ook echt wel weer snel vergeten... Al kan ik nog wel eens verdrietig zijn over de onrust bij ons in die weken als ik kijk hoe relaxed sommige andere mensen die eerste weken doorkomen!
Hier nog een mede slachtoffer. Ik lees enkele reacties en ik herken zeg maar zo'n beetje ALLES qua gevoel, wanhoop, machteloosheid. Ik heb een zoontje in de peuterpuberteit, hij is op 5 oktober jarig en wordt 2 en mijn dochtertje van vandaag 6 weken oud. In de kraamweek ging het goed, al begon het de laatste dagen steeds onrustiger te worden. vanaf die week ging het bergafwaards. Mijn dochter werd vreselijk onrustig, huilde naarmate de avond naderde steeds harder wat zich uiteindelijk uitmondde in krijsen. Wat afschuwelijk om je baby zo te zien lijden, niemand die mij wijs maakt dat ze dat doet omdat het nu eenmaal een huilbaby is. Ze had pijn! Daarvan was ik direct overtuigd. Vanaf dat moment zijn we gaan zoeken, huisartsen, huisartsenposten, veel onbegrip omdat je doordeweeks weleens 's avonds uit wanhoop de hap belt en daarheen rijdt. Het alleroude en bekende euvel doet zich dan voor, kind is door de autorit de rust zelve, waarna ze je het gevoel geven dat je een overbezorgde en vermoeide ouder bent die zelf de situatie niet aankan. enfin, uiteindelijk heeft ons meisje nu reflux en zijn we nu met hypoallergene voeding begonnen omdat ze enkele symptomen heeft die zouden kunnen duiden op kma. Ondertussen ben ik wel zo'n beetje aan het veranderen in een wrak. Mijn zoon vraagt ook de nodige aandacht en zit in een periode dat hij alles doet wat god verboden heeft en mijn grenzen opzoekt. Mijn man werkt veel, heeft ook wisselende diensten. Het is een dijk van een man, want ondanks dat helpt hij waar hij kan en offert hij alles op om hier de rust te bewaren en mij te helpen. Ik heb net even een potje zitten janken, omdat mijn meisje op mijn schoot lag en ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niet kan genieten en me alleen maar aan haar erger, terwijl ze er helemaal niks aan kan doen. Ik voel me zo schuldig. Ik ben nu echt doodvermoeid. Ik kan ook even geen hulp inroepen omdat iedereen om ons heen werkt of het druk heeft met andere zaken. Verder lopen we tegen veel onbegrip aan. Ik kan mijn ei kwijt bij vriendinnen, dat helpt nog weleens. Je bent inderdaad niet de enige. Het is echt loodzwaar.
meis zo herkenbaar, kan zo met je meehuilen.... klinkt misschien stom.... maar herken het zo. totaal uitgeput... niet kunnen genieten! Ik realiseerde me naar een paar nachten slaap dat mijn zoontje al bijna 1 jaar werd en toen dacht ik, wat heb ik met hem genoten? En keek ik naar mijn andere zoon en dacht wat is hij groot geworden. Waar is het jaar gebleven. Nu probeer ik met al het geweld te genieten en het in te halen. Als ik terugkijk, ik was een totale wrak! meiden ik leef echt met jullie mee..... ik hoop dat jullie tijd echt snel komt! En anders zoek hulp, kijkk naar andere mogelijkheden! dikke knuffelbrenda