foxy bedankt voor je wijze woorden... weet het ook wel hoor en leg het idd maar naast me neer. hoe oud is jouw zoontje ook alweer? dat vragen naar zijn vader ontkom je op een gegeven moment niet meer aan he. l. heeft dat nog niet op die manier. die noemt wel eens " papa" of he MIJN papa nou? maar ik stel hem de vraag terug zodat ik ontdek wat er in hem omgaat maar dan komt eigenlijk standaard : " nee he... luuk niet een papa, luuk met mama... wij samen lief" niet iets wat ik hem geleerd heb trouwens want als ik al antwoord gaf dan noemde ik alleen; papa is er niet. verder nog niets maar voor nu is het prima zo.... de rest ga ik ongetwijfeld ook nog krijgen maar ook dat komt dan goed. en ja vreemd idee he wetende straks niet meer saampjes te zijn. ik herken dat gevoel " best eng" ineens zo goed. had ik niet maar laatste tijd soms ineens dat ik denk jeetje.... straks kind erbij, meer drukte, hoe zal l reageren, ineens niet meer dat ritme van nu etc. Niet dat ik het niet wil of zo hoor, absoluut niet, maar meer van spannend alhoewel ik dondersgoed weet en wist dat een 2e alles veranderd natuurlijk.
Mijn zoontje is nu 5. Hij zei vroeger uit zichzelf dat zijn papa ver weg woonde en hem daarom nooit zag (net als mijn vader/zijn opa) en er daarom niet was. Maar aangezien ik mijn vader wel spreek via de telefoon, gaat er tegenwoordig een soort lampje branden bij hem. Gister al geprobeert te zeggen dat ik ook papa ben, maar dat ging er bij hem niet in. Heb al met mijn moeder afgesproken dat mijn zoon geen naam of iets dergelijks krijgt tot hij minimaal 18 jr is. (mijn moeder wil het liefst minimaal 21 of liever nooit ) Bewust besloten zodat zoonlief beschermt blijft. (veel dingen gebeurt tussen mij en ex) Pas als ik ervan overtuigd ben dat hij er klaar voor is, krijgt hij info. Pff echt alles gaat veranderen! Zit nu al te tobben over hoe ik de kids naar school/kdv moet brengen en halen of die trappen op en boodschappen doen. Wij hebben echt bewust voor het kindje alleen gekozen, maar nu het echt er komt vind ik het toch best eng, ookal is ze zo gewenst!. Maar komt vast wel goed. Voor we het weten hebben we vast wel weer een ritme gevonden. Eerst maar eens de winter doorkomen (en niet vallen met die gladheid) en die kleine eruit krijgen
@ Foxy Zij heeft meerdere malen contact proberen te zoeken, zij was de gene die wel eens een kaartje voor Robin door de bus deed of zorgde dat er af en toe voor sinterklaas of een verjaardag iets voor hem was. Ik heb 2 maanden geleden een gesprek met haar gehad toen ze een kaartje had gestuurd met de mededeling dat ze zwanger was. In dat gesprek heb ik heel duidelijk verteld dat ik absoluut geen contact wil met de "vader" van Robin en dat ik echt niet op kraamvisite kom (wat ze in de kaart vroeg) aangezien hij ons vreselijke dingen heeft aangedaan en al jaren niet omkijkt naar zijn eerste kind. Wilde dat gewoon heel duidelijk hebben. Zij heeft ons nooit wat aangedaan, zij trapt helaas ook in zijn mooie praatjes en tuurlijk is dat heel naief en niet slim maar ik weet zelf ook hoe hard je erin kan trappen, dus vind ik het eigenlijk best sneu. Een geboortekaartje mocht ze wel sturen, en daarom heb ik ook eenmalig iets terug gestuurd (ziet Robin zijn vader niet, kan die ook niet in de war raken, maar laten we toch iets van ons horen tegenover zijn broertje). En die zin over dat ze elkaar wel gaan opzoeken als ze groter zijn, bedoel ik echt een heel stuk groter, op een leeftijd dat ze daarin hun eigen beslissingen kunnen nemen. Dus het was niet voor mijn ex, maar voor dat kindje en haar. Het is ook heel duidelijk alleen aan hun gericht en eenmalig want voor de rest zal ik niets meer van me laten horen, heb zowiezo nooit iets van me laten horen al die jaren.
Hey meiden, Hier ook weer een berichtje van mij! Ik was gister jarig... Dus nouw jah, drukke dag! Gistermiddag de hele middag met T. gebeld. Heeft me goed gedaan, maar ik heb even 3 stappen terug gedaan... Even wat loslaten en vooral weer beseffen wat ik WEL heb en er niet in blijven hangen wat ik zo mis en NIET heb nu.... (dus hem missen en hem niet als mijn vriend hebben zeg maar, hoeveel ik ook van hem hou) Daar zat ik iets te diep in merk ik nu... Was jullie vast al duidelijk, whahaha! Verjaardag was heel fijn! Totaal onverwacht belde een kameraad me ook op!! Was zo hartverwarmend! En van een tante van me kreeg ik een kaart voor een concert van Racoon in de Oosterpoort in Groningen... Ik werd er helemaal warm van.. Vind zo bijzonder... Dat deed me echt heel erg goed!! Gewoon, dat er mensen zijn die om me geven weet je wel.... Ik ben d'r emo van, hahaha!! Nouw verder hou ik het even kort! Ga Stan es even lekker een bordje pap maken! Veel liefss en knuffel voor iedereen!
Kussiex: Gefeliciteerd met je verjaardag!!!!! Goed om te horen dat je een leuke dag gehad hebt! Ook heel goed van je dat je zelf realiseerd dat je een stap terug moet nemen met T. *trots*
Kussiexx: Van harte gefeliciteerd met je verjaardag nog! Wat fijn dat je zo verwent bent en dat je lieve mensen om je heen hebt. Wat T. Betreft, jeetje t blijft altijd moeilijk zeg..relaties. Goed dat je je zo bewust bent van je eigen gevoel en dat je daar ook naar luistert. Vind ik echt heeel knap en bijzonder. Ben blij dat t met Stan beter gaat en dat er poepluiers zijn, hoop dat ie snel weer lekker in zijn velletje zit. Hmm ben weer hele stukken kwijt geloof ik.. sorry..want nu weet ik niet op wie ik nou wat moet reageren. Tweetie: Jeetje wat een enge dingen allemaal met je kleine meisje, wat een vreemd virus dan zeg. Hoop dat ze heel snel weer opknapt. Meiden met "vaders" die er niet zijn voor hun kindjes: Wat lijkt me dat ook moeilijk zeg.. je zal idd ooit de vraag krijgen van "wie is mijn papa" Ik zou idd hetzelfde doen denk ik, pas als ze oud en wijs genoeg zijn het vertellen. En dan kunnen ze zelf beslissen wat ze willen. T blijft heel verdrietig hoor, want de kids kunnen er niets aan doen. Hier: alles prima..veel op de chat met gran canaria boy. Hij heeft me uitgenodigt om weer te komen. Hij zegt : in okt kost een retourtje maar 130 euro. En dan kan ik bij hem logeren. Tja klinkt leuk, maar t heeft toch geen toekomst en wat moet ik daar in mijn uppie, hij werkt toch. Ik weet t niet hoor, in feb komt ie weer naar nederland, naar zijn eigen huisje. Misschien zie ik em dan wel. Verder niet zoveel te melden, sem is verkouden en hoest weer lekker..t zal de psz wel zijn. Hij zal alles nu wel tegelijk krijgen haha. jippie.
Hier: IK BEN OP DE HELFT!!!! Nog minimaal 18 weekjes te gaan Vandaag ook 20 weken echo gehad. Eff bevestigd dat het toch een meisje is Alles zit erop en eraan. Schedel en ruggetje in orde, ook de lipjes. Alles binnenin ook goed. Alle bloedvaten en organen zitten op de juiste plek en doen het zoals het moet. Madam is super lenig. Heb een foto gekregen waarop ze met dr benen in dr nek lag Zal vanavond eff scannen en spammen.
Foxy: Gefeliciteerd!! Wat fijn dat alles er goed uitziet op de echo, en altijd fijn om nog even extra bevestiging te krijgen dat t echt een dame is. Geniet ervan en ik ben benieuwd naar de foto. t gaat vet snel allemaal zeg..jeeeetje.
Ja ik vind het ook heel verdrietig en heel moeilijk. En soms twijfel ik zelfs of ik niet zelf weer contact zal zoeken, ondanks dat kleine er nog niet veel van snapt. Bij mij is de kleine niet uit een relatie geboren, het was een 'scharrel' zeg maar. Hij wilde erbij betrokken worden en ik wilde dat ook (is natuurlijk het beste voor het kind), maar de situatie is zodanig uit de hand gelopen, heeft zoveel stress en spanning opgeleverd (vroeg in de zwangerschap al) dat ik het contact verder afgehouden heb. Er is geen sprake geweest van lichamelijke mishandeling (we hadden uberhaupt nauwelijks contact), maar wel van geestelijke. En van de kant van de verwekker is verder ook nooit meer een poging gedaan om op een fatsoenlijke, beschaafde, respectvolle manier contact te zoeken... en toch blijft het knagen... waar doe je goed aan als moeder zijnde...? Herkennen jullie dit niet? Ook mijn familie en deskundigen (maatschappelijk werker, kinderpsycholoog...) zeggen dat ik zeker moet wachten tot het kind er zelf iets mee kan, maar pfff het blijft moeilijk... Ontneem je je kind iets? Is het de moeite waard het risico te lopen dat je het rustig, prettig leventje van je kind zult verstoren als het weer uit de hand loopt? Moeilijk moeilijk...
Ik weet dat het opgroeien van mijn zoon zonder zijn vader het beste is voor hem en ons gezin. Dat neemt niet weg dat ik het hem wel gun, het kennen van een vader en dergelijke. Alleen is mijn ex niet de aangewezen persoon om die rol op zich te nemen. Ik weet niet of ik hem iets ontneem. daar kom ik over een paar jaar wel achter. Ik sta op dit moment 100% achter mijn keuze en weet dat als ik die vent in zijn leven toelaat hij niet meer hetzelfde vrolijke mannetje is als dat hij nu is.
ja zo denk ik dus ook (meestal dan dus, want hormonen doen dus wel wat af en toe, maar zoek het contact niet op omdat ik beter weet) verder wat een hoop getypt weer tweetie: jeetje gedoe zeg, sterkte ermee kussiex: alsnog gefeliciteerd en goed dat je even stapje terug doet ben vast wat vergeten , oops sorry ik ben net even op oude werk geweest (niet laatste maar dagverblijf er voor waar ik als pedagoog werkte) was gezellig collegas even te zien weer etc. nu lekker ffies thuis en zo mijn manneke weer halen.
Ja voor mij geldt eigenlijk hetzelfde, ik sta ook achter de beslissing het voor nu zo te laten, maar af en toe slaan de twijfels wel toe...
Dat kan en is begrijpelijk, de twijfels. Ik moet wel zeggen dat ik mijn uiterste best heb gedaan (tijdens zwangerschap en daarna) om mijn ex en zijn familie erbij te betrekken, voordat ik mijn keuze maakte om de zaak te laten rusten. Er zijn daarnaast ook heel veel dingen gebeurt waardoor ik heel erg twijfel aan zijn capaciteiten als vader. Een slechte partner/scharrel is namelijk niet per definitie een slechte ouder/vader. Het duurde wel even voordat ik vrede had met mijn keuze en geen twijfels had. Het is voor mij al een aantal jr geleden, dus misschien dat het slijt met de tijd. Dat was/is bij mij wel het geval. Hoop dat de twijfels bij jou ook snel verdwijnen.
Pff, nou scanner doet moeilijk dus dit is de foto van de echo vanaf mijn telefoon Beetjes over het hoofdje heen.
WHOOHHOOO, indd een super lenig meiske!! Geweldig om te zien!! En wat fijn te lezen dat de echo helemaal okeej is!! HEERLIJK!! Blij van!!!
@ Fontana, hmm, dat daar naar toe gaan, zou ik indd ook nie zo snel overwegen, maar je kan altijd zien wat er gebeurd, als jullie tot die tijd contact houden tenminste, hoe het gaat als hij in NL zal zijn strax... Toch? En contact hebben is altijd leuk! Het is zowiezo goed voor je zelfvertrouwen.. Ik denk trouwens zelf wel, als hij dat met iedereen zou doen die hij tegenkomt daaro, hij het veelste druk zou hebben, als hij met allemaal contact wil houden, dus denk dat JIJ wel een bijzondere indruk hebt nagelaten! @ Vader, ik heb er ook alles aan gedaan (voor mijn gevoel) om een goed contact te krijgen voor mijn mannetje met de verwekker... Maar hij wilde nie anders, lag altijd dwars, wilde nie afspreken, want te druk, (alsof we het hebben over een spijkerbroek bekijken ipv zijn zoontje...) wilde niet betalen, want ik kwam nie bij hem terug (je reinste chantage) Noem maar op, overal waar hij dwars in kon doen, deed hij het, en wel op zo'n vreselijk kinderachtige manier ook, echt zooo belachelijk.. op een gegeven moment ging ik er aan onderdoor, waardoor ook duidelijk merkbaar werd bij Stan dat hij er ook last van had.. Dus toen was het klaar... En nu zijn we dus bijna een jaar verder waarin we totaal nix van hem vernomen hebben.. Ik ben een stuk rustiger en Stan.. Is een compleet ander ventje geworden! Echt meiden, dat wil je niet weten... Reken maar dat die kids alle spanningen donders goed aanvoelen... Daarom weet ik en voel ik enerzijds dat dit het allerbeste is (voor nu) Maar het staat me zo tegen dat Stan z'n verwekker, die z'n vader zou MOETEN zijn er zo instaat.. Zo zijn verantwoordelijkheid laat liggen.. Ik kan er nog altijd niet tegen, voel me machteloos, kwaad, verdrietig.. Zoveel gevoelens die er als ik er te lang mee bezig ben weer boven voel komen.. PFOEH.. Niet doen dus... En toch.. Als Stan hem later wil opzoeken, hem wil leren kennen of wat ook.. Dan sta ik achter hem in zijn keuze.. Want wat hij ook wil, ik zal nooit tussen hem en die waardeloze zoutzak in gaan staan... NOOIT! Maar ik zal er altijd voor hem zijn! Ook als W. hem weer zal laten zitten.. Dan is mama er... Al hoop ik toch in godsnaam dat dat niet zal gebeuren... Ik weet niet wat me boven het hoofd hangt.... Ik hoop dat ik een fijne partner zal krijgen die de papa rol met heel veel liefde zal gaan vervullen en die Stan geeft wat hij verdiend; liefde.... Maar jah.. Ik kan wel meer willen... hahaha... @ Visje, leuk dat je even naar je oude werk bent gweest en vooral ook dat het gezellig en fijn was met je oude collega's even bij te kletsen!! Doet goed heh! @ Fontana, dat ik zo bij mijn gevoel probeer te blijven, kost me heel veel moeite, en bv afgelopen weekend lukte dat dus ook totaal nie... Maar ik werk er heel hard aan! Ik wil weer mezelf zijn! En het kost zoveel energie door altijd maar "in mijn hoofd te zitten" Dus te malen, te piekeren, te denken (voor anderen) Alles van te voren al in te vullen weet je wel... Maar vind wel heel lief dat je het zegt! Dankjewel! Liefs voor jullie allemaal!! San