Geachte belastingbetaler,

Ik weet niet of jullie hem al kennen, maar:



Geachte belastingbetaler,

Ik denk, dat u mijn identiteit inmiddels wel hebt vastgesteld. Ik pas vast en zeker in het hokje, waarin u mij wilt indelen en u vindt mij natuurlijk typisch.

Tot mijn spijt kan ik dat van u niet zeggen. Ik weet immers niet wie u bent.

Vanaf uw geboorte leert u uw kinderen dat ik de boeman ben en zij zijn geschokt omdat ik met mijn traditionele vijand, de crimineel, vergeleken word.

U beschuldigt mij dat ik de jeugd te zacht aanpak, totdat ik op een keer uw eigen kind de les lees.

U neemt waarschijnlijk een uur middagpauze en ettelijke koffiepauzes, maar u beschuldigt mij van luiheid, als ik een keer ga zitten.

U windt zich op als iemand in het verkeer de weg afsnijdt, maar als ik u op hetzelfde vergrijp betrap, voelt u zich onterecht behandeld.

U kent alle verkeersregels en hebt dus nooit terecht een bekeuring gekregen.

U stoort zich eraan dat ik mij met hoge snelheid naar een plaats des onheil spoed, maar u beklaagt zich erover, als het meer dan 10 seconden duurt voordat ik bij uw probleem ben.

U ziet het als een deel van mijn werk dat ik geslagen, geschopt, bespuugd en uitgescholden word, maar wanneer ik terugsla of scheld, dan noemt u dat machtsmisbruik.

U zult er niet aan denken om uw tandarts te vertellen hoe hij een kies moet trekken of een dokter te laten zien hoe hij een blindedarm moet opereren, maar u vindt het wel heel normaal om mij te vertellen hoe ik mijn werk moet doen.

U praat tegen mij op een manier, die u in iedere andere situatie een bloedneus op zou leveren, maar u verwacht van mij dat ik dit zomaar accepteer.

U schreeuwt: He, er moet wat tegen de criminaliteit ondernomen worden. Maar u wilt niet als getuige optreden of er op een andere manier mee lastig gevallen worden. In uw ogen deug ik absoluut niet, maar is het natuurlijk volkomen terecht, als ik u familieleden help bij het verwisselen van een band, of uw vrouw, op weg naar het ziekenhuis, bij de bevalling help, uw zoon met mond- op mondbeademing het leven red of overuren maak om uw weggelopen dochter te vinden.

Welnu, meneer/mevrouw de belastingbetaler, staande op uw voetstuk, beklaagt u zich over de manier waarop ik mijn werk verricht en geeft u mij alle mogelijke scheldnamen. Maar vergeet niet, dat uw eigendom, uw familie en ook uw leven van mij of mijn collega's kan afhangen.

Jawel belastingbetaler, dat zijn die waardeloze politieagenten.

 

jep, helaas