Ik wil al zo'n anderhalf tot 2 jaar een kindje erbij, maar mijn man niet, nog steeds niet. We hebben het er wel vaak over en ik vertel hem dan ook dat ik het gevoel heb dat we niet compleet zijn en dat ik nog zoveel liefde te geven heb, en dat ik het heel fijn zou vinden dat onze dochter iemand heeft op op latere leeftijd eventueel op terug te vallen het gevoel dat ze er niet alleen voor staat, maar niets helpt hij blijft erbij dat hij maar 1 kind wil, zo langzamer hand geef ik het op, ik vind het ook niet meer leuk dat ik hem daar chagrijnig mee maak, en dat ie op den duur toezegt omdat ik het zo graag wil, en dat is dus wat ik absoluut niet wil, je moet het echt samen willen, Ik ben dus bang dat ik het wel kan vergeten, stiekem houd ik toch hoop
pff moet zeggen dat ik er nog steeds van baal! mijn gesprek met mijn man. Weet wel dat ik niet moet zeiken want bij ons is het geen def Nee. Mijn man vind gewoon dat we er nu geen tijd voor hebben. Maar had stiekem zo gehoopt dat hij zou zeggen"jaaa schat heel erg graag". haha beetje te naief van mezelf!!! Heb veel kleertjes en al spullen bewaart van onze zoon omdat we er van uit gaan dat er nog een tweede komt!! En was er van overtuigd dat mijn man het ook zo voelde maar hij zegt dat zijn hoofd er nog niet naar staat. Mannen begrijpen denk ik echt niet als "die klok gaat tikken" bij een vrouw dat ik het niet straks/later wil. Maar heel graag NU!!! Maar goed mams past zich wel aan, heb helaas geen keus
Tja, meis het is herkenbaar. Die verrekte hormonen ook, iedereen die maar kinderen krijgt om je heen. Probeer naar de positieve kanten te kijken, vooral voor je (eerste) kindje. Die zijn er echt, al is het soms moeilijk (in) te zien en te voelen.
Hoi, toen mijn dochter 2 jaar was wilde mijn man ook niet voor een tweede gaan en ikzelf ook niet, nu ze 3,5 jaar wordt wel. Eigenlijk op de eerste plaats omdat we het zielig vinden dat ze alleen moet opgroeien. Misschien moet je hem even de tijd geven en hopelijk bedenkt hij zich gauw!
Jammer dat je dit denkt. Enigkinderen schijnen zelfs gemiddeld gelukkiger te zijn. Dit zou eigenlijk nooit de (belangrijkste) reden mogen zijn om een tweede kind te willen. Je weet namelijk nooit van te voren of je je eerste kind er wel een plezier mee doet. De enige goede en belangrijkste reden om een tweede kind te willen, is dat jullie zelf graag nog een kind willen krijgen en opvoeden.
niet waarom ik aan een tweede begon, maar wel wat ik ook voelde toen ze er was. Ik dacht hehe, als ik nu dood ga is ze in elk geval niet alleen. Ik vond het een fijn gevoel dat wat er ook ooit zou gebeuren met ons, dat ze het altijd met elkaar konden verwerken. jaja, erg zonnig ik weet het
@guppienl.. wel herkenbaar... enne.. mijn vader leeft niet meer (al 18 jaar) en mijn moeder is qua gezondheid een tikkende tijdbom en weet je? Het klopt, ik vind het een reuze fijn idee dat mijn zus er gewoon. Mijn zus is (samen met mijn eigen gezin) mijn anker en ik vind dat ongelofelijk waardevol. Ik geloof best dat enigskinderen gelukkiger zijn (ze krijgen tenslotte ook meer aandacht en er is over het algemeen meer geld per hoofd) maar Nederlandse kinderen zijn zowiezo bijna het gelukkigst van de wereld dus NOG gelukkiger vind ik niet zo veel toevoegen.. familie wel! Hier vond manlief een derde niet zo belangrijk maar hij heeft nu aangegeven dat als ik het wel heel belangrijk vind, hij absoluut de ruimte in zijn hart, portemonnaie en huis zal vinden! DAT vond ik nou lief!
@cygnet: tja ik heb 2 broertjes... maar nauwelijks contact. geen slechte verstandhouding of iets dergelijks.. maar we zijn gewoon dusdanig verschillend dat het meestal wel genoeg is om elkaar af en toe even te bellen. dat kan dus ook...
Uiteraard maar het belangrijkste argument voor mij is en blijft dat ik niet wil dat ze enig kind is. Dit is een voldoende motivatie voor mij. Ik ken een aantal vriendinnen die zelf enig kind waren en die nooit of nooit zelf één kindje willen, ze zijn bovendien behoorlijk egocentrisch en verwaand is mijn mening.
Ik vrees dat je dan gewoon verkeerde voorbeelden om je heen hebt. Enig kind zijn is zeker geen voorbode voor egocentrisch of verwaand zijn. Elk kind kan zo uitpakken of het nu alleen is of moet delen met 1 -3 of 8 anderen!
@mano: ik ben zelf getrouwd met een enigkind maar heb zelf wel 2 kleinere broertjes.. en ik moet zeggen.. wij hebben allebei min of meer dezelfde argumenten. - ik vond 2 kleinere broertjes leuk omdat je altijd iemand hebt om te spelen. hij vindt enigkind geen probleem omdat hij zich altijd prima heeft vermaakt in zijn eentje of gewoon naar vriendjes ging. - Hij denkt dat 2 of meer kinderen betekent dat je moet verdelen qua aandacht/tijd/liefde en dat er dus misschien zich achtergesteld zou kunnen gaan voelen. Ik heb dat gevoel ondanks dat ik 5 jaar ouder ben nooit gehad. En zo strepen wij ieder het argument van de ander voor onszelf net zo hard door... dus ik denk niet dat de 1 zieliger is dan de ander.. of verwaander of socialer of wat dan ook zijn Dat ontstaat door omgevingsinvloeden die uitgebreider zijn dan slechts het formaat van je gezin. En ik denk ook.. dat de invloed van je ouders groter is dan die van eventuele broers en zussen. Ovrigens is het vrij standaard dat mensen die hoger op de sociaal maatschappelijke ladder staan vaak maar 1 kind hebben. En toevallig zijn diezelfde mensen soms ongewild/ongemerkt wat uit de hoogte naar de rest van de wereld. Dus wat dat betreft... wellicht geen toeval dat dat jou ervaring is met enigkinderen
Het is heel logisch dat je eigen ervaring en de gangbare gedachte over enigkinderen jouw gevoel hierin bepalen. Maar dit gevoel is vaak geen juiste weerspiegeling van de werkelijkheid. Ik zeg ook helemaal niet dat een broer of zus niet waardevol kán zijn. Het hoeft alleen helemaal niet waardevol te zijn, maar kan zelfs juist ook negatieve invloed hebben. Je weet van te voren niet wat het resultaat zal zijn. Welke keuze je ook (gedwongen of niet) maakt, het is allebei prima. Beide hebben zijn voors en tegens. Maar mijn nekharen gaan echt rechtovereind staan, als je denkt/vindt dat een enigkind zielig is. Want dat vind ik wel heel erg. Zo blijft dat vooroordeel bestaan en dáár kunnen enigkinderen wel last van hebben.
Ik denk juist dat er heel veel verstandelijke argumenten te noemen zijn VOOR het hebben van maar 1 kind: je hebt een kind meer aandacht te geven, meer geld te besteden, meer tijd en energie... oppas regelen voor 1 kind is vaak ook makkelijker dan voor 2 of meer.... etc Met 1 kind heb je toch wat meer tijd en vrijheid voor jezelf en je eigen (sociale) leven, het is misschien makkelijker in te passen in je leven. De keuze voor onze tweede is daarom ok puur op gevoel gebaseerd. Het voelde nog niet "af", ons gezin.. Misschien egoistisch maar het geluk van het hebben van 1 kind wilde ik nog een keer voelen/ uitbreiden. Nog een keer zo'n baby die je van geboorte af aan mag begeleiden en zien opgroeien. Een broertje of zusje voor onze oudste... het verdubbelen van je geluk. ( En ja, dat is ook allemaal te weerleggen: je kan ook een ziek kindje krijgen, een kindje wat helemaal niet klikt met de oudste etc). Nu onze dochter er is kan ik ook toevoegen: een tweede kind voelt nog hechter als gezin! Er is niet alleen verbondenheid met je partner en je kind maar nu ook met je oudste. Dat voelt als een veilige thuishaven, als een hechte verbintenis voor het leven! Dat is super waardevol! Dat gevoel is voor mij gegroeid na de komst van de tweede! Ik weet alleen niet of je met zoiets abstracts je man kan overtuigen...
Wij zijn heel blij dat we voor een 2e zijn gegaan omdat ze het echt heel leuk met elkaar kunnen vinden. Mijn zoontje gaat nu net naar school om te wennen en mn dochter mist hem,zodra we hem ophalen geven ze elkaar een dikke knuffel. We voelen ons met 2 kinderen echt een gezinnnetje. Voor mijn gevoel zoals "het hoort te zijn". Maar dat is voor iedereen anders. Mijn man en ik zijn enigkind en wij vonden het best eenzaam.
En om nog terug te komen over de aandacht verdelen,toen ik klein was vond ik het waarschijnlijk maar al te leuk dat mijn ouders alleen met mij bezig waren maar ik weet nog goed dat ik er toen ik een puber was doodziek van werd. Ik wilde toen graag een broer of zus zodat ik niet alleen met vragen over school etc gestalkt werd
Pff nou ik was liever zonder mijn broertje opgegroeid, ik vind dat echt geen reden, "zielig" voor het kind..
Tja, ik vind het niet zo dat 1 kind zielig is, maar om nou te zeggen dat een enigskind vaak gelukkiger is doe je dus precies hetzelfde. Het 1e is alleen gebasseerd op een persoonlijke mening en het 2e over een soort van onderzoek dat gebasseerd is op gemiddelden enzo en wat je dus in mijn ogen gewoon niet kan gebruiken bij het krijgen van kinderen. Een kind is namelijk NOOIT gemiddeld. Hier heb ik altijd pertinent gezegd dat ik geen 1 kindje zou willen maar 2. Maar ook geen 3. Bij 3 kinderen wordt er bijna altijd 1 achtergesteld (alle verhalen van gezinnen met 3 kinderen in mijn omgeving komen overeen). Maar goed. Toen had ik 1 kind en mijn vriend ook 1. Mijn dochter zou 12 van de 14 dagen per 2 weken enigskind zijn. Echter als er nog 1 bij zou komen zouden ze 2 van de 14 dagen met zijn 3en zijn. Voor mij was het dus echt zeker dat er nog 1 bij kwam. De timing was waardeloos (ongepland) want we zitten financieel erg krap! Maar voor mij was de hoofdreden toch echt dat ik niet wou dat er een kind enigskind zou blijven. Waarom, omdat ik hier veel mensen tegenkom die het enigskind zijn achteraf als vervelend hebben gezien. Natuurlijk niet op dat moment. De kinderen kregen vaak wat ze wilden, veel aandacht enzo. Maar op oudere leeftijd konden ze nog altijd moeilijker delen, stelden zich minder open in bijv een relatie en mijn mening is dat ze vaak verwaand en verwend zijn. Hier was ik de achtergestelde 3e in een gezin. Mijn zus en zusje konden het altijd beter vinden met elkaar. Maar nu heb ik toch echt wel iemand om mee te praten, om op terug te vallen enz...
Pfffffff, jouw stukje staat echt bol van de vooroordelen, verschrikkelijk! Nogmaals, jammer dat je dat ook jij er zo over denkt. Over het algemeen zijn ouders met één kind zich er heel goed van bewust wat de valkuilen zijn, en zullen daar extra op letten tijdens de opvoeding. FYI, in gezinnen met 2 kinderen komt het net zo goed voor dat één kind zich achtergesteld voelt. En er lijkt me wel degelijk een verschil zitten tussen de bevooroordeelde mening van 1 persoon (álle enigkinderen zijn zielig) tov onderzoeken onder duizenden mensen (gemiddeld zijn enigkinderen gelukkiger), wat overigens niet perse mijn mening is. Ik veroordeel hier niemand mee, want misschien zijn/worden jouw kinderen wel gelukkiger dan mijn dochter. Maar die vooroordelen vind ik ronduit beledigend naar ieder enigkind, en ze zijn nog onjuist ook als je het over een kam gaat scheren.