Oh, ik zie nu dat de oplossing toch niet de oplossing is. Tja, weet je...ik zou gewoon gaan. Zoals ik ook in mijn vorige post zeg, je dochter gaat er echt niet dood van als dingen bij de oppas was anders gaan en ze houdt er ook geen trauma of blijvende schade aan over. En geloof me als ik zeg dat hoe langer je wacht met logeren hoe moeilijker het wordt om de stap te nemen....ik spreek uit ervaring .
Hmm, als ze daar overstuur gemaakt wordt en dan ook nog eens 'aan haar lot overgelaten' (dus niet getroost), weet ik nog zo net niet of ze daar geen trauma aan over houdt. Wij doen heel bewust ons best om Fiene te laten ervaren dat we er áltijd voor haar zijn en dat ze bij ons veilig is. Dat betekent dat als Fiene verdrietig is (of overstuur omdat ze overprikkeld en/of moe is), wij haar troosten. Niet haar zin geven (uit bed), maar gewoon in bed troosten en geruststellen, tot ze slaapt. Ik heb er wel heel veel moeite mee als mijn schoonmoeder dit vertrouwen van veiligheid schaadt, omdat zij huilen goed voor haar longetjes vindt of vindt dat Fiene zich maar in slaap moet huilen..
Lees dat het feest pas in december is. Je zou ook tussen nu en het feest een aantal keren op bezoek kunnen gaan bij je schoonzusje om haar beter te leren kennen en zo leert je dochtertje haar en de kindjes ook kennen. Vermits zij goed is voor de kindjes zou ik voor die optie gaan.
Van haar 1x laten huilen zal ze echt geen trauma oid overhouden hoor, maar dan nog, nee, ik zou er op zijn zachtst gezegd ook niet blij mee zijn als iemand Ayla zou laten huilen. Doen wij ook niet idd en ik denk dat dat voor mij toch ook wel een reden zou zijn om haar dan niet bij die betreffende persoon te brengen. Dus ik kan me voorstellen hoe je je voelt en misschien dat de zaken dan wel anders liggen en dat je, als je geen andere oppasmogelijkheid hebt, dan dus niet mee naar het feest gaat.
Als het een beetje lijkt op mijn eigen ervaring, kan ik je een goed advies geven Toen mijn eerste kindje werd geboren wist ik al dat ik drie maanden later een bruiloft had, waar ze niet mee naartoe zou gaan (het was sowieso niet voor kinderen, maar ik zou haar ook niet meegesleept hebben op die leeftijd). Ik heb me dus ook DRIE maanden druk lopen maken over hoe het nou moest. We hebben haar naar mijn zus gebracht waar ze heeft gelogeerd en het ging heeeel erg goed, maar.... IK voelde me er niet goed bij. Eerste kindje, VOL hormonen, ik wilde het gewoon niet! Achteraf had ik spijt als haren op mijn hoofd, ik heb me zolang druk gemaakt en had mezelf die stress kunnen besparen door gewoon te zeggen: ik ga niet. Serieus, achteraf vond ik dat ik meteen voor mezelf had moeten kiezen. Nu ben ik vier jaar verder en voelen dingen heel anders aan, maar komop, je eerste kindje....gun jezelf deze gevoelens en doe wat JIJ wilt en trek je niets niets niets aan van wat anderen vinden 'wat hoort'.... succes!
Wouw, dank je wel! Ik denk dat het inderdaad zo'n zelfde ervaring is Ik loop me er ook al tijden druk over te maken en nu we voor het weekend door moeten geven of we komen (en met hoeveel), kan ik aan niets anders meer denken. Bij het idee dat ik Fiene een nacht naar een oppas moet brengen, kan ik wel huilen. Ik vind het nu vooral lastig dat mijn man hier geen begrip voor heeft. Die vind dat ik nu eens voor hem moet kiezen, maar ik kán haar gewoon niet loslaten. Volgens mij ben ik echt niet de gezelligste als ik wel met hem mee zou gaan. Dat anderen er wat van denken, kan me op dit moment niet zoveel schelen, maar vind het wel heel moeilijk dat mijn man me hier niet in steunt en ik dus eigenlijk het gevoel heb dat ik tussen hun moet kiezen...
Ik zou gewoon gaan de eerste keer is moeilijk, de tweede keer ook en derde keer is het misschien ook niet leuk. Maar het gaat wennen. Wat vind je man als hij alleen moet?
Dan vraag ik me wel af waarom ik het nog steeds moeilijk vind om haar naar de oppas te brengen als ik moet werken (3 uurtjes in de week). Dat is al zo'n 15 keer gebeurd... Mijn man wil niet alleen, dus blijft hij maar helemaal thuis, zegt hij. Weet ook niet zo goed wat ik daarmee aan moet.
het is heel simpel inderdaad, als jij het niet wil en je er niet prettig bij voelt, niet doen! Onze zoon ging met 6 weekjes al een nachtje naar mijn moeder, want die vertrouw ik voor 200%, hij was een supergoede slaper/flesdrinker, en wij gingen samen een avondje uit eten mijn ouders vonden het super, en wij hebben ook een heerlijke avond/nacht gehad, daarom was ik 'sochtends om 9 uur wel weer bij m'n ouders om hem op te halen maar goed, ik heb dus makkelijk praten, maar ben het er wel mee eens dat het een "uitje" moet zijn waar je heen WIL en ZIN in hebt, als dat het niet is.... dan gaat dat logeren ook niet fijn voelen!
lastig als je er met je man niet over op 1 lijn zit..... maar....als je door moet geven of je komt en met hoeveel zeg je toch gewoon dat je met zijn 4-en komt en neem je je zusje en je meiske lekker mee en als dat niet kan/mag zou ik mooi thuis blijven met je meiske, dan neemt je man maar een vriend mee ofzo.....
als eerste wil ik zeggen, volg je gevoel! Niets doen waar je je niet prettig bij voelt. Maar...ik moet zeggen, het leven houd niet op bij het krijgen van een kindje! En je kindje wordt er echt niet slechter van om eens ergens anders te slapen. Zoals ik al zei, volg je eigen gevoel, schijt aan een ander, maar ik denk ook dat je niet te moeilijk moet doen. Je meisje is dan 9 maanden, komt wel goed! Kiezen tussen je kindje en je man, ik denk niet dat het slecht is voor je meisje, waarschijnlijk heeft ze een top dag, krijgt ze extreem veel aandacht en met 9 maanden zijn ze nog niet in staat om tijd te overzien, dus een avondje of nachtje zonder mama, dat kan best! Misschien dat je juist met je man mee moet gaan, gezellig samen, samen wakker worden, uitslapen, gewoon weer even man/vrouw zijn! Als ik in deze situatie zou zitten zou ik het wel weten! Kindje naar opa en oma, en feestje vieren! Sochtends snel weer ophalen en heeeel veeel knuffelen! suc6 met je beslissing ku smiek
het is jammer dat je man het niet goed begrijpt, maar ik zeg: hij heeft haar niet gebaard. (ja, wie durft mij tegen te spreken?) Laat hem dit maar lezen: het is heel normaal en je hebt je tijd nodig! Ik was echt een 'freak' in het begin en dat is heel erg veranderd, ik vind het heerlijk als ik ze nu even 'uit handen' kan geven. Maar in die eerste periode: lekker aan jezelf denken! En je man zou toch gewoon kunnen gaan? (zonder jou een schuldgevoel te geven!) ps: de eerste keer kdv was ik een WRAK! Vond het helemaal niks en begreep niet meer waarom ik per se moest werken.... Nou, thank god dat ik heb doorgezet, maar ik heb mijn gevoelens niet 'verborgen', ik vond het gewoon verdomd moeilijk en moest wennen en me leren aanpassen. Het is niet niks. Alle begrip voor jou.
nog even dit: het feit dat je wel kunt janken zegt voor mij genoeg. Iedereen heeft er andere ervaringen bij en veel moeders vinden het niet moeilijk. Maar ik herken mezelf wel in jouw verhaal...
Ik zou niet gaan... zeker niet als ik er buikpijn van zou hebben....helaas een andere keer maar weer. Manlief dacht er gelukkig ook zo over, en nu nog steeds Als er een feestje is en de meiden mogen niet mee Dan gaat hij ook niet Okay das misschien een beetje over the top zullen vele van jullie vinden. Maar wat dat betreft zijn we een gezin en gaat hij niet zonder die meiden een avond of dag uit. Maar daar ging het niet over Ik zou hem gewoon uit proberen te leggen wat je gevoel is, en dat je gewoon niet bij haar weg wilt of haar bij *vreemden* achter wil laten...
Dat lijkt me ook echt heerlijk! Maar 't is zo'n dubbel gevoel... Aan de ene kant vind ik het een heerlijk idee: even geen gebroken nachten, geen baby waar je rekening mee hoeft te houden (qua RRR), even lekker je gang gaan. Maar ik ben nu al steeds aan het huilen bij het idee dat ik dan zolang bij haar weg moet Misschien kies ik toch wel voor schoonzus en laat ik haar de aankomende weken een paar keer oppassen terwijl man en ik even samen weggaan. Als dat goed gaat, lukt het dan misschien ook wel. Hmm, ik dacht dat ik de keuze gemaakt had
Ik zou zeggen; Doen wat goed voelt, al ben ik zelf ook meer het type; Van uitstel komt afstel..Eens moet je weer de wijde wereld in kunnen,en een avondje uit als man&vrouw is ook wel erg fijn lijkt mij.. En tsja oma"s geven de zorg soms anders als jij wenst maar ja daar zijn t oma"s voor denk ik dan..Ben zelf ook lekker vertroeteld door mn oma en opa's en heb er echt niets aan over gehouden behalve een warm gevoel! Maar nogmaals t is jou gevoel,maar eens komt er toch een dag dat je een keertje oppas nodig hebt.. En als je zusje zo gek op de kleine is, vind ze het dan echt erg om een nachtje/ochtend op te passen?? Of heb je haar dit (nog) niet gevraagd? Succes!!
daar ben ik het dan weer niet mee eens, want ik was ook zo dat ik mijn kleintjes niet achter kon laten, maar dat gaat nu goed hoor
onze meiden zijn er ook zo aan gewend dat ze of mee gaan of wij gaan niet, dat als ik zeg zullen we iets leuks gaan doen, bv in de grote vakantie, zij zeggen maar mama dat is toch niet leuk als papa er niet bij is Dan heb ik het over dagje pretpark of dierentuin. of een dagje strand, papa moet mee, anders gaan ze niet
@wendy339 Als ze vertroeteld zou worden door opa en oma (wat ongetwijfeld óók zal gebeuren), zou ik haar er gerust heenbrengen. Het gaat erom dat Fiene heel veel rust en regelmaat nodig heeft en bij anderen niet wil slapen. Dit gaat dus ongetwijfeld een strijd worden en mijn schoonouders laten haar dan rustig een uur huilen (als ze helemaal overstuur is). Ik ga het er van de week nog even goed met manlief over hebben!