@hanneke wat een k*t ziekenhuis zeg! ik ken iemand waarvan de man heel slecht zaad had en werd tegen ze gezegd dat ze dus nooit spontaan zwanger kon raken.. na 1 jaar proberen toch spontaan zwanger hoor en bevallen van een prachtig kindje! @niekster.. ik ben iemand die er niet zo veel over praat in mijn omgeving.. wel met mn partner, al begrijpt hij ook niet altijd hoe ik me voel! maar kan er wel met m over praten.. @meleka wat goed dat de uitslag goed was! @snelly ik weet niet of je bij een gyn loopt of een vk, maar bel ze anders gwn even op. zeg dat je t niet meer uit kunt houden uit angst dat t toch weer fout gaat.. dit heb ik ook gedaan en mocht deze week langskomen en volgende week weer! ik heb trouwens met 10.5 wk zelf het hartje kunnen horen met de angelsounds! miss ook iets voor jou?
Ja precies, iedereen beleeft haar verdriet op haar eigen manier. Ik kan dan ook alleen maar voor mezelf spreken, omdat ik een andere situatie ook niet voor kan stellen. Het enige wat de wens levend houdt, is hoop, zolang ik dat nog heb kan ik blijven vechten en hopelijk wordt dat beloond met een prachtig kindje. Ik vind het wel heel moeilijk dat ik niet weet of het ooit zal worden beloond, maar ik laat me leiden door mijn gevoel en hoop dat bij een eventuele volgende zwangerschap de medicatie me kan helpen. Ik weet ook niet hoe ver ik zal gaan voor deze wens, want af en toe lijkt het wel alsof mijn gevoel afzwakt, vooral tijdens de eerste 2 weken na mijn ongi. Daarna laait de hoop weer op en tegen mijn NOD wil ik het het meest. Ik ben blij dat ik zoveel afleiding heb door mijn werk en hobby's, maar ergens mist er altijd iets in mij. Ik weet dat ik al 3 kindjes had kunnen hebben als de zwangerschappen wel goed waren gegaan en dat doet echt pijn. Ik leg mijn hoop en vertrouwen in de volgende stap in de medische behandelingen tijdens de zwangerschap en wil eigenlijk nog niet denken aan de stappen erna, omdat dat zou betekenen dat het weer mis zou gaan. Maar stiekem heb ik al een plan gemaakt, mocht het toch voor de 5e keer mis gaan. Dus denk eigenlijk weer te ver vooruit, that's me....
MoesCH, jij gaat goed zeg! Alweer ruim 11 weken! Ik heb gehoord dat met 10 weken de kleine helemaal af is en alleen nog maar hoeft te groeien, dus je bent al heel goed op weg! Ik ben blij voor je! Wanneer mag je weer voor een echo? Hanneke, wat waardeloos dat je de uitslag nog niet krijgt. Ik vind het erg lullig. Begrijpen ze daar niet dat je in spanning zit? Suus, hoe is het bij jou?
Okee, dus die staan in principe nog aan het begin van de mmm? Dan kun je er inderdaad niets van zeggen nog. Maarja, iedereen beleeft het anders. Soms lijkt het misschien alsof het nooit zal gaan lukken, maar dan komt die hoop en vechtlust weer om de hoek en ga je ervoor! Tenminste, zo werkt dat bij mij!
Heel herkenbaar! Ik zou ook wel zo op een briefje een uitslag willen hebben van: Je krijgt ooit nog wel een kind, of helemaal niet meer. Die onzekerheid en het open einde is soms behoorlijk slopend.... En ook die golf-bewegingen in je emoties zijn herkenbaar: direct na de afgelopen miskraam had ik zoiets van: Voorlopig even niet weer. En toen kreeg ik allemaal eisprong-achtige klachtjes terwijl we onbeschermd hebben gevreeen (want ik testte nog positief), en toen laaide de hoop weer op en nu wordt dat steeds sterker en denk ik alweer: als ik ongesteld word, gaan we er toch gewoon weer verder voor. En dikke kans dat als ik ongesteld word, ik daar weer zo verdrietig van ga zitten zijn, dat ik zwangerschappen weer even afzweer.... Nouja, ik begin er wel aan te wennen, nu zo op m'n 34e , dat het leven van een vrouw nu eenmal 1 grote golfbeweging is..... Stomme hormonen.... Onee, die hebben we juist nodig om zwanger te worden, zucht...
Ja, idd. En als die zoon zelf, of zijn vrouw dan, zoiets tegen me gezegd zou hebben, zou ik dat ook alweer beter gesnapt hebben. Want ja: het is emotioneel gezien een enorme achtbaan waar je met vreselijke ups en downs doorheen moet. Maar het is dus zijn moeder/haar schoonmoeder, die er dus toch echt weer even een eindje van afstaat, die dan even mijn verdriet en mijn angst wegzet als: Je hebt tenminste een dochter. Maar goed, het si gelukkig maar die ene collega, dus dat kan ik dan wel weer van me afzetten hoor Maar als ik er even induik en in mezelf kijk wat haar woorden met me doen: Nou, dit dus.
Precies, als ik van tevoren zou weten dat het allemaal wel goed zou komen, zou ik die miskramen voor lief nemen. Maar nu onderga je alles en je weet niet of dat zijn vruchten af zal gaan werpen. En die hormonen, inderdaad een hele diepe zucht... Ik realiseer me wel dat een mens veel kan hebben en soms sterker is dan dat je zelf verwacht, gelukkig maar.
Ja zij ziet dingen vanuit een heel ander perspectief. Ja, je hebt een dochter, maken die miskramen dan allemaal niets uit? Of wordt de wens dan kleiner? Nee! Maargoed, dat is voor anderen vaak moeilijk te begrijpen. Gelukkig is er dit clubje.
jaa en ik hoop zo dat t goed blijft gaan.. ik wou dat ik de 15 weken al voorbij was en openlijk durf te genieten.. nu ben ik echt nog terughoudend en durf t niet eens te vertellen eigenlijk (wel aan dichte familie).. op mn werk heb ik nog niks verteld.. ik stel t telkens n weekje uit.. bang dat t toch mis zal gaan! maar na elke goede echo, heb ik steeds meer vertrouwen dat t dit keer wel goed gaat! ik heb dinsdag weer een echo.. ben dan 11 wkn 6dgn!
herkenbaar! na een miskraam denk ik gelijk dit wil ik dus nooit meer! ik w8 voorlopig nog wel een half jaartje met zwanger worden of langer! maar zodra de eisprong nadert, denk ik.. ach we proberen het nog een keer.. miss gaat t dit keer wel goed.. en als mijn nod nadert hoopte ik weer zo erg op een zwangerschap....
Begrijpelijk hoor! Mocht het bij mij weer raak zijn en goed gaan, dan hebben we besloten dat we het voor ons houden tot ik tenminste 16 weken zwanger ben en weet of het een jongen of een meisje is. Maar zo ver ben ik nog niet.
Ik had altijd al wel een nomale, gezonde portie zelfvertrouwen, maar nu vind ik mezelf echt een bikkel Je bent idd sterker dan je denkt, (wijze les van Winnie de Poeh ). @Moesch: gaat nu vast goedkomen! En tegelijk logisch hoor, dat je er zo instaat, dat zal ik de volgende keer ook wel hebben. De laatste keer dachten we na de echo bij 7 weken, met kloppend hartje, dat het nu dan helemaal goed ging komen en toen ging het toch nog mis. Vriendin van me heeft 3 miskramen gehad en uiteindelijk nog een zoontje gekregen (had al een dochtertje), en die hebben tot het einde in spanning gezeten, (nou zijn zij wel aardige piekeraars, dat wel). Onbezorgd zwanger zijn na 1 miskraam kan ik me nog wel voorstellen vanaf het moment dat je dat eerste trimester door bent. Onbezorgd na meerdere miskramen, dat bestaat volgens mij gewoon niet. Maar elke dag is er eentje dichter bij jullie hartewens!
Lieve meiden, ik lees alles wel mee met jullie, maar heb niet zoveel te melden... dikke knuffel voor jullie allemaal!
Hoi Niekster (welkom), Ik praat er ook best veel over zowel hier op het forum als in real life. Je komt er vrij snel achter welke mensen oprecht mee leven en je begrijpen en welke een keer knikken en vervolgens een onhandige opmerking maken. Hier kun je in ieder geval altijd je hart luchten. Sterkte!
Verder kan ik me helemaal herkennen in wat er gezegd wordt over als je maar wist wanneer het goed zou komen, dan zouden die mk's veel beter te verwerken zijn. Zou zo mooi zijn als je gewoon wist, het gaat nu nog 1 keer mis, maar daarna zal het raak zijn (bijvoorbeeld). Ik ga zaterdag naar een parabeurs en hoop toch stiekem dat ze daar iets gaan zeggen over dit onderwerp. Al geloof ik er niet in dermate in dat ik er dan echt wat mee kan. Verder heb ik vandaag vruchtbaarslijm gespot!! Ik hoop zo dat mijn ovu testje vanavond ook posi is en dat we dan EINDELIJK kunnen klussen. De gyn heeft ons 13 september geadviseerd om alleen te klussen als ik ongi was geweest of een posi ovu test heb, omdat mijn BM nog zo onrustig was. Maar nu twijfel ik. Als ik negatief test vanavond, maar misschien wel vruchtbaar ben, zou het toch jammer zijn om dat te laten schieten. Wat zouden jullie doen? Advies van gyn negeren?
Bedankt voor het meedenken mykelti. Heb besloten er inderdaad voor te gaan. Word er helemaal blij van, eindelijk weer verder!