Oja, constant!! Gek word ik ervan! Vooral als ik dan weer boos ben geweest op Zoë of Lynnie op een kleedje leg omdat Zoë me nodig heeft of ik in het huishouden iets moet doen, voel ik me enorm schuldig. Mijn ouders, vooral mijn moeder hebben veel verkeerd gedaan in mijn ogen, en ik ben zooooo bang dat ik dezelfde fouten ga maken/maak! Wat natuurlijk onzin is, want ik weet juist hoe het NIET moet. Maar soms zie ik mijn moeder terug in mezelf, en dan voel ik me zo ellendig!
Whahaha!!!! Arme jij!! MAar sieraden maken is wel weer het andere uiterste! (My god, word gek als ik creatief moet bezig zijn, maak daar geen onderscheid in of het nog glasblazen in een aftans dorp is of oorbelletje frunniken....)
Zooooo hee, dit had ik gewoon geschreven kunnen hebben! Jeetje.. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben dus. PRECIES hetzelfde hier, alleen heb ik dus geen hond. En seks gaat hier niet eens meer omdat ik zó geen zin heb dat het pijn doet. Noah verwekken is de laatste keer dat we het deden en dat was een martelgang. Gek dat daar zo'n zachtaardig vrolijk en vriendelijk mannetje uit voort is gekomen Echt, waar dat libido heen is gegaan...? Ik heb echt het idee dat ik een soort van milde depressie heb met als een van de weinige symptomen libido- en initiatiefverlies, maar als ik een psych ernaar laat kijken dan is het altijd net niet echt iets en dan blijft het maar praten praten praten over dingen die ik zelf allang weet en als ze zichzelf gaan herhalen dan zeg ik idd dat ik weer 'beter' ben. Dus daar ben ik nu klaar mee. Pfff, dat jij hier ook zo meer rondloopt... Ik heb serieus laatst bij de huisarts een potje zitten janken omdat ik vroeg of hij ook iets voor labiliteit had omdat ik alleen maar schreeuw tegen m'n dochter, boos word op mijn baby als hij eens een keer gilt (wat ie bijna nooit doet), alleen maar achter de pc zit of juist van alles doe door elkaar waardoor het van alles niets wordt, etc. etc. En zegt die vent doodleuk: mevrouw, er is niets mis met u. Nee, het is echt niet fysiek (wat ikzelf wél dacht, vitaminegebrek ofzo???), u bent gewoon een jonge moeder. Dit hoort er gewoon bij. U krijgt een nieuw ritme met de kinderen en u hebt nu tijd om u af te vragen 'is dit wat ik wil' 'had ik me dit voorgesteld' en tja... dan horen dit soort gevoelens erbij. Euh... fijn! Dat is wat ik wou horen! NOT Ik mocht altijd een afspraak maken als ik bij hem wou 'uithuilen'. Sjongejonge. Test me binnenstebuiten zeg, om te weten of het niet gewoon een raar hormoonding of vitamineprobleem is, grrrrr! Maar nee, ik ben gewoon een jonge moeder... @all: dat ik weinig schrijf is omdat ik kennelijk geen mails meer ontvang van deze lijst. Heel idioot. Ik baal ervan. Zit al anderhalf uur bij te lezen...
Ha lieverd, ik heb, als je die laatste zin zo zegt, altijd heel erg het gevoel 'is dat nog wel mogelijk met twee kinderen?? Rust en genieten?' Daar voel ik me zo schuldig over, maar ik kan me geen rust meer voorstellen totdat ze minimaal een jaar of acht zijn. Elke nacht is gebroken omdat er altijd wel één wakker wordt, elke avond wel een keer de trap op, altijd weerbarstigheid van m'n peuter en rekening houden met flessen, eten en slaaptijden van m'n baby. Altijd die verantwoordelijkheid, het zorgen, zorgen zorgen zorgen. Ik was vroeger heel veel met mezelf bezig en nu ik alleen nog met anderen bezig ben ben ik mezelf gewoon kwijt. Wat je schrijft over dat huilen, als ze allebei huilen, word ik idd ook gek. Zo herkenbaar allemaal. Maar hoe kan dit? Is dit idd een jonge-moeder-ding? Of zijn we depressief? Ik wil idd genieten, maar ik zie niet eigenlijk hoe ik dat moet doen. Het lijkt dat moederschap bij mij per definitie zo 'zwaar' is dat ik er nooit van kan gaan genieten. Ik ben kapot aan het eind van de dag dus 's avonds iets doen voor mezelf zit er niet in. Ik geef er niet meer om hoe ik eruit zie want wie ziet mij behalve de kinderen, die mij net zo hard weer onder het eten kotsen, dus wat maakt het uit?? Nou ja, ik doe mee met je klaagzang, meid! Sorry
l Shit, natuurlijk ben ik weer vergeten hoe ze heetten! Doe mij die naam nog eens? Ik had ooit oxazepam, maar dat resulteerde in 5 uur slaap en een kater
Oeee als dat hier een keer lukt krijgen jullie allemaal een eigen hotelkamer bij zo'n spa-gelieerd resort (met zo'n kuuroord erbij). En dan gaan we een week ontstressen in een muisstille kamer zonder babyfoons en wakker wordende kinderen. En dan wens ik de mannen veel succes verder!
Echt, wat je schrijft over je ouders, hier dus weer exactly the same! Begint wel freaky te worden dat we in dit clubje beland zijn met dezelfde 'klachten'. Sjonge...
Zo, bijgelezen! En natuurlijk gaat nu ineens weer de mail melden dat er reacties zijn. Wat een suf gebeuren..
Niks is zo fijn al herkenning!! Inderdaad wat Lillibit zegt, het kan gewoon GEEN toeval zijn dat we elkaar gevonden hebben! Dat is het denk ik ook bij mij! Ik ben niet doorgedraait of compleet overspannen maar tis gewoon allemaal een beetje teveel nu! En ik zie er zo tegenop om daarvoor in therapie te moeten, weer dat gelul over niks. Ik ben daar wat te nuchter voor, vrees ik! Bovendien: Wanneer moet in godsnaam naar die therapeut?! Ik heb daar helemaal geen tijd voor met 2 kleine kinderen!! Maar wat je zegt over de sex, dat werkt echt zo. Als je hoofd niet wil, werkt je lichaam absoluut niet mee! Ik herken dat ook! En na Lynn kwam het wel weer redelijk op gang maar nu ik me zo voel, moet ik er niet aan denken! Ellende, voor Erwin voornamelijk! Lekkere makkelijke huisarts! :x Zo kan ik het ook wel! Hele makkelijke redenatie! Dan moet IEDERE jonge moeder hier last van hebben en ik geloof niet dat dit het geval is...
Ik hoop gewoon dat het kan, rust en genieten. Ik heb heus wel momentjes dat ik kan genieten, bijvoorbeeld als ze 's avonds allebei in fles in hun mondjes hebben en lekker op bedje tegen me aanliggen. Maar de afgelopen 2 jaar heb ik zo het gevoel dat ik zo geleefd ben, 2 kids, het werk, verbouwing, stomme rotburen en de (mooie)bruiloft straks. Ik heb op een één of ander manier de hoop dat 2012 rustig gaat worden, alles is klaar en gedaan. Geen druk meer van wat dan ook! Kijk, die stress van flestijden, slaapjes en begroken nachten, die zijn voorlopig nog niet voorbij... (My God, als ze Zoë na gaat doen, dan gaan we nog heel wat beleven 's nachts strak zo rond 8 maanden ).En dan ga ik me ook nog heel druk om maken, maar als dat het enige is, hoop ik dat ik dat wel kan handelen. En daarbij vind ik nog steeds dat Erwin een andere baan moet zoeken, uit de horeca zodat we eten en slapen samen kunnen doen. Erwin wil dat zelf gelukkig ook! Heeeeeeerlijk zo'n soulmate!!!
Oh en over het uiterlijk! Als ik vrij ben, zie ik er "relaxed" uit... Dan is mascara opdoen al teveel. Als ik aan het werk moet, dan maak ik er wel wat meer werk van. Dat moet gewoon. Maar liever niet...Als je me dit 5 jaar geleden had verteld, had ik je voor gek verklaard!
Dit klinkt als een heeeeeerlijke droom!!! Ik ga eind oktober een nachtje met een vriendin naar Antwerpen voor een concert van Lenny Kravitz en ik heb er zoooooooo'n zin in!! Ik denk ook echt: Schat, succes ermee!!! (ik hoop stiekem dat de meisjes allebei minstens 2 keer wakker worden 's nachts! )
Al dat ongelukkige gedoe...volgens mij is dat welvaartsziekte nummer 1. Wat hadden we dan verwacht van kinderen? Toen ik Luc kreeg had ik er helemaal geen verwachtingen van. Echt geen enkele. Ik heb het gewoon allemaal over me heen laten komen en dat werkt voor mij veel beter. Nu kan ik dat helaas niet altijd. Ik loop er ook bij als een slons vergeleken met hoe ik eruit zag. Maar bijna alle kleding in mn kast past voor mn gevoel niet meer bij me. Ben te veel mama vind ik. Geen zin in hoge hakken, want dat is niet handig achter een kinderwagen. Ik had altijd hakken aan...en hoog! Zelfs toen ik 9 maanden zwanger was had ik ze, met gevaar voor eigen bekken, nog aan. Voel me dus wel zo ongeveer hetzelfde als jullie helaas. Maar ik vind dat we ook weer niet te veel moeten gaan 'zeuren', want anders blijven we er nog in hangen hier met zn allen. Kan niet de bedoeling zijn.