Erg knap als je dat kunt. Ik zei het ook altijd voor ik mijn dochter kreeg, maar na de zwangerschap ben ik er toch anders over gaan denken. Ik zou ook teveel gevoel hebben bij het kindje in mijn buik. Respect voor de vrouwen die het wel kunnen/willen.
Draagmoederschap zou ik niet kunnen... Ik hecht me veel te veel aan dat beebje in mijn buik Maar eiceldonatie wel. Als iemand in mijn omgeving niet zwanger zou kunnen worden ivm haar eigen eicellen dan zou ik wel voor donatie gaan. maar een kindje dat je 9mnd onder je hart draagt... nee dat zou ik niet kunnen...
Hier net andersom. Misschien zou ik draagmoederschap wel kunnen, maar eiceldonatie nooit. Echter heb ik al 2 ks gehad en willen we graag nog een 3e kindje zelf en dan het risico van een 4e ks voor iemand anders vind ik toch te groot denk ik. Dat is echt een kindje dat jouw genen heeft.
@suus1983: eiceldonatie zou ik ook écht niet kunnen/willen doen. Alleen voor m'n zus, als zij het nodig had gehad. Dat haar kind voor een deel dezelfde genetische eigenschappen zou hebben als ik ligt toch al voor de hand. Maar als iemand uit een andere familie mijn allergieën, mijn vaders kromme duimen, of mijn moeders neus zou erven, dan zou ik daar heel veel moeite mee hebben. Het zou voelen alsof het dan toch mijn kind is, omdat het voor 50% míjn genetisch materiaal zou hebben. Dan zou ik nog eerder iemand anders' embryo willen dragen tot baby; dat zou dan een kindje van een ander zijn waar ik een tijdje voor mag zorgen, ipv míjn kind dat bij iemand anders opgroeit. Wonderlijk, dat mensen zo verschillende waarde hechten aan verschillende aspecten, en zo anders kunnen denken en voelen over dit onderwerp.
Ik vind het heel mooi, en bewonderenswaardig dat je hier zo over denkt TS. Zelf zou ik het ook niet kunnen, die band als je je netgeboren kindje vast hebt, en het dan af moeten geven....
Ik heb zelf nog geen kinderen dus weet niets over de band tussen moeder en kind. Maar zoals ik er nu tegenover sta zou ik alleen doen voor iemand die heel dicht bij me staat. Voor mijn beste vriendin zou ik het wel willen overwegen. Maar dan moet ik wel een goede zwangerschap en bevalling kunnen hebben.
Heel knap van je heel veel respect daar voor er zijnop de wereld maar twee mensen voor wie ik dat zou doen en dat is voor mijn dochter en zoon! En straks mijn andere dochter ook! Dus eigelijk 3 mensen! Eiceldonatie zou ik minder problemen mee hebben moet ik zeggen! Dat zou ik voor vrienden en familie wel willen doen! Maar nogmaals heel knap!
ik heb er zelf ook over nagedacht op latere leeftijd (ben nu 22) en als ik klaar ben met mijn kinderwens nog mooier zijn als ik mijn baarmoeder gewoon weg kon geven aan iemand die problemen heeft eigenlijk maar dat gebeurt niet zomaar
Als het nodig is zou ik het voor mijn zus wel doen. Voor een vreemde niet, het lijkt me namelijk heel moeilijk om zo'n kindje af te geven na de geboorte want ik weet zeker dat ik er een band mee opbouw. Dat moet ook wel vind ik, het kindje voelt het echt wel aan als je je afstandelijk houdt. Na de geboorte moet je je dan losweken van die kleine en dat lijkt me vreselijk, dat heb ik niet zomaar voor iemand over.
TO wat bijzonder dat je dit topic hebt geopend en krijg echt tranen in mijn ogen door wat je schrijft.... word er een beetje stil van. Ik zelf heb het syndroom van asherman wat inhoudt dat ik een zeer ongezonde baarmoeder heb waardoor het me niet lukt om zwanger te worden. Eicellen ect kloppen allemaal... alleen de baarmoeder zelf is niet goed meer en ben er inmiddels 9 keer aan geopereerd en lijkt weinig uit te komen. En zo kwam het draagmoederschap bij ons op het pad, maar dat is ingewikkeld zeg... je gaat het veelal binnen je familie zoeken maar er zijn zoveel misten en maren. Ik heb 1 zus maar die heeft geen kinderen en dat is dus ook een regel....... En weet je, je gaat zoiets ook niet zomaar vragen, dat voelt zo moeilijk. Ik heb lange tijd gedroomd dat een familielid het zou aanbieden, maar het is ijdele hoop. En het lijkt me vreselijk moeilijk om draagmoeder te zijn dus ik snap het ook nog eens heel goed. Gezien mijn diagnose komen we geheel en al in aanmerking voor begeleiding en vergoeding van draagmoederschap, we zijn al in het VU geweest..... allemaal perfect geregeld.. maar dan die grote maar, je moet zelf met een draagmoeder komen. Ben blij dat commercieel draagmoederschap verboden is, maar dit is ook best lastig zo. We zijn al een aantal jaren bezig met adoptie, alleen begin ik ook steeds banger te worden dat dit weinig gaat opleveren uiteindelijk. Nogmaals TO wat bijzonder dat jij er zo in kan staan, diep respect en wat fijn dat dit onderwerp besproken kan worden!
ik heb hier diep respect voor ik heb te horen gekregen ik nooit meer zwanger mag worden en onze wens voor een 4e is erg sterk aanwezig maar nu nog niet volgend jaar pas maar dan zullen we voor een draagmoeder moeten gaan en dat is echt heel moeilijk om die er een te vinden vind dit heel lief dat zo iets gaat doen maar goed heb 3 mooi gezonde kinderen en daar zijn we al onwijs blij mee wie weet komt er ooit iemand op ons pad en zo niet ook goed ik ben al blij met wat ik heb 3 koters 3 gezonde koters
Grappig, voor mij is het net andersom. Ik heb tegen mjn man al eens gezegd dat ik best draagmoeder zou willen zijn voor een goede vriendin of voor mijn schoonzusjes, als daar ooit sprake van zou zijn. Maar niet met mijn eigen eicel! Dan is het namelijk wel mijn kindje. Ik vond zwanger zijn heel bijzonder en mooi. Oké, maagzuur sucks en de bevalling was een hel. Maar verder: heerlijk! Ik had toen ik zwanger was al wel het gevoel dat ik een band had. Maar pas in de loop van de kraamweek wist ik dat dat eigenlijk niet waar was. Toen had ik pas een band met dat kindje dat ik kon vasthouden en dat zo duidelijk om mij vroeg. Dus ik denk dat ik een kindje dat niet van mijzelf is wel zou kunnen afstaan, als ik het al vanaf het begin van de zwangerschap zo weet.
@mamamanuela: dan wordt het niet alleen moeilijk om een draagmoeder te vinden, maar ook om een zkh te vinden dat het wil doen. Ik heb wat gezocht, en het blijkt dat bijv het VUMC geen 'hoogtechnologisch draagmoederschap' wil faciliteren bij wensouders die al eigen kinderen hebben. Soms wel als je er één hebt, maar bij meer eigen kinderen doen ze het niet, ook al breng je 10 draagmoeders mee. Daar hebben ze vast hun redenen voor (beperkte capaciteit bijvoorbeeld, en die zetten ze liever in voor mensen die nog helemaal geen kinderen hebben), maar wat zal het zuur zijn voor mensen die graag meer kinderen hadden gewild dan hun zijn gegeven. @all: het valt mij op dat er wel wordt gesproken over hoe moeilijk het zou zijn om afstand te doen van het kind dat je zelf hebt gedragen, en als je googlet op 'hechting draagmoeder' dan wordt het ook allemaal vanuit het oogpunt van de moeder beschreven. Maar er is eigenlijk niets bekend over eventuele hechtingsproblemen van een baby die na geboorte is afgestaan. Wel bij 'gewone adoptie'; daar vormt hechting ongeveer de grootste uitdaging voor de adoptieouders. Maar niet bij draagmoeder-kinderen, en al helemaal niet bij draagmoeder-kinderen die genetisch wel helemaal van de wensouders zijn. Toch kan ik mij goed voorstellen dat er ook dan sprake zou zijn van hechtingsproblemen bij het kind. Maar ja, er is weinig of geen onderzoek naar gedaan. Hoe kijken jullie daarnaar? Met name degenen die zelf kinderen hebben; jullie zien toch ook dat vanaf het allereerste begin je kind anders reageert op jou dan op anderen? Hoe zou dat zijn als de baby vervolgens in een ander gezin opgroeit?
@vlindertje11: dankjewel voor je post. Ik ben daar ook stil van. Vooral omdat ik er zelf enorm mee heb geworsteld (en dat heel diep van binnen nog steeds doe) over het ter sprake brengen van de eventuele mogelijkheid dat ik heel misschien draagmoeder zou willen zijn (had willen zijn) voor iemand die mij heel nabij staat. Zou het kunnen dat zij het misschien toch zou willen, ook al brengt ze het zelf nooit ter sprake? En dat ze diep van binnen hoopt dat iemand (bijvoorbeeld ik) het ooit zou aanbieden..? Wat vreselijk moeilijk is dit toch. Ik wil ook bij niemand valse hoop wekken, door me later alsnog terug te trekken. Ik denk dat ik mijn beslissing definitief heb genomen, dat ik het niet doe. Maar soms knaagt dat aan me...
Ik vind het helemaal niks. Ik vind het echt heel lief dat vrouwen het voor een ander willen doen hoor, maar een kind hoort voor mij gewoon bij de moeder die het gedragen heeft: daarmee heeft het kind een band ontwikkeld en als het dan bij een andere moeder komt, wordt het gescheiden van z'n eerste veilige persoon en ik ben er diep van overtuigd dat kids daar altijd schade van ondervinden. Ik kan me er ook geen voorstelling bij maken dat je een kind 9 maanden kunt dragen en het dan weg kunt geven. Als ik al kijk hoe ongelovelijk pijnlijk het is om een kind na 11 en 14 weken te verliezen....
Ik vind het een heel mooi gebaar. Maar zou het zelf niet voor iedereen kunnen. Een hele goede vriend van mij is homo, en voor hem zou ik het wel gelijk doen. Maar dat komt denk ik ook omdat ik hem al mijn hele leven ken, ik zeker weet dat het kindje het goed gaat krijgen, en ik kan het kindje zelf ook zien als ik dat wil. Denk dat ik het niet zou kunnen als ik het kindje daarna nooit meer zou zien ofzo..
Mijn beste vriendinnetje heeft mij verteld dat ze droomde dat ze draagmoeder was voor mij. Na erover nagedacht te hebben heeft ze dit ons ook verteld. Eerst aan manlief en toen in overleg met hem aan mij. Wij waren tot aan tranen geroerd en hebben wel gezegd dat het de allerlaatste optie zou zijn. Toeval of niet, een maand later was ik zwanger. Zij gaat Knuffeltante worden en wij als ze ooit kids krijgen van die van haar.
Denk je niet dat dat het, voor zowel jezelf als het kind, eigenlijk alleen maar moeilijker maakt: het wel kunnen zien, er een band mee op kunnen bouwen, maar het niet op mogen voeden? En voor het kind: weten wie je moeder is, maar niet bij haar mogen wonen?