Wat bij ons echt werkt: Wij gaan nooit met haast boodschappen doen, dit merkt onze zoon en gaat dan juist dwars doen. (nu schreeuwt ie niet meer, en ligt hij niet meer op de grond, maar hij is ook 2 jaar geweest, dus die tijden hebben we echt gehad!). Wanneer hij op de grond krijsend ging liggen, bleef ik er (zo rustig mogelijk!) bij staan, alsof het met niet echt boeide. Ondertussen een product pakken wat in de buurt ligt, en bijv de ingredienten lezen, om zo ff voor jezelf afleiding te hebben en rustig te kunnen blijven. En mijn zoon kreeg in de gaten dat ik niet reageerde, en dan was het snel over! Heel heel heel lastig, vooral als het druk is, maar ik probeerde zelf rustig te blijven, en zijn gedrag te negeren! Of een opmerking maken als: "Goh, ik loop vast naar de appels, als je zover bent, zie ik je daar? Dan kun je de sticker plakken van het wegen" .. Succes meid, ik vond 2 jaar tot nu toe de moeilijkste leeftijd!!
heb je verhaal gelezen en klinkt best heftig. Alle tips die ik je wil geven zijn al gezegd maar even dit: Onder een koude douche zetten valt onder kindermishandeling! Echt niet doen hoor... vreselijk vind ik dat... Al begrijp ik best dat je wanhopig kan worden!
@belize: Ze slaapt inderdaad nog in een ledikant. Ergens vind ik haar nog zo klein en volgens mij gaat ze dan echt aan de wandel. Ik denk dat we nog een paar maandjes wachten en dan een groter bed gaan proberen. @debby82: Toevallig zit ik net een stukje te lezen op internet over een kind onder een koude douche zetten. Het kan zeer traumatisch zijn voor een kind en hij of zij kan bang worden voor de douche. Ik zal dit dus ook zeker niet gaan doen. Gelukkig onderzoek ik eerst voordat ik iets ga uitvoeren . Helemaal bij dit soort dingen. Ik heb er nog even over na zitten denken en het er met mijn man over gehad en ik denk dat negeren bij haar het beste werkt. Toen ik vanmiddag bezig was met haar steeds weer terugzetten in de gang, maakte ze er een spelletje van. Ze liep doodleuk steeds weer achter mij aan en ze moest lachen toen ik haar steeds weer terug zette. Werkt dus niet.
gelukkig maar! sommige adviezen van mensen he...grrrrr succes in ieder geval. Hoop dat het snel minder wordt...
pfff sterkte! krijgt ze wel genoeg slaap, ik merk hier dat mijn oudste erg vervelend wordt als ie moe is. in de winkel: al meneer hier begint te huilen of dwars gaat doen loop ik weg eerlijk gezegd, dan is t "neee, mama niet weggaan" en is t heel snel afgelopen met t krijzen. loop dan terug en geef idd een knuffel dan.
Volgens mij krijgt ze voldoende slaap. Ze gaat 's avonds rond 19.00 uur naar bed en als we niet hoeven te werken slaapt ze tot ze wakker wordt en dat is meestal ergens tussen 08.00 en 08.30 uur. Als we wel moeten werken, dan maken we haar om 07.00 uur wakker. Ook gaat ze 's middags nog gewoon naar bed en dan slaapt ze zo'n 1 1/2 uur. Het is inderdaad wel erger als ze moe is.
Probeer het niet en nee te vermijden. Dus je zegt dan bijvoorbeeld. Ja schat, je mag een snoepje (bijv vanmiddag), we gaan eerst kiwi eten. En laat haar kiezen, dan heb je de eerste stap al gezet, wat jíj wil maar je geeft haar ook een keuze en dan voelt ze zich ook gewaardeerd.
Herkenbaar! Gelukkig niet zo heel erg als bij jou, maar driftbuien zijn hier ook aan de orde van de dag. Praat jouw dochter wel al veel? Ik heb namelijk het idee dat mijn zoontje ook gefrustreerd is omdat ie bijna nog niet praat. En Belize.. je doet net of wat jij vertelt waarheid is. Niet ieder kind is gebaat bij jouw aanpak. In de gang, of hoek in ons geval, werkt bij ons juist wél! Hier blijft ie wel staan, dus weet ook niet hoe je dat moet aanpakken. En vooral niet gaan toegeven om de lieve vrede te bewaren! Ik deed dat eerder nog weleens, (nadat mijn man mij erop wees , maar nee is hier voortaan echt nee! Anders geef je je grenzen niet goed aan, en weet ze helemaal niet meer waar ze aan toe is. Dit werkt hier wel goed in ieder geval. Dat zal voor ieder kind wel zo zijn, maar vooral voor heel temperamentvolle kindjes zoals die van jou en mij, is dat helemaal goed. Succes, en ik hoop dat het minder wordt.
Ik herken er niks van. Dat maakt mij geen ubermoeder ofzo, maar ik hanteer wel een andere aanpak. Wij hanteren hier een wat vrijere hand en ik heb een doodleuk kind. Tuuuuuuuurlijk heeft hij zijn streken, net als iedere andere peuterpuber, maar spugen en krijsen; echt niet! Wij straffen ook niet. Kan soft klinken, maar het is gewoon niet nodig. Ons zoontje luistert heel goed. Hooguit is ie soms even nukkig en staat met zijn armpjes over elkaar, maar hij denkt na en doet toch wat ik van hem vraag. Ik geef heel veel en krijg ook heel veel terug. En zeg nu niet dat ik een makkelijk kind heb, zo! "D'r zit een kop op" zeggen ze dan. Wat een karaktervol druk manneke is het! Ik negeer hem nooit. Sterker nog: betrek hem bijna overal bij. Ik zal ook nooit gaan computeren als mijn kind naast me zit en aandacht vraagt. In de supermarkt hebben we de grootste lol, 't kind mag met alles helpen, wauw! Waarom zou hij op de grond gaan liggen schreeuwen? Laatst in een winkel heeft hij me echt een streek geleverd. Ik was met een medewerker in gesprek en hij pakte iets en gooide het boos in mijn richting. Puur een gevalletje aandacht vragen en kijken hoe ver hij kon gaan. Toen ben ik op mijn hurken bij hem gaan staan, heb zijn handjes gepakt (hij wou weg lopen) heb gevraagd of hij me aankeek en heb hem echt heel streng toegesproken! De boodschap was duidelijk hoor. Toen hij in zijn fietsstoeltje zat was het schoorvoetend: "mama, sowwie, kus". Klaar ermee! Je hoeft echt niet altijd straf te geven om je kind iets duidelijk te maken. Het verhaal van het snoepje en de bijbehorende driftbui herken ik dan ook echt niet. Ik kijk meestal samen met mijn zoontje tv en dan eten we samen iets: thee met een koekje of fruit. Hooguit heeft hij zin in peer als ik appel heb schoongemaakt. No big deal, schil ik toch nog even een peer? Ik zeg niet dat een ander te veel nee zegt, ik zeg wel dat je eens naar de manier van opvoeden kunt kijken. Als je kind een driftbui hebt, kun je: boos worden en straf uitdelen, negeren of even met je kind gaan communiceren. Door je knieen, oogcontact maken, rustig praten en kijk maar eens wat er gebeurt. "Ja, maar ze is niet voor rede vatbaar, dat lukt dan niet":. Nee, dat lukt misschien niet meteen, maar probeer het eens; blijf rustig en heb geduld! Het zorgt iig voor minder stress in huis, zowel bij jou als je kind. Je kind zoekt duidelijk aandacht. Grenzen stellen is oke, maar dat hoeft niet altijd op een harde of strenge manier.
zogelukkig er zit echt wel wat in wat jij zegt. hier werkt dat niet altijd zo. Mijn kind is ook lief en luistert meestal. Maar soms kan ik iets honderd keer zeggen en dan luistert ze nog niet. En ja, dat zou ik misschien kunnen oplossen door het weg te leggen/samen dingen te doen etc. Maar ik heb 2 kinderen en soms heb ik gewoon geen tijd. Moet eerlijk zeggen dat ik niet zo veel geduld heb als jij. Soms vind ik dat ze gewoon even ergens af moet blijven als ik het zeg. Ik probeer haar wel overal bij te betrekken. Dan mag ze helpen met haar broertje verschonen of even een zakje halen bij papa. Dan voelt ze zich zo groot! Maar soms moet ze wel eens verschoond worden als ze niet wilt en ja, ik laat haar toch echt niet met een poepbroek lopen! In de supermarkt mag ze wel altijd helpen. Geweldig vind ik dat! Dan vraag ik: zullen we melk kopen? Kom we gaan de melk zoeken! En als ze dan iets anders wil pakken zeg ik: is dat melk? En dan gaat ze snel verder zoeken. Ja, ben een uur bezig met boodschappen doen in plaats van een half uur. Maar dat kan me niks schelen
Jouw zoontje denkt tenminste nog na. Die van mij dóet eerst voordat ie denkt, dat is misschien wel het verschil. Dat icm gruwelijk ongeduldig zijn, maakt een driftbui compleet. Jaja ik weet het, je had het niet tegen mij, maar voelde me wel aangesproken.
Diep zuchten en door gaan waar mee je bezig bent. Klinkt makkelijker dan gezegt maar geen reactie kan ook het juiste effect hebben. Hier waren gooien smijten echt ook de uitzondering daar komt toch echt een nee op. Echt straffen heb ik nooit gedaan. Maar wel vaak laten horen of ik het er mee eens was of niet. Soms met wat stemverheffing. En een hele enkele keer een tik op de luier( nu met dochter nog niet gebeurt) en hoop dat het ook niet gebeurt. conseqeunt blijven is denk het belangrijkste jou nee blijft jou nee na een driftbui kan je wel proberen om het uit te leggen op de leeftijd dat een kind oud is van dat is stout en gooien mag niet. Hier begint dochter ook al dit gedrag te vertonen en moet zeggen ik stap er nu makkerlijker over heen dan met me oudste. Je ligt mij best. En mochten deze buien erger worden ik kijk of het veilig is en stap er zo over heen hoe moeilijk het ook is. Ik zeg nee en ze duikt meteen naar beneden en zegt auw ja meisje daar trapt mama niet in. Ze probeert me te verleiden. Haar willetje en ze is nog geen twee Even zogelukkig(stel het alleen als voorbeeld de keuze qua opvoeden is gewoon aan je zelf en hoef je niet voor te schamen geef wel alleen aan dat het niet altijd kan zo geduldig uit leggen) heb legio voorbeelden gezien van de aan pak van jou deze kinderen kregen het heel zwaar in de kleuterklas. Want de juf geeft wel straf. Bijvoorbeeld aan het tafeltje blijven zitten ect ect of op je beurt wachten of even afkoelen op de gang. Je kunt tot in den treuren uit leggen dat iets niet mag maar bijvoorbeeld een juf heeft niet de hele dag tijd om door haar knieen te gaan. na een of twee waarschuwingen zal het kind toch straf krijgen.
pnirmal ik betwijfel of zogelukkig voor reguliel onderwijs gaat kiezen aangezien ze een voorstander is van de antroposofie (hoe schrijf je dat)
Wij hanteren een 'eigen' aanpak die redelijk lijkt op wat ZG doet, maar denk ik tikje strenger is. Ik doe in ieder geval niet aan straffen/ volhouden/ wedstrijden wie de langste adem heeft/ omkopen enz. En wij hebben 3 peuters van 2 jaar en 2 maanden! Ze hebben hier ook weleens een fase met driftbuien, maar ik praat gewoon veel met ze. Wat ik hier op de site heb geleerd is een gouden regel: 'respect hebben voor het kind en voor zijn gevoelens'. Wat wij hier doen is: - ik ben heel duidelijk in wat wel en wat niet gewenst/ toegestaan is. We hebben bepaalde regels die vanaf dag 1 gelden. Bijvoorbeeld dat, indien ze vragen om iets lekkers, en dat is op dat moment geen goed idee ik zeg 'dat kan nu niet, gaan we eten nadat.....'. Of simpelweg 'dat krijg je nu niet omdat we zometeen gaan eten/weg moeten/ je naar bed gaat' NEE is voor mijn gevoel geen respectabel antwoord aan een kind. - Als ze boos worden ga ik op mijn knieën en vraag of zij/hij boos is. Gewoon op een rustige maar duidelijke toon. Op dat moment is een zinloze driftbui meestal over, of ze knikken ja en gaan nog even verder boos wezen. Ik zeg dan dat ik begrijp dat ze boos zijn, en dat het niet leuk is als je je zin niet krijgt. Als ze echt in een bui zijn dat ze grenzen opzoeken, en ze na uitleg/ gesprek nog steeds doorgaan, ga ik voor het kind zitten, kijk die aan, en zeg heel duidelijk dat het afgelopen moet zijn. Als het echt de spuigaten uitloopt mag zij/hij even in de eetstoel zitten om af te koelen. Maar wat wij over het algemeen doen is de kinderen overal bij betrekken en heel veel uitleggen/ praten. Als ze iets omgooien/ onderkliederen enz. komt er geen straf, maar deel ik doekjes uit en gaan we met zn allen poetsen. Of opruimen. Ze begrijpen nu goed wat de gevolgen zijn van hun acties (sommige dan). Als je de verwarming/ over aanraakt doet het pijn, als je glas omgooit wordt de vloer nat, als je op de bank springt kun je vallen en doet het pijn enz. Daarnaast vragen ze qua eten of om drinken of om een cracker of appel/druif. Tenzij we binnen een half uur aan tafel gaan, krijgen ze die dingen gewoon, geen probleem. Oh en inmiddels ben ik achtergekomen dat het heel veel uitmaakt dat ik gewoon koel blijf. Ik laat zien dat de driftbuien geen indruk maken. Als ik het echt niet trek loop ik heel even zelf de kamer uit, tel even tot 10, en kom weer binnen met een stalen gezicht. En blijf consequent. En het tweede is dat wij maar een paar duidelijke regels hebben. Ik probeer bij alles te bedenken 'is dit nou echt erg als ze het doen?'
Eerlijk gezegt doe ik niet veel anders. Wel ben ik wel meer dan eens me geduld verloren dat maakt me geen slechte moeder maar wel zo als we het zeggen menselijk. Mijn zoon is bijna 11. En die is me toch een partij koppig( was die altijd al haha zelfs toen die peuterpuber was en moest echt heel goed me gedult met hem bewaren hij praten ook laat. Denk achter af dat daar ook een hoop frustratie uit voort kwam.Z) aan het worden van de week verloor ik me gedult en hij kreeg een pets( weet niet goed te praten)( was ook meer alles bij elkaar je zit zelf niet lekker in je vel. zoon lief moet je 100 keer vertellen wat te doen en dan krijg je nog een grote mond ook) en dan pffff maar heel heel soms pff. Opvoeden blijft gewoon moeilijk soms.
Vind het wel mooi wat je zegt in bold. Zat er nog aan te denken om te zeggen in mijn post: "ik heb nu eenmaal veel geduld als het gaat om de opvoeding van mijn zoontje", maar heb dat bewust niet gedaan, want dan ben ik weer arrogant... Maar het is wel zo! Voordat ik moeder werd, was geduld iets wat ik juist niet had. Nooit! Ik kon geen minuut stilzitten, was altijd met 1000 dingen tegelijk bezig. Was het niet in de praktijk, dan wel in mijn hoofd. Doorgaan en bezig blijven. Sinds ik moeder ben, heb ik die vaardigheid ontwikkeld. Door omstandigheden na de bevalling moest ik wel, maar ik heb me daarin berust en erop toegelegd en ik werd er vaardig in. Ik heb niet meerdere kinderen, werk niet buitenshuis en vind dat mijn kindje geen aandacht vraagt, maar verdient. Nee, dit bedoel ik wederom niet arrogant, dit is hoe ik het doe en beleef. Ik hoor heel vaak dat ik een groot vermogen heb om, als het moet, 24/7 met mijn kind bezig te zijn (die tijden hebben we gehad hoor) en daar ben ik trots op. Ik heb al een heel leven achter de rug en ontspan ook van het puur en alleen heel de dag bezig zijn met mijn zoontje. Dat geeft mij een soort rust en voldaanheid als ik, zoals vandaag, om 21.00 uur op de bank beland. Dit zegt iets over mijzelf en niets over een moeder die het anders doet. Ik heb ook waardering voor moeders met meerdere kinderen en een baan buitenshuis en snap ook dat die die energie soms niet hebben. En Debby; ik denk dat jij het ongeveer net zo doet als ik.
Exact hoe wij het ook doen. Ons dochtertje is 2 jaar en 3 maanden en met deze aanpak gaat het heel goed.
Pnirmal, ik denk niet dat jij begrijpt wat ik bedoel, heb dat al eerder bemerkt. Jij denkt volgens mij dat het hier een losbandige bende is waar alles mag en waar mijn kind de dienst uitmaakt. Niks is minder waar. Wij zijn niet autoritair en onderhandeling is mogelijk, maar wij zijn heel consequent in onze opvoeding en stellen ook duidelijke grenzen. Dat wij niet straffen, stem verheffen en tikken uitdelen, heeft niks te maken met wel of niet goed luisteren, ik snap niet waarom je dat denkt. Onze manier van opvoeden werpt bij ons kind zijn vruchten af, want mijn zoontje is echt een beleefde en goed luisterende peuterpuber (dus geen gedwee en immer braaf kind!). Ik voorzie later als hij naar school gaat, totaal geen problemen, integendeel.
Verander "redelijk hetzelfde" maar in "bijna precies hetzelfde" hoor! Misschien geef ik iets vaker toe, ik weet het niet. Het is absoluut niet zo dat ik geen 'nee' wil of kan zeggen, maar in vergelijking met sommige strenge moeders zie ik geen kwaad in nog een cracker of nog een filmpje van 10 minuten. Als mijn kind alleen maar zou willen snoepen of heel de dag tv zou willen kijken, zou dat misschien anders zijn. Ik zeg ook nooit: "dit is de laatste cracker/laatste filmpje" oid. Als ik vind dat het moment daar is, bepaal ik dat we stoppen en eigenlijk accepteert mijn zoontje dat altijd. Soms niet, dan trekt hij heel even een pruillip, maar daar haal ik hem meteen uit door de aandacht daarvan af te leiden. Ik vind dat een mooie zin, Adi: "heb respect voor je kind en zijn gevoelens"!