Moet het even van me afschrijven. Misschien zijn er dames die dit ook meegemaakt hebben en tips voor me hebben. Een poosje terug maakte mijn vriend het uit (had ik een topic over geopend). Dit is na 2 weken weer goed gekomen. Het probleem is alleen, waar we nu ook weer tegen aanlopen, is dat hij zichzelf het geluk niet gunt. Hij is dolgelukkig met me, wil oud met me worden. De gevoelens gaan heel diep voor elkaar. Maar, als hij zich gelukkig voelt, weet hij niet hoe hij er mee om moet gaan, want hij gelukkig? Nee, dat kan en mag niet. Dan ketst hij me af. Hij is zo negatief over zichzelf. Vraagt overal bevestiging voor, onzeker, wil voor iedereen het beste behalve voor zichzelf. We willen zo graag samen zijn. Dat benoemd hij ook. Maar door de 'kronkel' in zijn hoofd, weet hij niet wat hij moet. Hij vind dat hij me pijn doet en in zekere zin doet hij dat ook. Het doet me pijn dat hij zichzelf zo wegcijfert. Het is zo'n leuke, mooie jongen. Ik ben knettergek op hem. Hij op mij, maar toch kan hij zich niet helemaal geven. Zijn vorige relatie heeft veel stuk gemaakt. Daar werd alles wat hij zei compleet van tafel geveegd. Hij had niks in te brengen. Ik ben heel open, hij doet er net zo goed toe als ik dat doe. Ik ga voor ons geluk, niet alleen voor het mijne. Hij vind dit ontzettend fijn dat ik zo ben, maar toch weer dat gevoel dat hij niet gelukkig mag zijn. Ik vecht voor 'ons' tot ik een ons weeg. Wij staan straks aan de top, kijken om ons heen en zien wat we hebben. Hij wil, ik wil. Ik kan alleen moeilijk omgaan met het feit dat hij zichzelf niets gunt, kan het hier lekker van me afschrijven. Bedankt voor het lezen.
Lijkt erop dat hij professionele hulp moet zoeken. Dit is voor jullie beiden niet gemakkelijk. Sterkte samen!
Dank je. Ik heb hier ook aan gedacht, maar krijg hem denk ik niet zo ver. Ik ga het aankaarten en er het beste van hopen.
Wat moeilijk! Ook voor jou om hiermee om te gaan. Let er wel op dat je niet te veel in de hulpverlenersrol gaat zitten, want dat is echt funest voor je relatie! Ik hoop voor je dat ie wel professione hulp gaat zoeken. Sterkte!
Ik ga ook heel bewust niet in die rol zitten. Ik vecht wel voor onze relatie. Laat hem weten dat ik van hem hou, er voor hem ben e.d. Ik heb zelf wel professionele hulp. Ik ga hem dinsdagochtend vragenof hij er voor open staat en dat voor ons over heeft.
Even heel eerlijk he.. Ik heb je andere topics gelezen en heb gelezen hoe heftig jij (lichamelijk) reageerde op de breakup tussen jullie 2. Dat was al na 3 maanden als ik het goed heb. Nu zijn jullie 4 maanden samen, hebben met zulke zware dingen te maken en je spreekt over 'voor elkaar vechten' en over zijn moeilijke situatie. Heb je nu niet het idee, laat die jongen het even met zichzelf uitzoeken voordat ik me er weer compleet mee inlaat. Uiteindelijk is hij echt niet alleen 'de zieligerd'.. hij heeft jou wel keihard gedumpt, met wat voor reden dat ook geweest is. Deze tijd zou de mooiste tijd in je relatie moeten zijn, ik vind het lastig te lezen dat jullie nu al zo enorm aan het 'struggelen' zijn. Natuurlijk ben je hartstikke verliefd op hem, maar misschien zou het veiliger voor jezelf zijn wanneer je hem adviseert er met zichzelf uit te komen, therapie oid te zoeken en dat jullie dan wellicht een nieuwe start kunnen maken?
Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Ik vind sowieso dat als er al zo vroeg in de relatie zoveel moeilijkheden zijn dat dat geen goed teken is. Ik ken jouw vorige topics ook en ik las toen dat je er helemaal doorheen zat toen hij het uitmaakte. Dat is in mijn ogen ook geen goed teken. Jullie waren nog maar zo kort samen en dan al dit soort ellende en gedoe. Laat hem eerst met zichzelf aan de gang gaan en laat hem even los. Dit moet hij eerst zelf oplossen vind ik. Pas als hij er klaar voor is (en dat kun je niet forceren) is een normale relatie mogelijk.
ik ben het eigenlijk ook wel met het bovenstaande eens. Er zijn best veel topics geweest waarin het niet goed ging met je. Doordat het uit was? Is dit de vriend waar je nogmaar kort bij was? Die heeft je toen toch best bot laten zitten? Ik denk he.. Dat jij eens voor jezelf moet kiezen en je niet afhankelijk moet maken van een ander. Jij bent het waard om gelukkig te zijn!
Met de bovenstaande reacties ben ik het ook eens. Wel wil ik graag toevoegen over je vriend: Weet je: Als je niet van jezelf kan houden, kan je ook Absoluut niet van een ander houden. Klinkt afgezaagd, ik weet het. Maar het is waar. Als jou vriend zichzelf niet belangrijk vind, vind dat hij niet gelukkig mag zijn enz enz. Dan kan hij dat nooit voor jou doen. Want dan stelt de zogenaamde liefde van hem niets voor. Hij stelt volgens zichzelf niets voor, dus is de "liefde" die hij jou geeft ook niets. Hij zou toch zelf echt aan zichzelf moeten werken voordat hij zich in een relatie strot. En jij moet dan ook even wakker worden. Je bent zijn zorgverlener niet. Ook niet degene die hem kan redden. Ook al is hij nog zo leuk, mooi of wat ook, je hoor te genieten van een beginnende relatie. Dit lijkt me echt niet gezond. Succes
Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Het klinkt alsof haar vriend een vorm van hechtingsproblemen heeft, en dat herken ik zelf wel. Ik heb daar ook veel moeite mee gehad in relaties en ook in het begin van de relatie met m'n huidige vriend. Je mag van me aannemen dat hij het heel zwaar met me heeft gehad. En toch zijn we er samen doorgekomen, ik ben ontzettend blij dat hij zoveel om me gaf dat hij dat voor me over had. Ik ben ook heel blij dat ik er zelf uit ben gekomen, want dat was een zware strijd. Hij zal wel hulp moeten zoeken denk ik, en het moet ook duidelijk zijn dat jij zijn problemen niet kan oplossen, dat hij dat echt zelf moet doen. Het is ook belangrijk dat je je niet aan hem vastklampt (want ik heb een beetje het vermoeden dat jij juist last hebt van verlatingsangst, bindingsangst en verlatingsangst trekken elkaar gek genoeg vaak juist aan). Als jij het een beetje los kunt laten en hem de kans geeft om er zelf een weg in te vinden kan er best iets goeds uit voortkomen. Maar realiseer je wel dat dit een lange weg is en in verreweg de meeste gevallen van hechtingsstoornissen loopt het uiteindelijk mis.
Nee? Vind je dat het een goed teken is wanneer je zo vroeg in de relatie al dit soort "ellende" hebt en het zo zwaar hebt nadat hij het heeft uigemaakt? Ik snap denk ik wel wat je bedoelt hoor en ik ben het er helemaal mee eens dat je er soms al voor moet vechten zo vroeg in een relatie. Echter wanneer je al zoveel ellende gehad hebt en je het er blijkbaar zó zwaar mee hebt gehad omdat hij je zo makkelijk heeft 'gedumpt' dan vind ik dat je eerst even aan jezelf moet denken. Ik kreeg na de berichten van TS namelijk ook het idee dat zij deze relatie er zelf ook niet bij kan hebben Dit omdat ze al zo kapot was dat hij het uitmaakte na 3 maanden (terwijl ze elkaar nog maar zo kort kenden) en het niet meer zag zitten allemaal.. Dan denk ik dat je het zelf niet aan kunt om een relatie met iemand te hebben die zo met zichzelf in de knoop zit. Wanneer iemand zo met zichzelf in de knoei zit en (zoals ts aangeeft) waarschijnlijk geen hulp wil zoeken, dan is het naar mijn mening verstandiger om hem los te laten en voor jezelf te kiezen. Je hoeft hem niet helemaal te laten vallen en aan zijn lot over te laten, maar je moet je ook niet helemaal aan hem vastklampen en voor hem alles gaan willen regelen. Hij moet zelf hulp zoeken en willen veranderen, hij moet zelf inzien dat hij hulp nodig heeft. Pas wanneer je beiden de boel weer op orde hebt zou ik mij weer gaan binden en het proberen.
het klinkt alsof hij nog helemaal niet klaar is voor een relatie, hij zal eerst met zijn verleden moeten dealen. jullie zijn inderdaad nog maar zo kort samen. het lijkt er echt op dat hij eerst nog een boel te verwerken heeft en dat daarin geen plaats is voor jou, hoe hard dat ook klinkt, hij heeft op dit moment al genoeg aan zichzelf en als jij daardoor voor 2 personen moet vechten dan hou je dat echt niet lang vol. hoe moeilijk ook, afstand is nu de beste kans op het slagen van jullie relatie.
Meid, ik ben super blij om te lezen dat het weer goedgekomen is! En ben het totaal niet met een aantal meiden hier eens dat je hem moet laten gaan. Super dat je zo voor hem vecht, dat verdient hij! Ik ken zijn probleem (in mindere mate) bij mijzelf en in die tijd heeft mijn man (toen net een paar maanden mijn vriend) mij ontzettend gesteund! Hij is degene die ervoor gezorgd heeft dat ik professionele hulp gezocht heb (en dat heeft enorm geholpen) en hij was (en is) er altijd voor me. Geweldig om te lezen dat jij dit ook voor jouw vriend wilt doen. Mijn advies: Schakel professionele hulp in! Hij moet leren om anders te gaan denken en dat krijg jij niet in je eentje voor elkaar. Wat jij kan doen: Tegen hem blijven zeggen dat hij het écht waard is, dat je van hem houdt, hem in alles bevestigen. Zoals je al doet dus Heel veel succes!
Helemaal mee eens.. en ja, ook ik heb wel een verleden gehad en het niet altijd makkelijk gehad. Ik krijg bij dit geheel een heel benauwend gevoel, een jongen die met zichzelf in de knoop zit, een meid die op de seh terecht komt vanwege liefdesverdriet. Ik snap dat jullie relatie enorm intens is, maar soms moet je ook even in de spiegel kijken en je hoofd hoog houden.. hoe gek je ook op diegene bent. Dat het dan na 2 weken weer goed was, dat kan ik me dan ook gewoon niet indenken. Dat iemand je zonder pardon dumpt en je hem na 2 weken alweer terugneemt. Laat hem asjeblieft met zichzelf aan de gang gaan en jij goed nadenken of jij als persoontje dit wel allemaal verdient. En dit is totaal niet aanvallend, maar wens echt het allerbeste voor je.
Wil hier toch een kleine kanttekening bij plaatsen en op mezelf betrekken.. Ook ik heb na een hele heftige periode in m'n puberjaren de nodige problemen gehad met mezelf. Nog steeds heb ik er heeel erg veel moeite mee van mezelf te houden, in mezelf te geloven etc. etc. Maar jij wilt dus zeggen dat omdat ik niet van mezelf kan houden ik ook niet van mijn man en kinderen kan houden? Dat ik nu zo over mezelf denk zegt toch niet dat ik helemaal niet weet hoe ik een ander lief moet hebben? Natuurlijk is het niet makkelijk een gezonde relatie op te bouwen als je zo in de knoop zit met jezelf. En het zou daarom zeker slim zijn als de vriend van TS hulp zoekt, want samen gaan ze er zo waarschijnlijk echt niet goed uitkomen. Maar om te zeggen dat hij niet van haar kan houden omdat hij niet van zichzelf houdt vind ik wel wat te ver gaan. Dat hij nu zichzelf niets waard vindt zegt niet dat hij niet weet hoe een ander lief te hebben. TS: sterkte! Probeer hem echt duidelijk te maken dat hulp zoeken beter is voor hemzelf, zijn toekomst als ook jullie eventuele toekomst. edit: eerdere verhalen heb ik niet gelezen over deze situatie, maar klinkt allemaal enorm heftig. Misschien toch kijken of dit het je allemaal wel waard is?
Ik doelde puur op het vetgedrukte zinnetje, dat het niet altijd hoeft op te gaan, ik gaf mezelf als voorbeeld en zag dat er nog iemand was die het net als ik zo heeft meegemaakt. In het geval van TS is het zo dat ze beiden bindingsproblemen hebben, bij haar vriend lijkt het een soort bindingsangst en bij TS een soort verlatingsangst. Dat maakt het wel een stuk lastiger, ze zullen allebei aan zichzelf moeten werken denk ik. En daarom zei ik aan het eind van mijn reactie ook dat in de meeste gevallen zulke relaties helaas niet bestendig genoeg blijken te zijn.
Ik ga je advies geven uit de grond van mijn hart, maar het zal misschien niet heel leuk aankomen, sorry daarvoor. Ik heb deze situatie zelf, nog niet heel lang geleden, meegemaakt met mijn man. Op het punt dat ik er zelf aan onderdoor dreigde te gaan heb ik een ultimatum gesteld. Ik ben zelf maatschappelijk werker en wist op dat punt gewoon dat ik wel MOEST, omdat ik anders zelf ook de dupe zou gaan worden (meer dan ik al was). Het ultimatum was: hulp zoeken, of ik kies voor mezelf (en dat wilde ik niet!, maar ik wist dat ik moest ) Mijn man heeft uiteindelijk verschillende soorten van hulpverlening aanvaard en dat was voor mij echt een heerlijkheid! Ik hoefde nu alleen nog maar op mijn werk mijn werk te doen en niet meer thuis Mijn man bleek overigens depressief i.c.m. een angststoornis. Maar het is goed gekomen!! Heeft ongeveer 2 jaar geduurd en nu zijn we zo gelukkig en sterk samen Maar weet je wat het moeilijkst is? Dat hij ZELF moet gaan inzien dat er iets niet klopt en dat er iets moet veranderen. En dat kan heel lang duren... In ieder geval: stel een ultimatum, maar maak duidelijk dat je hem niks verwijt en dat je niet boos bent o.i.d.. Je kunt eventueel zelf ook eens met een maatschappelijk werker gaan praten over wat dit met jou doet en over hoe je dit aan zou willen/kunnen pakken. Heel veel sterkte en succes!!
Ik heb zo'n moeder die van die rake dingen kan zeggen en ik ga dat hier heel wijsneuzerig herhalen... Als je elkaar net kent (1-2 jaar...!) dan moet je relatie 80-90% van de tijd gewoon leuk zijn... Dit klinkt niet alsof het meestal leuk is en dan zeg ik; gun je zelf een kans op een echt gelukkige relatie. Ik snap dat je verliefd bent (en dat dit en alles wat hierboven staat) aan dovenmans oren is gericht maar jij bent het waard om het echt leuk te hebben. En het bestaat: ECHT leuke, gezellige, spannende, liefdevolle relaties. Gun jezelf het beste!