Ik was vooraf bang voor: -het moment dat het hoofdje stond (viel enorm mee) -inknippen/inscheuren (ben ingeknipt, maar niet gevoeld) -een bevalling die heel lang ging duren (ben in 5 uurtjes bevallen) Vooraf onderschat: -hechten (zal wel meevallen dacht ik, net zoiets als 1 hechting bij de kaakchirurg na het verstandskiezen trekken.... maar het was een hel verdoving werkte niet en het duurde heel lang) -de weeën (ik dacht: ach die puf ik wel ff weg... maar ik kreeg een weeënstorm en kreeg ze bijna niet weggepuft) -de geboorte zelf... ik werd vrij onverwacht ingeleid en was dus nog helemaal niet er mee bezig dat ons kindje nu echt kwam... (met 38 weken)... maar daar was ze dan!!!!!!!! helemaal van ONS!!! ZOOO MOOI!!! dat had ik onderschat, dat ik ZOOOOOO verliefd zou zijn en meteen dacht: JAAA! JIJ HOORT VOOR ALTIJD BIJ MIJ! *in love* Ik kon alleen nog maar zeggen tegen iedereen: wat is ze mooi he, mooi he, oooow, zo mooi!!!!! (vooraf dacht ik dat ik daar te nuchter voor was.... )
Ik was niet bang, en heb mijn eerste bevalling ervaren als de mooiste gebeurtenis van mijn leven. Natuurlijk deed het pijn, maar toen ik dacht dat ik het niet meer aan kon, kreeg ik persdrang en mocht ik dat ook omzetten in daden. Dat gaf mij enorm veel energie en kracht. Heb m'n zoon in 1,5 uur tijd zélf naar buiten geperst en vond dat prachtig. Bij de tweede was ik wederom nergens bang voor. Maar om eerlijk te zijn viel de ervaring me tegen. Het ging zo anders dan de eerste keer, veel sneller en minder gecontroleerd, ik werd echt overdonderd door het natuurgeweld (10 min persen en daar was ze al, ik kon zelf nog nauwelijks meepersen). Haar geboorte past ook bij het karakter van mijn dochter: als zij iets wil, dan wil ze het NU! en ze gaat door roeien en ruiten om te komen waar ze wezen wil. Achteraf denk ik: als je er net zo onbevangen in was gegaan als de eerste keer, zou je dit ook een superbevalling gevonden hebben. Ik kijk er nu wel een stuk beter op terug dan de eerste weken na de 2e bevalling; toen dacht ik alleen maar: wat ben ik blij dat ik dit noooooit meer hoef te doen. Nu denk ik: ook zij heeft het er uitstekend vanaf gebracht, en wat ik al zei, deze manier van geboren worden past helemaal bij haar.
Weet je dat ie serieus van plan is om de beeb met een gasmasker op te verschonen? Nu heb ik nog hoop dat het meevalt, heb meerdere vaders horen vertellen dat het ze erg meeviel met de poep, maar ik zie 'm er voor aan.
Ik ook ja, hoop alleen dat het zo ver niet komt, schaam me dood voor de kraamvisite denk ik ach wie weet valt het mee, da's wel vaker zo bij hem, ik ga er iig geen discussie over voeren.
ik was vantevoren niet echt ergens bang voor, ben wat dat betreft vrij nuchter. Wat mij tegenviel: opvangen vd weeën, kon ik slecht, ik had hele sterke weeën. de pijn die de weeën deden, de vacuümpomp (niet eens de knip, niet gevoeld) en het herstel: pijn van hechtingen, aambeien en heel moe zijn. Wij zijn bezig voor een 2e en ik denk dat als ik zwanger mag worden, ik bang zou zijn dat ik niet tijdig een ruggeprik krijg (was vorige keer zo) en dat ik weer zoveel last ga krijgen van hechtingen.
Ik zou bang zijn voor inscheuren en / of inknippen Of dat de baby vast komt te zitten of gekeelt wordt door de navelstreng Maar op zich ben ik heel rustig m'n eerste bevalling ingegaan en helemaal niet gedacht aan horrorverhalen. Eigenlijk zelfs niet gedacht aan inknippen of inscheuren En ik heb geen pijnstilling gehad, niet nodig vond ik, want bevalling niet als pijnlijk ervaren en dus ook niet ingescheurd of ingeknipt (gelukkig) en bij de 2e bevalling hoop ik het net zo "goed" te kunnen als bij de eerste (o ja, mag van mij wel iets minder lang duren dan)
Ikke dat eerste hoef je echt niet bang voor te zijn want daar voel je echt niks van. Dat is echt geen leugen
Bij mij viel bij de tweede bevalling juist weer alles mee, wat me bij de eerste bevalling tegenviel en andersom. Je kunt er dus niets van opaan.... Elke bevalling is weer anders. Mijn eerste bevalling was thuis, het persen duurde 2 uur en uiteindelijk is ze er echt uitgeduwd met grof geweld, dubbele knip en voor de baby een gebroken sleutelbeen. Na een helse hechtpartij, pff wat deed dat pijn!!, mocht ik 10wk na de bevalling nog onder narcose om dat te herstellen.... De tweede bevalling is ingeleid (ivm BI) en die weeen waren zo enorm heftig, niet op te vangen. Heb dus een ruggeprik gevraagd, maar die was niet goed gezet... Binnen een half uur voelde ik de weeen weer. Gelukkig mocht ik snel persen en met 20min was het gedaan. Wel een knip gehad, maar niets gevoeld van het hechten en ook totaal geen pijn aan de hechtingen... Wat kunnnen 2 bevallingen toch verschillen. Moet binnenkort voor de derde keer..... vind het toch wel weer spannend, maar het zal vast wel goed gaan...!
Ik was wel beetje zenuwachtig, meer voor complicaties omdat ik die al zoveel had tijdens de zwangerschap.. Ja, het doet nu eenmaal pijn. En ik liet het maar over mij heen komen. Ik ging er stoerder in als dat ik eruit kwam.. Hihi.
Ik ben bang voor - inknippen/uitscheuren - dat ik niet snel genoeg in het ziekenhuis ben voor pijnstilling - dat het glad is onderweg naar het ziekenhuis en dat we ongelukken krijgen of constant slippen - dat ikzelf niet sterk genoeg ben voor een bevalling - de periode na de bevalling dat ik naar de wc moet en dat dat dan pijn doet met plassen/poepen - ubermega-aambeien - dat mijn vriend me niet meer aantrekkelijk vind als hij heeft gezien dat ik er een kind uitgeperst heb Verder kijk ik wel heel erg uit naar mn meisje maar wou dat een ander die bevalling voor me kon doen
ik ben bang dat ik het niet overleef, of mijn kindje niet, of erger allebei! ik ben bang voor kraamvrouwenkoorts ik ben bang voor onkundige artsen/vk/gyn ik ben bang voor de pijn, de hechtingen, het beurse gevoel erna. ik ben bang voor waar mijn dochtertje dan zal zijn en of ze goed behandeld wordt. kortom, ik ben een angsthaas nu vliegt het me nog niet aan maar dat gaat vast komen.
Misschien wel leuk dat ik als TS nog even terugkom op mijn angsten, nu ik bevallen ben Ik heb een hele goede bevalling gehad. - dat het heel lang zal duren: Het is supersnel gegaan: om 15:30 ging ik mijn weeën bijhouden en om 21:45 ben ik bevallen. - dat ik flink uitscheur of dat ze moeten inknippen (ik vind het idee zo onwijs horror..) Ben wel ingescheurd, dat heb ik niet gevoeld, alleen het hechten achteraf was wat naar. - dat ik in paniek zal raken: Niet gebeurd, ik ben juist heel rustig gebleven. - dat ik ga hyperventileren (in het verleden last van gehad): Ook niet gebeurd. - dat ik echt onwijs moet overgeven: Ook niet gebeurd! Heb geen pijnstilling gehad tijdens de bevalling, terwijl ik van tevoren wel had verwacht dat ik dat 'nodig' zou hebben. Ik heb niet gepoept tijdens de bevalling. Ik kon alleen niet meer plassen maar voelde wel dat mn blaas vol zat, toen ben ik even gekatheteriseerd. Dat vond ik wel een beetje naar voelen.
Mijn angst is voornamelijk voor: - dat het met mij of de kleine niet goed gaat na de bevalling..Dan voornamelijk de kleine. - veel bloed verliezen Veel bloed verliezen had ik bij mijn 1e bevalling meegemaakt en toen moest ik meteen door naar de OK omdat ook een stukje v/d placenta niet loskwam. - bij de 1e ben ik ingeknipt en bij de 2e klein beetje ingescheurd. Beide niet gevoeld, maar qua genezing dan maar liever een scheurtje. - In het begin had ik weinig kracht (vanwege rug en buikweeen die tegelijk kwamen) maar toen ik persdrang had had ik opeens zoveel kracht gekregen.
Ga dan in gesprek met je verloskundige want als je het gaat aanvliegen is het niet goed. Voor jouw informatie: kraamvrouwenkoorts komt in Nederland nauwelijks meer voor. Het is een typisch verschijnsel voor ontwikkelingslanden. Onkundige artsen / vk / gyn.. ook dit is in Nederland gelukkig een heel schaars verschijnsel Geniet de komende 32 weken lekker van zwanger zijn en elke bevalling is anders!
Voor de bevalling van onze dochter was ik bang voor - uitscheuren/inknippen - veel pijn Ik ben inderdaad geknipt, maar daar heb ik niets van gevoeld, tenminste, alles deed pijn op dat moment . Veel pijn; ja het deed wel pijn en op sommige momenten echt niet meer leuk, maar het was te doen, ben ook zonder pijnstilling bevallen. Nu voor deze bevalling zie ik op tegen hechten (want dat deed echt veel pijn), naweeen (eerste keer niet gehad maar schijn je bij een tweede wel vaak te hebben) en het persen (duurde de vorige keer ruim een uur)
Hoi hoi Ik ben bang voor de weeen denk ik... Soms als ik krampen heb doet het al echt pijn en laat staan weeen. En waar ik ook bang voor ben is dat ik zelf niet normaal kan bevallen want wil absoluut geen keizersnee
Ik was bang voor complicaties, een lange bevalling, uitscheuren/knip, ingrepen als tang- of vacuümverlossing, alleen bevallen (ik woonde alleen toen) en dat mijn geliefde die 150 km verderop woont er niet op tijd bij zou zijn. Van de eerste wee tot de laatste perswee was bij mij 1,5 uur (!) en vanafg de 5e wee had ik een weeënstorm. Toegegevn: dat is geen pretje en dat hele snelle bevallen raad ik niemand aan. Tuurlijk deed het pijn en had ik geen tijd om bij te komen 9 en was het te laat voor pijnstilling) maar vooral ging het zó snel dat je er mentaal achteraan holt. Mijn dochter lag op mijn buik nog voor ik goed en wel het besef had dat ik aan het bevallen was. en dan heb ik nog wat persweeën moeten tegenhouden omdat het zo druk was met bevallingen.. Mijn lief was gelukkig nét op tijd ( 15 minuten voor ze geboren werd) Door de snelheid was ik dus uitgescheurd. Maar uiteindelijk is het genezen ervan redelijk meegevallen. Er is er eentje gesprongen, maar het is niet gaan ontsteken en het duurde dan wel even voor het niet meer zo gevoelig was dat alle standjes leuk waren, maar op zich viel het me erg mee. Uiteindelijk zou ik het toch echt zó weer doen, hoewel ik nu dus weet hoe het zou kunnen zijn