Ik vind de vraag van Bri een hele goede! Hoeveel mensen zouden wel bloed willen ontvangen maar geven zelf geen bloed? Ik ben bloeddonor (alleen afgelopen jaar niet wegens zwangerschap) en toen tijdens de bevalling mijn bloedgroep gevraagd werd voor een eventuele transfusie was ik eventjes een klein beetje trots dat mijn bloed de afgelopen jaren misschien in dit soort situaties andere vrouwen heeft kunnen helpen. Mijn organen mogen gebruikt worden voor donatie als ik er niet meer ben, maar ik ben fel tegen het "voor wat hoort wat" systeem en ook tegen het systeem waarbij je bezwaar moet maken en anders automatisch donor bent. Je lijf is van jou en jij bent de enige die daar zelf over mag beschikken en die beslissing actief mag nemen. Veel mensen argumenteren dat het een kleine moeite is om dan bezwaar te maken als je het niet wil, maar mij gaat het om het principe. De zelfbeschikking over je lijf is voor mij zeer belangrijk en daarom vind ik dat de overheid dit niet omgekeerd in de wet mag vastleggen. Een ander nadeel van het alleen doneren aan andere (potentiële) donoren vind ik inderdaad dat er dan onderscheid wordt gemaakt op basis van een secundair kenmerk (gedraagt iemand zich goed) in plaats van dat er gekeken wordt naar waar het echt om gaat, namelijk dat de organen gaan naar degenen die het medisch gezien het hardst nodig hebben. Ik ben blij dat de artsen dat bepalen en niet de donor. Ik vind het volstrekt logisch dat ik zelf geen enkele invloed heb op wie eventueel mijn orgaan zou krijgen (ook als dat een bankovervaller zou zijn). Hm, ts, dit is eigenlijk helemaal geen antwoord op je vraag zie ik nu.
Mijn angst voor de dood is ook een megaissue, maar juist het donorzijn helpt mij een beetje... dat ik iets goeds kan doen voor mensen, maar dat is natuurlijk een persoonlijk gevoel
Ik twijfel nog, mijn man ook, maar hij doet het waarschijnlijk wel. Mocht mijn uiteindelijke keuze "nee" zijn, dan mogen jullie me allemaal hypocriet vinden. Het is en blijft mijn lichaam. Ik heb hartstikke veel respect voor de mensen die hun weefsel en organen na hun dood afstaan aan mensen die het heel hard nodig hebben, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat die mensen (of wel, maar vast niet iedereen) van te voren hebben bedacht of gezegd dat ze dat alleen willen afstaan aan de mensen die zelf ook donor zijn. Dat kan natuurlijk ook niet, maar het gaat om de gedachte. Vind ik best wreed namelijk. Goed, hoe dan ook, ik twijfel dus nog. Aan de ene kant heb ik iets van, ach, als ik er een leven mee kan redden waarom niet, merk er toch niks van. Aan de andere kant wil ik me er eerst nog wel een beetje in verdiepen. Ik wil namelijk ook weer niet dat zo'n beetje elk bruikbaar orgaan en weefsel uit mij word gehaald na mijn dood. Vind dat dus wel weer een heel akelig idee.
Ik ben zelf al heel lang donor, heb nu wel huid en ogen uitgezonderd. Huid vind ik een heel naar idee om te doneren. Hoop dat als ik zoiets ooit nodig heb er alternatieven zijn (van een andere plek op mijn lichaam, kunsthuid etc). Ogen vind ik ook een heel naar idee en mijn ogen zijn heel slecht. Verder zonder ik niets uit. Mijn vriend heeft zijn lever uitgezonderd omdat hij tijdens zijn studie veel met gevaarlijke stoffen heeft gewerkt. Ik vind een rankingsysteem van wie wel en niet een orgaan moet kunnen krijgen echt een heel slecht idee. Wie bepaald dan wie waar moet staan? En sommige dingen lijken heel clearcut, maar zijn dat vaak helemaal niet; op basis waarvan ga je dan beslissen? Ook zeggen dat mensen alleen mogen ontvangen als ze ook donor zijn lijkt me niet handig. Sommige mensen kunnen geen donor zijn wegens verschillende redenen bijvoorbeeld. Ik ben wel voor een 'je bent donor tenzij je anders aangeeft', dan heb je in elk geval ook de mensen die zeggen dat ze het nog wel gaan regelen en dat niet doen. Vragen bij het vernieuwen van paspoort of rijbewijs en dan meteen vast leggen zou ook een goeie zijn.
Zucht, heb toch al uitgelegd over hoe mijn mening ten aanzien van deze reden is.... goed lezen dame, als je voor religie niet weggeeft, zul je dus waarschijnlijk ook niet ontvangen, en ben je dus niet hypocriet, even nog voor jou... dus dan is er niks aan de hand toch?
vraagje, als je dus Nee zegt, jijzelf zou dus wel willen ontvangen mocht er iets gebeuren, dat is uiteraard prima, ieder zijn eigen mening daarin (je kent de mijen ) waar ik dan benieuwd naar ben is hoe je dit "intern" dus in jezelf "goedpraat" sorry, goedpraat klinkt negatief, maar ik kan even geen beter woord vinden..., begrijp je mijn vraag?
@Maedra: je verwoordt heel goed hoe ik erover denk. Ook dat over zelfbeschikking (en dus niet: je bent donor, tenzij je nee hebt gezegd).
Ben het hier helemaal mee eens. Het is niet voor niets doneren he! Daar staat nooit wat tegenover en dat gaat nooit gebeuren ook. Ik ben wel donor. Ze halen me maar leeg ik merk er toch niets meer van. Maar mijn man is geen donor. Hij vind het maar een raar en eng idee. Dat is zijn goed recht. Belachelijk dat mensen daardoor vinden dat hij geen recht heeft op organen. En ik snap ook niet waarom je dat goed zou moeten praten tegen jezelf. Beetje rare gedachtengang.
waarom ben ik nou weer raar, omdat ik niet jou mening deel? ik vind het inderdaad een beetje raar dat je wel alles wil ontvangen maar weigert te geven, dat klinkt in mijn oren dus een beetje krom, maar wederom houden we het hier op persoonlijke meningen/argumenten en geen aanvallen en jou mening is stom, en de mijne niet etc... daar houd ik niet van, ik probeer inzicht te krijgen in mensen en meningen, maar mijn mening dat het wel lichtelijk hypocriet is blijft. Mijn zwart/wit idee vervaagt al wat, en ik zie dat het niet echt haalbaar is, de JA en bij melding pas NEE wel, dat mag van mij doorgevoerd worden. Maar wie wel/niet krijgt, e.d. dat blijft lastig, en ik snap ook dat je niemand kan weigeren. en "goedpraten" is misschien ook niet het goede woord, maar vind er even niet iets anders voor... ik zou intern wel een lichtelijk schuldgevoel hebben als je wel aanneemt, maar niks terug wil geven indien wel mogelijk, of schuldgevoel... maar toch, dat voelt toch wel een beetje raar in mijn wezen.
Ik heb nergens gezegd dat ik jou raar vind dus wel goed lezen! En ik zou even nog een zin veranderen: IK VIND het belachelijk dat mensen daardoor vinden dat hij geen recht heeft op organen. Zo nu staat het goed. Dit is mijn mening.
Ik ben wel donor, al jaren, maar wel met nog steeds bedenkingen. Ik vind het heel moeilijk dat het ook zomaar kan dat je organen naar iemand gaan die helemaal zelf ervoor heeft gezorgd dat hij/zij ze nodig heeft. Heb van dichtbij gezien hoe iemand haar nieren de vernieling in hielp - ik zou het echt heel erg vinden als zo iemand dan mijn nier zou krijgen, ten koste van iemand die 'gewoon' ziek is en er zelf ook niks aan kan doen. Helaas is dat iets dat je niet kunt ondervangen, dus dat is een risico dat je neemt en ik moet er maar op vertrouwen dat (mocht ik onder de juiste omstandigheden sterven waardoor mijn organen bruikbaar zijn) alles goed terechtkomt. Ik vind het belangrijker dat er mogelijk een leven gered wordt. Mijn man laat de keuze aan zijn nabestaanden. Vind ik moeilijk! Ik durf niet te zeggen wat ik zou beslissen als het zover zou komen, gewoon omdat het zijn lichaam is en ik niet vind dat ik daar die zeggenschap over zou moeten/mogen hebben... Het voor wat hoort wat-principe vind ik in deze zaak absoluut ongepast! De dood is iets waar veel mensen erg bang voor zijn en daarover nadenken doen een hoop mensen liever niet. Ik vind dat iedereen dat recht heeft, ook als dat betekent dat ze oa daardoor geen donor zijn.
Ik heb in eerste instantie nee gezegd, waardoor ik nu dus geen donor ben. Dit heeft voor mij niks te maken met het feit dat het mijn lichaam is en dat ik daarover bepaal. Even heel cru gezegd misschien, maar als ik dood ben merk ik er toch niks meer van. Wat voor mij een belangrijke reden is om voor eerst nee te zeggen is dat ik het erg zou vinden dat mijn organen gebruikt zouden worden voor iemand die door eigen toedoen een ander orgaan nodig heeft. Te denken aan iemand die lange tijd overmatig alcohol heeft gebruikt en daardoor een nieuwe lever nodig heeft bijvoorbeeld. De kans dat dit gebeurt is natuurlijk klein, maar voor mij persoonlijk is het wel reden om nee te zeggen. Mocht dit als consequentie hebben dat ik dan zelf ook niet mag ontvangen, het zij zo. Daar kan ik vrede mee hebben.
Je zou deze discussie trouwens eindeloos kunnen uitbreiden. Vind je dat rokers wel nieuwe longen mogen krijgen want ze hebben ze toch zelf verpest enz... Ik denk dat het einde zoek is dan.
Wat is dat toch met de 'voor wat hoort wat' mentaliteit? Er moet altijd iets tegenover staan.. 'Oh, jij geen donor? Dan krijg je ook niks, lekker puh.' Als iemand donor is, maar aangeeft niet zijn of haar huid te willen doneren, omdat dat een raar/eng idee is, is dat wel prima.. Maar voor mij geldt dit voor alle organen.. En dan ben ik ineens hypocriet? Ik hoef niks voor mezelf goed te praten hoor, voel me er totaal niet schuldig om.. Tja, laat mij dan maar lekker doodgaan als ik iets nodig ben..Als dat wel de mentaliteit is die je wil hebben, prima..
Ik ben zelf heel bewust geen donor en ik wil zelf ook geen donororganen ontvangen inderdaad. Zal het uit proberen te leggen, maar word een lang verhaal vrees ik, sorry kan het niet korter geschreven krijgen. Toen ik een jaar of 16 was kreeg ik zo een formulier opgestuurd en heb het toen terug gestuurd, je kon destijds kiezen uit 4 opties dat weet ik nog, maar ben toen gegaan voor dat ze zegmaar alles van me zouden mogen gebruiken. Alleen ben ik een aantal jaar geleden veranderd van gedachten over donorschap. Mijn gedachten over wat je zo iemand geeft zijn veranderd. ik weet dat genoeg mensen niet snappen (en sommige gewoon niet willen snappen) hoe het voor mij voelt. Ik vind het prima dat mensen er anders over denken dan mij, alleen erg jammer dat sommige het niet prima vinden dat ik anders denk dan hen. Had er dus in eerste instantie nooit over nagedacht en was donor geworden, tot ik er dus wel over ging nadenken. Wat geef ik iemand die ziek is en die een orgaan van mij zou krijgen? Mocht het zover komen, dan zullen ze idd dat orgaan krijgen, prima ik heb ze zelf niet nodig ik ben toch dood. Maar wat geef ik ze echt? Voor mijn gevoel/gedachten geef ik ze een paar jaar extra te leven, een paar jaar extra met wellicht man/vrouw/kinderen/familie. Maar in mijn ogen geef ik ze daarmee eigenlijk ook alleen maar 'uitstel van executie'. Of ze gaan nu dood, of ze leven nog pakweg 5 jaar verder met een onderdeel van mij in zich om vervolgens alsnog dood te gaan. Kortom, wat heb ik dan bereikt met het geven van mijn orgaan? Natuurlijk zijn die extra jaren prachtig, dat snap ik echt wel, maar wil ik er verantwoordelijk voor zijn dat iemand nog een aantal jaar tegen 'zijn/haar lot' aan moet hikken? Eigenlijk wil ik dat gewoon niemand aandoen, dat is dus waarom ik geen donor wil zijn. En sinds ik het zo ben gaan zien heb ik dus mijn donorschap om laten zetten in geen donorschap. Mensen gaan niet dood omdat er een tekort aan donoren is, maar mensen gaan dood omdat ze een slecht/niet werkend orgaan hebben. Maar ook met deze gedachte, die ik dus eigenlijk gewoon niet meer uitspreek, lijk ik niet te worden begrepen, dat vind ik dus best jammer. Maar bijv huid die bijv nodig is bij brandwonden, tja op een of andere manier voelt dat weer een beetje anders voor mij, maar alsnog geen rede om daar donor voor te worden. Ik wil zelf dus ook geen donororganen, om wat ik eerder ook schreef, ik wil mijn lot ondergaan, ik wil er niet nog pakweg 5 jaar tegen aan hikken. Wel heb ik, wat zeker ook heeft meegespeeld in mijn beslissing een paar jaar geleden donorbloed gekregen. Heb het daar heel erg moeilijk mee gehad. (vind echt dat donoren super zijn hoor, ook de bloeddonoren, maar zo voelde het gewoon voor mij) Ik voelde me vies, echt heel vies, er zat iets van een ander in mij, dat moest en zo er uit. Natuurlijk word het gewoon door je lichaam afgebroken en vernieuwd, dus het is er al lang niet meer, maar dat drong in mij niet door. Heb me zo lang vies gevonden, stond uren in de douche, ging wel 4-5 keer per dag douchen om het vieze weg te krijgen, deed gewoon heel rare dingen, laat ik het daarop houden. Ik denk dus ook niet dat ik een leven zou hebben met een donororgaan in me. Heb het met dat bloed heel lang moeilijk gehad, was in de tijd dat ik zwanger was van de jongste en moest dus ook over het idee heen stappen, dat zij niet uit ons 'bloed' gemaakt was, maar dat er bloed van die vreemde bij haar was gekomen. Gelukkig heeft dat inmiddels allemaal redelijk een plaatsje gekregen hoor. Maar al met al, voor mij allemaal redenen zelf absoluut geen donororganen te willen krijgen en ook redenen om zelf geen donor te willen zijn. Voor de kinderen dit beslissen vind ik overigens heel erg moeilijk, twijfels alom. We maken er nog geen keuze in, we zien het wel als het zover zou komen hebben we afgesproken. Maar bovenal hoop ik gewoon dat we nooit voor die keus komen te staan. Vind het namelijk nogal iets om over je kind te beslissen. Hoop dat mijn warrige verhaal een beetje duidelijkheid geeft waarom het voor mij zo is in ieder geval. Liefs Hanneke.
Klopt is ook zo, maar is het sowieso niet al zo dat dit soort gevallen lager op de wachtlijst komen? (correct me if I am wrong) maar dat meende ik wel, volgens mij heeft een gezond persoon met een nierziekte, wel een bepaalde voorrant op iemand die hem bewust zelf verkloot heeft? maar dat weet ik niet zeker, zou ik even uit moeten zoeken... het voor wat hoort wat principe is ook niet iets wat ik dan dus door zou willen voeren, maar dat lijkt mij meer een ethisch persoonlijk iets, het lijkt mij persoonlijk dat wanneer je wil ontvange, je ook zou WILLEN geven... snap je? dat is in mijn gedachtewereld niet meer dan normaal (wederom niet veroordelend bedoeld!) ik kan in mijzelf het niet op 1 lijn krijgen als ik wel zou willen ontvangen zonder te geven, in mijn wereld (utopieen bestaan niet, weet ik ) zou dat dus normaal zijn dat je het zelf zo zou zien, omdat het voor mij andersom dus onlogisch lijkt?
Ik snap je wel hoor. Maar ik zou het niet weten eerlijk gezegd, ik denk dat je dat pas kunt weten op het moment dat je in die situatie zit. Al vind ik ook dat ieder gewoon moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Als ik wel zou kiezen om donor te worden, zou ik mij niet druk maken over degene die het krijgt. Of hij/zij zelf wel donor is of wat dan ook. En het woord "hypocriet" vind ik hier gewoon totaal niet bij passen. Ik denk namelijk dat NIEMAND het een lekker idee vind om iemand anders zijn organen/weefsel in zijn/haar lichaam te hebben. Het liefste wil je gewoon dat je eigen lichaam volledig gezond is. Maar als het echt niet anders is, een kwestie van leven of dood, dan is het gewoonweg niet anders als je wilt blijven leven. Ik denk dat iedereen die in die situatie zal zitten de donor voor eeuwig dankbaar zal zijn, en misschien hebben de personen die dat meemaken en nog geen donor zijn wel een "eye-opener" gekregen en kiezen ze er op dat moment wel voor. Maar je bent niets verplicht. Wat ik overigens niet snap trouwens.... 2.5 jaar geleden is mijn oma overleden in het ziekenhuis. Na haar dood werd in het ziekenhuis nog gevraagd of ze haar huid als donatie mochten gebruiken. (ze heeft altijd een prachtige huid gehad) Maar mijn famillie wou dit niet. Maar ze heeft nooit aangegeven of ze wel of geen donor wou worden en ook niet dat de famillie mocht beslissen.
@ Hanneke: wow... Jij hebt er echt een heel goede onderbouwing voor. Ik moet zeggen dat ik echt heel goed begrijp wat je bedoelt en het misschien ook wel met je eens ben (moet het nog even laten bezinken). Wilde je eigenlijk vooral een compliment geven voor het verwoorden van je motivatie. Je hebt me aan het denken gezet!
Als er niks is vastgelegd, wordt het volgens mij altijd aan de nabestaanden gevraagd. Het was zelfs een tijd zo dat dat ook gebeurde bij mensen die 'nee' hadden aangegeven $), maar dat is nu volgens mij gestopt.