hier mag mijn vriend t niet doen ivm nierfalen. maar ik ben wel donor. wat ik ook heel raar vind zoals op mijn werk , ik werk in gehandicaptenzorg met vrij hoog niveau. ze hebben ongeveer niveau van 8 a 10 jaar. maar die ouders willen wel ontvangen maar stel hun kind overlijd mag er niks geen gerotzooi zeggen ze aan hun lijf. terwijl een jongen met syndroom van down ook gewoon orgaan donor kan zijn. de jongen zelf wil t wel. snapt ook wat t is. tja en met geloof, daar kan ik niks over zeggen. ik deel t niet die mening. ook zijn er veel mensen bang. denken dat ze eerder doodgaan omdat hun organen nodig zijn. dus bv (van horen zeggen) als je in t ziekenhuis komt en je hebt donor codicil en persoon naast je heeft t zelfde allebei kritiek zeggen ze, dat ze degene met codicil wel laten doodgaan zodat ze die organen kunnen gebruiken. volstrekte onzin!! zelf hopen mijn vriend en ik ook op een nierdonor binnen niet al te veel jaar. voordat ik m leerde kennen stond ik al op de lijst maar juist nu zie je hoe belangrijk t is. ik zeg altijd maar zo kijk naar je prive situatie, als iemand in zhuis komt en orgaan nodig heeft bv nier , zal jij je dan niet laten testen?? en dat terwijl je mischien enige match bent? of beenmerg transplantatie je kind zal t maar nodig hebben?
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wil toch reageren naar mijn idee. (dat de topic begint nogal aanvallend, stoort me niet, ik wil toch reageren) Ik ben bewust geen donor. Voornamelijk vanwege mijn geloof. Ik ben spiritist en geloof in een leven na dit leven. Dan niet dat ik mijn lichaam nog nodig zal hebben (ik geloof wel in reincarnatie, maar dan steeds herboren worden in een nieuw lichaam hoor) Maar mijn ziel zal in het begin vlak na mijn sterven nog verbonden zijn met mijn lichaam. Het lijkt me traumatisch voor mijn ziel om dan mijn lichaam in stukken verdeeld te zien worden en dan gedoneerd aan andere verschillende mensen. Daarnaast denk ik niet dat het Gods wil zou zijn. Vraag me niet precies waarom, het is een sterk gevoel. We leven met wat we hebben gekregen en moeten niet onderling ruilen/dorneren. Zeker niet als ik dan niets meer kan inbrengen (omdat ik dan dood ben) Aan de andere kant, zolang ik nog leef, als ik mijn naasten kan helpen met wat ik heb terwijl ik leef en blijf leven en weet bewust wat ik doe en waarvoor ik kies, daar heb ik minder moeite mee. Ik besef dat ik dan op het moment dat ik of 1 van mijn geliefden een orgaan oid nodig zou hebben, dat ik dan niet bovenaan de lijst hoor te staan. Ik snap dat voor wat hoort wat in deze wereld. En daar heb ik vrede mee. Het is aan ieder voor zich, maar wel een gevoelig onderwerp voor verschillenden. Zeker als je het geloof erbij betrekt.
@Hanneke, ik kreeg een beetje de kriebels van jouw stukje maar dat komt omdat ik het op mezelf betrek. Ik ben dus een ontvanger. Ik heb iets gekregen van een ander die dit voor mij belangeloos heeft achtergelaten. Ik ben iemand die niet zijn lijf onnodig heeft beschadigd (roken, drinken etc) maar gewoon iemand die met een afwijking is geboren en de kennis van het opereren ruim 30 jaar geleden niet zo is als nu..... Ben ik dan nu iemand die maar een beetje haar leven bij verlengd is? Nee hoor, ik ben als nieuw en kan er voorlopig nog tig jaar tegenaan..... Mijn verhaal; ik ben geboren met Tetralogie van Fallot (een hartafwijking). Met de kennis van toen is een van mijn problemen (een vernauwing in mijn aderen) verholpen door deze wijder te maken. Gevolg is dat mijn klep (pulmonalisklep) buiten werking is gesteld. Toen leek dat geen enkel probleem, het hart was rekbaar en elastisch genoeg om de lekkage op te vangen. Maar toen bleek dat vanaf je 20e je lichaam al gaat verouderen en die rek er al uitgaat. Inmiddels was mijn eigen pulmonalisklep een flubbeltje geworden en bestond zo goed als niet meer. Dus toen kreeg ik een donorhartklep. Geen orgaan, maar een weefsel. Hij zit er in december 7 jaar in. Ik slik geen medicijnen, ben zo gezond als een vis en mijn donor en de nabestaanden nog iedere dag dankbaar dat ik een klep mocht ontvangen. Hoe lang dat dit het vol blijft houden weet niemand, die kennis is gewoon nog niet voor handen. Maar feit blijft dat ik zwanger mag worden, een natuurlijke bevalling mag ondergaan (vooralsnog) en voordat onze pleegkindjes kwamen ik meer dan 40 uur per week werk. Dus dat ik na het ontvangen van iets van een ander na vijf jaar alsnog het loodje leg, kwam even tegen het zere been. Persoonlijk mag ik geen bloed geven. Had het graag gewild maar het mag niet omdat het voor mijzelf te groot risico zou zijn. Donor mag wel en dat doe ik maar al te graag. Maar ik vind niet dat dat je alleen maar mag ontvangen als je het zelf ook vind. Ik vind het woord doneren genoeg zeggen. Je geeft iets en wat mij betreft hoef je daar ook niks voor terug automatisch. Wel vind ik dat ik de plicht heb om goed voor mijn klep te zorgen. Mijn man is bv geen donor. Meer uit laksheid dan uit persoonlijke overwegingen. Ik spoor hem dan ook echt niet aan. Het is zijn keuze en vind het een keuze voor ieder voor zich. Wat ik belangrijk vind in een donorcampagne dat er meer aandacht komt voor het doneren van weefsel. Nu wordt het heel erg gericht op huid en lensen maar er wordt dus veel meer gebruikt. Mijn klep lag 'gewoon' in de vriezer en was gevriesdroogd. Hiermee is het genetisch materiaal weggevroren en past het genetisch bij iedereen. Het enige wat moet matchen is de maat. Zo werd ik ook gewoon ingepland ipv dat ik per direct naar het ziekenhuis moest komen en is het niet 'warm' overgedragen.
Ik heb de keuze bij mijn nabestaande gelaten. Mijn man weet ervan en als mijn zoontje later oud genoeg is dan laat ik het hem ook weten. Ik heb tegen mijn man gezegd dat mij het niks uitmaakt omdat ik er zelf niks van merk. Maar ik niet voor hun kan spreken. En ja ik hoop dat als ik iets nodig heb het wel kan krijgen. Maar ts om eerlijk te zijn snap ik eigenlijk nog steeds niet de doel van jou topic. Je zegt namelijk dat je benieuwd bent waarom iemand nee zegt. maar zodra iemand dan zijn mening hier neerzet kom je eigenlijk meteen met je eigen gedachten. Zo van geven en nemen. En ik vraag me daarom af of je echt geintresseerd bent of dat (onbewust) toch een beetje je mening probeert op te dringen. Sorry als ik het verkeerd opvat
@ nicoletta: wat een mooi verhaal van jou! Super dat je zo geholpen bent. Moest wel even gniffelen om 'goed voor mijn klep zorgen', klinkt gewoon grappig Ook mooi dat je dat zo ziet. Mag je jouw hart ook doneren als je overlijdt? Kan me voorstellen dat ze dat niet meer doen, of wel? Omdat het dan de tweede keer zou zijn voor die hartklep? Ik weet nooit zo goed waarom mensen niet willen doneren, maar ik zit daar niet echt mee. Je kunt het niet afdwingen. Ik ben ook wel voor een omgekeerd systeem, maar dat kan ik makkelijk zeggen als donor .
hmmm, misschien heb je wel een beetje gelijk Agnes.... komt misschien omdat het voor mij lastig te bevatten is dat je wel neemt en niet wil geven, wat ik al zei, in mijn hoofd past dat niet. maar wat ik toch ook al zei, gun iedereen een lang en gezond leven, en eben wel iets genuanceerder geworden
Omgekeerd is niks anders, alleen moet je gewoon even aangeven als je het niet wilt. Ook prima lijkt mij
Door zo'n discussies word ik er weer aan herinnerd dat ik lui ben. Ik wil heel graag als donor geregistreerd staan, maar ik heb me dus nog nooit aangemeld. Gelukkig weten alle belangrijke mensen in mijn directe omgeving wat ik graag wil. Maar toch maar me aanmelden. Deze discussie doet me ook denken aan het vak ethiek dat ik tijdens mijn opleiding heb gehad. We kregen de vraag wie van de 10 benoemde personen het meest recht hadden op een lever. Iedereen had even hoge nood. De personen waren oa student, een gepensioneerde, een alger geschoolde, een alcoholist, enz. Man, wat is dat moeilijk. Tegen deze vraagstelling lopen artsen dus ook regelmatig aan. Een arts kijkt trouwens als een van de eerste dingen naar een ontvanger waarbij de kans van slagen het grootst is. Immunotypering is hierbij heel belangrijk om de kans tot afstoten te minimaliseren. Verder moet je lichamelijk ook sterk genoeg zijn. Wachtlijst wordt ook nog meegenomen, maar ik vermoed dat bij 2 gelijke personen wel gekeken wordt wie het orgaan het meest verdient. Of artsen ook kijken of de ontvanger ook geregistreerd is als donor, dat vermoed ik weer van niet, omdat een arts in principe iedereen moet helpen. Daarvoor heeft die immers de eed afgelegd. Zelf ben ik van mening dat een arts best mee mag overwegen. Hanneke, goed dat je erover hebt nagedacht! Het is alleen niet zo dat donatie je leven met enkele jaren redt: gisteren was er in de wereld draait door een vrouw, gezond, die al 2 jaar een donorhart had! Iris89, het gebeurt toch vaak in de praktijk dat de eindbeslissing bij de familie ligt ipv bij de donor. Nicoletta, wat goed dat je je verhaal hier neerzet. Als ervaringsdeskundige heb je eigenlijk als enige 'het recht van spreken'. Ik vind de discussie over bloeddonorschap toch net weer wat anders. Voor de meest voorkomende bloedgroepen is er eigenlijk genoeg toevoer van bloed. Dit weet ik, omdat ik voor mijn werk als onderzoeker vaak bloed gebruikte dat over was: het waren altijd dezelfde bloedgroepen. Ik heb A+ en daar is eigenlijk wel genoeg van op dit moment. Wat verder meespeelt, is dat ik met zo'n priksysteem zeer lastig te prikken ben. 1+1 maakt voor mij 2.
Ik was eerder ook van mening om geen donor te willen zijn hoor. Maar heb hem bijgedraaid... Na mijn bevalling ben ik zo ontzettend veel bloed kwijt geraakt dat ik ontzettend veel bloedtransfusies heb gehad. Dankzij de gene die bloed hebben afgestaan kan ik dit berichtje typen. Ik was me eerder niet echt bewust van het feit waarom het zo ontzettend nodig is.. tot je zelf met zo'n soort situatie te maken krijgt en 100% afhankelijk bent van iemand anders zijn "Goedheid". Ik ben tot op de dag van vandaag dus ook zeer dankbaar dat er mensen zijn die bloed/ plasma afgeven. Aangezien ik veel bloedtransfusies heb gehad mag ik de eerst komende jaren geen bloed geven.. daarom heb ik me WEL aangemeld als donor.. dat is het enige wat ik WEL terug kan doen voor de "maatschappij"
goeie vraag. Mijn hart zou ik wel mogen doneren maar ik denk dat ik er niemand blij mee maak! Hij is door de afwijking een beetje erg uit vorm en sommige dingen zoals mijn klep zitten op een rare plek aangesloten omdat de chirurg er zo beter bij kon en mijn hartspier is behoorlijk verdikt en eigenlijk gewoon onbruikbaar geworden. Ik denk dat ze die gewoon laten zitten en anders zou ik als ontvanger mijn geld terugvragen hoor . hihihi Maar de rest is allemaal prima bruikbaar dus ga lekker je gang!
Mocht dit zijn hoe het is na de dood (ik heb eerlijk gezegd geen ideeen daarover) dan denk ik juist dat ik er heel blij mee zou zijn dat een stukje van mij kan voortleven in iemand anders en dat ik iemand anders heb kunnen helpen met mijn dood. Vraag me eigenlijk af wat je hier mee bedoelt? Je had het ook al over "als een varken open gesneden en als slachtafval dichtgemaakt". Ik denk niet dat artsen die met donoren bezig zijn mensen met zo weinig respect behandelen. Ben dus wel benieuwd hoe je aan deze zienswijze komt.
jij bent zeker ook bloeddonor??? wand als je morgen onder een bus loopt en bloed nodig hebt dan krijg je anders ook niets wand je geeft geen bloed
en ja ik heb een donor registratie ze mogen alles gebruiken alleen vind ik het een heeeel eng idee maar daar merk ik als ik dood ben van niets meer van
Moeilijke discussie, maar wel een goede. Het zet mensen iig aan het nadenken. Persoonlijk vind ik dat je niet kan zeggen; als je niet geeft, krijg je niets. En ik denk ook dat je er weinig tegen kunt doen dat mensen organen krijgen die ze zelf verprutst hebben. Hanneke haar stukje snap ik eerlijk gezegd helemaal niet. Voor jou was het geen fijne ervaring, dat kan ik me voorstellen. Maar wie zegt dat je die mensen alleen uitstel geeft? Is niet helemaal de waarheid, ook al zal dat ook gebeuren. Maar ja, je kan morgen een nieuw orgaan krijgen en overmorgen onder de bus lopen... Bloeddonor zijn of niet, tja daar kun je ook zo tegen aan kijken. Ik weet alleen dat ik ontzettend blij zal zijn als ik bloed of een orgaan zou mogen ontvangen. Wij zijn ook gelovig en wel donor, juist omdat je zo anderen de kans geeft verder te leven. Interessant om alle meningen te lezen.
had hier wat getypt, maar laat maar, verlaag me niet tot zinloze discussie, ben gewoon blij dat je donor bent
Ik heb helemaal geen last van een moreel gebeuren in mijn hoofd, dat heb ik sowieso niet. Ik ben dus ook enorm hypocriet, so be it. En wie garandeert mij dat ik niets meer voel na mijn dood? En dat ik er niets meer aan zou hebben na mijn dood? Wie weet wat de gevolgen zijn in 'het hiernamaals'. Noem me zweverig, maar ik vind het niets. Ik kan me ook goed vinden in wat Hanneke schrijft. Hier beslist trouwens mijn man wat er met mij gebeurt na mijn dood, en vice versa. Hij weet hoe ik er over denk, en ik weet hoe hij er over denkt.
Ik ben ook (serieus) heel benieuwd of de mensen die vinden dat je alleen een orgaan mag ontvangen als je donor wil zijn ook zo denken over bloeddonorschap. Dus: vind je dat je bloed mag ontvangen als je zelf geen bloeddonor bent?
Nogmaals ik weet het ook niet precies. Ik leef dan zoals ik voel dat het goed is voor mij. Zo wil ik niet oordelen over een ander. Ik geloof dat wat me mee maken in dit leven steeds een les is waarvan we moeten leren. Ik zou als ik ziek ben alles aan doen om te genezen (dat moeten we natuurlijk allemaal doen) dus ik ben absoluut niet tegen inenting, medicijnen, therapie enz enz. Maar donor organen gaan me net te ver. Met een orgaan die van een ander was, met zijn/haar energie e.d dat hoort niet in mijn lichaam. Net zo als mijn organen niet in het lichaam van een ander horen. Maar ik kan nu makkelijk praten, ik heb nooit voor zo'n situatie gestaan (en ben daar dankbaar voor. Hoop het ook nooit mee te hoeven maken) Dit is meschien niet helemaal een antwoord op je vraag, maar die heb ik ook niet. Ik kan niet zeggen wat God's wil is, ik weet ook niet alles. Maar dit is hoe ik me voel en ik geloof dat God wil dat we leven naar het beste van onze kennis. Meer kunnen we ook niet doen.
Hanneke haar verhaal heeft een behoorlijke tunnelvisie en toch zijn heel veel mensen het met haar eens. Bijzonder en in mijn ogen erg jammer en een gemis.