We hebben hier thuis een probleem. Onze oudste dochter (2 jaar en 4 maanden) trekt de jongste (bijna 11 maanden) aan haar haar! Het gekke is: ze is helemaal gek op haar zusje. Ze wil ook heel veel met haar delen (zowel spullen als 'aandacht' : als ik haar een kus geef zegt ze: "Julala ook!" ) en ze is helemaal niet jaloers als ik met Julia bezig ben. Maar als ze gefrustreerd is omdat ze iets niet mag dán gaat ze Julia aan haar haar trekken. Volgens mij weet ze dat ik dat nog erger vind dan zélf aan m'n haar getrokken worden, dus doet ze het daarom. Maar ik ben heel bang dat Julia bang wordt voor Sarah omdat die haar steeds pijn doet (op dit moment vindt ze Sarah nog héél lief gelukkig). Wat kunnen we hier tegen doen? Nu zetten we haar vaak op de gang, maar daar lijkt ze niet echt van onder de indruk te zijn. Het is duidelijk negatieve aandacht zoeken, dus misschien zouden we haar moeten negeren op het moment dat ze het doet, maar dat vind ik ook lastig: ik wil wel dat ze hoort dat het niet mag! Nou ja: tips zijn dus meer dan welkom!
Zeker niet negeren. Misschien een goed moment om tijdens het haren borstelen van je oudste om er over te beginnen. Leg nog eens uit dat het echt pijn doet. Trek (niet te hard) eens aan het haar van je oudste. het is volgens mij jaloers gedrag. tijdens de dag zou ik heel duidelijk afwiselend momenten van aandacht geven. Benoem het steeds. nu krijgt Julia een flesje en daarna gaan we even samen spelen. Door deze afwisseling krijg je een eerlijke verdeling en dat begrijpt je oudste best hoor!
Dankjewel! Ik heb wel het idee dat ze weet dat het pijn doet. Ze is er soms ook helemaal verdrietig van. "Julala pijn, au!" Maar het gekke is dat ze Julia niét aan haar haar trekt als ik met Julia bezig ben, maar juist als zij zélf iets niet mag. Het lijkt echt heel weinig met Julia te maken te hebben, meer alsof zij wel makkelijk is om haar frustraties op te botvieren Sowieso is het misschien wel een leuk idee om wat meer Sarah-tijd in te bouwen. Dat is nu niet echt gedefinieerd. We zitten wel vaak samen op de bank te knuffelen, maar het is nooit duidelijk wanneer dit over gaat zijn (ook van haar kant, haha! ) Maar ik vind het wel een leuk idee!
Ik leer mijn dochter dat ze boos en verdrietig mag zijn. Ik vertel haar ook wat ze kan/mag doen als ze boos is. Als speelgoed nog te moeilijk is zou ik het nog even weg leggen. Dat scheelt voor beide frustratie. Als het steeds dezelfde dingen zijn waardoor ze gefrustreerd word kun je het misschien stap-voor-stap leren? verder heb ik mijn huis zo kindproef ingericht dat ze overal aan mag komen. Wat heb ik daar zelf een lol van! Ik heb ballenbakballen. Daar mag ze mee gooien. Ze weet dat dat ook het enige is waarmee ze mag gooien!
Dit is voor mij heel herkenbaar als mijn oudste dochter iets niet mag is de jongste ook de dupe. Als ik even ergens mee bezig ben ook. Ze gaat dan bovenop haar zusje liggen en doet haar onder het mom van knuffelen echt zeer. ook krabbelt ze of bijt ze denk dat het bij mij in ieder geval een vorm van aandacht is. mijn dochters zijn trouwens ook gek op elkaar dus dat is het niet.
Ik heb nu geleerd dat het aan de leeftijd ligt. Toen Lianna 2 was trok ze Yosyp z'n haren uit z'n hoofd en toen Yosyp 2 was deed hij het bij Jorja. En nu Jorja 2 is doet ze het bij Yosyp. Bij voorkeur doen ze dat tijdens het autorijden, zodat ik er bijna niet bij kan om de handjes terug te halen.
Hihi, dat klinkt wel leuk! In principe is het hier ook heel kindproof hoor! Maar nou ja... Er blijven natuurlijk altijd dingen die niet mogen: op de bank staan, de kat aan z'n staart trekken... Dat soort dingen. En dan wordt ze dus gefrustreerd... Ik vind het ook wel lastig dat ze het alléén bij mij (en mijn man) doet. Op het kdv heeft ze het nog nooit gedaan (daar zitten ze ook samen in een groep) en als mijn moeder of schoonzusje oppassen (allebei een vaste dag per week) ook niet. Dus daarom dacht ik dat het toch wel een manier van aandacht vragen is... *zucht* Op zich is ze al heel veel beter geworden met frustraties sinds ze kan praten. Dat is echt zó'n verschil! Maar als ik dan de bovenstaande verhalen hoor dan ben ik bang dat het misschien een fase is die moet overgaan... Vind het gewoon voor Julia zo zielig Is mijn angst dat zij misschien bang wordt voor Sarah terecht of denken jullie dat het zo'n vaart niet zal lopen?
Fijn dat het zo herkenbaar is! (nou ja... Vervelend voor jullie, maar voor mij wel fijn ) Wat doen jullie er nu tegen?
Hmmm... Blijkbaar iets wat (veel) 2jarigen doen? Zielig hoor! Ze heeft mij ook een tijd aan m'n haar getrokken, maar nu heeft ze wat beters (makkelijk te bereiken natuurlijk...)
Mja, maar dat doen wij dus ook wel. Alleen gaat Sarah dan even op de gang. Maar ze lijkt daar helemaal niet van onder de indruk te zijn. Ik vind het echt ongelooflijk moeilijk...