@sjors 22 Welkom @Cerberus Welkom terug @Sasjuh: Heel veel plezier en succes bij de echo. Gaat vast goedkomen! @pretcho: Ben nu alweer kwijt wie het was :x Maar ook heel veel plezier straks en ben benieuwd wat het wordt.
hey naomi jij ook hier Ja dacht hier hoor ik toch thuis, ben toch echt in maart uitgerekend Dankjewel Foxy74
@Cerberus- Welkom Wil je op de lijst? @Sjors- welkom! @Meander- Gefeliciteerd, wat fijn dat je ze snel weer zwanger bent geraakt. En juni baby, heerlijk hoor! Geniet ervan! @Sasjuh- Succes met je echo vanmiddag, nog even en je hebt het ook gehad. Voor mij was dit toch wel de ergste langdurenste mijlpaal. @Sheena- Veel plezier met je pretecho vanmiddag! @Stephanie- Het is heel zwaar en moeilijk voor je, maar ben het wel een beetje met zebra eens. Het had ook kunnen zijn dat hij helemaal zijn rug had toegekeerd, maar hij wil toch betrokken zijn bij veel dingen. Wat misschien wel dubbel is voor je, maar aan de andere kant mag je jezelf wel gelukkig prijzen dat je het toch niet allemaal alleen hoeft te doen. Hij blijft de papa en misschien maar beter dat hij wat moeite doet. En voor het kindje ook beter als de ouders 'normaal' met elkaar om kunnen gaan. Maar snap met de hormoontjes en frustraties dat het ook niet zal mee vallen. Als ik mijn goedbedoelde mening even mag geven
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie lieve woordjes (zeker ook CerberuS). Gisterenavond was ik na al het huilen en praten zo moe, dat ik goed geslapen heb. Maar vanmorgen bleek alleen nog gewoon de ruwe werkelijkheid. Mijn dochter aaide me over mijn buik en zei nog wat een lieve zus ze zal worden en dat ze niet kan wachten op haar broertje. Ik heb mijn tranen weggeslikt en ik ben daarna op internet informatie gaan zoeken over dit afscheidsproces. Ik vond hier op de site al heel veel aangrijpende en emotionele verhalen, die mij ook een beetje een reeel beeld konden geven wat ons te wachten staat. Ik weet dat we volgende week nog een laatste diagnose zullen krijgen, maar ik ben al afscheid aan het nemen, ik geloof niet meer in een wonder. Het valt me erg zwaar en het is allemaal zeer onwerkelijk; ik heb er hoofdpijn en buikpijn van en voel me zeer ellendig. Ik ben me nu vooral aan het voorbereiden hoe ik het mijn dochter ga vertellen, ze is al 7 en je snapt al heel veel...en waarschijnlijk toch te weinig. Al is het uberhaupt weinig om echt te snappen, dat doen wij immers ook niet echt. We krijgen al veel steun en dat doet goed, en mijn man en ik voelen elkaar goed aan. Het is eigenlijk heel jammer en triest dat zoiets ons juist zo dicht bij elkaar brengt, maar samen kunnen we het aan. Ik ga de komende dagen proberen rustig na de denken wat we willen, hoe we het willen...we zijn al een heel rouwproces begonnen. Ik leef een beetje in een soort zeepbel...die straks uit elkaar spat. Ik vind het nog steeds onwerkelijk. Iedereen: succes met de écho's! Rens: ik duim zo voor je!
Misschien een raar idee hoor.. (?!), maar mocht het wonder uitblijven... Kun wellicht zou je contact op kunnen nemen met Hannah mom? Bedoel als jullie er allebei behoefte aan hebben.... jullie kennen elkaar al wat... heb haar van de week nog gpbt... en ze schreef ook over hoe haar oudste nu reageerde enzo... bedoel.. misschien hebben jullie steun aan elkaar als lotgenoten... het is maar een idee hoor.... Heel veel sterkte..... ennuhh niets opkroppen hoor, gooi het eruit... rouwen is een heel proces... boosheid, verdriet etc. etc. is normaal... je mag ook altijd van je af schrijven!! of per pb... xxx (en ik blijf toch duimen!!)
Lieve lieve Gabrielle! Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen, heb er nog steeds geen woorden voor. En wat moeilijk zal het zijn voor je dochtertje... Jeetje meis! Godver, waarom is het zo oneerlijk? Dan zeggen ze dat God bestaat, als God bestond had hij dit al eerder tegengehouden/afgekapt (sorry als ik hier mensen mee kwets!). Doe wat jouzelf het beste lijkt... Wil je praten, praat je... Wil je huilen, huil je... Wil je rust, pak je rust. Samen met je man kun je dit alles aan, daar ben ik van overtuigd! Ik hoop nog steeds op een wonder en dat je volgende week goed nieuws krijgt. Ik leef zo met je mee... En kan me je angst, verdriet, boosheid, pijn, etc etc ZO goed voorstellen! Moeilijk... Heel veel sterkte... Als er wat is, je kan altijd PB sturen... Ik zal er voor je zijn meid (net als alle andere hier). Heel veel liefs en een superdikke knuffel! Hier gaat het wel oke. Gelukkig is het bijna morgen... Over 24 uur weten we hopelijk een beetje meer. Het erge (eigelijk is het niet erg, maar toch weer wel) dat ik mijn kleine man gisteren heb voelen schoppen voor het eerst. Nog niet van de buitenkant, maar echt van binnen. Een ander gevoel als het kriebelen wat ik al weken heb. Heel dubbel! Ik wil er blij mee zijn maar kan het nog niet... Voor de rest hobbel ik maar aan en lees hier heel veel mee. Vind het fijn om op de hoogte te blijven en probeer zoveel mogelijk te steunen waar ik kan. Hou jullie op de hoogte... Liefs, Rens
@ Zebra & Suzanne Ik wil hem pas na de bevalling als ik een beetje geslapen heb. Dus na een dag of 2,3. Hij moet er maar rekening mee houden dat hij het alleen ziet wanneer ik er fut voor heb op dat moment. En dat ik geen zin heb om hem dan elke dag in het rond te hebben dan. Vooral mijn ouders hebben er moeite mee, dus daar zit ik ook nog eens tussen. Ach, ik moet rusten en die hormonen maken het allemaal zo lastig!!
Misschien is het een goed idee om eens bij de alleenstaande mama's te kijken? Ervaringen ed uitwisselen? Hoe je bepaalde dingen het beste kunt aanpakken/regelen etc.
@meandor, Gefeliciteerd! Wat fijn nieuws seg! @sasjuh, Nog even geduld tot deze namiddag Komt helemaal goed hoor! Veel plezier straks!
Gabrielle, het lijkt me idd extra moeilijk als er al een kindje rondloopt die al begrijpt dat er een baby op komst is. En zeker als je dochter al 7 is ... moeilijk! Hier op het forum is er volgens mij ook een draadje voor vlindertjes van 20+/24+ (?). Ik weet dat er bij de dec-07mama's een mama meeschreef die al een oudere dochter had, haar zoon is veel te vroeg geboren (met 20 weken oid). Dus er zijn wel wat ervaringsdeskundigen. Mijn moedergevoel zegt dat je het beste open en eerlijk kan zijn naar je dochter.
@Gabrielle - De oudste van mij is 3,5 jaar en krijgt al zoveel mee. Wat zal het moeilijk zijn voor je dochter van 7. En onbegrijpelijk ook op die leeftijd. (op alle leeftijden) Ik snap best dat je al met het verwerken bent begonnen, al hopen we allemaal nog op een wonder. Mocht die komen dan is dat nog een meevaller. Het is allemaal heel heftig en oneerlijk. Maar wat fijn om te lezen dat jij en je man elkaar zo goed aanvoelen. En jullie redden het wel samen. Dikke knuffel, en ik blijf toch hopen dat er iemand van boven mee kijkt. Een stille hoop! Veel sterkte!
@ Salapio, daar heb ik idd ook even gekeken en al het een en ander gegoogled. Maar ik wil het niet onder ogen zien dat het over is. En ik wil al helemaal niet mijn slaapkamer ombouwen tot een baby en mijn slaapkamer. En ik wil al helemaal geen alleenstaande moeder zijn. Dat kan ik niet. Maar ik probeer me alleen maar goed en sterk te houden. En de halve buitenwereld weet het ook nog niet hier. Dus hou ook nog eens de schijn hoog. Zo k*t!
Stephanie, ik denk dat daar de eerste stap ligt voor jezelf: accepteren dat het is zoals het is. Wij vrouwen D) zijn denk ik de enorm krachtige wezens. Mijn moeder heeft mij de eerste 3 jaar alleen opgevoed en dat heeft ze supergoed gedaan . Maar ik denk dat als je kan accepteren dat het is zoals het is, dat het ook makkelijker wordt om met je ex om te gaan en je te richten op de toekomst. Een betrokken, lieve vader is namelijk ook goud waard!
@ Salapio, ja dat weet ik als geen ander (mijn vader) wilde mij niet.. en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds geen contact mee. maar daarom wil ik gewoon een goede thuisbasis met een paps en mams!
@ eva; wat vervelend, nierstuwing, lijkt me echt geen pretje . Je hebt er wel meer last van? Weet je ook hoe het komt? @ Stephanie; knuffel meid, tis allemaal lastig zo... Maar moet eerlijk zijn dat je (ex)ventje ook wel ergens 'recht' heeft op jullie kindje. Maar jij zult altijd de meeste rechten hebben (weet dat goed!) Hij kan jouw kindje nooit van je afpakken. Wat volgens mij eva of anna ook noemde is het ook goed om na te kijken hoe het zit met erkeninng... Een vrouw heeft altijd meer recht, een vader kan een kindje niet zomaar inpikken of bezoeken. Maar door erkening krijgt jullie kindje wel allementatie, weet niet hoe je er financieel voor staat, maar tis toch fijn om financieel ondersteuding te krijgen. Ik heb een vriend, die heeft ook een kindje bij een ex Heeft nooit contact met het kind, maar heeft het wel erkend en betaald ook alementatie, hij geeft ook aan. Ik ben verwantwoordelijk voor dat kindje dan zal ik er ook voor betalen.... @ Sasjuh; ik voel hem ook niet ferquent hoor... Gelukkig heb je het hartje gehoord! Succes met de echo! @ Meandor; gefeliciteerd! Wat leuk en een juni kindje, geweldig meis! Nu duimen op een plakkert! Maar dat zal wel goed komen, lekker genieten! @ Sheena; veel plezier vanmiddag! Ik ben benieuwd of je roze of blauw mag gaan shoppen! Hihi ik gok roze @ Cerberus; Welkom back meid, ga je nog ff een berichtje sturen..... Hoop dat je ook de berichtjes hebt gelezen over jou... Hoe erg jammer iedereen het vond dat je het forum had verlaten.... Zie dit als een groot compliment meid!!! Ik ben blij dat ik weer wat woorden van je lees! @ Sjors; welkom hier! Je bent hier van harte welkom, en je past er geod bij! Ook een knulletje op komst! Gefeliciteerd meid, we hebben een site, als je daarop wil mag dat, dan even Cupido of PBen. Ik heb je verhalen ergens hier op het forum gelezen (wachten op uitslagen na punctie?). Duimen voor jou meid, volgende week de echo, zal voor jou ook allemaal erg stressvol zijn en zijn geweest... @ Gabrielle; meid ik lees zoveel herkening in je woorden, de zeepbel die je beschijft... Al weet ik niet hoe het is om dit te ervaren met een brusje voor de kleine beeb. En de woorden van zo een kleine prikken dan dubbel zo hard... Hier op het forum zijn veel dames die met 'ongeveer' hetzelfde bijltje hebben gehakt en daar zul je veel herkenning in kunnen vinden (wrl heb je bij het vlindergedeelte gekeken). Ik heb laats het dagboek van desiree (feb 2012 mama) zitten lezen en met tranen in mijn ogen, het verhaal wat zij beschrijft is zo herkenbaar. Maar toch denk ik dat je ergens hoop moet houden, tuurlijk moet je rekening houden met het ergste, maar hoop doet leven! Verder herken ik het samengroeien... Mijn ventje en ik kunnen nooit meer uitelkaar gaan, we hebben samen zo iets heftigs meegemaakt, wat ons zo in elkaar heeft verweven dat een leven apart niet meer mogelijk zou zijn... Nogmaals meid, veel kracht, geniet, geniet van die kerel in jullie buik, wat er ook gaat gebeuren. En ook al moet je mss je kindje gaan afstaan, je gaat moeder worden van dit prachtige ventje, voor altijd! @ Rens; nog 24 uur te gaan meid, ben benieuwd morgen! Duim en hoop voor het positieve! Gaan ze mrg ook een vw-punctie doen? En het is idd niet eerlijk, wat jullie overkomt. De vraag waarom is eindeloos en zelfs nu nog vraag ik me vaak af waarom... Maar je krijgt geen antwoord nooit! Het leven is echt oneerlijk verdeeld en ik heb hier zelf heel erg mee geworsteld, ik kreeg op een geven moment hekel aan mensen 'waarbij alles vanzelf ging'. Maar ook hier heb niks aan. Wat ik wel ervaar is dat zoiets meemaken/ervaren je leven waardevoller maakt. Je weet straks de kleine dingen in het leven meer te waarderen, je weet wat geluk echt is en je krijgt er echt een andere kijk op het leven! Fijn dat je de kleine hebt gevoeld, geniet hiervan! Doe jij ook rustig aan en probeer (zover als dat kan...) te ontspannen! Dikke knuffel! @ Foxy; mooi berichje voor de dames! @ Ego; vanmrg bij de VK geweest, controle alles was oke, beeb doet het goed, laat zich ook goed voelen. Wel een nog potje zitten janken bij de vk. Heb maar verteld dat ik van de trap ben gevallen ipv het paard... Met mij nu alles goed een beetje stijf maar dat komt wel goed! Tja en Rens en Gabrielle, ik denk veel aan jullie meiden!