@ Ieoor. Thanks voor je suc6 berichtje Hoe is het met jou? Kun je het een beetje handelen? PFf het is ook zo heftig allemaal... Wij doen idd ICSI in eigen cyclus met eigen klaarliggende folli. Ik reageer gewoon niet meer goed op alle medicatie. De hoogste doseringen van wat dan ook hebben geen goed effect. Kwaliteit wordt er nog slechter van en ik heb maandelijks maar 3 'à 4 follikels die klaar liggen. En dan zit er in de helft ook nog geen eitje... De vorige poging konden ze dan ook helemaal niets beginnen met het enige eitje..het was te slecht. Nu stimuleer ik een kleine week met 150 meno en Cetrotide als remmer. Dr S hoopt dat mijn 'eigen' maandelijkse eitje op deze manier niet te lijden heeft onder de med en de kwaliteit behouden blijft. Wij zelf geloven het niet zo meer hoor... Maar tja wat moet je dan hè? @ kosten ...ik stuur je een pb... @ Maartje..die blonde krullenbol was niet zo prettig bij ons afgelopen vrijdag...Ik bedoelde dr K..ler. Deze arts hebben we als zeer prettig ervaren. Helaas is hij morgen afwezig en zal een andere arts de punctie doen. Morgen trouwens eerst een echo vooraf om te checken of ie dr nog wel zit.. @ Brigges..heftig en verdrietig allemaal hoor.. Ik ken je gevoel.. Ook wij zijn onze gedachtes aan het peilen mbt ECD en adoptie..(hebben al wel bka nr aangevraagd) Moeilijke keuzes waar je vroeger waarschijnlijk nooit over na hebt gedacht..het was ver van onze bed show.. Ladies..lang verhaal hè..hihi sorry... Groetjes vanuit hier voor jullie allemaal
Loessie, wat erg dat je door die hormonen juist niets meer hebt!!! Dat is wel heftig hoor...wat een troep is het toch eigenlijk ik vind dat heel moeilijk dat het met hulp van troep dan juist wel lukt.....tegenstrijdig.......Ontzettend jammer zo'n teleurstelling.....Succes er mee in je eigen cyclus (is daar nog iets van over....?)!!!
Even voor mijn info aan alle dames hier: het is een vreselijk traject, voelen jullie dat ook zo? En natuurlijk, ik vind het ook vreselijk dat het moet gebeuren, maar ik bedoel het traject an zich: dus het prikken, stimuleren, de angsten en onzekerheden en alles eraan vast: ervaart iedereen het hier als vreselijk? Gewoon even benieuwd van mijn kant omdat ik aan het begin sta ervan en ik het ook vreselijk vind dat het überhaupt gebeuren moet maar ik graag van de ervarener onder ons dit zou willen horen.......XXXX
@ Naat.. Het is nie zo dat de hormonen mijn voorraad hebben aangetast hoor.. Ik heb gewoon een laag AMH en mijn reserves zijn nog maar minimaal. Oorzaak onbekend..gewoon domme pech. Mijn lichaam reageert ook dus niet meer goed op de hormonen.. het geeft geen extra boost meer zeg maar.. Hopelijk is mijn 'eigen' maandelijkse folli met een klein beetje stimuleren wel van redelijk goede kwaliteit.. Hopelijk mogen we tot een tp komen.. Het is idd een vreselijk traject. Het vreet energie..Het beheerst je hele leven.. Maar om je eerlijk te zeggen vind ik het spuiten- de punctie etc etc het minst vervelends.. De onzekerheid is het meest killing. Niet aan anderen (buitenstaanders om ze zo maar ff te noemen ) uit leggen wat dat met je doet.. De onzekerheid , de angst...het verdriet is wat het zwaarste is van alles.... Toch moet je de moed niet laten zakken hoor... Je staat zoals je zelf zegt aan het begin...(al heb je zoals ik lees ook al wel het één en ander achter de kiezen?) Alles is nog mogelijk..Mijn advies..Laat het maar gewoon gebeuren meid..We hebben hier gelukkig ook wél mooie suc6 verhalen van laag AMH-ladies Greetz Mloes
Meiden, zit er even doorheen. Zie mijn eigen topicje, nog een week in onzekerheid . Loessie, dat van die geen eitjes in follikels is dus niet waar.. (zie mijn vorige berichtje op mijn topic, flushing!) En Naat, het is een slopend traject, vol teleurstellingen, vol verwerkingen... Het spuiten en slikken vond ik nooit het allerergst, dan was er namelijk weer hoop. Het ergst vond ik de teleurstelling als er weer geen cryo was of als bleek dat de kwaliteit niet goed was. Of de bloeduitslagen die weinig hoopgevend waren. En de omgeving die zwanger wordt en baart alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En jij staat aan de zijlijn met je mooiste droom, je hoop op het wondertje waar je zo naar verlangt en de onzekerheid of het ooit mag gaan lukken. En het besef dat jij misschien (weer) de wandelende uitzondering der statistiek bent. De angst dat jij die ene uitzondering bent voor wie het wonder niet is weggelegd... Nou ja. Van die dingen. Succes allemaal en duim voor jullie door hoor... xxx
Voor mij voelde het net zo als voor jou, Naat. Het was gewoon slecht voor me. Ik was ergens blij dat we er een punt achter moesten zetten, omdat het bij ons gewoon niet lukte (natuurlijk in ons geval wel de mogelijkheid om natuurlijk zwanger te worden wat zeker zal meespelen, we hebben nog een kansje. Al geloof ik daar nu ook niet erg in ). Ik vond alle stapjes van een vruchtbaarheidsbehandeling zo moeilijk. Er moest zoveel lukken voordat je überhaupt aan een zwangerschapstest kunt denken. Bij al die stapjes sta je helemaal niet stil bij een natuurlijke zwangerschap! Het hele proces wordt in deeltjes gehad en dat vergt zoveel van je geduld en humeur. En van je mentale gesteldheid. Ik heb dan ook heel veel respect voor stellen die maar blijven volhouden. Echt respect!
In het allerallereerste begin is het prikken doodeng...heb ik genoeg medicatie, meng ik de hormonen wel goed..spuit ik wel de juiste hoeveelheid. Wat was ik naief toen ik dacht dat het bij IVF alleen maar een kwestie was van hormomen spuiten en dan heb je altijd genoeg eitjes..en die worden dan bevrucht en dan krijg je er twee of drie terug. Na de eerste IVF bleek dat ik moeilijk te stimuleren was. Er groeide maar 1 follikel ondanks de hoogste dosis Menopur. Volgens het ziekenhuis was ik uitbehandeld.... Dan loop je tegen een muur van onbegrip op... Ik wilde een ander protocol en het ziekenhuis weigerde dat... Alleen een lang protocol met decapeptyl.Menopur maar daar reageerde ik niet op en dus was het einde oefening. We hebben toen gekozen voor Duitsland... 3 uur heen en 3 uur terug voor een echo van 5 minuten. Elke keer weer die spanning of er wel genoeg zichtbaar is bij de uitgangsecho. Bij de eerste poging tot ICSI hadden we 5 eitjes wowwww...maar helaas niet rijp en dus geen TP. Alles voor niets gedaan. De tweede poging weer vol aan de hormonen bij de laatste echo voor de punctie zat er nog maar 1 follikel...dus weer afgeblazen.... en weer een klap in je gezicht. De derde poging tot ICSI eindelijk 3 follikels, 2 eitjes, matig embryo wel een tp maar tegen beter weten in. Uiteindelijk hebben we 4 volledige pogingen aan hormonen spuiten gedaan en dat heeft maar geresulteerd in 1 tp. Dat elke keer weer hopen en met angst en beven de echo's ondergaan. Hopen dat er genoeg zit en dan op de echo is er maar bar weinig te zien. En dan lig je op de uitslaapkamer in DD en dan hoor je om je heen dat er 13 eicellen zijn gevonden en 19 eicellen en dan komt de dokter bij mij en zegt dan zonder me aan te kijken dat er maar 2 eitjes zijn.... ja da's ronduit k*t. Telkens weer het opladen en het positief proberen te zijn...en elke keer weer die zware moker op je hoofd na zo'n mislukte poging of een halve poging. Het vastgrijpen aan elke strohalm. Dat maakt het traject zo verdomde zwaar...en inderdaad alle respect voor stellen die door kunnen gaan en nog veel meer pogingen achter de rug hebben.
Het prikken vond ik met Puregon geen probleem. Eea zat in een pen en het deed ook geen pijn. De decapeptyl dat vind ik wel een nare spuit. Menopur is het vervelend van dat je eerst eea moet mengen. Bij onze eerste poging was gekozen voor IVF. We hadden 8 eicellen. Ik was zo blij. We werden gebeld dat er bevruchting was opgetreden...hiep hoi. Ik helemaal blij. Dacht zo dan kunnen we vragen of we er 2 terug mogen krijgen. Bij de TP kregen we te horen dat er maar 1 bevruchting was en dat deze maar 6 cellig was op dag 3. Een keiharde klap in mijn gezicht. Poging 2 gingen we over van Puregon naar Menopur. En IVF werd ICSI. Na de eerste keer was ik al getemperd. Bij de punctie ook weer "genoeg"eicellen. We kregen ook weer te horen dat er bevruchting was. Nog steeds zag ik het somber in. Bij de TP kreeg ik te horen dat er 5 bevruchtingen waren opgetreden. 2 gingen we nu terug plaatsen (morula en een 9 cellige). De ander ging de vriezer in. De reste was niet goed genoeg om in te vriezen. Helemaal blij! Maar helaas geen zwangerschap ook niet van de cryo. Poging 3 ik had er vertrouwen in. Dacht kom maar op met ICSI en Menopur kan het blijkbaar wel. Tijdens de punctie 11 eicellen. Ik kon mijn geluk niet op. Had al hele berekeningen gemaakt enz. enz. En dan word je gebeld met de mededeling GEEN BEVRUCHTING. Mijn wereld stortte in. Ik begreep er niets van. Begrijp het nu nog steeds niet. Tja en dan maak je de stap naar het buitenland. Nav bloedonderzoeken kwam naar voren dat ik hele lage AMH heb 0.17. In Nederland gaf men steeds aan dat ik moest afvallen en dat vanwege mijn overgewicht ik moeilijk te stimuleren was. Als men eerder naar mijn FSH en AMH had gekeken. Affijn dat is nu allemaal achteraf. Ook gaf de arts aan dat het zaad ook een probleem was. In nederland werd daar nooit een opmerking over gemaakt. Ze hadden maar een paar zaadjes nodig.... Ben net begonnen met de 4e poging. En eerlijk gezegd ben ik bang voor weer geen bevruchting. Ook hier voor een echo 3 uur heen en 3 uur terug. Ik weet niet of er follikels aan het groeien zijn. Gebruik nu ook voor het eerst suprefact en een combi van Gonal en Menopur. 10 jaar lang hopen op een kindje en misschien uiteindelijk met lege handen komen te staan.... Terwijl er dames hun kindje in een container gooien. Tja....moeilijk te bevatten.
Oh lieve meiden... Ik heb nu makkelijk praten maar ik heb mij ook zo gevoeld. Vooral het stukje dat Gabrie schreef: een berekening maken hoeveel er nu bevrucht zouden raken... Au... De eerste IVF die uiteindelijk doorging had ik 9 eicellen!! Halleluja!! Wat een breezeropbrengst. In de auto kansberekeningen maken... 1/3 valt af... Dan zullen we in ieder geval 6 bevruchtingen hebben. Niet dus, al was dit achteraf gezien de beste poging: ik had 5 bevruchtingen. De tweede poging die doorging (poging nummero 6...) had ik 7 eicellen. Dat was een domper maar toch nog 3 bevruchtingen. Toch waren we hevig terleurgesteld. We lieten ze alle drie tegelijk terugplaatsen. En weer stond ik met lege handen na de wachtweek... De derde poging die door ging (jaja, die...) had ik... 11 eicellen!! Wat een wonder, wat een geluk! Deze keer zouden we weer 3 in 1 keer laten terugplaatsen en we zouden sowieso nu wel cryo's hebben. Immers, we zouden nu, gezien de percentages 5 a 6 embryo's wel moeten halen. Het werden er 2. En toen bleek ook nog dat 1 het maar tot een blasto had gered, dus een TP van 1. Uit 11 eicellen inderdaad. Soms denk ik weer terug aan dat moment. Het moment dat ik toen op die zaterdagochtend naar DD belde. Helemaal opgewekt, blij en vol verwachting... Ik had het visite kaartje in mn handen want ik moest deze keer naar een ander nummer bellen ivm weekend. Mijn hele lichaam verkrampte toen ik hoorde dat van de 11 slechts 2 bevrucht waren. Ik heb nadat ik had opgehangen de hele buurt bij elkaar gekrijst, geschreeuwd. Het visite kaartje verkreukelde in mijn verkrampte hand. De tranen springen me nu weer in de ogen nu ik er weer zo aan terug denk. Dat, terwijl ik zo jullie verhalen nu lees: 11 emmy's en geen enkele bevruchting..... Lieve meiden, wat zou ik graag iets voor jullie willen doen. Kindjes die in containers worden gestopt, kindjes die zo ontzettend welkom bij ons allen zouden zijn. Ik kan niets meer doen dan jullie per internet een dikke knuffel geven. Ik weet, daar koop je geen drol voor. Gets... Knuffel
Brigges, wat verdrietig dat jullie ook geen potentiele donor op het oog hebben. Niemand in de buurt die je voorzichtig.... Marjah heeft toentertijd 'gewoon' hardop in de omgeving gezegd dat ze vielleight een donor nodig hebben tzt. Ze durfde niemand te vragen. Haar donor heeft zichzelf aangemeld. Misschien, als je het durft...? Gabrie, een beknelde zenuw? Hmm weet niet, geen idee. Zou misschien ook kunnen. Tis wel zo dat ik deze pijn al vanaf dat ik +- 12 jaar heb. Het stomme is alleen dat ik de ene dag nergens last van heb, en de volgende dag weer amper kan opstaan, amper kan bewegen. *MOKJE* Over zo'n anderhalf week mag de neuroloog er een blik op werpen. @meisje: Mn meisje doet het prima. Afgezien van dat ze al een dag of 5 (?!?!) niet heeft kunnen poepen. Ze scheet wel heel wat af en die stinken dan ook, maar er komt niets. Hopelijk poept ze straks ff zo hard dat het aan alle kanten door de luier lekt. Het zal haar opluchten denk ik. @jouw neus: ja! Dat wens ik jou toe! Met heel mn hart!!
Ik heb het voor elkaar, ik mag vrijdag naar het ziekenhuis hier. Ik mocht ook naar Gent komen, maar of de zwangerschap nu goed of verkeerd verloopt, ik zal toch hier in het ziekenhuis eindigen en het is handiger om dan maar helemaal hier te zijn. Helaas. Het bruinverlies neemt almaar toe. Hopelijk geen gekke dingen voor vrijdag.
We zijn er nog niet over uit of het wel iets voor ons is..en daarbij komt ook nog dat behalve mijn schoonouders dan, niemand iets van ons traject afweet/wist. Ik geloof dat er heel wat onderkaken op de grond liggen als we vertellen waar we mee bezig zijn geweest.....
Wij hadden hetzelfde en kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat het voor ons een stap te ver is. Plus niemand in onze omgeving die donor zou kunnen zijn. Plus wat ik begreep te oud voor anonieme donatie (behalve dan in Spanje enz).
Het is een gedachte die nog maar sinds een paar dagen speelt...en ik ben er voor mezelf nog niet uit of ik kan leven met anonieme donatie. dilemma
Maartje, ahh wat sneu voor je meisje.Krijgt ze dan geen buikpijn als het zolang in haar darmpjes zit? Over dat percentage van bevruchting had ik inderdaad de "statistieken"erop los gelaten. Goh had nooit verwacht dat ik er zo naast zou gaan zitten. Ach we rapen ons zelf weer bij elkaar en proberen eea niet te negatief te bekijken. Brigges, kan mij voorstellen dat je daar over moet nadenken. Het is natuurlijk niet iets waar je ff een nachtje over slaapt. Succes met de te nemen beslissing. Meleka ik hoop dat er voor jou heel snel duidelijkheid komt. Juultje voor jou heel heel veel sterkte en een knuffel. Ik hoop dat eea aan hun verf ligt en dat er niets maar dan ook niets aan de hand is.
Wie o Wie kan mij ff helpen. Wie weet welk ziekenhuis/echobureau er echo's doet voor patienten die een behandeling in het buitenland doen? Ik weet het ziekenhuis in Beverwijk. Ziekenhuis in Hoofddorp Er moet nog een echo centrum zijn en ik weet niet welke....wie o wie. Heb namelijk geen zin om steeds naar DD te reizen... Thankssss
Een pretechobureau bij mij in mn stadje doet het voor 35 euro. Ik stuur je wel ff een PB aangezien ik niet mijn woonplaats hier wil plaatsen.