City bedoel je firstwheels denk. Die hebben wij idd niet zo duur, en een heerlijke wagen. Met adapters erop kunnen ook de maxicosis erop. Ben heel tevreden. Enige nadeel is dat de bakken smal zijn. Kan wel heel compact opgeruimd worden. Wagenbakken ook in te klappen.
dat klinkt wel goed!! een goedkoper alternatief waar ook de maxicosis op kunnen dus. hij lijkt n beetje op de nbugaboo vond ik.
Dames, ik moet even mn ei kwijt... De laaste tijd hier valt me erg zwaar De eerste +/- 10 maanden met de jongens vielen me eigenlijk alles mee... Je hoort van iedereen dat het eerste jaar het moeilijkst is, nou volgens mij is die periode hier begonnen... Ze huilen veel, de tandjes komen en net als vannacht ze gilden het uit in hun bedjes dus dan maar weer op de bank met ze. Papa op de ene en ik op de andere... Ik had nooit gedacht dat het met momenten zo zwaar kon zijn!!! Ik heb nergens meer zin in en voel me blegh, beter kan ik het niet omschrijven... Normaal liep ik minimaal 2x in de week met de jongens naar de stad toe, ik heb er geen puf meer voor. Als ze op bed liggen zit ik een beetje doelloos op de bank want er komt gewoon nix uit mn handen... Moet ook zeggen dat ik het erg moeilijk vind om het er met iemand over te hebben dus ben wel blij dat ik het er hier even uit kan gooien!!!
Jemig van wat ik gister toch hoorde ben ik nog ontdaan en dat zal nog wel even duren ook. Verre kennis'en van ons hebben een tweeling meiden gekregen die met 26 weken geboren zijn. Het ging allemaal best aardig. Twee weken terug mocht 1 kindje naar huis het andere kindje nog niet. Die is Wo op Do erg achteruit gegaan en nu is ze vrijdag overleden. Vreselijk en weet niet zo goed wat ik hier mee moet. Het komt zo binnen. Ook omdat wij twee meiden krijgen... Ik probeer het van me af te zetten maar je denkt toch wat als.. etc Bah vreselijk
@MySuNsHiNe, ja ik voel me echt prima. Ben een week of drie vreselijk misselijk geweest maar dat was met ongeveer 13 wk over. Nu gaat het heel goed. Ik heb alleen behoorloijk last van mijn rug, kan niet lang lopen en zeker niet staan. Zelfs zitten en een goede houding vinden is moeilijk. Ook heb ik erg veel harde buiken. Vandaar dat ik met 18 weken al halve dagen werkte en nu gestopt ben, of nou ja een weekje rust heb genomen. Mijn verloskundige zei namelijk ook dat zoveel harde buiken als ik heb/had echt niet goed is en ik maar eens moest testen wat het bracht als ik een weekje niets deed. En het werk!! Ik heb gister alleen in de avond wat spanning gehad maar geen echte harde buik. Ik ben nog wel arbeidstherapeutisch aan het "werk". Hoe gaat het met jou lichamelijk? @ andere meiden, hadden/hebben jullie ook last gehad van harde buiken? En ja als ik ben bevallen dan ben jij aan de buurt.... Wij hebben trouwens wel de Bugaboo besteld. Oh wat is ie gaaf EN JA DUUR, maar ach geld moet rollen toch (humm)
@josuus, dat is echt het vreselijk nieuws!!!! Heel veel sterkte ermee!!! Zeker omdat je zelf van 2 meiden zwanger bent lijkt me dat erg pittig!
Linnepinneke lieverd die gevoelens en moeheid is zoooo herkenbaar. hier precies hetzelfde alleen bij mij wat later dan bij sommige. ook ik blijf tegen iedereen volhouden dat het een makkie is en helemaal niet zo zwaar is zoals men denkt, Maar in de avond op bed dan denk ik soms dat ik dood ga zo moe ben ik en helemaal op en gebroken. ik huil om de meest rare en onzinnige dingen, ik denk dat de 1e 2 jaren het ergste zijn gewoon.vanaf die tijd kunnen ze lopen zich beter uitdrukken en gaan ze zelfs naar de psz soms kunnen ze zich beter zelf vermaken en uiten. Probeer hoe moeilijk ook om hulp te vragen. Hier helaas niemand voor handen die me even kan helpen. heel veel sterkte meis en je kan het echt!!!!!!! knuffel voor jou en je mag hier altijd je hart luchten... het is niet altijd rozengeur en manenschijn.
Jeetje linnepinneke, ja wat moet ik er op zeggen, ik weet niets wat ik kan zeggen om het te verzachten. En ik weet ook nog niet wat je meemaakt maar ik vind het behoorlijk rot voor je. Ik weet wel dat mijn neefje ook nu in z'n periode zit, hij is 1 jaar en 5 maanden. En mijn nicht voelt zich ook zoals jij omschrijft. Daar wil ik maar mee zeggen dat het ook een eenling kan overkomen. Maar jij hebt het natuurlijk dubbel. Heb je al eens geprobeerd om het avondritme om te gooien en het helemaal anders te doen en hen met een ander gevoel op bed laat gaan, of eens hun kamer omgooien met alle meubels anders. En ja tandjes etc dat is een periode. Ik zeg maar wat hoor, misschien is het onzin, maar ach.
Mss het meest moeilijke vind ik dan nog dat mn man t eigenlijk niet goed begrijpt... En op dit soort momenten zou ik mn moeders steun zo ontzettend goed kunnen gebruiken maar helaas is zij er al 4 jaar niet meer
Linnekepinneke: is er iemand die een weekend op de kleintjes zou kunnen passen? Misschien is een nacht goed slapen, of misschien zelfs wel twee nachten goed slapen, wel iets wat je lucht kan geven. Slaapgebrek, oververmoeidheid maakt de wereld zo anders. Josuus: ah nee, wat erg!! Vreselijk verhaal zeg. En het komt idd zo wel heel dichtbij. Afschuwelijk. Ik kan mij voorstellen dat je hier flink van ontdaan bent. Hier: ook ik zit er weer even een beetje doorheen. Maar dat is van heel andere orde. Ik heb weer een dag dat ik al 's ochtends vroeg begin met spugen en niets binnenhoud. Ik ga dan echt van best fit naar een trillend hoopje mens die niets meer kan. Wanneer stopt dit nou eens????
Je man begrijpt niet dat je moe bent, af, kapot en dat je het eigelijk emotioneel niet langer vol houd. Of begrijpt hij niet wat er met de jongens is? Je zal er toch ook grotendeels uit moeten komen samen want de jongens voelen het ook als jullie niet op 1 lijn liggen en doordat ze al ergens last van hebben kunnen ze dat er niet bij hebben. Dat betekend heel veel praten vanuit je gevoel, zeg hoe je je voelt waar dat gevoel vandaan komt en dat dit alles consequenties voor jou lichaam en geest heeft. En dus uiteindelijk ook voor hem. Niet verwijten maken maar aandacht vragen. Plan een gesprekje in. Ik weet ook wel dat dit niet altijd help en dat je man een man is net zoals de mijne. Hun denken in oplossingen en gaan niet uit van hun gevoel. Zo van: ben je moe nou dan ga je op bed, wij denken, ja wat nou?! ik moet ook dit nog en dat en als ik nu op bed ga kom ik morgen en volgende week in de knel. Dat snappen hun niet. Ik heb zelf ook altijd hele gevechten over zulke dingen met mijn man en hoe goed ik het ook probeer uit te leggen, het merendeel begrijpen ze gewoon echt niet. Wij kunnen ons inleven in een andere en die gevoelens die jij omschrijft kunnen wij oproepen zodat wij ze ook echt voelen, een man kan dat niet. Ik zou proberen hier echt over te praten op een rustige en ontspannen manier dan heb jij gezegd wat je op je hart ligt en is het aan hem om jou te helpen maar hou in de gaten dat mannen sommige dingen echt niet kunnen. Wederom ik probeer maar wat..
@josuus, nou mijn man is een binnenvetter en heeft dat eigenlijk van huis uit mee gekregen. En ik gooi er alles uit tegen mijn man en daarmee om gaan vind hij moeilijk, zeker dat hij nu ook zo moe is haha Als het goed is gaan we zondag wel saampjes uit eten dus dat zou al lekker zijn, even samen weg!!! Denk dat het wel gaat schelen, eventjes niet papa en mama maar avondje weg als man en vrouw
Dat doe je heel erg goed. Ook mijn man is een binnenvetter en kan totaal niet communiceren ook hij heeft dit van huis uit niet mee gekregen. Vandaar dat wij ook geen contact meer hebben met mijn schoonouders daar valt dus echt niet mee te praten. En door deze situatie hebben wij twee vreselijke jaren achter de rug waarin wij vaak genoeg gedacht hebben we laten het hierbij. Toch zijn we er door heel veel leuk, emotionele, vreselijke gesprekken en met hulp uitgekomen. Ik heb voor hem destijds gekozen en ik vind hem leuk om wie hij is en hou ik van hem. Het is een moeilijk tijd met zo weinig slaap en elkaar niet volledig besgrijpen maar daar moet je doorheen wat natuurlijk vreselijk balen is. Ik hoop op een heerlijke avond voor jullie.
@ Linnepinneke; heeeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar! Ik vond de periode nadat ze een jaar waren geweest ook achteraf zwaarder dan het eerste jaar. Het opvoeden begint dan, het zorgen word minder. Je kleintje beginnen de wereld te ontdekken en dit gaat (soms letterlijk) met vallen en opstaan, en natuurlijk ook frustratie bij de kleintjes. Lang leve het gejengel!!! En als je dan al moe bent, dan kan je dat er gewoon echt niet bij hebben. En omdat je zelf en je partner niet lekker in hun velletje zitten, heeft dit altijd ook uitwerking op de kids. Al moet ik zeggen, dat er bij ons dat vaak wel een combi was met bijvoorbeeld een sprong, tandendrama en/of oorklachten. Ik weet niet of je het nog weet, maar ik ben toen de jongens ongeveer 9 maanden oud waren, ook tegen een muur gelopen, waar ik pas helemaal van opgeknapt was toen ze 15 maanden waren. Dus echt; als je er een keertje met een mede-tweelingmama over wil praten, pb me dan, dan maken we een afspraak, ik ben 't dichtst bij
Hey meiden Josuus wat erg kan het me helemaal indenken hoor...tweeling zwangerschap is toch altijd wat spannender... Linnepinneke gooi t eruit meid!!Ik vindt t nu al pittig????wat moet dat worden dan?Ik heb het ook echt met vlagen en idd ben soms zoooo moe dat ik niet weet waar ik t zoeken moet daarbij is onze oudste dochtertje nu twee en lekker aan t peuterpuberen...ik heb van de week gewoon met 3 huilende kinderen op de bank mee zitten huilen...Fijn dat je idd af en toe wel ff met je man alleen wat doet...ik vindt t ook best wel pittig in een relatie zo hoor...en denk dat als t niet stabiel is het ook zeker fout kan gaan(dat hoor je toch vaak bij tweeling ouders??)en tja het enigste wat je kunt doen is hier lekker je hart luchten ons maakt het niks uit en wij zijn waarschijnlijk de enige die je zullen begrijpen... wat sylvia zegt kan ik me ook in vinden iedereen zegt maar ow die jean die flikt dat ff een makkie voor dr!!En ja ik stem daar mee in en lag voluit(maar wel als een boer met kiespijn)want NEE ik vindt het soms allemaal echt niet leuk en verlang weleens naar de momenten dat we met zn twee waren!En tuurlijk wil die 3 wondertjes nooit meer missen!Maar echt ik snap jullie helemaal!! Denk dat we echt door moeten bijten en er zullen zeker betere tijden komen...en voor nu proberen te genieten van de mooie en leuke momenten die er ook zeker zijn toch!! Dikke knuf 4 you all!!!
Dikke knuffels voor jullie!! Linnepinneke: wat heftig zeg! En als je slaaptablet hebt, dan kan je alles ook minder positief bekijken!! Hoop dat je je snel wat beter voelt!! Josuus: wat een heftig bericht over die twee meisjes! Heel heftig... Krijg er tranen in m'n ogen van, ook door wat wij nu meemaken... Zet je ff aan het denken. Ik herken het wel dat jullie tegen de mensen zeggen dat jullie het allemaal wel redden, en dat anderen zeggen dat je alles positief inziet... Ja, dat lijkt soms zo voor de buitenwereld, maar ook wij hebben onze moeilijke momenten dat je het gewoon allemaal zat bent!! Zou dat een eigenschap zijn van tweeling mama's?! Dat we alles aan kunnen (althans, zo stralen we het uit naar de buitenwereld) ?! Misschien zijn we daarom wel tweeling mama's geworden, juist omdat we zo sterk zijn!!! Hier: meisjes zijn van alle slangetjes!!! Gister ging de zuurstofmeter er af, en vandaag ook de hart registratie! Dus nu alleen nog maar het sonde slangetje!! Wiehoo!!
Wow nikki wat fijn!!Nu zullen ze vast snel met jullie mee naar huis mogen heerlijk gevoel toch!! En ja ik geloof daar wel in dat wij niet voor niks tweeling mama zijn geworden....en soms dan liggen ze naast elkaar bij me op de bank en dan denk ik echt what the f****ck er liggen hier gewoon twee minimensjes en die zijn gewoon van ons??TWEE hihi... nou ik ga naar bed heb vandaag alleen maar lopen rennen vliegen hollen en ben nu echt ZOOO moe... Truste!!
Ik vind het al makkelijker worden eerlijk gezegd.. Devin (was en is) een beetje een zorgenkindje maar het gaat al beter. Vandaag had ie een goed dagje en hoor je hem bijna niet jengelen, voorheen was t dag en nacht en Carmen kan al heel veel dus die banjert lekker rond. Maar als iemand vraagt hoe het nu is, zeg ik wel eerlijk dat ik het erg zwaar vind.