Maar misschien zit het idd in de combinatie met mijn onzekerheid, toch blijf ik me een buitenbeentje voelen.
100 is het gemiddelde (index) in Nederland en dat staat gelijk aan het opleidingsniveau VMBO-t (mavo). Je kunt ook een heel leuk, 'gewoon' leven hebben met een IQ van 120 - 130 en dan gaan studeren ofzo @Karoke.. je zegt een paar pagina's terug iets wat heel raak is: als je het VERKEERDE label krijgt, dan heb je daar ontzettend veel last van! Helemaal mee eens.
Ja klopt, maar ik zit niet rond de 120-130, ik zit een heel stuk hoger. En dan is het wel anders denk ik.
Ow was dit topic beetje vergeten oeps yeey is ineens veel reactie hier haha zal dit deze week eens wat gaan bij lezen ben nu moe maar dan geef ik mijn reacties op jullie vragen.
Wat jij nu benoemt is de reden waarom ik zo redelijk fel tegen speciale onderwijsvormen ben voor slimme mensen. Ik herken de verveling, het snel verbanden leggen en het moeilijke werken voor een baas. Maar daarom vind ik het juist zo ongelooflijk belangrijk dat slimme kinderen niet uitgezonderd worden en maar gewoon leren om te gaan met de maatschappij zoals hij is. Wat je ook doet, de maatschappij verandert niet. Er zijn niet veel mensen (volgens de lijstjes tenminste) met een IQ dat zo hoog is. Ik heb mijn hele lagere, middelbare en universitaire carriere gebruikt om sociale vaardigheden te kweken. En dat bestond voor een groot deel uit leren hoe andere mensen denken en wat hun begripsniveau is, uit leren mijn denk- en werktempo aan te passen aan die niveau's (als ik in groepen moet werken) en een balans vinden tussen jezelf niet dommer voordoen dan je bent en anderen niet het gevoel te geven dat je ze te kakken zet. Ik kan eerlijk zeggen dat ik sociaal geen enkel probleem meer heb, ik heb leren om te gaan met verveling, op het werk ben ik altijd degene die extra projecten trekt etc. en de rest (inclusief mijn baas) vinden dat allemaal prima. Dit had ik nooit kunnen leren als ik niet in de mainstream mee was gegaan qua opleiding. Want uiteindelijk was zelfs de universiteit nog een teleurstelling en een groot verveel- en slaapfeest voor me (voordeel was wel dat ik veel tijd overhield voor feesten => goed voor de sociale ontwikkeling )
Ik lees hier over het algemeen dat dus de hoogbegaafdheid of het hoge IQ niet helemaal de boosdoener is als het gaat om sociale problemen. Het is een combinatie van een speciale nood (nl. dat je anders bent dan gemiddeld) met sociale vaardigheden, flexibiliteit van een school, hoe reageerd een kind op verveling, etc. De een zal sociaal-emotioneel wat sterker zijn, en daardoor verveling aangrijpen als een reden om andere dingen te zoeken die wel uitdagen, de ander kan hier zelfs depressief van worden! De een kan op school zij ei kwijt in het creatieve en praktische, de ander wordt tegen gehouden door een stugge omgeving. Ik zie een hoog IQ ook als een bijzonder extra'tje waar je veel mee kunt, een beetje zoals een talent voor sport of kunst. Ook die dingen vergen een flexibiliteit van het kind op veel andere gebieden! Doordat veel ouders gewoon relaxed met hun kind meegroeien, worden veel problemen pas veroorzaakt/opgemerkt op het basisonderwijs. Ik denk dus dat het wel goed is om bij schoolkeuze hier eventueel rekening mee te houden. Wat is het beleid mochten er wel problemen ontstaan in die categorie etc. Verder vind ik het juist heerlijk dat ik nu nog zo specifiek op haar wensen in kan gaan. Ik ben heel benieuwd hoe ze het op de PSZ gaat doen!
In theorie (praktijk durft natuurlijk nogal af te wijken, weet niet hoe het in deze is ) heeft het er niet mee te maken hoe hoog je IQ precies is, in hoeverre je mee komt met anderen. Het grootste probleem bij jou is, zoals je zelf ook al wel aangeeft, waarschijnlijk het sociaal onhandige. Als je kinderen dus wel een (net zo) hoog IQ zouden hebben, maar ze worden beter begeleid en dergelijke, hoeft het dus helemaal geen probleem te zijn. (Zoals ik al zeg: in theorie, wil je helemaal niet beledigen of het bagatelliseren of zo. ) Wat je zegt over de omgang met mensen kan ik me trouwens wel in vinden hoor, ik vind heel dat smalltalk gebeuren ook vreselijk. Lang heb ik, deels onbewust, dit dan opgevangen door discussies uit te lokken. Ondertussen heb ik door dat dat dus absoluut geen sociaal wenselijk gedrag is en "zet ik me dan maar op stand-by". Films kijk ik eigenlijk enkel in de categorie "Tieten-schieten-helikopters", dan hoeft het verhaal niets te zijn, maar is er genoeg beweging op het scherm om me bezig te houden. (ben ook heel erg dol op auto's scheelt ook wel ) Of kinderfilms, om de een of andere reden kan een Toy Story of dergelijke me ook nog wel boeien. Voor een baas werken, tja, ik heb het geprobeerd, maar ook weer opgegeven. Baas werd wel gelukkig van mij, was nogal veelzijdig inzetbaar, maar ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest als toen. Gelukkig hebben mijn man en ik de mogelijkheid om een eigen zaak te hebben, dat is natuurlijk niet voor iedereen mogelijk. Ik weet niet precies wat mijn IQ is, niet zo apart hoog als het jouwe als ik het zo lees in ieder geval. Wel ben ik voor 99,9% zeker dat het meer dan 140 is.
Ik kan niet anders dan je deels gelijk geven, ook ik heb er al over zitten denken hoe het dan nadien moet... Het blijft gewoon een moeilijk iets. Ga je niet naar speciaal onderwijs (of normaal onderwijs met de nodige aanpassingen), dan is de kans behoorlijk aanwezig dat er 2 problemen ontstaan: -niet leren leren, wat op termijn echt wel problemen geeft bij velen -en het vervelen, wat bij velen zorgt voor storend gedrag, vroegtijdig stoppen met school en dergelijke. Maar bij aangepast onderwijs, kan het "volwassen leven" inderdaad wel eens stevig tegenvallen. Sta je daar met je mooie diploma, kan je niet met het gros van de bevolking omgaan. Waarschijnlijk hangt het ook nog eens van persoon tot persoon (kind tot kind) af wat het meest geschikte is. Misschien zou het allerbeste dan nog zijn om normaal onderwijs te krijgen, maar dan versneld? Maar ja, ook daar zitten behoorlijke nadelen aan verbonden.
maar hoe staat het met je prestaties?zijn die ook op nivo van je intelligentie?als je steeds onderpresteerd hebt in je leven dan kom je in een omgeving terecht waar mensen stukken minder intelligent zijn maar dan wel met hetzelfde oprdachten bezig, zoals jij die weinig IQ vereisen. daar kun je je wel n buitenbeentje voelen.natuurlijk. het is belangrijk dat inteligentere kinderen competitive schooling krijgen zodat zij leren sportief te zijn,sociaal en dat zij meer willen bereiken dan wat een doorsnee persoon kan bereiken.
In theorie zit je (naar het schijnt ) zelfs het beste met een IQ van 120-130. Kan je alles leren, maar nog niet zo vlot dat het super snel gaat vervelen. Als je karakter dan nog een beetje meezit! En ik denk dat ik gewoon (extreem) bang ben dat, als je niet het juiste label krijgt, je automatisch het verkeerde label krijgt. Uiteraard is dat niet zo hoor, maar met het mijn gevoel maar eens wijs.
Daarom hebben wij ons eerst zeker gesteld dat het doen van onderzoeken naar het iq van onze zoon (en eventueel autisme) voor hun geen reden was om hem van school te laten wisselen. Zelfs als er een autisme uit komt dan nog willen wij dat hij meedraait in de "normale" wereld. Lijkt me voor een kind vreselijk om jaren op een school te zitten die aangepast is op jouw "wensen" om vervolgens als je tiener bent in de grote wereld "geschopt" te worden om erachter te komen dat je bij god niet weet hoe die wereld werkt. Ondertussen moeten wij vragenlijsten invullen, ik heb de mijne al netjes gedaan mijn man weigerd voorals nog omdat hij bang is dat hij onze zoon op die manier (ongewilt) in een hokje helpt duwen. De kalender kan ik wel vooruit kijken naar 1 november, aan de ene kant ben ik zo benieuwd naar wat eruit komt, aan de andere kant helemaal niet
Klein vraagje tussendoor.. Een iq van 120-130 is verre van uitzonderlijk toch? Bij hoogbegaafd denk ik aan 140+ Zit zelf rond 125 en voel me niet heel uitzonderlijk. Al klinken zeker de termen verveling en onderpresteren in combi met school wel heel bekend.. Maar uitzonderlijk of afwijkend vind ik heel iets anders.
Hangt er vanaf wat je met uitzonderlijk bedoelt natuurlijk. Maar dit is hoe het in principe gezegd wordt: - 2,3% van de bevolking heeft een IQ van minder dan 70 (geestelijk gehandicapt) - 13,6% heeft een IQ tussen 70-85 (zwak begaafd) - 68% heeft een IQ tussen 85-115 (normaal) - 13,6% heeft een IQ tussen 115-130 (meerbegaafd) - 2,3% heeft een IQ van meer dan 130 (hoogbegaafd)
Dit is hoog intelligent.. om hoog begaafd te zijn moet er nog wel wat bij komen in bijzondere eigenschappen zin (zeer creatief, hoog sensitief, etc). Onderzoeken wijzen uit dat mensen met een IQ hoger dan 135-140 een zodanig afwijkende manier van denken hebben dat dit niet gemakkelijk matcht met de maatschappij die is ingesteld op de inex (IQ 100) Met andere woorden. Iemand met een IQ tot 135/140 zou zich in principe redelijk moeten redden op het gymnasium met 10 vakken bijvoorbeeld (maar dat is vanaf de middelbare school.. de lagere school is natuurlijk al een uitdaging). Het is net zoals dat er ook een heel klein groepje mensen is die een IQ lager dan 70 heeft. Het is dan eigenlijk niet meer mogelijk om enige vorm van onderwijs te volgen zoals we dat nu kennen. Iemand met een IQ lager dan 70 heeft moeite om de meest basale handelingen te doen (of kan het helemaal niet). Tussen 70 - 85 hebben wij in Nederland aardig ingericht in speciaal onderwijs etc. Iemand met een IQ in deze marge kan vaak met de nodige aandacht nog 'normaal' functioneren. Aanpassingen zijn wel nodig. Tussen 130 - 140 gaat het dus vaak ook nog 'goed' maar daarboven wordt het lastig. Heel vaak komen er gedragsproblematieken bij. Mijn opa was zo iemand met een extreem hoog IQ (niet meetbaar volgens Mensa). Hij is hierin redelijk begeleid. Zat op zijn 12e op de universiteit, leerde 16 talen schrijven, lezen en wanneer van toepassing spreken maar was ook gewoon huisarts en speelde met 40 mensen tegelijk schaak (per post toen nog). Hij hield zichzelf bezig en wist zich aan te passen aan de maatschappij zonder dat hij zichzelf kwijt raakte. Ook mijn moeder heeft het gered ondanks haar zeer uitzonderlijke intelligentie maar zeker mede dankzij het feit dat het herkenbaar was voor haar vader (en moeder). Met 3 jaar naar school, met 16 jaar naar de universiteit. Vier studies doen en vooral gaan werken in een tijd waarin werken niet normaal was voor getrouwde vrouwen met kinderen. Ja, ze hebben allebei zo hun eigenaardige trekjes (gehad) en sociaal hebben ze veel moeten leren maar dat is wel gelukt (bijvoorbeeld omdat zij getrouwd waren met mensen die dat van hen 'eisten'). Eigenlijk is super intelligent zijn gewoon een afwijking die aandacht nodig heeft (maar dan hebben we het wel over super intelligent zijn.. > 135-140 en hoger)
Bovenstaand lijstje komt uit die curve die heel vaak wordt gebruikt, had het gewoon even letterlijk overgenomen. Omdat het ging over hoe uitzonderlijk het was om een bepaald IQ te hebben. Maar inderdaad, voor hoogbegaafdheid komt er nog wat extra bij kijken. Zouden er trouwens veel mensen zijn die wel een IQ hebben dat hoger is dan 130, maar die niet hoogbegaafd zijn? Weet jij misschien hoe dit zit, bijvoorbeeld procentueel gezien? (iets wat ik me gewoon serieus afvraag ) Mag ik je ook vragen wanneer Mensa stelt dat het IQ niet meer meetbaar is? Ook puur uit nieuwsgierigheid, omdat ik weet dat de ene instelling (tester, onderzoeker, weet even niet hoe ik het beste kan omschrijven wat ik bedoel, maar je begrijpt me vast wel ) spreekt bij een IQ boven 160 van niet (fatsoenlijk) meetbaar, maar anderen spreken pas bij 180, 200, of zelfs hoger van niet meetbaar. Wat ik vetgedrukt heb staan nu, zeg je inderdaad heel mooi. Ondanks dat mijn IQ ongetwijfeld niet in de geburen komt van jou familie, is dit ook voor mij een enorme hulp geweest. Mijn man "eiste" ook meteen van mij dat ik me sociaal wat "normaler" ging gedragen (toen we net samen waren was ik echt een "apart" geval ). Omdat hij zelf behoorlijk goed bedeeld is en tien jaar ouder is, had hij behoorlijk overwicht op mij.
Als ik het me goed kan herinneren kan iemand vanaf een IQ van 130 hoog begaafd zijn maar is van deze hele groep maar een klein deel (ik geloof nog geen 20%) werkelijk uitzonderlijk begaafd (zeer hoog IQ met bijzondere 'gaven' (klinkt superheldachtig). De wonderkinderen horen hierbij maar daarvan zijn er geloof ik 1-2 per levensjaar... Het is dus andersom: een uitzonderlijk hoge intelligentie komt meer voor dan hoog begaafd zijn. Mijn moeder is wel superslim maar waarschijnlijk niet hoog begaafd.. Mijn opa was dat wel (vermogen om talen te leren). Mijn opa is al 25 jaar dood dus ik kan met recht niet zeggen hoe het nu zit. Mijn zus en moeder hebben toen meegedaan. Moeders heeft een IQ van rond de 145.. zuslief wat lager en opa dus hoger maar ik weet niet waar Mensa die grens (nu of toen) trekt. Mensa wilde heel graag mijn opa meten vanwege zijn kennis van talen e.d Hij was toen (lang lang geleden) een bekende persoon in de 'genieën wereld' Weet je wat trouwens echt knap is, is dat ik met mijn HAVO en IQ van ongeveer 120-125 (heb een blinde vlek voor exacte vakken) me nooit 'dom' of 'minder' heb gevoeld... dat had weer alles te maken met het feit dat ik vele malen handiger ben dan mijn moeder en zus bij elkaar Ik kan dan wel geen dokter worden maar heb altijd de betere baan gehad. Niet dat dat belangrijk is maar ik heb nooit last gehad van mijn uitzonderlijke omgeving.
Klopt Buiten het feit dat ze een hoog IQ moeten scoren bekijken ze ook nog creativitiet en op nog iets (ben het even kwijt) Pas als ze op alle drie de punten hoog scoren wordt er gesproken over hoogbegaaft.
Oh, dat is wel een veel kleiner deel dan dat ik altijd heb gedacht moet ik bekennen. Ik zou het langs de ene kant erg graag "serieus" laten testen, zoals ik al eerder gezegd heb, ben ik voor zo'n 99% zeker dat mijn IQ hoger is dan 140, maar ik zou erg graag weten hoe hoog het precies is. (of voor zover het te zeggen is natuurlijk, ik ben me bewust dat IQ niet op het cijfer correct aan te geven is) Maar ik ben te bang om het te laten testen, je zal altijd zien dat het toch dat 1e percentje is. Faalangst is sowieso spijtig genoeg mijn trouwe metgezel. Is wel fijn dat je jezelf niet minder voelt. Het lijkt me net wel belangrijk dat je hier nooit last van hebt gehad, dat zorgt ongetwijfeld mee voor het feit dat je zo'n goede baan hebt. Mij lijkt het heel erg moeilijk om de "domste" te zijn. Maar ik ben dan zeker niet de handigste thuis, dus dat kan wel meespelen.