Tja ik denk dat we steeds onze grenzen verleggen, en we hebben denk ik net zoals de meeste hier zo'n kinderwens dat we er alles voor over hebben. Zodat we later geen spijt krijgen dat we er niet alles aangedaan hebben!! En mocht het niet van ons zelf kunnen dan is de optie pleegkind/adoptie ook nog wel iets voor ons.... Weet niet zo goed wat te zeggen tegen je want begrijp dat voor jullie'''einde'' verhaal is wat verschrikkelijk zeg, heb je het al echt in de gaten, of zit je nog in een roes/boze droom??? Hoe voel je je erbij??? Liefs
Tja ik herken dit had na mijn eug ruim 6 goede vriendinnen die zwanger werden, dit waren soms echt ff flinke moeilijke tijden, maar ik wil geen zeur worden , en ben gek op mijn vriendinnen en vond het super voor ze alleen was gewoon soms wat gezondjaloers zeg maar.... Maar ze waren ontzettend lief en begripsvol voor me.
Annekeloes@ grenzen verleg je idd in dit soort dingen vaak , je zegt wel eens van niet maar toch doe je het. Als het helemaal niet lukt gaan jullie nog voor adoptie / pleeg ouders wil dat vanwege je leeftijd nog dan de adoptie? Want daar gaat toch ook een heel proces aan vooraf? wij doen het niet ik word al 40 volgend jaar . Ik leef soms nog in een boze droom en in een roes mis ook wel, krijg nu op moment vele andere dingen er naast te ver werken. Zie mijn topic in vruchtbaarheids deel. Wij gaan nergens meer van uit dat er nog een wondertje komt [ spontaan] er is bij mij epilepsie weer gevonden had het vroeger als kind nu weer . Maar moet dus eigenlijk medicijnen er voor hebben . Maar dat mocht niet van wege onze wens te gevaarlijk. Zins mijn vleesboom er uit is nog geen last weer gehad, het is wachten er op. Wij hebben besloten zolang ik nog niet in de overgang zit oefenen we door , alleen verwachten er niks van. Als ik zeker weet in de overgang te zitten ga ik vragen om de medicijnen. Snap je het zo een beetje?
Annekeloes; vind het natuurlijk ook super voor hen en gun het ze van harte, maar zoals je zegt ben ik dan gezond jaloers en over het algemeen kan ik er goed mee omgaan, maar af en toe....tja. waar ik wel heel slecht tegen kan, is als zwanger worden/zijn als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Daar gaan mijn haren recht van overeind staan!
Heel erg veel sterkte iedereen, ik leef erg met jullie mee. Zelf heb ik een fijne relatie van 4enhalf jaar gehad maar uiteindelijk er een punt achter gezet omdat mijn partner absoluut geen kinderen wou. Nu ben ik alleenstaand en me kinderwens groeit maar.
Kwa leeftijd redden we dit wel, ik ben 27 en mijn vriend 31... We zijn ruim 8 jaar bij elkaar... Ja snap je verhaal,ben je niet bang dat je een enorme aanval gaat krijgen?? Snap je beslissing maar is met risico's.... Ik ga stiekem duimen voor een WONDER voor jullie, en ze zeggen vaak als je de hoop opgeeft dan gebeurd er soms een wonder......
Gezond jaloers is heel normaal Maar heb soms zelf ook van die buien en dagen dat alles niet lekker zit en ik me enorm zielig vind en alle zwangere en kinderen jaloers aankijk. En die buien verdwijnen gelukkig ook weer, het zal wel bij het proces horen denk ik..... Ja inderdaad ik kan me ontzetten kwaad maken als mensen het vanzelfsprekend vinden/opmerkingen maken/kinder baby moorden/ en abortus plegen vanwege een hazelipje ofzo..../kindermishandeling.... Dank denk ik kom maar hier met je kind dan voedt ik het wel op met alle liefde
Ohh meid wat verschrikkelijk, hebben jullie het pas later in je relatie over kinderen gehad??? Of kwam dit heel plots???? Hebben jullie er samen een punt achtergezet of heb jezelf die besilissing gemaakt, lijkt me ontzetten moeilijk zeg...... Zou je voor alleenstaadmoederschap gaan??? Of lijkt je dit geen oplossing???
Aan het begin van de relatie heb ik wel gezegt dat ik graag kinderen wou, die wens had hij ook. Maar afijn na 2 jaar had ik wel zoiets van ik ben er klaar voor kinderen te krijgen, terwijl hij telkens maar uitstelde. Daarna heb ik nog 2.3 jaar gewacht omdat ik erg veel voor hem voelde en hem toch echt wel zag ik mijn toekomst plaatje. Helaas stelt hij het nu nog steeds uit en heeft mij verteld dat hij de verantwoording zo groot vind. Probeer nu voor mijn eigen geluk te kiezen, ookal doet het pijn. Ik zal alleenstaandmoederschap fijn vinden omdat ik nu totaal niet toe ben aan een nieuwe relatie! Maar hoe en wat, dat is lastig..
Mijn schoonzusje van 17 is trouwens gister bevallen. Tuurlijk ben ik zeer blij voor haar. Ze was 5maanden bij me broer toen ze zwanger door de pil heen werd! lucky here. Omdat mijn broertje en schoonzusje nog bij mijn ouders wonen en ik daar vaak kom staat natuurlijk alles rond om haar en haar zwangerschap. Het inrichten van de babykamer, kinderwagens, babykleertjes, namen verzinnen. Ja soms was het wel even slikken en dacht ik warom ik nou niet.. warom is het soms zo verschrikkelijk moeilijk. In de familie komen er nu steeds meer zwangere bij die nu samen een heus 'zwangerbabygroepje' hebben gemaakt. En tsjah.. daar voel ik me redelijk door buiten gesloten. Vooral de dagen dat we met de familie naar pretparken gaan en ik dan alle kinderwagens naast me zie rijden en alle kindertjes vrolijk rond zie rennen. Mijn ouders en familie hebben hier geen weet van. Niemand uit mijn familie weet van mij wens alhoewel ik wel het idee krijg dat ze er nu wel achter gekomen zijn.
Gosh, ik zit hier toch al weer een tijdje jullie verhalen te lezen en merkte dat ik bij een aantal verhalen mezelf herkende, gevoelens herkende en ook de frustratie! Wij zijn ook al een maand of 10 bezig en het wil niet lukken.. Nog niet over de huisarts of iets dergelijks gehad en manlief heeft de houding: "komt t wel is het fijn, komt het niet blijven we gewoon doorgaan". Heel fijn, maar ik ben gewoon teleurgesteld bij mn volgende menstruatie.. Ik kan wel janken als ik t weer op voel komen borrelen! Pff, ik wil zo graag een wondertje van ons samen.. Is dat dan teveel gevraagd?? Ik duim voor iedereen dat jullie ook zo spoedig mogelijk een wondertje mogen verwelkomen!! Liefs
Misschien klink ik ff heel makkelijk hoor, maar als je iets graag wilt snap ik dat het liever gister was dan vandaag... Maar denk er wel goed over na wat je wilt hoe en wat de consequenties zijn... Ik ben er van overtuigd dat alleenstaandmoederschap echt wel gaat als je er alles aandoet en er 100 procent voor gaat, je kind komt dan niks te kort want liefde is het alle belangrijkst!!
Hoekort of hoelang je met je kinderwens bezig bent maakt niks uit het is en blijft frustrerend als het niet lukt. Na 1 jaar proberen kun je via de huisarts naar de gyn en kunnen ze je en je partner checken. Als ik jou was zou ik dit voor de zekerheid doen, wie weet is er niks en wie weet kunnen ze met iets kleins je helpen.... Ik duim ook voor jullie voor n wondertje!!!!!
Ook ik herken jullie verhalen. Ik heb mijn dochter af moeten geven na een zwangerschap van 26 weken! Ik heb gehuild, geschreeuwd,... maar niets zal mijn dochter terug brengen. Toch wil ik jullie een hart onder de riem steken. Hoe pijnlijk het ook is om te zien hoe "vklot" anderen soms zwanger zijn of roekeloos ze zich gedragen tijdens de zwangerschap (roken-drinken-...) Ik wens jullie allemaal het allerbeste én een gezonde baby toe! dikke knuffel Dafne xx
tjee meid, gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje wat verschrikkelijk zeg!!! En dat je ondanks je verdriet alweer zo positief /lief kan zijn voor anderen wat ontzettend knap/lief... Heel veel sterkte wat moet het een verschrikkelijke periode geweest en nu nog zijn... liefs
Na dat de boom er uit is nog geen aan val weer gehad , of de boom er dan ook wat mee te maken had weet ik niet. Ben in kiloos wel zwaarder geworden . van 62 naar 68 . Jij mag blijven hopen voor ons maar dat doen wij niet meer . Hoe bedoel je risico's.?
@ Annekeloes Dankjewel! ik heb echt wel ff bij de pakken neergezeten toen min buurvrouw,schoonzusje en vriendinnetje tegelijk zwanger raakten! Gods, die laten een spiraaltje verwijderen, klussen 2 keer en hoppa; Zwanger! Tuurlijk ben ik blij voor ze, gun t ze allemaal van harte.. maar wil zelf ook zo graag een kleintje! Lees overigens dat t bij jou/jullie ook niet gemakkelijk verloopt? Hoe ga jij daar dan mee om? Liefs
Hoi hoi Marnat; Je had toch epilepsie??? Ben je niet bang voor een heftige aanval??? Of heb ik het nu helemaal mis... Ik snap dat je op een gegeven moment de ''knoop moet door hakken'' en dat je de hoop op geeft...... Maar ik ben er van overtuigd dat er wonderen bestaan en ik hoop zo dat jullie dat mee mogen maken. Hoop moet je n beetje houden toch... Maddie; We hebben hier echt idee dat het wel n reden gehad zal hebben, al zijn we nu wel klaar met die redenen en hopen nu op n wondertje van ons zelf... Over algemeen zijn we erg sterk en positief en soms hebben we nog van die downmomenten maar dat zal er wel bij horen... Na de eug heeft het ook ff geduurd voor ik me weer helemaal top voelde... Mijn cyclus is ook nog wat van slag na de mak , veel puisten/tussentijdse bloedingkjes/late menstruatie enz enz. Inmiddels is iedereen uit deze omgeving bevallen en begint de babyboom weer want er zijn er weer 3 zwanger... Liefs.......
Meiden ik zou ook graag ons verdriet hier willen delen. Ik zal kort even ons verhaaltje vertellen. Wij zijn in aug 2008 gestopt met de pil, want wij zouden heel graag een kleintje ontvangen! Helaas duurde dit tot onze frustraties heel lang! 15 maanden, voor sommige stelt dat niets voor want zoals ik weet wachten hen al langer maar ik vond het verdomd lang duren! In april 2010 is met 4 weken en 6 dagen te vroeg ons mannetje geboren! Omdat het bij ons mannetje zo lang duurde besloten wij in maart 2011 voor een tweede wondertje te gaan! Ons zoontje was op dat moment 10 maanden. Maar wij hadden nooit verwacht dat ik zo snel zwanger zou raken. Want ja in april bleek ik al zwanger helaas liep dit uit op een vmk! En in mei had ik alweer een posi test! Wat waren wij blij, toen wij een dudielijke 10 weken echo hadden met een kloppend hartje! Dus vertelde we het aan de familie! Met 12 weken had ik een raar gevoel en niets bleek minder waar toen wij voor een echo gingen bleek ons kindje niet meer te leven. Ik droeg het al 2 weken dood bij me want de echos kwamen steed uit op 10 w en 1 dag of te wel 1 dag na de vorige echo is ons kindje overleden! Ik heb daar 2 curretages voor gehad binnen 6 dagen! Je denkt nog op het moment dat je voor zo'n echo gaat dit gebeurd me niet 2 x achter elkaar!! De curretages waren emotioneel heel zwaar! Bleek na 2 weken dat het niet goed was het was een partiele mola zwangerschap! Oh wat was dat een klap. Elke week bloed prikken en hopen en bidden dat we geen chemo kuur zouden hoeven! Nou gelukkig bleek mijn waardes goed te dalen! Dus ik was ontzettend blij toen wij groen licht kregen! Afgelopen maand had ik een zeer goed gevoel ik was begonnen met tempen! En dat ging goed! Ik had zelfs 2 licht positieve testen! Gyn bevestigde dat ook dat ze wel degelijk positief waren. Maar doormiddel van bloedonderzoek is vastgesteld dat ik echt niet zwanger ben! Wat was ik verdrietig gister, zo ongeloooflijek gehuild weer een maand dichter bij mijn uitgerekende datum! Zonder zwanger te zijn en met een lege buik. Ik wilde dit graag met jullie delen. ZOdat ook andere zien dat zwanger worden op een geplande tijd zoals je graag zelf zou willen nooit mogelijk is! Ik heb overigens er wel voor gekozen om te stoppen met tempen dat maakt me onzeker en dat wil ik niet! We gaan rustig aan verder en ik hoop dat ik zwanger ben voor januari me uitgerekende datum voor ons meisje! Ik weet dat een neiuwe zwangerschap ons meisje niet vervangt. Maar het zal ons verdriet ter zijnder tijd wel verzachten! Liefs mamavand Liefs mamavand