hier word ook een tik gegeven hoor als hij niet luisterd na tig x waarschuwen! Maar om nou te zeggen dat ik hem daarmee van me afstoot... Daar ben ik het niet mee eens want anders zou hij niet binnen een paar minuten een knuffel komen halen! Op de trap of stoeltje zetten helpt niet. Box heeft lang gewerkt maar nu hij weet dat hij daar uit kan klimmen maakt dat ook geen indruk meer. Vind sommige echt overdreven in hun reactie over tikken geven. Van af en toe een tik krijgt een kind echt geen trauma hoor...
Jij geloofd dat kinderen een tik geven net zo erg is als slaan. Ik ook, ik denk dat je er het tegenovergestelde mee bereikt dan dat je eigenlijk wil, over het algemeen genomen dan. Want niets is zwart/wit. Alleen denk ik dat als je bv continu tegen je kind zegt 'wat ben je toch een zeur", "gatdarrie, gooi je nou weer dat glas om, onhandige uil", "wat heb ik je nou gezegd! Schreeuw toch niet de hele tijd zo! Ik blijf niet aan de gang met jou", minste zo schadelijk is of zelfs nog erger dan een tik die het kind kon verwachten op een moment dat het ook écht iets doet wat niet mag, waarvan het kind dat ook weet. Kortom, hou je handen thuis, maar hou ook je tong thuis.
Toch zijn er ook studies die wat anders vertellen. Die zeggen wel dat je een kind daarmee trauma's en onzekerheden mee kan geven, waardoor het later zelf in de maatschappij weer minder makkelijk en vrij beweegt. Dat zeg ik nu even heel beknopt.
lieve meid... ik snap je reactie wel hoor. Maar wacht maar over anderhalf jaar... dan is het echt wel anders hoor Je kan echt niet alles wegleggen. Mijn dochter zit aan alles. Afstandsbediening, glas wat op tafel staat (van mij wat ik dus gewoon op wil drinken) etc. En na 10 keer zeggen doet ze het nog steeds. Steeds weg leggen is trouwens geen opvoeden. Dat is de makkelijke weg. Ik sla niet maar ik probeer af te leiden en haal idd wel eens haar handje weg.
Nou weet je, het is een fase. Ik heb niet het gevoel dat ik hierin mijn dochter straks moet opvoeden. Ik heb redelijk wat voorbeelden van dichtbij en ik zie dat als je gewoon zorgt dat het zo kindvriendelijk mogelijk is en daarmee dus een boel strijd voorkomt, dat die kinderen op een gegeven moment net zo min nog aan dingen zitten, als in de situatie waarin er wel elke keer die strijd aan is gegaan. Nou zijn alle kinderen gewoon weer anders, dus er is niet één absoluut antwoord, ieder gezin is ook weer anders. Ik zie bij mijn ene zus bv dat die kinderen een veel grotere mond op zetten dan bij mijn andere zus, waar ze wel communicatief vrij sterk gemaakt zijn. Terwijl de ene zus juist van het meer 'no nonsens' opvoeden is (ik weet even niet hoe ik dat anders moet omschrijven). Mijn oudste zus heeft ook regelmatig de corrigerende tik gebruikt en was ook meer van 'je moet nu naar mij luisteren'. Ze is helaas overleden, haar kinderen zijn nu groot en als ik naar hun luister, dan denk ik dat die manier van opvoeden de aandacht voor het werkelijke doel toch echt gemist heeft. Ik weet niet hoe ik straks zal zijn, ik ben ook maar een mens en ik ben ook niet altijd even geduldig ofzo. Ik ga hier wel spullen weg zetten. Ik wil mijn kind op een andere manier leren om spullen van anderen te respecteren, dat liever dan er de hele tijd achteraan moeten met 'nee dat mag niet'. Hun hele wezen is op een bepaalde leeftijd die wil om ergens aan te zitten/ te ontdekken. Als ik daar steeds 'nee' tegen zeg, dan heb ik het gevoel dat ik daarmee inderdaad steeds letterlijk nee zeg tegen het kind zelf. Misschien ben ik een beetje te idealistisch, we spreken elkaar miss over 2/3 jaar nog eens
suenne ik vind jouw opleidingsgedachte wel grappig. Maar soms werkt iets gewoon anders dan uit het boekje. Ik ben trouwens net als jij voor een geweldloze opvoeding maar denk wel dat jij het iets te rooskleurig bekijkt. Zo was ik ook toen emma nog niet kon lopen en lades opentrekken etc. Iets uitleggen ed werkt gewoon niet altijd. Soms doen ze het 100x. En ja, soms moet ze wel eens op de gang (bijvoorbeeld als ze me beet). En dat kan dan afwijzing zijn maar ik maak wel goed duidelijk dat haar gedrag afwijs en niet haarzelf. En ja soms moet je iets 100x zeggen maar dat komt gewoon omdat kinderen tot 2 jaar nog helemaal geen geweten hebben. Jij bent hun geweten. Tussen 2 en 4 jaar begint dit geweten zich te vormen. Dus je kan een tik geven of een hand weghalen. Het is mij om het even wat iemand met zijn eigen kind doet, ikzelf kies voor hand weghalen. Feit blijft dat je het bij beide methodes toch nog wel 100 keer zou moeten herhalen.
Ja, dat denk ik ook. Je hoort mij niet zeggen dat het simpel is ofzo. Denk ik niet hoor. Ik hoop dat ik voldoende rust in me heb om 100 keer te vertellen dat ik het niet fijn vind of dat iets is om naar te kijken ect ect en dat handje gewoon weg te halen/iets anders aan te bieden. Maar ik ben ook vrij lui, ik denk toch dat ik voor wegzetten ga
@ Suenne: Mijn dochter loopt nog niet, maar schuift wel op haar kont overal geen. Ze kan dus niet bij kaarsjes e.d. die op de tafel, maar trekt wel constant de lades van het tv-meubel open. Ik zou echt niet weten hoe ik anders dan "Nee, niet de lade openmaken" tegen haar zeggen, haar duidelijk moet maken dat ze er niet aan mag zitten. Bovendien is het in mijn ogen niet een strijd aangaan als mijn dochter tóch elke keer weer aan die lade zit, maar is het gewoon haar ondernemendheid en het aftasten van grenzen, dat hoort er gewoon bij als je 18 maanden bent. Ik kan me niet voorstellen dat je eraan ontkomt om regelmatig "Nee, dat mag niet" tegen je dreumes te zeggen. Ik vraag me af hoe jij dat dan ziet. Wel een beetje offtopic trouwens, hahaha.
niks mis met idealisme. Zo begint als het goed is elke ouder aan het ouderschap. Maar al doende leert men. Tuurlijk leg ik veel dingen weg. Ik wil niet dat emma op de bank tekent dus zorg ik dat er geen pennen in de buurt liggen. Maar ja als ik water wil drinken en het glas staat voor mijn neus en ze komt er weer eens poppetjes ingooien dan vind ik dat niet zo leuk Kan moeilijk mijn glas de hele tijd in mijn hand houden... Maar ik hoop dat jij me kan vertellen wanneer het dan ophoudt. Ik zie inderdaad bij andere kinderen dat het rond anderhalf a 2 jaar soms ophoudt. Maar bij emma niet hoor. Die is 2 en een half en doet het nog steeds en soms word ik daar wel eens heel moe van... maar goed misschien komt het wel juist door dat ik geen tik geef (maar dat zal ik toch niet doen... is niet mijn ding) wil niet zeggen dat ik geen mens ben. Soms heb ik ook wel eens een nacht slecht geslapen en ik ben al geen ochtendmens en als emma dan om 6 uur s morgens een glas water over de grond gooit dan zeg ik ook wel eens iets harder/scherper dan zou moeten dat ze ik dat echt niet leuk vindt...
Als een kind een paar minuten na de tik naar je toe komt om je een knuffel te geven dan zie ik dat als een lijmpoging (goedmaken of kijken of mama nog boos op hem/haar is...)
Ik vind ook dat sommige het echt overdrijven maar er zit gewoon veel grijs gebied tussen een tik geven en een tik geven .... iedereen heeft dat een verschillende belevingswereld bij. Maar ik vind ook dat sommige mensen wel heel makkelijk fysiek ingrijpen (althans zo lijkt het af en toe in ieder geval) Persoonlijk heb ik nog nooit de behoefte gevoeld om een kind van nog geen 2 jaar oud een tik te geven. Straffen vind ik zowiezo heel weinig zin hebben, oorzaak en gevolg worden nog niet aan elkaar gekoppeld. Afleiden en uitleggen. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat je zoontje na de tik vooral bevestiging zoekt.. vind je me nog wel lief?
Nee ik zou nooit slaan. Lijfstraffen daar ben ik niet aan. Ik vind het best schokkend dat zoveel mensen ja hebben ingevuld, ik dacht dat dat soort opvoedtechnieken in de jaren '50 waren achtergebleven. Ik heb gelukkig ook nog nooit 1 tik gehad in mijn leven. Ik ben opgevoed met het idee dat slaan, tikken, petsen etc niet horen. Zie het nut er niet van in en vind het alleen maar een teken van onmacht vanuit het parenteel gezag
Hier ben ik het wel mee eens. Ik denk persoonlijk dat wanneer je naar je kind schreeuwt, -of idd zinnen als hierboven- bij kinderen minstens zo'n impact geeft, dan een tik. Ik denk juist nog wel meer. Als je een kind bewust of onbewust steeds zo terecht stelt en kleineerd, denk ik dat het letterlijk pijn kan doen. En een tik, tja.. mijn dochter krijgt er ook wel eens één over haar vingers en die doen geen pijn. Ik vind het ook geen slaan... daar stel ik me heel wat anders bij voor. Maar dat blijft altijd een oneindige discussie. Maar schreeuwend naar je kind zinnen roepen als domme dit, of wat ben je toch een ... nou vul maar in, vind ik eigenlijk veel erger dan een tik over de vingers. Zo zie ik dat dan weer.
Kan je er niet gewoon een klemmetje op zetten? Dan is het toch ook duidelijk dat dat niet voor haar is, scheelt jou een hoop gedoe Ja weet je, het is niet alleen het opvoeden opzich hoor, ik ben ook nogal van de praktische kant haha Wel een mooie discussie hoor, maar weet je, ik ben echt minder goed in het onderbouwen dan sommige andere mensen die veel meer afweten van het opvoeden in vertrouwen dan ik. Ik vind dit trouwens ook meer zeggen dan als het alleen over wel of niet een tik geven gaat. Er zijn denk ik tal van manieren om dingen anders aan te pakken dan wat voor de hand ligt (die tik verkopen of dergelijke). Ik probeer sowieso zo min mogelijk grenzen te stellen. Een grens is als een steen, iedere keer als ze daar tegen op botsen dan doet dat even zeer. Dat is echt niet alleen voor kinderen zo, dat vinden de meeste volwassenen zelfs niet leuk. Een 'nee' horen vind bijna niemand leuk en ik denk dus dat dat voor een kind niet anders is. Ik zou dat denk ik zelf dus alleen als het echt noodzakelijk is toepassen. Dus als iets kapot kan wat kostbaar is en wat ik niet op een andere plek kan zetten (zoals de tv) of wat gevaarlijk is. Verder wacht ik in eerste instantie even af wat haar aandacht zal gaan trekken. Want ergens is het toch gewoon logisch dat als je alles nog moet leren kennen in deze wereld, dat je dat graag wil ontdekken en verkennen? Daar moeten die kinderen het uiteindelijk wel van hebben, worden ze slim van
Je hebt dus een vasthoudend kind, mooie eigenschap! Echt hoor, het komt echt, we hebben ze in alle leeftijden bij ons in het gezin. Boven de 4 jaar zie ik ze als ze dan nog ergens aan zitten, het op een andere manier doen Lijkt me vrij normaal. Net als dat papa's en mama's wel eens ruzie maken of dat de buurman om de hoek sacherijnig(zo zegt mijn spellingscontrole dat ik het schrijven moet, dus ik laat het zo maar staan) is. Je kunt het leven moeilijk stop zetten, lijkt me niet reëel.
Inderdaad. En had je mijn paard moeten zien met haar veulen. Wow, als ze niet wilde dat haar veulen kwam drinken en hij probeerde het toch? HAPPPP en niet zo zachtjes ook... Ik denk zelf dat er tegenwoordig in de opvoeding teveel teruggevallen wordt op de boeken, tv, tijdschriften en het idee van "zo hoort het".. Het moeder instinct raakt te ver op de achtergrond.. Niet dat je je kind nu maar vrijblijvend een tik moet geven hoor, verre van dat. Maar ik pak soms weleens een arm iets steviger vast.. Suenne, je ideologie siert je. Maar in de praktijk werkt het vaak anders (ik zeg vaak, want mss gaat het jou wel allemaal hartstikke goed af). Ik heb hier in huis nooit wat weggezet, maar m'n kinderen geleerd dat ze van sommige dingen gewoon af moeten blijven. Ik mag ook niet met mijn vingers aan spullen van een ander zitten als ik daar geen toestemming voor heb.. Tikken gaf ik niet, maar waarschuwde 2x (door nee of UH te zeggen), 3e keer pakte ik de arm, zocht oogcontact en zei duidelijk NEE, mag niet! En zette dan zonder pardon het kind in queste (heb er 2) 2 meter verderop..Meestal gaf ik dan gewoon 1 of ander speelgoedje. Komt gelijk de boodschap over dat eigen speelgoed wel okay is, dat is van hem/haar afstandbediening van papa/mama.. Moeilijk was het niet, ze hadden het redelijk snel door. Het vereist alleen wel veel consequentie van de kant van papa/mama. Mooie is ook dat je je kinderen gewoon overal mee naar toe kunt nemen, zonder bang te zijn dat ze de boel bij een ander afbreken.. M'n vriendin was van de uitleg. Als zij kwam kon ìk alle breekbare spullen wegzetten, omdat dat het eerste was waar haar zoontjes op af stormden. Vreselijk vond ik dat. M'n eigen kinderen keken er niet (meer) naar om en voor een ander haar kinderen kon ik alsnog m'n huis verbouwen... Soms moeten kinderen gewoon leren dat iets gewoon NEE is, werkt in de volwassen wereld ook zo. Een mens moet leren dat er dingen van hem/haar of juist van een ander zijn en dat begint bij het prille opvoeden..... Niet dat ik nu zo perfect ben hoor, mocht het zo over komen. Maar ben wel van de no-nonsense opvoeding. Uitleggen tot zover, er altijd ruimte voor een gesprek, zeker nu ze wat ouder worden.Maar als het menens is, is nee gewoon nee en duld ik geen tegenspraak..