De 3e Ik was 3 toen ik uit huis ben geplaatst. Heb op verschillende plekken gewoond. Best pittig, veel meegemaakt. Maar toch goed terecht gekomen.
Hier ook helaas een slechte jeugd gehad. Mishandeling, huiselijk geweld, verslaving,Verhuizingen, uit elkaar, bij elkaar, scheiding, stalken en ga zo maar door. Regelmatig de politie over de vloer, kinderen die je niet kent die je op straat aan spreken met de wildste verhalen over je leven en je ouders (waar de helft niet van klopt) Niet echt leuk.. heb gelukkig het op school wel altijd leuk gehad, veel vriendinnen, makkelijke leerling etc. Ik denk ook dat dat mijn redding is geweest. Heb er wel veel last van gehad en dat is eigenlijk pas begonnen nadat ik zelf moeder ben geworden. Daarvoor dacht ik er weinig over na. Veel dingen zijn voor mij op zn plaats gevallen nu ik ouder ben.. waarom ik bepaalde dingen doe zoals ik ze nu doe.. waarom sommige dingen zo zijn gelopen (bijvoorbeeld niet weten wat je wilt meerdere opleidingen volgen etc.) Mijn vriend heeft helaas net zo'n jeugd gehad. Daardoor begrijpen we elkaar goed, en zijn we het er helemaal over eens dat we onze kinderen een hele mooie jeugd willen geven, met veel liefde en vooral ook liefhebbende ouders naar elkaar toe.
Ik heb ondanks een vader die alcoholist was of nog steeds is en zwaar depressief was en zelfmoordneigingen had. Van mijn 10e tot mijn 15e een leuke jeugd gehad met veel vrienden en vriendinnen. Tot ik mijn ex leerde kennen in een hele erge gewelddadige relatie terecht kwam daardoor meerdere keren in het ZH heb gelegen al mijn vrienden kwijt raakte. Dit tot mijn 19e. En kort daarna leerde ik mijn man kennen. En sindsdien heeft mijn leven weer een betekenis!
Hele fijne jeugd gehad en nog steeds een goede band met mijn ouders. Wij hadden alles wat ons hartje begeerde, elk jaar op vakantie, altijd leuke dingen, genoeg geld voor alles! We waren misschien zelfs een beetje verwend! Mijn moeder deed alles van boterhammen smeren, apart eten koken, kamer opruimen tot me naar school brengen als het regende. Mijn vriend heeft een soortgelijke opvoeding gehad dus wij liggen gelukkig op 1 lijn in onze opvoeding!
Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Opgegroeid in een vissersdorpje, veel vriendinnen, ouders nog bij elkaar. Beschermd opgegroeid, maar toch wel vrij gelaten. Een broertje waar ik goed mee overweg kon. Alles gekregen wat mijn hartje begeerde. ( en wel een beetje verwend )
Ik heb gestemd op over het algemeen oke, met ups en downs. Ik heb op zich best een fijne jeugd gehad, vooral met mn zusjes kan ik 't heel goed vinden. Mijn broertje is echter autistrisch en heeft een verstandelijke beperking en mijn moeder ook. Dat was best wel eens moeilijk, want mijn vader is ook niet echt intelligent, dus ze snapten nooit zo waar ik mee bezig was en konden me al helemaal niet helpen met vragen. Ik moest juist vaak dingen voor hun en mijn broertje/zusjes uitzoeken.
Fijn om te lezen dat de meesten een fijne gezellige jeugd hebben gehad. Ik hoop dat mijn kinderen later ook zo over ons en hun jeugd praten! Ik doe er in elk geval mijn best voor en manlief komt uit een gezellig warm nest en weet dus ook hoe het wel kan. Kortom mijn jeugd was niet zo heel erg gezellig (soms wel, maar dan was het altijd weer een soort tikkende tijdbom omdat ik dondersgoed wist dat het weer zou ontploffen, de vraag was alleen elke keer weer wanneer). En die angst was eigenlijk nog het ergst van alles. Ik dacht dat we het achter ons hadden gelaten (voor zover dat het kan, maar ik heb mijn jeugd gelukkig aardig verwerkt ook dankzij manlief), maar dit jaar werd het me weer pijnlijk duidelijk dat ze nog steeds de titel ouders niet verdienen en mij niet moeten..... Contact verbreken doen we niet, maar de kinderen gaan daar nooit logeren en ik heb 0,0 verwachtingen meer van ze (en dat blijft moeilijk want ik wil eigenlijk ook graag een gezellig moeder-dochterband). Gelukkig hebben we nog manlief zijn ouders...... Gelukkig lijk ik totaal niet op mijn ouders en daar ben ik erg blij mee!
ik heb een geweldige jeugd gehad. mijn ouders stonden en staan nog altijd voor ons klaar. ik moet er niet aan denken ze ooit te moeten missen.
Ik heb een prima jeugd gehad. Stabiel, warm, geen gedoe of wat dan ook. Ik ben hartstikke blij met ze en ik vind dat ze het goed hebben gedaan, mij opvoeden bedoel ik dan. Nee, ik mag niet klagen.
Op zich een super jeugd gehad. Mijn moeder was altijd thuis en ik kon altijd bij haar terecht. Dikke pluim hiervoor. Het enige wat ze niet konden/kunnen of gewoonweg niet doen is complimenten geven. Terwijl ik zo graag eens zou willen horen dat ik een goede mama ben, een goed huwelijk heb en gewoonweg goed bezig ben. Dit vinden ze ook wel maar uiten het gewoon anders. Wel een zwarte periode doorgemaakt maar kwam ook door mijn eigen zelfbeeld. Staan nog steeds altijd voor ons klaar dus ben blij met mijn ouders. Mijn man daarintegen is geadopteerd. Met 1,5 jaar uit huis geplaatst omdat hij verwaarloosd werd (ongewenst en abortuspoging overleefd) en pas op zijn 15e stabiel geworden. Zijn (huidige) ouders wijten het aan mij. Ik ben de reddende engel.
Ik weet niet wat ik moet antwoorden: Feitelijk: - veel problemen (ruzie, spanningen, onzekerheid) - grote ruzies tussen ouders (met geweld) - zeer akelige scheiding - getraumatiseerde zus - familierelaties (oma's, tantes) zwaar onder druk - verhuizingen naar het buitenland Beleving: - veilig (met dank aan mama) - toch ook warm - de problemen konden we samen aan Oftewel.. op schrift een behoorlijke moeilijk jeugd en alle reden om wellicht wel wat ontspoort te raken maar mede dankzij mijn moeder die het roer recht hield en ook nogal wat van ons eisde (qua gedrag en inzet etc) is het allemaal helemaal goed gekomen met zowel mij als mijn zus. Experience is not what happens to a man. It is what a man does with what happens to him A. Huxley
Mijn jeugd begon niet op een al te positieve manier. Ik ben gelijk na mijn geboorte af gestaan en heb 9 mnd lang in een kindertehuis gewoond. Daarna ben ik geadopteerd door mijn ouders, waar ik met veel liefde en warmte ben ontvangen. Helaas duurde dit geluk niet zo lang, want mijn vader stierf heel plotseling toen ik nog maar 4 jaar oud was. Mijn moeder bleef alleen met mijn zus en mij achter en heeft het psychisch heel zwaar gehad. Dat was in de opvoeding aan alles te merken. Hierdoor (door adoptie en instabiele gezinssituatie) ben ik in mijn puberteit in een behoorlijke identiteitscrisis geraakt. Gelukkig is het nu allemaal goed gekomen en ben ik er nog elke dag dankbaar voor dat mijn vier kinderen dit niet mee hoeven maken!
Ik heb eigenlijk alleen maar fijne herinneringen aan mijn jeugd. Ookal zijn mijn ouders gescheiden op mn 7de en hebben mijn broertje en ik dit echt wel bewust meegekregen. Onze ouders hebben ons belang altijd voorop gesteld ondanks hun problemen met elkaar. Ik ben dus ook supertrots op ze!
Wat lief.. Nou zo kan het dus zeker. Mijn moeder heeft ons al heel vroeg geleerd dat je verantwoordelijkheid kunt nemen over hoe je met situaties omgaat en zij heeft altijd gezorgd voor een veilig thuis (en dat was dus niet altijd 'in ons huis'). Wij moesten de relatie met mijn oma (moeder van mijn vader) onderhouden, ook toen het allemaal heel moeilijk ging. Wij moesten 'normaal' doen tegen mijn vader, ook toen hij haar schandalig behandelde. Mijn moeder heeft ons altijd behandeld als haar kinderen en niet als vrienden of volwassen. Zowel mijn zus als ik zijn haar ongelofelijkj dankbaar voor het vele moeten maar vooral ook die veiligheid en warmte! Heel bijzonder is hoe mijn zus en ik in het zelfde huis woonden maar toch heel andere ervaringen hebben maar elkaar NIETS kwalijk nemen (ik was de lieveling van mijn vader en mijn zus kon niets goed doen bijvoorbeeld). We zijn ongelofelijk aan elkaar gehecht maar zijn wel zussen (en niet per definitie vriendinnen) Mijn vader is al 18 jaar geleden overleden. Hoewel mijn jeugd vooral door hem (waar twee vechten hebben twee schuld) best heel lastig is geweest, mis ik hem wel. Dankzij mijn moeder (niet dankzij hemzelf) ben ik hem altijd wel blijven waarderen en van hem houden en hebben mijn zus op 24 en 20 jarige leeftijd beide gesproken op zijn begrafenis. Papa, we hadden nog zoveel te vragen en nog zoveel te vertellen...
Ik heb op optie 3 gestemd... Onder andere alcoholproblemen (en andere verslavingen) bij één van m'n ouders, heel zware net niet fysieke ruzies tussen m'n ouders en zwaar gepest op (middelbare) school. Voelde me in elk geval vaak heel erg eenzaam soms...(en heb het er nu vaak nog erg moeilijk mee) Da's even in het kort, ik wijd er liever niet te veel over uit.
Hier net zo, maar dan andersom. Mijn zus heeft ooit eens gezegd 'we zijn in t zelfde gezin opgegroeid, maar niet het zelfde opgevoed'. Zij werd altijd ontzien (want ze was zo kwetsbaar) en ik kreeg de volle laag (want ik was sterk). Ik heb het haar nooit kwalijk genomen, zij kon er ook niks aan doen.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een superjeugd heb gehad. Wel was (en is) mijn vader geen ster in opvoeden, dat moest echt mijn moeder doen. Mijn vader en ik botste ook nogal, (karakters lijken op elkaar ) en dat leidde weleens tot ruzies. Hij was ook zo'n man die goedbedoeld tegen me zei 'dat ik niet zo dom moest doen', als ik iets niet snapte. Dat heeft echt wel veel impact op me gehad, maar op latere leeftijd besefte ik dat hij het zo helemaal niet bedoeld heeft. Onze band is en wordt alleen maar hechter juist, vooral nu mijn zoontje er is. Mijn moeder was (en is) echt mijn held. Alleen mag ze wat vaker nee zeggen op dingen, maar dat is ze nu aan het leren. Zij is echt zo'n vrouw die alles kan. Ik was als klein kind ook een echt moederskindje, ze mocht nog niet eens naar de wc, want dan begon ik al te huilen. Nee echt, ik ben superblij met hen als mijn ouders! Ook nu staan ze nog altijd voor ons klaar.
ik heb ook een zeer fijne jeugd gehad! kreeg altijd van alles, veel samen zijn, op z'n tijd een dikke knuffel! en gewoon een warm en fijn gezin! er was alleen 1 dieptepunt: en die zal ik ook nooit vergeten, dat mijn moeder toen ik 12 was ,overspannen is geraakt. Ze is al vrij snel een druktemaker, en ze had toen een galsteen, en die moest eruit, en is toen zo in paniek, over de toeren , niet kunnen slapen, dat mijn vader rondjes moest rijden s'nachts... en tegen mij snauwen, en als ik dan wat wilde vertellen, echt zo van ,ja nou en! ik dacht dat ze er zo'n 1,5 jaar last van heeft gehad. ze heeft toen medicijne gehad om te slapen en rustig te worden gekregen, en die neemt ze nu ook nog in. pff ja dat was best heftig... ik kan dan zo kwaad worden als mensen roepen ' ik ben overspannen' jaaa spot er maar niet mee, want het is erg genoeg. maar toen me ma weer beter was , toen was alles weer super en geweldig!