Ik heb weer bijgelezen wat er is bijgekomen sinds m'n laatste bezoek hier. En heb 2 dingen waarop ik nog wat wil opmerken. 1e punt. Een kind dat na een tik nog steeds lekker bij je komt kroelen, ja dat kan ik me wel voorstellen. Een kind houdt van zijn mama, en zoekt bevestiging dat dit wederzijds is. Hij zal wel moeten, want zonder zijn verzorger is hij nergens. Zelfs een mishandeld kind zal dit doen, overigens, dus het zegt helemaal niks dat je het nog niet zo verkeerd doet met tikken uitdelen. (voor de slechte lezers onder ons: ik zeg hiermee niet dat ik tikken uitdelen mishandeling noem, ik maak alleen een vergelijking.) De liefde van je kind is een slechte graadmeter voor je kwaliteiten als opvoeder. Een kind is geprogrammeerd om liefde en genegenheid in zijn/haar opvoeders te zoeken, omdat hij/zij zonder dat geen enkele kans op overleving heeft. Dus misschien doe je het heel erg goed, of heel erg slecht, of ergens ertussenin; aan het kroelgedrag van je peuter zul je het niet merken. 2e punt: dat tikje waarover ik hier steeds lees. Een zacht tikje, echt geen klap, het is geen slaan, het is een tikje. Als je zó zacht tikt, zal geen kind ervan schrikken. Als je kind ervan schrikt, is het meer dan een tikje. Ik heb in elk geval nog nooit een kind zien schrikken van een zacht tikje op z'n schouder, behalve als hij het echt niet had zien aankomen, en dat zou ik wel héél gemeen vinden om op die manier te disciplineren. Ik zou er zelf, als volwassene, al behoorlijk paranoide van worden als ik soms een tik kan verwachten die ik niet zie aankomen.
Ja, een klemmetje zou misschien kunnen (geen idee of dat erop past, maar proberen kan altijd natuurlijk). Maar hoe "verkeerd" is het om nee te moeten horen? Het is misschien niet leuk, maar wel iets waar je kind ook in zijn of haar verdere leven nog mee te maken zal krijgen en er dus mee zal moeten leren omgaan. En idd, het is hartstikke logisch dat ze overal aan willen zitten, want hoe anders moet je alles ontdekken? Ondanks dat ik er dus soms doodmoe van word dat mijn dochter tig keer tóch die lades wil openmaken word ik nooit (ok, bijna nooit...soms heb ik ook wel eens een mindere dag hè ) boos op haar. Ik zeg twee keer nee, en de derde keer haal ik haar weg en bied een alternatief aan.
Ik vind de vergelijkingen met dieren wat apart. Sinds wanneer is de dierenwereld het voorbeeld in de opvoeding van kinderen??? ik ben geen hond en zeker geen paard. Dieren hebben niet ons denk- en ons spraakvermogen dus zullen het wel lichamelijk aan moeten pakken. Nee leren kan ook zonder tikken, bij het woord nee hoort niet automatisch een tik
Ik maakte die vergelijking Ik vind een snelle tik om je doel even kort te bereiken gewoon meer iets voor dieren en de dierenwereld ( gevaar et cetera...) Dus helemaal verder niet relevant om verder aan te halen omdat het puur ging om 1 lid waar ik op reageerde. Dus dat je het niet snapt daar kan ik inkomen want het heeft verder niks met de rest te maken
Je hoort mij niet zeggen dat dieren niet communiceren, maar zij hebben niet het complexe spraak en taalvermogen. Wij zijn de enige die dat beheersen en dat is wat ons onderscheidt. Uit onderzoek is gebleken dat communicatie bij dieren is gericht op gevaar, eten, baltsgedrag etc. maar geen opvoeding
Ik ook!! Ik heb niks gelezen hoor maar ik kwam gewoon even kijken. Ik stem Nee en zie ineens de uitslag. Ik dacht echt voordat ik de uitslag wist dat er misschien 1 of 2 Ja zouden zeggen. Ik vind het echt heel erg om te zien...
Das een beet, er zijn vrijwel geen dieren die slaan uit correctie naar hun kinderen. Wel dieren die vechten tegen andere volwassen dieren. Neem paarden: je zal ze niet zien trappen naar hun veulen, wel happen! Zelfde met honden, honden raken angstig van slaan. Dat effect heeft slaan ook op kinderen, juist als je het om het schrikeffect doet. Tenminste, dat denk ik.
En ik ging in die vergelijking mee. Daarmee doelde ik dus op het instinct gevoel, wat bij dieren nog gewoon 100% aanwezig is, omdat zij elkaar niet veroordelen daarom. En hun de luxe hebben om niet te hoeven luisteren naar al die pedagogische "regeltjes" waar wij tegenwoordig zo vaak mee om de oren worden geslagen.. Daarmee wil ik totaal niet goed praten als een kind een mep krijgt, ik doe dat ook niet. Maar iets meer naar instinct handelen zou een heleboel mensen uit hun onzekerheid halen en zou er naar mijn idee ook veel minder "getikt" worden...
huh het gaat van een tik naar mishandeling en van mishandeling naar een hond :s okey.. rare vergelijking, een tik me een hond vergelijken.. Een hond krijgt een beet en geen tik.
Maar ik ben niet bang.. En heb echt wel eens een flinke tik gehad hoor van mijn moeder. En ook echt wel eens 1 die zeer deed. Maar ondanks dat hoorde het toen der tijd bij de opvoeding en ik hou zielsveel van haar en niet omdat ik bang ben van haar. In tegenstelling zelfs ik durf alles te zeggen wat er op mn hart ligt tegen haar.
Tja, de ene voelt die angst niet, de andere wel. Ik ben wel jarenlang bang geweest voor m'n eigen vader. En tegelijk hield ik van hem. Zo ingewikkeld ligt het dan weer wel, voor kinderen ten opzichte van hun ouders. Een kind kán niet anders dan van z'n vader en z'n moeder houden, maakt niet uit wat ze doen.
Ach, ik moet eerlijk zeggen dat het me niet heel veel kan schelen hoe iemand zijn/haar kinderen corrigeert. ( als het maar geen mishandeling is) Het zijn jullie kinderen en je wilt toch vaak allemaal het beste voor je kind ( je nageslacht) Als mensen een tik prima vinden dan is dat zo en dan past dat gewoon bij hun. Ik doe het niet. Maar goed, mijn moeder ook niet. Dus dat zal wel met het type mens te maken hebben. Ik ben verbaal wel streng tegen mijn kinderen. Misschien kan dat hetzelfde effect hebben op een kind.
Ik heb wel eens een pak op mijn broek gehad van mijn ouders (ik denk 5 keer in mijn hele kindleven).. ik heb nooit pijn gehad, wel erg geschrokken, nooit bang geweest voor geen van tweeën en de boodschap kwam wel over. Hiermee wil ik niet zeggen dat het DE methode was maar om nu direct de stelling te deponeren dat het DUS negatief is.. nee, dat gaat ook te ver. Een kind pijn willen doen vind ik persoonlijk not done maar voor mij zijn er situaties denkbaar dat een pak op de billen wel een effectieve methode is (maar dan moet pijn zeker niet het doel zijn: schrik dat wel). Dit zijn de situaties waarin herhaling gewoon geen optie is (en waar je het zelf niet (direct) kunt uitsluiten) Je kind van 1,5 of 2 een tik op zijn vingers geven, zie ik - zoals eerder gezegd - het nut niet van in. Uit frustratie, machteloosheid, woede je kind slaan / tikken / pak op de broek geven etc is volgens mij een probleem van der ouder en moet het ook DAAR aangepakt worden. Ik denk dat als iedere ouder zich voorhoudt dat er waarschijnlijk een betere manier is om je kind iets te leren of om ergens van te weerhouden, je een deel van de excessen er al uit zal halen.. Mijn valt op hoe 'makkelijk' mensen over gaan op de tik op de handen bijvoorbeeld. Dat vind ik wel weer apart (en dat voor iemand die niet per definitie tegen is)
Weet je, je zou het niet denken maar zo héél erg vreselijk vind ik het ook niet. Ik merk alleen dat ik hoe langer hoe feller word, omdat er zo veel mensen zijn die er zo vreselijk luchtig over doen, en daar ga ik dan steeds feller tegenin. Uiteindelijk leidt deze hele discussie er alleen maar toe dat ik 'radicaler' word in mijn standpunt dat een tik geven niet alleen onnodig en onnuttig is, maar ook verkeerd. En andersom worden andere mensen misschien in reactie op mij steeds radicaler in hun standpunt dat een tik geven niet alleen soms nodig is, maar ook goed voor het karakter van een kind of zoiets. Ik ben ook echt verbaasd. Bij een eerder topic over de pedagogische tik waren er toch veel meer tegen- dan voorstanders, meende ik me te herinneren. Blijkbaar is er iets veranderd, want de uitslag van deze poll verbaast mij enorm.
Toevallig dacht ik daar net aan, ik dacht juist dat toen ook de voorstanders in de meerderheid waren, met een behoorlijk verschil ook, meer dan nu. maar ik kan ernaast zitten hoor.