Het valt me wel op dat een aantal van de mensen die hier naar mijn mening erg heftig reageren op dit topic en het feit dat er een tik wordt gegeven zelf een verleden van mishandeling hebben. M.i. wordt er daarom ook heftig gereageerd en wordt die tik als echt slaan gezien.
Een tik is pas een tik als het kind er wat van voelt en dan is het gewoon een pets. Het is al eens eerder uitgelegd. Het is niet opgeblazen, ik vind eerder dat mensen die een tik uitdelen het zitten af te zwakken om zichzelf goed te praten.
Er is wel meer gezegd, dan hoef ik het er nog niet mee eens te zijn. Ik denk dat sommigen hier door hun verleden nogal anders naar zo'n tik kijken. Ik zie het echt niet als goed praten.
Op zich kan ik me prima vinden in jouw gedachtegang, alleen vraag ik me af of het haalbaar is. En ja, je kindje van 5 maanden leren dat het best even moet/kan wachten op zijn/haar voeding vind ik ook onzin. Hier komt het natuurlijk ook voor dat mijn zoontje (4 maanden) wel eens moet wachten voor ik hem kan voeden, maar dat is dan alleen maar omdat ik toevallig met mijn dochter bezig ben. En helaas...toveren kan ik nog steeds niet. Het hebben van geduld is zeker wel het toverwoord. En laat ik daar in de afgelopen 18 maanden nou een heeeeeleboel extra van hebben verzameld .
-wanneer: weet niet meer wanneer de eerste keer was -waarom: na herhaaldelijk waarschuwen, wegzetten (ook in de box) gewoon gelijk erna weer hetzelfde doen -ja, die begon natuurlijk te huilen he maar dat was meer van de schrik -eigen gevoel: voelde me wel ff schuldig -nou, het zou wel anders gekund hebben maar ik heb geen zin om 10.000x per dag nee te zeggen -ja vaak zat gehad hoor, en had het 99 van de 100x ook wel verdient, was niet bepaald het lieverdje thuis btw, het heeft mn zelfvertrouwen echt niet geschaadt hoor! Vond het veel erger om op de trap te moeten zitten en iedereen die binnen kwam kon zien dat je stout was geweest, dàt vond ik pas vernederend, die klappen niet. -op tafel slaan heeft een tijdje gewerkt, maar heeft nu geen effect meer, meneertje gaat zelf al op de tafel slaan als hij iets gaat doen wat niet mag dus dat maakt echt geen indruk meer. @suenne: waarschijnlijk ga je bij een evt voplgend kindje wel anders denken over dat leren wachten, je kan er niet altijd gelijk heen vliegen... Zowel daniel als lydia moet soms gewoon wachten als ik met de ander bezig ben of wim moet helpen. Kan toch moeilijk als lydia een spuitluier heeft gehad en ik haar aan het schoonmaken ben laten liggen omdat daniel wat moet... @kind wat knuffel komt vragen na een tik: ik zie het probleem er niet van in? wat is er mis mee om bevestiging te vragen/krijgen dat papa/mama je nog steeds lief vind ondanks dat je even niet lief deed? zo, nou moet ik zeker heel hard op opvoedcursus, daniel krijgt tikken en ik ren niet altijd gelijk naar mn kinderen als ze beginnen te huilen...
pff ik moet wel zeggen dat sommige wel echt verschrikkelijk stellig zijn en weigeren wat anders te geloven.. Iedereen heeft zn eigen opvoeding en daar heb ik respect voor maar om dan maar gelijk te zeggen dat iemand die zn kind een tik geeft gelijk zn kinderen bang maakt voor ouders en een slechte ouder is? sorry hoor maar Ik vind het niet prettig als ik een tik uit moet delen maar dan heb ik toch echt al alle mogelijke manieren geprobeert om dr ergens mee te laten stoppen. Waaronder, de gang, een stoel in de gang, 3x waarschuwen en wegzetten.. tja als dat niet werkt wat verwacht je dan? dat ik maar zeg laat maar? dat kan niet want dan ben ik dus nergens als ouder..
Heel, héél soms voel ik me weleens een beetje machteloos en in die hoedanigheid heb ik mijn peuter in 2 gevallen een tikje op haar handje gegeven. En evenzoveel keer ben ik ont-zet-tend boos op haar geworden, echt zo: :x:x:x. Ik kan je wel vertellen wat meer indruk maakte. Het was niet het tikje op haar handje. Ik heb van beide evenveel spijt en zal alles eraan doen om niet meer in die situatie terecht te komen. Maar ik ben ook maar een mens en soms maak ik ook keuzes die mij zelf niet bevallen. En ik zal altijd als doel hebben het beter op te lossen dan die keren.
Geldt voor mij sowieso niet, gelukkig. Maar ik denk wel dat proberen om een semantisch onderscheid te maken jezelf voor de gek houden is. Zoals al vaker gezegd: als je je kind een tik, een pets, een mep of hoe je ook wil noemen geeft dan ga je mij niet vertellen dat dat niet harder is dan een gewone aanraking. Anders zou je kind er ook niet op reageren.
omdat ik dat dan al 3 x geprobeerd heb? ik waarschuw 3x van de tevoren daarna gfaat ze op de gang. gaat ze daar vervelend doen, krijgt ze na 3x corrigeren een stoeltje waar ze dan op moet blijven zitten.. doet ze dat dan weer niet, ja dan word ik het wel zat.. gelukkig weet ze heel vaak dat als ik de 2e keer zeg nog 1 x of je gaat naar de gang dat ze dan al stopt dus gelukkig gebeurd het hier niet vaak..
Hoe vaak gaan we deze discussie nog hebben zeg. Iedereen voedt op op haar eigen manier...Deal with it!!!
De voor en tegen standers we gaan er niet uit komen. Heb al een paar keer me mening gegeven en ga het nog een keer proberen. Net een met een lijstje waarom je het deed hoe je je voelde en waarom; Waarom ik wel eens een pets/tik heb uit gedeeld. Een enkele keer uit eigen schrik reactie. Bijvoorbeeld zoon wilde echt iets gevaarlijk doen haalde hem weg en gaf hem een tik op zijn luierbroek toen nog. Hoe ik me voelde na de hand. Super schuldig( en terecht) Heb nu twee kindjes met een groot leeftijdsverschil. De oudste heeft mij moeder gemaakt. En daar heb ik ook de meeste foute gemaakt. Hij kreeg eerder een tik voor zijn broek dan zijn zusje nu. Ik heb er van geleerd om 10000000000 na te denken voor dat het gebeurt. Dat heb ik er van geleerd hou je gemakt blijf rustig en loop weg uit de situatie als je het voelt op komen, Ik voel het aan komen als ik een tik zou willen uit delen. En heel soms geef ik dan wel eens een schreeuw uit onmacht van hou op. Nou ja dan nog liever die schreeuw dan die tik. Kortom ik ben veranderd wat dat betref. Helemaal uit bannen zal wel nooit lukken. Maar je kunt je wel na de eerste keer van die tik bedenken van nee dit wil ik niet meer zo. Boven al ik blijf ook maar een mens. Iemand schreef over zelf mishandeling in jeugd. Heb een rotjeugd achter de rug maar echt veel slaag of klappen hebben we niet gehad en als het wel eens gebeurde, Dan had je het er ook om gedaan ook. Bijvoorbeeld een voorbeeld wat eigenlijk niet zo leuk is. Mijn vader dronk best veel nu nog en had een kwaade dronk overzich. Meestal uite dat niet naar ons kinderen ( wel me moeder) die kreeg wel eens een klap. Ik was 15 samen mee met me pa naar opa en oma. Komen we terug. Hij zegt zeg niet tegen je moeder dat ik 5 biertjes op heb. Ik zeg ik zeg het toch, Je mag niet jokken tja. Hij heeft me de gang laten zien. Was dat recht vaardig nee natuurlijk niet hij zij mij te liegen ik zeg nee dat doe ik niet. En had zo een paar flinke klappen in de gang te pakken. Nu jaren later denk ik ja dat was wel puber/kind mishandeling toch? Uit mijn jeugd heb ik niet echt mee gekregen om te praten je had je mond maar te houden en te luisteren. Maar dat heeft me nu nooit klein gekregen. Ondanks ik niks mocht zeggen over dat drinken deed ik toch toen me moeder thuis kwam wat hij me verbood. Ma hij heeft er geen twee op maar 5. Erg eigenlijk he.
Heb nog nooit een tik *aanraking* gekregen maar ben er net zo tegen als de anderen die het wél kregen! Hoe vernederend! Zie t al gebeuren dat iemand mij een tikJE geeft omdat iets niet mag of omdat ik bij een hete oven sta. Zou er in eerste instantie niets van begrijpen maar omdat ik geen peuter ben die nog alles móet leren zal daarna het kwartje wel vallen. Zal bij een peuter ook t kwartje vallen na een tikJE?! Uiteraard niet. Maar goed, hoe mooi het ook verteld kan worden ik weet wel beter! En nu ga ik met opgeheven hoofd de ramen zemen
Dat doen mensen ook wel vaker he, verschuilen achter iemand zijn verleden. Het klopt dat sommige mensen projecteren door hun verleden en daardoor veel heftiger reageren, maar dat komt dan ook wel overduidelijk naar voren. Dus in alle andere gevallen kan het ook levenservaring zijn. Iemand zijn negatieve ervaring zo neer zetten/verdraaien dat daardoor de mening van die persoon overtrokken is, vind ik een vrij makkelijke manier om jezelf vrij te pleiten eerlijk gezegd. Zo kom je overal wel mee weg, want er is altijd wel een gekleurde mening en er is altijd wel een ervaring waardoor... Ik zeg niet dat je het er mee eens hoeft te zijn, dat zie je mij nergens schrijven, ik haal alleen aan dat het excuus 'het is maar een tikje' en daarmee onschuldig, in mijn ogen niet zo onschuldig is. Daarbij quote ik iemand die dat in mijn ogen goed heeft omschreven. Een tik is pas een tik als het kind het voelt, anders schrikt het er niet van. Zoiets heeft denk ik weinig met een mening te maken. Als een tik indrukwekkend wordt gevonden door het kind, dan moet het er wel van schrikken of het moet voelbaar zijn. Anders zou het er zo niet op reageren. Het doel van die tik is ook echt om een kind te laten schrikken. Kan toch gewoon eerlijk over gesproken worden. Noem het beestje gewoon bij de naam die het toekomt. Dan weten we tenminste waar we over praten.
Het ligt er denk ik ook aan hoe je zelf bent. Ik geef er niet zo veel om of mijn spullen allemaal recht staan en het superstrak in huis is. Maakt me gewoon geen bal uit, ik ga rustig tussen de rommel een boek zitten lezen of wat anders doen. Ik ben ook niet heel precies op vuil of zo, dus als kleding vies wordt of er komt ergens een vlek in, daar zit ik niet zo mee. Het is wel schoon op de plekken waar het schoon hoort te zijn hoor, dat wel (even voor de duidelijkheid). Wij hebben hier ook heel veel ruimte, dat is anders dan wanneer je op een flatje woont, ik denk dat het daardoor makkelijker is om dus ook ruimte te geven. Geen situatie is hetzelfde, ik geloof niet in zwart/wit. Maar slaan, nee, ik wil me ervoor inzetten om ons kind op een andere manier bij te brengen wat wel en niet hoort. Dwingen en machtsspelletjes, daar hou ik gewoon echt niet van (niet dat ik daar nooit in verzeild raak, maar ik probeer daar bewust mee om te gaan). Laatst had iemand voor mij de stelling 'wat doe je dan als je kind schoenen aan moet omdat jij de deur uit wil en dat persé niet wil'. Ik moest er even over na denken, maar ik denk dat als het zo ver is gekomen dat dat een strijd moet worden er al eerder iets niet helemaal ok is verlopen. Je leert je kind ook kennen, dus ik zou uit vogelen wat het beste bij het kind zou passen. Als je weet dat een kind even de tijd nodig heeft om te kunnen omschakelen, dan zou ik daar bv rekening mee houden.
Dat is ook een gegeven he, het effect van een kind weg zetten schijnt bij het kind dezelfde gevoelens omhoog te halen als bij een geslagen kind. Dat jij het ene als minder erg ervaarde dan het ander, geeft mij een beetje het gevoel dat je kiest uit twee kwaaie. Tuurlijk kan je het ene kind niet uit je handen laten vallen voor het andere. Ik wil daar ook wel relaxt mee blijven omgaan. Als ik op tilt sla omdat het kind huilt, daar heeft het kind ook weinig aan. Ik heb ook best wel een tijdje gezeten met dat stukje. Onze dochter huilde veel, ik had nog geen moment om even op adem te komen of wat dan ook. Daardoor kon ik op een gegeven moment het ook niet meer goed opbrengen om rust voor haar te houden. Ik ben toen een keer onder de douche gaan staan omdat even wat ruimte voor mezelf te creëren, ik liep tegen mijn eigen grenzen op. Ging dus niet eens om een ander kind. Dingen die overmacht zijn, die zijn niet anders. Dat is het leven. Het is niet reëel, vind ik, om bij iedere kik gelijk klaar te staan. Ik ben haar wel zoveel mogelijk tegemoet gekomen daarin. Ik heb haar veel gedragen. Als ik zie dat jij in een hoek ligt te huilen of ergens mee zit (ook al ken ik je niet) jou ook in je verdriet gaar koken. Ik zou dat bij niemand doen, dus ook niet bij onze dochter.
weten jullie? in de psychologie heet dit een positieve straf. een tik werkt omdat het een prikkel is die je toevoegt en aangezien die prikkel vervelend is is het straf. Dus een positieve (toegevoegde prikkel) straf (die vervelend is) Het hele grote super irritante nadeel van positieve straffen is dat ze steeds een stapje erger moeten om nog effect te hebben. Dus je begint met een tikje op de vingers, na verloop van tijd heeft dat tikje geen effect meer dus wordt het een tik. Zo kom je zonder het direct door te hebben in een negatieve spiraal terecht, en als je die niet op tijd doorhebt kom je of in mishandelingssituaties terecht of je raakt compleet de macht over je kinderen kwijt als ze in de pubertijd zitten (dan zijn ze namelijk echt niet meer bang voor die corrigerende tik en als je tegen die tijd niet hebt leren omgaan met andere methoden van straffen kan je dus niks meer)
Hm nee, maar ik geloof eerlijk gezegd ook niet dat je door te slaan dat respect dan wel krijgt. Zoals je het nu neer zet, dan komt het op mij over dat je vrij machteloos staat, dat niets werkt en je dus maar je handen gaat gebruiken om dat af te dwingen.
dan is je kind te oud voor die vorm van straf en moet je iets anders afpakken (dus niet het sociale contact en het gevoel erbij te zijn maar bijvoorbeeld 3 dagen geen ipad oid)
Ik hoop nog heel vaak. Ik hoop dat mensen hierover met elkaar in gesprek blijven en het niet doodnormaal wordt wat je allemaal wel of niet met je kind doet, maar dat je daar met elkaar over na blijft denken! Zolang je maar nadenkt over wat je aan het doen bent, gebeurd het in ieder geval met verstand. Hoe je het dan verder aanpakt, is ieder zijn eigen verantwoording.