Even, ik heb behoorlijk veel ervaring met kinderen. Ik kan niet zeggen waardoor, want ik gebruik hier mijn echte naam. Ik heb zeker te maken gehad met grote kinderen, ook met grote regelmaat, in hele pittige situaties, gewoon bij mij in huis. Dus het is niet zo, dat ik totaal niet weet waar ik over praat. Voor alle duidelijkheid.
weet niet of je kindje al in de kinderstoel kan? Zette die hier altijd in de keuken met wat bekertjes en wat lepeltjes en zo kon ik intussen koken en met mijn dochter bezig zijn. Naarmate ze ouder werd dingen laten pakken zoals een deksel uit de kast of wat dan ook en nu ze 3 is komt ze of helpen op haar manier of ze gaat lekker spelen. Heb ook een tijdje haar speelkeuken in de keuken gehad. Erg gezellig ook!
en als ze dan uit de box klimt? want die tijd krijg je ook nog (tenzij de box dan al weg is). Je geeft aan filmpje, maar als ze dat niet leuk vind? ja maar als je gewoon op de bank zit te "niksen" kan denk geeneen moeder haar kind laten huilen en bewust denken van je wacht maar... hm, volgens mij ga ik erg offtopic...
Vind dat zo een kul he. Kdvleidster zegt ook weleens, ik heb nog geen kindje dus kan niet echt oordelen of adviseren maar dat wuif ik bij haar meteen weg. Sommigen hebben een aanleg in ouderschap en sommigen in hun carrière. Ik ben geen carrière type dus zou zoiets echt moeten leren ook al heb ik jaren fulltime werk erop zitten
Ja je hoort idd alleen de leuke dingen. We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten en idd daar ler je van, je krijgt nou eenmaal geen gebruiksaanwijzing mee tijdens de geboorte. Mijn zoon is 8 en die heeft vreselijke woede aanvallen, zo erg dat hij mij slaat, zelfs een keer een stoel naar mij wilde gooien, dan voel je je machteloos, ik heb heb mijn dochter toen opgepakt (was toen 1) en ben naar mijn moeder gegaan, denk laat hem maar uitrazen, mijn vader is toen naar mijn huis gegaan om mt hem te praten.
Ja klopt. Maar ik ben er ook volgens mij ook eerlijk in dat het soms gewoon niet helemaal goed ging. En van daar uit ben ik wel verder gaan kijken en vandaar uit behandel ik me dochter toch al anders dan ik met me zoon deed. Al doende leert men. IK ben het niet met je eens juist door de situatie.s bijvoorbeeld bus ben ik dus na gaan denken is dit wel wat ik wilde. Nee dus. En nergens zeg ik dus, dat ik het er mee eens ben dat ik me zoon/dochter wel eens een tik heb gegeven. Zeg het dus nogmaals het deed me juist beter na denken van wat ik wel wilde in de opvoeding en niet. /Dus het kan ook de andere kant opwerken van vaker die tik tot een zelfdzaamheid die tik. Helemaal uit kunnen uit bannen lukt me denk niet maar wel de situatie.s vermeiden als je het voelt aan komen. Het kan dus twee kanten op. En ik zeg het nogmaals ik voel me totaal er nooit gemakkelijk bij als het gebeurde. Het schuld gevoel naar me kind toe was groter dan die tik. Het weegt dus niet tegen elkaar op. En buiten alles wat er al gezegd is. Niet alleen ik maar ook meerdere we zijn nog steeds mens en mensen maken fouten. Maar van foute kan je leren.
Helemaal mee eens alleen dan nog wel een voordeel hoe soms te handelen omdat er een dergelijke ervaring is die past waardoor je de emotie ook beter onder controle hebt?
Oh nee, begrijp me niet verkeerd, ik sla/tik/mep of wat voor naampje je er ook aan wil geven mijn dochter ook niet. Ja, het is 1x gebeurd, uit frustratie en onmacht dat ik haar een tik op de vingers gaf, maar mensen mensen wat had ik een spijt.
Jammer dat jij de enige die bent die antwoord geeft.Ik ben echt tegen slaan hoor maar ik begrijp wel dat iedereen anders opvoed en dat iedereen toch probeerd de beste ouder te zijn die hij/zei kan. Vind het wel jammer om te lezen dat je kindje een klap/tik krijgt omdat jij geen zin hebt om het telkens te moeten herhaalen.Je kan em toch gewoon uit de situatie halen.Of is ie na die ene tik nooit meer stout geweest en doed ie het echt geen 2e keer meer? Over "oudere" kinderen slaan,nou das natuurlijk helemaal het toppunt,die kun je gewoon iets uitleggen.Ik was tijd terug in het zwembad,er was een jongen van 14-15 jaar die verveelend aan het doen was en die kreeg me toch een klap (tegen zijn hoofd nog wel!)van z'n moeder.Nou echt zo erg vernederend gewoon voor zo'n jongen.Echt ik had zo graag naar d'r toe gelopen om d'r es ff flink de waarheid te zeggen,gestoord mens!!
Ik gebruik mn handen echt niet gelijk hoor! Eerst waarschuwen, dan er vandaan halen en afleiden, maar als hij er dan gelijk weer heen gaat, tja dan wil mn geduld nog weleens opraken als dat paar x na elkaar is. En hij WEET dat hij niet overal aan mag zitten want hij begint vaak al nee te schudden voor hij het doet... Of is daar ook weer een argument tegen? Een kindje wat op de gang word gezet zal vast ook later wel weer proberen of het dan wel mag, dus heeft beide uiteindelijk net zoveel effect denk ik... oke, dat voorbeeld wat jij geef vind ik ook niet kunnen, zeker niet in het openbaar maar kan die moeder ook wel snappen, pubers kunnen echt vreselijk zijn
Waarom denk je dat het zo zal gaan? Dat tikje (vergelijkbaar in kracht hoe mannen onderling elkaar op de schouder kloppen, maar dan teruggebracht naar kind niveau) is niet om pijn te doen of angst in te geven, maar om zo duidelijk aan te geven dat dit de grens is en niet verder. Niet gegeven uit onmacht of woede, maar om zo duidelijk die grens aan te geven 'stop, niet verder!'. 99,99% van de tijd kan alles met woorden worden opgelost, of afleiding of wat dan ook. Maar 00,01% zal dat eens nodig zijn. Je kan eindeloos blijven doorl*llen tegen je kind, maar op een gegeven moment horen ze je niet meer. Hoe je het ook went of keert: je bent verantwoordelijk om je kind zo op te voeden dat hij of zij later mee kunnen draaien in de maatschappij, en die is vol met regels en dingen die niet leuk zijn. Bereid ze daar op voor, zeg nee, durf grenzen te stellen met duidelijke consequenties wanneer ze over die grenzen heen gaan. Dan is het maar even niet leuk, als iets niet mag, maar zo leren ze wel met teleurstellingen om te gaan binnen de veilige haven van je gezin. Alles wat je nu doet klinkt door in de rest van het leven van je kind. Mensen zijn kudde dieren, of je dat nu leuk vindt of niet. En binnen een kudde heb je je te houden aan de geldende regels. Wij noemen dat normen en waarden en wetten. Binnen die grenzen is een zee aan ruimte om uniek te zijn, en tegelijkertijd dien je jezelf aan te kunnen passen aan de wereld om je heen. En dat is iets wat snel vergeten wordt. Ja, onze kinderen zijn geweldig, leuk, grappig en lief. Niemand ontkent dat. Maar kinderen worden groot, en het gaat erom dat zij zich straks staande moeten kunnen houden in een wereld die zo grimmig en donker en vol haat is, maar waar ook veel liefde en vreugde en kleine wonderen zijn. Het is niet voor niets dat in veel science-fiction het menselijke ras als de wolven van het universum, of de psychopaten van het universum worden afgeschilderd. Juist omdat we zo verschillend en zo gelijk kunnen zijn, onder de juiste omstandigheden. Het is aan ons, de ouders, om onze kinderen de juiste middelen mee te geven om een leven te vol vreugde en liefde, maar ook dat we ze leren om om te gaan met de minder prettige kant van het leven: haat, verdriet en de dood.
Ja, ik vind het ook kul, ik moet me daar eigenlijk ook helemaal niet in verdedigen, maar soms kriebelt me dat. Ik heb dat al een paar keer eerder hier op een niet al te aardige manier voor mijn voeten gegooid gekregen. Dat je pas weet waar je het over hebt als je zelf iets hebt mee gemaakt. Alleen denk ik dus dat sommige mensen, al hebben ze een kweet niet wat mee gemaakt, het evengoed nooit zullen snappen. Het is dus ook klets.
Nou ik geef onze zoon wel af en toe een tik op zn handje. Vaak hoef ik alleen maar te zeggen dat hij ergens vanaf moet blijven, maar als hij dan toch iets in zn handen neemt wat niet mag krijgt hij wel een lichte tik. Ik vind dat het geen kwaad kan, zolang je er geen gewoonte van maakt. En natuurlijk ook niet te hardhandig!
Tja, ik hou daar gewoon niet van. Ik vind dat echt heel autoritair. Als ik het zeg dan moet je luisteren. Zo wil ik het gewoon niet. Evengoed zou ik dat snoepje ook niet geven en ik zou er ook niet een drammerige discussie van 15 minuten van maken, dat net zo min. Ik heb het ook nog nooit voor handen gehad dat dat nodig was bij een 6 jarige. De 6 jarige die ik ken, waren gewoon tevreden met de uitleg of de compromis die ik met ze sloot. In je 2e stukje breng je meer nuance aan. Daar geef je wel aan dat er ruimte is voor uitleg. Hier in huis zijn er ook grenzen. Niet zo lang geleden kwamen er hier vrienden van ons met een 6 jarig dochtertje en een zoontje van 3 jaar. Een geschreeuw aan de tafel dat wil je niet weten. Hun zeiden er niets van. Ik was in gesprek met de moeder en het meisje ging er steeds harder door heen omdat ze aandacht van haar moeder wilde. Uit reflex heb ik op een gegeven moment op de tafel geslagen. Meisje keek me aan met hele grote ogen en ik zei 'je geschreeuw doet heel erg zeer aan mijn oren en ik kan je moeder niet verstaan'. Daarmee was het klaar, er is niet meer geschreeuwd. Normaal gesproken had ik zoiets nooit gedaan in het bijzijn van ouders, maar het is wel mijn keuken en mijn tafel en het zijn mijn oren. Als hun geen grenzen aan geven, dan doe ik dat dus wel. Grenzen aan geven gebeurd hier ook. Niet dat je denkt dat alles maar gewoon kan, want zo werkt het niet. Ik geloof trouwens niet dat ik letterlijk gezegd hebt dat jij schapen hebt. In de context waarin ik het zeg geef ik aan dat ik zoals jij het neer zet een gevoel krijg van 'ja baas'. Ik hoor heel vaak mensen opmerkingen maken dat kinderen maar moeten luisteren als zij dat willen, want zo werkt het nou eenmaal in het leven. Ja misschien als je blij bent om in een fabriek te werken en iedere dag hetzelfde mag doen (niets mis mee als iemand zich daar prettig bij voelt!), maar ik vind het dus wel belangrijk om onze dochter te leren dat ze niet klakkeloos naar iemand hoeft te luisteren. In die zin, wil ik geen schaap. Zo werkt het voor mij niet 'als ik het zeg dan luister je'. Als ik pertinent wilde dat een kind luisterde om een bepaalde reden, dan gaf ik keuze en gevolg. Koos het er dan nog voor om iets niet te doen, dan voerde ik uit wat ik had voorspeld. Voorbeeld: 3 jarig meisje wilde geen handje meer geven als we samen op straat liepen. Ik het nog een keer gevraagd en gezegd dat als ze dat niet wilde, dat ik haar dan naar oma zou brengen. Ze wilde nog steeds geen handje geven. Ik heb haar vervolgens dus zonder wat te zeggen verder terug gebracht naar de auto en naar oma gebracht. Zelf gaan verder winkelen. Dat was voldoende, het was daarmee duidelijk genoeg omdat met mij winkelen blijkbaar toch leuker was, want de keer erop gaf ze gewoon het handje. Ik heb daar niets voor hoeven doen verder. Ik weet niet of dit dan een makkelijk kind is, ik vond haar niet moeilijk, maar er zit zeker wel een idee in hoe ze het wel of niet wil.
Precies dat, en zo sla je ook elke discussie meteen dood, alsof je alleen mee kan praten als je het zelf hebt meegemaakt. Tuurlijk kan je van mening veranderen, maar als je pertinent tegen slaan (tikken) bent, zul je alles in het werk stellen om het anders op te lossen. Als je niet van die sterkte anti gevoelens hebt, zul je eerder vervallen in een tik.