Ik wil niet dat mijn kind ergens van onder de indruk is. Ik moet ergens van onder de indruk zijn. En als ik onder de indruk ben, dan ga ik mijzelf veranderen. Is hij baldadig en gooit hij met zijn speelgoed? Hij verveelt zich, kom we gaan naar het bos! Zeurt hij om een ijsje? Kom, we gaan samen fruit uitzoeken, pureren en in ijsvormpjes gieten. Hebben we over een paar uur gezonde en lekkere ijsjes! Wil hij zich niet aankleden? Kom, we gaan op aapjesjacht! Volgens mij zie ik er een in je mouw, haha, we gaan hem grijpen! Moet jij eens zien hoe snel het aankleden hier gaat. Net als badderen, eten, spelen en alle andere dingen die we dagelijks doen, lopen hier 9 van de 10 keer soepel. Maar weet je wanneer het hier fout gaat? Als ik niet lekker in m'n vel zit. Vanmorgen bv, ik was ontzettend misselijk en moest spugen. En mijn zoontje zat ondertussen het wc-papier van de rol te trekken en dit door he thuis te slepen. Normaal zou ik erom lachen en zouden we het huis versieren met wc-papier! Maar nu was ik zo chagrijnig, dat ik hem toesnauwde dat hij ervan af moest blijven. Bah, dan baal ik van mezelf. Want hij luistert nog ook, omdat ik hem zelden toesnauw. En hij schrikt daarvan. Heb ik dan mijn doel bereikt? Ja, want hij doet het niet meer. Maar ten koste van wat? Ik wil dat hij gelukkig is, dat hij leert van zijn ervaringen en dat hij de wereld met vertrouwen tegemoet treed. En vertrouwen heeft in zichzelf. Hoe krijgt een kind dat als de eigen ouders al niet te vertrouwen zijn? Ik mag niet slaan, maar mama wel? Ik mag niet schreeuwen, maar mama wel? Ik mag dit allemaal niet en mama wel? Wat leer je een kind dan? De wereld is niet eerlijk! Dat leren ze ook heus vanzelf wel, maar niet van mij. Ik ben hun veilige haven. Boos worden, negeren, straffen, je kind kwetsen op welke manier dan ook, je macht gebruiken, het werkt niet. Wees creatief, wordt niet boos, ga eropuit, ontdek de wereld samen. Voorkom verveling, voorkom geruzie, voorkom getreuzel, zorg dat je ze een sta voor bent. En je leven en dat van je kindje ziet er een stuk beter uit. En dan zal je kindje onder de indruk zijn en hoe!
Hier vraag ik sinds kort heel soms waarom iets niet mag ipv zelf uitleggen. Ze legt het dan ook vaak zelf goed uit waar ik dan erg trots op ben maar een kort compliment geef daarop. En inderdaad, soms lekker laten gaan en kijken hoever het komt. Ik waarschuwde mijn dochter standaard als ze op haar fietsje was, voorzichtig. Stoppen om over te steken. Kijk goed voor je..... Dacht na een tijdje, ze zal wel gek worden van me haha en zo leert ze het niet zelf want soms móet he vallen om te leren en voor mij is vertrouwen ook belangrijk. Dus zodoende haar eens los gelaten. Ging harstikke goed!
'Doen wat ik zeg' is niet het kenmerk van een leider, maar van een baas. Je hoeft helemaal niet autoritair te wezen om een goede leider te zijn. Een ware leider legt een besluit niet op, maar zorgt ervoor dat mensen het zichzelf opleggen. Nelson Mandela
@vlinder84: ik vind dat je het mooi omschrijft. Voor mij werkt het niet zo. Enerzijds omdat ik het (te?) vaak niet kan opbrengen, anderzijds omdat ik het er niet mee eens ben. Als zoonlief iets doet wat ik heel vervelend vind, zie ik dat niet als uitnodiging om samen iets gezelligs te doen, maar vind ik het mijn taak om zijn gedrag te corrigeren. En pas daarna gaan we iets gezelligs doen. Voor mijzelf zie ik deze methode niet zitten. Al was het maar omdat zoon rekening moet leren houden met bijvoorbeeld zijn zusje. Als de ene leuk speelt, maar de andere zich verveelt, pak ik niet het hele boeltje op om naar het bos te gaan. En als hij zeurt om een ijsje, heb ik soms wel eens iets anders te doen dan fruitijsjes maken. Ik vind niet dat een peuter het idee hoeft te behouden dat hij het centrum van de wereld is; het is juist een leeftijd om te ontdekken dat er ook andere mensen zijn, die soms ook wel eens iets willen of niet willen. Maar goed, als het voor jullie echt zo goed werkt, complimenten.
Ik denk dat je de essentie van mijn verhaal niet goed begrepen hebt. Ik zorg ervoor dat hij die vervelende dingen niet doet, omdat hij er simpelweg het nut niet van inziet. We zijn met iets leuks bezig, dus waarom rebelleren? Hij is heus het centrum van de wereld niet, maar ik vind het mijn taak als moeder om hem voldoende uitdaging te bieden, waarbij hij zich kan ontplooien, ipv alles maar onderdrukken wat er aan gedrag voorbij komt. En heus, het werkt niet ook altijd. Maar dat ligt aan mij en niet aan hem. Ik ben volwassen, ik ben verantwoordelijk, zijn tijd om volwassen en verantwoordelijk te zijn, komt nog wel. Mooie quote idd van Mandela, zo zie ik het ook. En zo werkt het hier ook. Dat bedoel ik met respect krijgen ipv het afdwingen. Ik heb liever dat hij mij volgt (letterlijk, als we boodschappen doen bv) omdat hij dat wil, dan omdat het moet. Want bij de laatste krijg je dus problemen en daar heb ik geen trek in tijdens het boodschappen doen.
Juist! Wees geduldig, wees creatief, wees alert en je zult zien dat dat zijn vruchten afwerpt! Vorige week had ik griep, maar moeders kunnen niet ziek zijn. Ik heb mezelf staande gehouden tot 13.30 uur, maar mijn lijf wou alleen maar plat onder een dikke deken liggen. Ik had koorts en spierpijn all over. Toen zoon enorm treuzelde om naar boven naar bed te gaan en ik bijna ter aardse stortte, had ik ook een korte lont. Dat werkt dan best (van de schrik; mama is nooit zo), maar dat beteuterde gezicht, daar kan ik echt niet tegen. Normaal als hij treuzelt, heb ik gewoon de energie om hem daaruit te halen, maar nu dus niet. Spijt heb ik er niet van, maar vond mezelf wel een chagrijnige flutmoeder op dat moment.
Even een klein beetje kort door de bocht misschien, maar Vlinder als mijn dochter zou blijven gooien met alles wat in haar buurt komt dan is dat dus mijn schuld want er zijn dingen om mee te gooien? (En in het vb. van de straat oplopen volg ik je echt nog wel en ben ik het ook met je eens; dat zou ik mijn verantwoording vinden en daar zou ze naast een stevig en waarschijnlijk verschrikt gesprek uit mama vandaan echt geen tik voor op haar vingers krijgen) Nogmaals Vlinder respect voor jou manier van aanpakken, echt waar! Maar ik ga niet gedrag dat ik niet wil zien constant ombuigen naar iets wat ze wel leuk vindt. Natuurlijk kan (en doe ik) dat soms wel, maar er zijn momenten waarop ik vind dat er gewoon geluisterd moet worden zonder dat ik daarvoor dingen moeten gaan bedenken die ze wel leuk vindt of waarmee ik haar zo kan afleiden dat het wel gebeurt. Ik vind dat er een duidelijke oorzaak-gevolg moet zijn en het niet zo moet zijn dat een kind iets vertikt en vervolgens mama iets leuks verzint zodat het wel gebeurt. In mijn ogen leren ze dan 'o als ik iets niet wil/doe, dan bedenkt mama wel iets grappigs/leuks zodat ik het wel ga doen dus ik weiger bijvoorbaat maar want dan wordt het straks veel leuker' (zoals bijv. in je voorbeeld met het niet aan willen kleden).
Nee, je snapt het niet. Jouw kind gooit met spullen omdat jij haar de kans geeft. Niet omdat ze er staan Spullen staan hier ook en er wordt wel eens mee gegooid. Dat is mijn schuld omdat ik die verveling voor moet zijn. Ik ben niet het type moeder dat haar kind maar op de bank zet en zoek het maar uit. Want dan worden ze baldadig, het is zo saai! Geef ze potloden en papier, en ze gaan kleuren. Vraag daarbij wat ze gaan maken en of ze al een bloem kunnen tekenen of een ballon. Maar als ik hem een uur alleen laat met die potloden, omdat ik zo nodig wil forummen, dan gaat hij ermee gooien. Want hallo, dit is saai! Het is dus geen kwestie van gedrag ombuigen, het is een kwestie van voordoen hoe iets heel leuk kan zijn. Ja, dat kost tijd ja. Maar ik heb voor een kind gekozen, dus steek daar dan ook mijn tijd in. Het werkt ook zeker niet zo dat mijn kind denkt: ik ga expres stout doen, zodat we straks iets leukers gaan doen. Dan denk je echt negatief over kinderen
Ben ik helemaal met je eens. Ik kreeg bijvoorbeeld iedere keer een cadeautje van mijn stiefopa en oma als ik daar kwam. In het begin was bij hun natuurlijk alles een beetje eng en wilde ik niet mee. Dat cadeautje was wel leuk dus ging ik. Toen ik dat cadeautje ineens niet meer kreeg was ik zo zwaar teleurgesteld. Ik denk dat als je alles steeds ombuigt naar iets leuks en het kan een keer niet dat de teleurstelling vele male groter is dan dat je ze gelijk leert met teleurstellingen of 'verkeerd' gedrag om te gaan.
Je hebt wel gelijk hoor, tuurlijk moet je leuke dingen doen e.d. Maar ze moeten toch ook leren dat ze zichzelf kunnen vermaken?
Oh echt, nu word ik het wel een beetje zat hoor. Je leest duidelijk echt niet wat er staat, maar maakt er een eigen onzin verhaaltje van Dat vind ik echt vervelend en dan ben ik er ook wel een beetje klaar mee. Allemachtig, wat een vergelijking zeg Jammer dat je opa en oma je niet af en toe een tik gaven, dan was je er vast liever naartoe gegaan en was de teleurstelling niet zo groot geweest
Maar dat ze gooit doet ze niet omdat ze zich verveeld dat doet ze omdat ze haar zin niet krijgt. Bijv. zit een broodje te eten (gewoon netals altijd) en plots bedenkt ze dat ze wel een snoepje wil hebben. Ze weet dat ze dat nooit krijgt tijdens het brood eten, vaak bijv. 's middags wel een klein snoepje of koekje, maar dan bedenkt ze het op dat moment wel te willen. Leg uit dat we eerst ons broodje op gaan eten en dan vanmiddag best wel een snoepje of koekje kunnen nemen of bijv. zelfs zelf wat kunnen bakken. Maar dan is het:'Nee ik wil nu een snoepje'. Als ik nogmaals herhaal wat ik gezegd heb en uitleg dat we dat dus niet gaan doen, vliegt het bord door de kamer. Tja.. Komt het dan door baldadigheid of verveling? M.i. is het dan gewoon omdat ze haar zin niet krijgt. En misschien is onze dochter dan anders als de meeste andere kinderen, maar hier gebeurt het vaak zo dat als ze vervelend is (en dat is ze echt niet vaak) dat het heel bewust is. En nogmaals: nee ik laat haar niet een uur stilzitten op de bank of iets dergelijks zonder dat ze iets leuks te doen heeft.
Ik ben dan wel niet Vlinder, maar hanteer volgens mij dezelfde manier van opvoeden. Er zit nogal een verschil in een peuterpuber die door opstandigheid zijn speelgoed door de tv knalt of een dreumes van 1 jaar die zichzelf net staande houdt aan de tv-tafel en overal bij kan en dus kan pakken waardoor er een wereld van nieuwe vaardigheden voor hem open gaat. Mijn zoontje heeft een korte periode van het betere gooi- en smijtwerk gehad, de Duplo moest overal tegenaan getikt worden. Ik heb hem uitgelegd dat dat niet de bedoeling is, heb hem afgeleid/uit de situatie gehaald en ander speelgoed/spel aangeboden. En het kwam echt nog weleens voor; het was ook zo'n leuk spelletje! En ik bleef geduldig uitleggen dat dat niet mocht en heb voorgedaan wat je ook met Duplo kan doen, zonder krassen op de tv achter te laten of het door de servieskast met glazen deurtjes te rammen. Samen die mooie boerderij bouwen en jaaaa, dat is leuk om met Duplo te doen. Daarna had hij de boodschap echt wel begrepen hoor. Ik geef heel veel en mijn kind geeft heel veel terug. De volgende keer zat hij lief met Duplo te spelen toen ik aan het koken was en kwam mij steeds halen om mij trots te laten zien dat hij ook zelf heel goed een boerderij kon bouwen. En dan laat ik ook echt merken dat ik trots op hem ben en dat dat smoelwerk met een lach van oor tot oor; heerlijk, daar doe ik het voor! Tijd, energie, geduld en creativiteit zijn hier wel steekwoorden.
Ik vind dit echt een beetje kort door de bocht hoor. "Ik heb voor een kind gekozen dus dan moet ik daar mijn tijd insteken." Heel fijn voor jou dat het voor jou zo werkt. Ik vind niet dat ik mijn kind de hele dag moet bezighouden met kleurtjes, verf, wandelingen enzovoort. Het is helemaal niet erg om zelf te spelen en je inderdaad ook weleens te vervelen, daar wordt je ook creatief van. Ik ben behalve moeder ook vriendin van, huishoudster, werknemer, vriendin, dochter, kleindochter. Ik wil ook graag mijn tijd in al die dingen steken, wat betekent dat als ik het 1 ben, niet het ander kan zijn. Begrijp me niet verkeerd, jouw aanpak is jouw aanpak. Ik doe veel met m'n kinderen, knutselen, buiten spelen, ravotten, lezen, puzzelen, kleuren, bouwen, noem maar op. Maar zelf spelen, en hierdoor misschien weleens verveeld raakt of baldadig wordt, is geen crime.
Ik kan nu wel weer een heel verhaal neer gaan zetten van hoe en wat maar ik weet dat dat bij jou toch niet aan komt en je toch al je oordeel klaar hebt staan dus zeg maar zo ik zeg maar niets
Maar Vlinder, als ik jou reacties lees, zijn de fouten van je peuter altijd jòu schuld. Ben je dan niet bang dat je de boodschap geeft dat je kind in de toekomst bij elke fout die hij maakt, een ander de schuld geeft? Volgens mij mag een kind best weten dat hij een fout maakt en hoeft dat niet altijd bedekt te worden met de mantel der liefde. Hij/zij moet toch ook leren omgaan met de consequenties van de gemaakte fout?
@ zogelukkig: Daar heb je helemaal gelijk in hoor! En ja inderdaad een kind van 1,5 is anders als een kind van bijv. 4. Ik praatte nu ook eigenlijk uit mijn eigen ervaring en mijn dochter is nu 4. Dan gaat het grenzen opzoek veel bewuster, en eroverheen gaan ook. Geen punt en met praten e.d. kom je dan een heel eind, maar het ombuigen/voorkomen van gedrag is hier dan gewoon niet 'de' manier om het zo even te zeggen. Jouw manier van het Duplo-gooien heb ik hier ook gehanteerd toen ze jonger was hihi
Denk je dat dit soort dingen hier niet gebeuren? Ik zou het gekker vinden als het nooit voorkomt eerlijk gezegd. Want zeg nou zelf, dat snoepje is toch ook veel lekkerder dan dat broodje? Aan jou de taak om hier creatief mee om te gaan. Bedenk maar iets leuks , kijk bv tussen haar brood en zeg: zit daar een vogeltje dan, die jij niet lust? Mijn zoontje vind dat een gekke reactie en kijkt ook: een vogeltje? Nee joh!!! Nee haha er zit helemaal geen vogeltje! En een visje dan? Weer samen kijken: haha nee ook niet! of een poepie dan? he nee bah haha! Dat zou wel heel erg vies zijn he! Et voila, mijn zoontje vergeet dan dat hij een snoepje wilde en eet zijn lekkere broodje op. Ik hoef niet boos te worden, hij hoeft niet gefrustreerd te worden en ik beloon hem niet, want ik leid hem af. Dat vind ik iets heel anders. Want als ik hem zou belonen, dan zou ik hem dat snoepje geven. Nu negeer ik het snoepje gewoon en leid hem af. Heus, het is zo moeilijk niet als je verder kijkt dan je neus lang is. En ik denk dat het voor jou heel belangrijk is om uit te zoeken waarom jouw dochter bewust vervelend is. Waar is ze naar op zoek? Wat mist ze? Wat wil ze van je? Een kind heeft altijd een goede reden voor gedrag, het is niet aan jou om daarover te oordelen en je kind vervelend te noemen. Het is aan jou om uit te zoeken wat haar dwars zit. Dat zou je sieren ipv haar vervelend te noemen en te straffen. Ik vind mijn kind niet vervelend, hij vertoont gedrag. En dat gedrag komt altijd ergens vandaan.
*zucht* waar haal jij nu weer uit dat ik dat doe? Echt mensen, ik word hier moe van. Heeft het nog nut om het uit te leggen of kan ik je beter een tik geven? Zelfs mijn zoontje leert sneller...