Als de manier die ik aangaf bij jullie niet werkt, moet jij dus creatief zijn. Ik heb het al een paar keer gezegd, want dat is de essentie van hoe wij opvoeden. Kijk naar je kind en bedenk een oplossing! Het kan heus echt waar, tsjakkaaa En ik vind die sporadische tik wel een probleem. Want een kind ziet het verschil niet tussen een tik van mama en een tik van een ander kind. Echt niet, dan schat je je kind echt te hoog in. Een tik is niet leuk om te krijgen, van wie dan ook. Zo en nu ga ik lekker in bad, me alvast op m'n gemakje klaar maken voor Miss Saigon vanavond yeuh!
Vlinder, jij mag vinden dat ik mijn kind te hoog inschat. Maar volgens mij ken ik haar (samen met papa ) als een van de beste. Een tik van een ander kind zal zeer waarschijnlijk niet op de vingers plaatsvinden en niet het gevolg zijn van waarschuwingen, uitleg etc., maar voortkomen uit boosheid, frustratie of weet ik wat. En nee een tik is niet leuk om te krijgen, dat ben ik wel helemaal met je eens! Verder zullen we het wel oneens blijven met elkaar hihi. Geniet van je bad en veel plezier vanavond!
Heel mooi. En ik doe dit ook. Tot op zekere hoogte Maar soms is het nee en verder niks. Het mag gewoon niet. Daar hoeft niet altijd een hele discussie uit te komen. Nee mag ook gewoon nee zijn. Nee niet aan de telefoon komen. Waarom niet? Omdat die van mij is en geen speelgoed PUNT En vaak haal ik dingen weg om niet steeds de hele tijd nee te hoeven zeggen maar soms verwacht ik ook dat NEE voldoende moet zijn en dat ze het dan niet meer doen. Julian trekt dus ook niks van een tafel bij iemand anders omdat hij hier heeft geleerd dit niet te doen. Een simpel NEE en een blik is genoeg. ( hij is 15 maanden) Ik heb er ook nog eentje van 4,5. Weer een ander verhaal. Haar leg ik natuurlijk meer uit. Dat eist ze zelfs ( en logisch).
Er staat duidelijk in: IK VIND, en dat jouw opvoeding de jouwe is en de mijne de mijne. Het "relaas" is meer een aanvulling op de conclusie, omdat ik anders 1 zinnetje zou schrijven en dat komt zo hard over zeg maar. Dus bij deze: Ik zeg niet dat JIJ niet meer bent dan een moeder, dat JIJ zelf spelen een crime vind. Ik leg het niet uit aan jou, ik zeg wat IK vind. Sorry voor de onduidelijkheid. Alvast een hele fijne avond vanavond, heb gehoord dat het een hele goede show is!
Het is inderdaad negatief, het gedrag wat hij op dat moment vertoond is ook negatief, en negatief gedrag is vervelend
Nogmaals, ik ben het eens met de stelling dat kinderen alleen horen te spelen, lees jij in deze zin dat ik iets zeg tegen of over jou stukje ?? Nee, ik quote n4th4li3 omdat ik het eens was met het feit dat ze zei dat kinderen alleen horen te kunnen spelen. Omdat ik iemand anders quote die jou heeft gequote wil dat nog niet zeggen dat ik op jou reageer.
Interessante discussie, ik zit er een beetje tussenin. Ik geloof namelijk dat belonen, straffen en negeren wél werkt, dat dit ook vaardigheden zijn waar een kind in het verdere dagelijks leven mee te maken krijgt, en die erg effectief kunnen zijn om je kind te laten weten wat er van hem of haar verwacht wordt. Daarnaast vind ik wél dat ouders hun kinderen tegenwoordig te snel vervelend en lastig vinden, ik geloof niet dat kinderen zomaar vervelend of lastig zijn. Mijn zoon was mij gisterochtend constant aan het uittesten, het gebeurt niet vaak, maar ik werd er helemaal gek van. Maar omdat ik wéét dat het is omdat hij moe is, maakt het het voor mij dragelijker om mee om te gaan, en investeer ik zo'n ochtend dus meer tijd in samen een boekje lezen, samen knuffelen, samen een fruitsmoothie maken etc.. Als hij tussendoor dingen doet die dan echt niet kunnen, dan krijgt hij dat heus wel te horen, mijn zoon mag best weten als ik iets niet leuk vind, sommige dingen mogen gewoon niet en dat hoef ik naar mijn idee niet mooier te verpakken dan wat het is. Een tik daarentegen vind ik echt overbodig. Ik heb nu al 2 vriendinnen die over hun kind van net 1 hebben gezegd; 'ahh, af en toe zou ik echt zo een tik willen geven..', dan ben ik blij dat ik die behoefte nooit gehad heb. Ik kijk boos, ik zeg dat ik boos ben en waarom ik boos ben en ik verbind er een actie aan (stoel omdraaien, wegzetten, negeren), na een minuut oid moet hij bij me komen en mag hij me een kusje geven, dit doet hij vrijwel altijd en daarna is het klaar. Meestal zegt hij nog een keertje 'Nee, nee, nie leu' , dan weet ik dat boodschap is aangekomen. Als hij soms een woedeaanval heeft en daarin blijft hangen, dan zou ik me daar heel druk om kunnen maken maar ik weet dat het op zijn leeftijd verrekte moeilijk is om woede te reguleren, en zo'n aanval daar dus een uiting van is. Ik word dan niet extra boos op hem, maar laat hem met rust totdat hij gekalmeerd is en maak daarna alsnog mijn punt. Ik geloof dat er áltijd een manier is om tot je kind door te dringen zonder fysiek (of verbaal) geweld te gebruiken. Alleen moet je zelf achter deze manier staan, weten en voelen dat je boven je kind staat en dat het dus op jou manier gaat, en consequent zijn. Daarnaast is het belangrijk om je af te vragen wat je écht belangrijk vindt en wat niet. Als je altijd maar overal boos om wordt, dan vindt je kind het steeds normaler dat je boos wordt en dus minder indrukwekkend, wat ik ook weer best een enge gedachte vind. Daarnaast; zorg dat je zelf lekker in je vel zit. Dan vindt je het veel leuker om met je kind te spelen, je kind positieve aandacht te geven, samen dingen te ondernemen etc. Ik ben hoogzwanger echt een veel minder leuke moeder omdat ik mezelf zo in de weg zit, en daar baal ik echt van, maar ik merk dus wel hoe belangrijk het is om jezelf gewoon goed en fit te voelen. Zo, flink verhaal geworden geloof ik.
@ Vlinder: We kunnen lang en breed doorgaan maar jij denkt er duidelijk anders over. Ik vind jouw aanpak veel te zoetsappig, sorry. Ik heb inderdaad voor kinderen gekozen maar dat wil niet zeggen dat ik hen steeds maar moet entertainen als ze 'vervelend' worden of dingen saai vinden En dat een kind tot een bepaalde leeftijd niet alleen kan spelen dat klopt maar mijn oudste van bijna 2 kan prima zelf spelen. Soms vind hij het zelfs maar irritant als ik erbij ga zitten. En waarom zou ik dat ook doen als hij heerlijk op de grond zit, helemaal verdiept in zijn auto's? Je moet kinderen ook een beetje tijd voor zichzelf gunnen en laat ze soms maar lekker zelf uitzoeken hoe ze bezig kunnen blijven. Ik verwissel bijvoorbeeld om de zoveel tijd het speelgoed, heeft hij weer iets om zich mee te vermaken maar mij heeft hij er niet persé bij nodig.
Ik vind mijn kind niet vervelend, maar zijn gedrag af en toe wel. Het zal best dat ik dat had kunnen zien aankomen en misschien wel had kunnen afwenden als ik er alert en creatief genoeg voor was geweest, maar ik kies daar niet voor. Nogmaals: zoon is niet alleen op de wereld en dat mag hij inmiddels (3 jaar oud) ook wel gaan begrijpen. Mama is soms met iets of iemand anders bezig dan met hem. Hij begrijpt dat ook best goed, maar vindt dat niet altijd leuk. Ik probeer hem op een ander spoor te zetten als ik zie dat hij 'de verkeerde kant' uit gaat met z'n gedrag, en soms is dat door te zeggen: ik ben nú even met iets anders bezig, maar als ik daarmee klaar ben gaan we samen ... doen, of mag jij .... Meestal accepteert hij dat, soms niet en dan gaat hij verder met steeds vervelender gedrag; bijvoorbeeld als hij moe is, trek heeft, of gewoon een knuffel nodig heeft. Peuters zoeken niet voor niets de grenzen op, soms héél bewust, ze hebben het in mijn ogen echt nodig dat je die af en toe aangeeft ipv altijd te voorkomen dat ze die grens bereiken door ze af te leiden. Dochter weet niet beter dan dat ze niet alleen op de wereld is, en zelfs niet het enig middelpunt van mama's wereld. Dat vind ik soms moeilijk, omdat ik haar toch anders benader dan ik met haar broer gedaan heb op dezelfde leeftijd. Ik merk het ook wel aan haar, dat ze steeds nadrukkelijker haar plekje opeist (soms letterlijk, als zoon bij mij op schoot zit en zij dat óók wil. Dan gaat ze tegen me aan duwen en jengelen, net zolang tot zoon het zat is en maar ergens anders gaat zitten. Ik weet heel goed waar dochter behoefte aan heeft op dat moment, nl bij mama zijn, maar er is er nog een die daar net zo veel behoefte aan en net zo veel recht op heeft.... Samen op schoot werkt vaak ook niet; ze duwen elkaar soms weg. Lang verhaal, maar ik schrijf dit om aan te geven waarom ik niet zie hoe de methode van 'vervelend gedrag voor zijn' in mijn situatie kan werken. Ik weet precies waar het vandaan komt, kan het ook goed voorspellen, maar uiteindelijk willen ze allebei tegelijk iets wat ik ze niet allebei tegelijk kan geven.)
Ik lees je reacties in zijn geheel en haal er niet alleen bepaalde punten uit en zo kom ik aan mijn conclusie. Daarom mijn gerichte vraag ook, omdat ik benieuwd was of het werkelijk zo bij jou werkt. Ik begrijp ook prima dat het, ondanks de lengte van de berichten, heel moeilijk is om op 'papier' echt uit te leggen hoe of wat... Maar ik vind het knap dat je altijd creatief probeert te zijn met oplossingen. Dat geduld heb ik dus niet altijd en ben soms weleens jaloers op mama's met meer geduld Niet dat ik altijd maar als een gefrustreerde ongeduldige moeder rondloop hoor, helemaal niet Maar bijvoorbeeld jou voorbeeld over dat broodje, dat soort dingen krijg ik dus echt niet voor elkaar. Toen ze kleiner waren heb ik gerust ook vliegtuigje gespeeld met stukjes brood, maar nu ze groter zijn heb ik toch zoiets van, 'geen gezeur, eet gewoon je brood op', snap je?
Over brood (en uberhaupt over eten) ben ik nog veel simpeler. Je mag kiezen wat erop moet (binnen bepaalde grenzen). Eet je het op, mooi zo, dan mag je nog een boterham of een beschuit. Heb je er geen zin in, dan niet. Van mij hoef je niet te eten als je geen trek hebt. Maar iets anders krijg je niet. Met eten heb ik dan ook eigenlijk nooit gedoe aan tafel, in elk geval niet met onze peuter. De regels zijn héél erg duidelijk.
Dit is ook mijn idee. Je hebt gewoon af en toe geen tijd voor je kinderen, omdat er ook nog een huishouden gerund moet worden. Ik "eis" dat ook van mijn kinderen dat ze zichzelf even een uurtje vermaken om dan daarna samen iets leuks te doen. Ik heb er gewoon geen zin in om 20x van mijn werk af te moeten om mijn kind op weg te helpen met elk nieuw spelletje. Dat moeten ze zelf leren... En natuurlijk gaat het dan om spelletjes of speelgoed waar ze verder geen uitleg (meer) bij nodig hebben..
Ik houd nooit huis als zoon thuis is en niet slaapt. Sinds ik moeder ben, heeft soppen ook echt niet mijn prioriteit. Ooit was ik een heel proper meisje. Keuken en plees zijn altijd schoon en ik zuig iedere dag (honden), de rest kan me niet veel schelen. We eten niet van de vloer zeg ik altijd en de muren van mijn badkamer zijn ook niet kalkvrij. Lekker boeien!
Ja hier ook hoor. Eten hoort gewoon bij de eerste levensbehoefte en daar wil ik geen getuit over horen. Alleen hanteer ik hier wel de regel, "als je niet wil eten, prima dan niet, maar dan wel van tafel af en op de bank gaan zitten". Ik wil namelijk geen chaggerijnig kind aan tafel dat de sfeer verpest (die tijd hebben we namelijk ook gehad en dat vind ik echt vrèselijk. Eet je allemaal met lange tanden omdat 1 zijn/haar kont tegen de krib gooit). Dit willen ze niet, het is namelijk heel gezellig aan de etenstafel. Meestal eten ze dan netjes en dat hoeft gerust niet àlles te zijn. De ene keer hebben ze namelijk meer trek dan de andere keer, dat kan. Maar ik wil wel dat ze dan hun best doen om toch wat te eten als ze ervoor kiezen aan tafel te blijven....
Hier is ook niet alles spik en span hoor, verre van dat Maar ik ontkom er niet aan om bijvoorbeeld in het weekend 1 of 2 wassen weg te werken en daar heb ik dan toch echt even de tijd voor nodig. Verder doe ik zoveel mogelijk als ze op school zitten. Maar tijdens het eten koken moeten ze zichzelf ook gewoon even vermaken... Gelukkig is dat ook geen probleem, ze kunnen dat prima. Of dat komt door mijn opvoeding of doordat mijn kinderen gewoon zo zijn?? Geen idee, maar gelukkig werkt dit hier zonder problemen en is iedereen blij
Hier bij ons precies het zelfde, eten wat de pot schaf en anders niet. Wij leren onze kinderen ook altijd om alles eerst te proeven voordat je zegt dat je iets niet lukt. Mensen kunnen dit hard vinden maar het werkt wel, ik zal mijn kinderen nooit dwingen om te eten maar het moet niet zo zijn dat als we met ze alle om een uurtje of 6 eten en je lust het niet dat en je eet het niet dat je dan maar wat anders gaat eten, wij hebben de week zo verdeeld dat iedere dag iets gemaakt word wat iemand lekker vind, zo kan het zijn dat ik op dinsdag iets eet wat ik niet lekker vind maar wat een ander gezinslid wel lekker vind. We hebben hier twee kids die alles eten, alles proeven en het is nooit gezeur met eten, ze leggen ze er bij neer dat ze moeten eten wat de pot schaft.
Nee, nooit en ik zou het ook niet doen. Ik snap niet dat ouders dit doen. Je leert je kind dat hij niet mag slaan en vervolgens doe je het zelf wel?! Belachelijk. En ik snap heel goed dat de verleiding soms groot is, maar slaan lost helemaal niets op. Ik kies er dan voor om even weg te lopen of vraag mijn man om het over te nemen. En argumenten van mensen die zeggen dat ze vroeger zelf ook wel eens een tik kregen en en niet minder van zijn geworden vind ik zulke dooddoeners! Alsof je het voor jezelf vergoeilijkt. Een kind mag niet slaan en dus geef je als ouders het goede voorbeeld. Zo, ik merk dat het me irriteert...
Ik heb alles gelezen. Mijn mening kennen jullie al. Nu het volgende( heb geen tik of wat gegeven werd wel wanhopig gisteren avond) Vraag dus eigenlijk wat advies haha. Dochter net 20 maanden is niet lekker heeft geen koorts maar wel verkouden wat hoesten. Ze is een bonk sjaggo. Van het kdv ging het nog redelijk. Lekker gespeeld met oma. We gaan eten en toen brak wederom een drama uit. Het zelfde gebeurde de dag daar voor. Gillen krijsen ze wilde niet in de kinderstoel. Vriend heeft haar toch er in gezegt en hij zij we gaan eten meisje. Nou daar was ze het niet mee eens. Opzich was dit niet het grootste punt. Dat komt nog. Mijn zoon van bijna elf gaat zich er ook mee bemoeien. Wil helpen eten geven afleiden niks hielp op dat moment. Ik zeg tegen de oudste laat haar maar even uit razen het zelfde zeg ik tegen vaders laat haar maar even. Nu eten aanbieden dat werkt geen zode aan de dijk. Ja maar mama ik kan niet tegen dat huilen. Ik zeg lieverd ik ook niet maar we moeten er even door heen. Ik zeg als we haar nu overal de zin in gaan geven zijn wij haar soldaten straks en zij het prinsesje. Ze hoeft nog niet zo te luisteren als jij maar we moeten het haar wel leren. Dwingen met eten dat heb ik niet gedaan en heb ik nog nooit gedaan. En zal ik ook nooit doen. Dit is dus een soort voorbeeld wat hier nu dus speelt de oudste gaat zich er mee bemoeien ik zeg doe niet ga zelf eten. En oudste is weer verdrietig omdat hij niet mocht helpen. Ik raad het me zelf nooit meer aan een peuter en een puber haha. Hij komt voor haar op zo lief maar zo lastig voor mij als moeder op dit moment. En vaak laat ik hem ook mee modderen maar hij vind het moeilijk nu nu ze gaat veranderen om het even aan mama of papa over te laten. Hij doet ze best zijn papa mama. Lastig is het he. O ja me moeder was er ook nog bij die begon zich er ook nog lekker mee te bemoeien. PFFFFFFFFFFFFFFFFFFF.
De vraag zou voor mij zijn, wat gebeurd er/hoe ga ik met mijn kind om, dat mijn kind nergens meer van onder de indruk is? Dat zou ik willen weten. Als je moet gaan slaan om je kind onder de indruk te laten zijn, dat vind ik vrij ver gaan, hoe hard moet je de volgende keer dan slaan? Als slaan de enige manier is om je kind te laten luisteren naar je, dan ben ik van mening dat er iets behoorlijk niet in de haak zit.
Dit ben ik zeker met je eens. Je weet dat het bij mij wel eens gebeurt is maar mijn ogen konden beter dwingen dan die tik. Leer ze nu al van af jong om me in de ogen te kijken en dan kijk ik ze strak aan en dan weten ze eigenlijk al genoeg. voor al zoonlief van oeps moet niet verder gaan dan word mama wel boos. En moet zeggen ik ben niet super streng. Maar er zijn hier regels en als die overtreden worden dan kan die van mij wel wat straf krijgen. Hier is het nu een dag geen wii/tv kijken op zijn kamer en dat vind hij een rotstraf.