suenne, daar zou ik nou ook bang voor zijn. Zolang dat tikje genoeg is, nou ja, als een ouder ermee kan leven dat hij/zij een klein kind een tikje geeft zal het wel kunnen. Maar er komt een moment dat een tikje ook geen indruk meer maakt. Je kunt dan twee kanten op: of hardere tikjes uitdelen (tot iedereen het erover eens is dat het slaan is) of alsnog gaan praten met je kind. Volgens mij wil niemand dat eerste, dus waarom zou je niet met dat tweede beginnen?
Grappig, dit doe ik juist weer tegenovergesteld. Je hoeft niet te eten, maar je blijft gewoon rustig aan tafel zitten totdat iedereen klaar is met eten. Werkt hier ook goed. Als zoon het toch niet kan opbrengen, moet hij op z'n time out plek zitten (dus niet op de bank, niet spelen) totdat hij weer rustig aan tafel kan. Na een paar minuutjes komt hij meestal uit zichzelf terug; het is aan tafel veel gezelliger dan in je eentje op het trapje in de woonkamer.
Een heel proper meisje ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. En met klusjes zoals de was doen, ophangen, opvouwen kunnen ze me helpen, of in de kamer ernaast spelen (al leidt dat vaak tot ruzietjes waar ik op in moet grijpen omdat ze elkaars spullen afpakken of elkaar een duw geven - wellicht is dat deels omdat ze willen dat ik iets leukers met ze doe, maar die was hangt zichzelf niet op). Er moet toch ook iedere dag gekookt worden. De ene keer uitgebreider dan de andere, maar voor de kinderen duurt soms 10 min al te lang om rustig te kunnen wachten. Hierbij helpen vind ik een stuk lastiger; ik heb ze liever niet vlak bij me in de keuken. Zeker niet nu dochter lang genoeg is om dingen die op het aanrecht (of het fornuis) staan aan te raken. En belangrijkste: hier moet ook voor een ander kind gezorgd worden. Als ik dochter aan het verschonen ben (of vorig jaar: als ik haar aan het voeden was) zal zoon moeten wachten tot ik mijn handen weer vrij heb voor hem. Natuurlijk probeer je iets om voor te zijn dat hij juist dan aandacht gaat vragen, maar dat kan niet altijd en ik vind ook echt dat hij moet leren dat hij soms gewoon even moet wachten. Andersom net zo: als ik met zoon naar de wc ga, moet dochter wachten tot ik terug ben (zij zet het regelmatig op een bleren als ik de kamer uitloop, maar ik wil haar er niet altijd bij hebben als zoon op de wc zit - dan gaat ze hem afleiden waardoor er niet veel gebeurt). En als ik een van de kinderen op schoot heb, wil dat niet zeggen dat de andere er altijd meteen bij kan. Korte samenvatting: mijn kinderen moeten wel eens wachten tot ze 'aan de beurt' zijn. Ik vind daar niks mis mee, en ik vind het soms onvermijdelijk.
Wat mij hierbij opvalt is dat best wel veel mensen eigenlijk niet weten hoe het zit met het menselijk brein en de ontwikkelingen daarvan/die daarbij horen. Een tijdje terug was er documentaire op tv die dat een beetje beknopt het ea heeft uitgelegd oa over het laten huilen en wat er bij het kindje gebeurd ( Player omroep.nl) . In vergelijking met een dier bv komen wij veel minder 'af' op de wereld, dus is onze aanloop tot zelfstandigheid, ook echt veel langer. We neigen er soms naar om veel te vroeg dingen te verwachten van een kind die gewoon helemaal niet past. Sommige dingen kunnen kinderen echt niet omvatten omdat ze daarin die ontwikkeling nog niet gemaakt hebben. Daarbij valt me vaak op dat mensen kinderen nogal snel neer willen zetten als manipulerende wezens die erop uit zijn om ons om hun vinger te winden. Dat ze als grootste doel hebben altijd hun zin te krijgen en door te drijven. Ik draai dat een beetje om, ik geloof dat wij als volwassene soms zo vast geroest zitten in hoe wij willen en vinden dat het hoort, dat we totaal geen ruimte meer hebben om door de ogen van een kind te kijken. Nou las ik ergens dat je kindje 4 is, maar heel veel van deze dingen zijn evengoed van toepassing. Ook bij die leeftijd horen bepaalde dingen wel en bepaalde dingen niet.
Ben het helemaal met je eens maar jij hebt nog geen puber in huis Je leert ze van alles van wat bij de leeftijd hoort en zijn ze rond de 9/10/11 jaar dan gooien ze bijna alles wat je ze geleerd hebt overboord. Hier had zoon geleerd kleren in de wasmand. Nu moet ik dagelijks herhalen of zijn vieze kleren in de wasmand liggen. Hij vergeet het gewoon. Tafel dekken je geeft ze op een gegeven moment ook klusjes. Van nee geen zin in doe jij zelf maar. oke nou mooi niet hij dekt maar toch mooi die tafel. Je moet ze natuurlijk toch ook wat zelfstandigheid bij brengen. De leuke klusjes van hem zijn koken, maar daar hoort daarna ook afwassen bij ja maar dat doe je dan maar zelf tja. Bedtijd ze weten hoe laat ze naar bed moeten. Vijf min voor tijd zeg je moet je nog plassen.drinken tanden poetsen? Als je dat niet blijft herhalen blijven ze gewoon zitten. Haha. Huiswerk? Het doel van het huiswerk is dat ze wat zelfredzaamheid leren. Maar als ik er niks van zegt gebeurt het ook niet. Bedoel hier mee te zeggen van het klinkt allemaal zo mooi. Dat ze je niet om de vingers winden nou daar kom je nog van terug. Puppie ogen op zetten omdat ze wat willen. En dan toch door blijven gaan tja Mijn standpunt is van ze mogen me vinger maar als ze me hele hand gaan over nemen kan ik beter maar me huis/kinderen vogelvrij verklaren haha. Er is een kapitein op het schip en dat ben ik de moeder. Me kindjes zijn mijn generaaltjes maar puntje bijpaaltje ben ik de baas in huis.
Wat hier ook altijd goed werkt is oog om oog tand om tand... en dan bedoel ik het niet in de letterlijke zin maar het dreigen ermee waaruit blijkt dat je kind dondersgoed weet waar hij/zij mee bezig is. Als T mij schopt vraag ik hem altijd: Zal mama jou ook even schoppen??? Ga maar staan, dan zal ik dat even voordoen. En dan kan die ineens zeggen: Nee mama je moet niet schoppen, dat doet toch pijn!!!??? En dan hoef ik alleen maar te vragen waarom hij het dan bij mij wel denkt te mogen? En vaak beseft hij dan toch wel dat het niet helemaal de bedoeling was wat hij aan het doen was. Ditzelfde doe ik ook met bijten,slaan,duwen en ga zo maar door. Let wel, ik heb hem nog nooit op zo'n manier echt aangepakt . Ja ik maak hem eventjes bang, maar wel zo dat hij beseft waar hij mee bezig is.En hij weet prima dat mama hem nooit met opzet pijn zou doen. De corrigerende tik heb ik ook wel eens uitgedeeld..op de vingers als hij voor de miljoenste keer het tvkastje aan het uitpakken was, of onder z'n kont(MET LUIER) als ik hem naar z;n kamer stuurde... Ja een teken van zwakte, maar geen dagelijkse kost.
@ suenne: Mijn reactie over oorzaak-gevolg was misschien ook niet helemaal goed genuanceerd neergezet. Een kind kan inderdaad nl. nog niet goed de oorzaken en gevolgen overzien. Wil ook niet beweren dat een kind zoals jij nu neerzet een manipulatief wezen is dat alles doet om z'n zin te krijgen hoor. Gelukkig niet zeg hihi Alleen soms weten kinderen gewoon heel goed wat wel en niet kan, en soms gaan dingen heel bewust juist op de verkeerde manier (ja in de ogen van wat papa en mama verwachten). Niet erg en hoort bij het ontwikkelen, maar dat gaat weldegelijk af en toe bewust, bijv. met een grote glimlach op het gezicht en handen in de zij:'Ik ga dat lekker niet doen'. Ieder kind is gewoon anders en onze dochter heeft heel veel behoefte aan de duidelijkheid waarbij een volgende stap het snappen van oorzaak-gevolg is. 'Als ik niet m'n brood op eet, zit er bijv. geen snoepje voor mij in'. Ze is daar op dit moment heel erg mee bezig en het werkt dan ook goed er met haar op die manier over te praten. Ze is misschien nog jong om de gevolgen van alles te overzien (logisch! verwacht ik ook niet), maar ieder kind heeft behoefte aan een aanpak die bij hem/haar past en gelukkig kent iedere ouder zijn/haar kind het beste om langzaamaan 'de ideale' aanpak te ontwikkelen om met zijn/haar kind om te gaan.
Ik ben zelf een nakomer in ons gezin. Ik heb er hele negatieve ervaringen mee toen mijn broer/zus de rol van ouder op zich gingen nemen omdat mijn moeder de leiding niet nam. Ik zou dat proberen te voorkomen, je zoontje bedoeld het superlief, maar het is zijn verantwoording niet. Zo kijk ik er tegen aan. Over dat stukje van je dochtertje, wat vond je daar zo moeilijk aan? Je kindje voelt zich gewoon niet lekker, waarschijnlijk weet ze totaal geen raad met zichzelf. Dat maakt toch niet dat ze later een princesje wordt als jij haar gewoon lekker bij je pakt ofzo? Ik had haar heerlijk bij me op schoot genomen en haar getroost/gekeken waar ze behoefte aan had. Lekker warm badje en dan naar bed, gekeken waar ze wel even zin in had om te eten. Wel iets gezonds natuurlijk, maar ik zou haar gewoon tegemoet komen. Als ze zich weer beter voelt, kan je weer wat meer verwachten. Even goed denk ik dus wel dat je altijd moet blijven kijken naar elkaars behoeftes en gevoelens, gepast bij de leeftijd, compromissen sluiten. Als ik voor mezelf spreek, ik heb het soms even nodig om rustig gitaar te spelen, als ik dan steeds gestoord wordt, vind ik vervelend. Zo hebben kleine kindjes ook behoeftes, ze zijn er echt niet op uit om ons tot willoze slaven te maken. Dat geloof ik gewoon niet. Een ouder moet wel de leiding nemen! Dat wel, anders voelt het onveilig voor een kind. Zo kijk ik er een beetje aan als ik je stukje lees, daarmee zeg ik niet dat ik overal gelijk in heb, zo voel en zie ik het zelf.
Heb ik wel gehad en dat vond ik een moeilijke situatie. Heel veel dingen zijn lastig als het om mensen gaat, wat bij de ene werkt, is voor de ander niet te volgen, wat ik wel weet is dat je ook met pubers kunt praten en afspraken kunt maken. Het zit hem er vaak in of ze zich serieus genomen voelen. Een van de dingen die ik er bij onze dochter van jongs af aan in wil leggen is om rekening met elkaar te houden. Als je dat als donderslag bij hemel aan een kind van 13 nog moet gaan leren, heb je wel een beste klus te klaren. Ik geloof wel dat er veel mogelijk is. Ik heb je stukje nu verder even niet gelezen, zit nu gezellig even met mijn dochtertje op schoot te tikken en die heeft zin in haar flesje
Er waren op dat moment vier mensen die zich er mee bemoeide dat is er moeilijk aan. En een kind dat zit te bleren in de kinderstoel vader wil het zo oma wil het zo en zoonlief wil het zo. tja dat is beste een lastig probleem. Ik als moeder zij laat haar maar ze komt zo wel bij. Wat dus ook gebeurde en gingen gewoon weer verder. Ze is nu in de peutertijd beland en als je met driftbuien nu alles gaat toe geven. Tja dan worden wij idd haar soldaatjes. En dat bedoelde ik er mee. Als wij nee zeggen en zij duikt meteen op de grond want dat gebeurt nu. Dan laat ik haar nu dus gaan daarna pak ik er op als ze uit geraast is en knuffelen we even en dat heeft niks te maken met niet lekker zijn. Maar gewoon de fase waar in ze nu is beland. Kortom ze gaat haar grenzen verleggen en ik als moeder moet die grenzen bewaken ondersteunen troosten en ook afleiding bieden. En ik zeg ook dat het mijn zoon zijn verandwoording is om mee te helpen ik zeg juist dat hij zich er niet mee moest bemoeien. HOE duidelijker kan je dan zijn Ben het totaal met je eens dat de opvoeding bij mij hoort en die neem ik ook zelf. En dat probeerde ik je duidelijk te maken. Een kind van bijna elf gaat zich er mee mengen omdat hij dat wilde niet omdat ik dat vroeg.
Als mijn kind verkouden en lamlendig is en niet wil eten, gaan we niet eens aan tafel! Dan gaan we lekker op de bank fruit eten of een smoothie drinken en dan lekker in een stoombad en vroeg naar bed. Kom net bij de huisarts vandaan; wij hoesten alledrie al ruim 2 weken. Ik en mijn zoontje hebben toch bronchitis. Zal ik daarom al die tijd al geen trek hebben? Ik ben niet echt ziek, ben gewoon op en in de kleren en ga ook naar buiten, maar in eten heb ik niet zo'n trek. Als iemand me nu aan tafel zou dwingen, zou ik ook gaan gillen!
Je bent me voor... Je zegt het anders, maar mijn strekking is hetzelfde. Als ik me verkouden voel en moe van een lange dag werken, moet je me niet te veel vragen. Laat staan dat er 4 mensen aan mij gaan zitten trekken (goed bedoeld) ik zou dan in janken uit barsten, zo van 'laat mij'! Vanaf hier kan ik niet inschatten hoe 'erg/lastig' je situatie is Pnirmal, maar je vraagt enerzijds om een mening en als ik die geef, dan weet ik volgens jou totaal niet waar ik het over heb. Je bent altijd vrij om te bepalen wat jij kan met een advies of niet. Ik kan alleen niet goed inschatten wat je nou graag wil horen. Als je van mij wil horen dat het prima is zoals je de situatie schets en jij niet anders kan, dan houd het een beetje op. Ik weet niet welke mogelijkheden jij hebt, dat moet je zelf inschatten, ik zou alleen geen genoegen nemen met een situatie die voor mij uit de hand gelopen aanvoelt. Als ik bang wordt dat mijn kind soldaat speelt hier in huis, dan haal ik er een hulpverlener bij, serieus. Maar misschien vat ik je inderdaad niet helemaal goed op. Het blijft geschreven tekst.
Bij ons is het huis van ons samen. Ik hou ook niet van speelkamers bv. Niet om iemand aan te vallen die zo'n ding heeft, maar ik vind dat onze dochter net zo goed recht heeft op een plekje in ons huis en dat hoeft van mij niet afgezonderd omdat het dan netjes blijft voor de buitenwereld in ons huis (ben ik werkelijk allergisch voor). Vragen die ik nu trouwens ineens krijg 'zet je haar al in de box'? Beginnen mensen een verhaal over dat het een veilige ruimte voor haar is, lekker overzichtelijk, kan ze goed overzien enz enz. Ik kan het nog niet onderbouwen waarom ik het niets vind om onze dochter in de box te zetten (voor langere tijd, soms ontkom ik er even niet aan), maar ik heb er gevoelsmatig een groot bezwaar tegen. Die onderbouwing daar wordt aan gewerkt Nouja in ieder geval, ik heb weer genoeg gekwekt voorlopig. Ik ga ATWT kijken en waarschijnlijk wordt ondertussen Veerle ook weer wakker en dan is het etenstijd. Morgen lange dag werken, blll, maar dat is meer wat voor het 'wat wil jij kwijttopic'.
Als mijn ene kind verkouden is en lamlendig, zou het kunnen dat hij/zij niet aan tafel hoeft. Maar dan is er altijd nóg een kind in huis, en die wil ik toch wel graag gewoon aan tafel hebben. Gebeurt dit op een avond dat beide ouders thuis zijn, dan zou het kunnen dat de ene ouder met het zieke kind op de bank gaat hangen en de andere ouder met het niet-zieke kind aan tafel gaat zitten om gewoon te eten. Gebeurt dit op een avond dat slechts één ouder thuis is, dan kan het zijn dat het zieke kind alleen op de bank mag liggen, of bij die ene ouder op schoot aan tafel, of alleen in bed, of toch gewoon mee aan tafel gaat - afhankelijk van hoe ziek, ziek is. Ik heb toch af en toe het gevoel dat het echt kindgerichte opvoeden (mijn benaming, zo komt de beschrijving nl op mij over) heel leuk en mooi is wanneer er één kind op te voeden is, maar dat iedereen zal moeten geven en nemen wanneer er een tweede (of een derde, vierde, etc) kind bij komt. En dan moet je toch een andere benadering kiezen. Misschien minder ideaal, maar wel meer realistisch in een meer-dan-één-kind-gezin.
Valt mee hoor, mijn zus heeft er 4 van puber 13jr tot kind net 4 jr. Het kan echt, juist daar valt me op hoe geduldig ze met haar kinderen om gaat. Ze maakt eigenlijk nooit stennis. Haar kinderen hebben allemaal een vrij sterke wil en toch weet ze het meestal zonder gedoe te sturen. Ik kan tal van voorbeelden opnoemen, maar ze is het voorbeeld van hoe het ook kan. Niet dat het altijd koek en ei is! Dat is wat anders. Er zijn daar zeker wel regels, ze willen bv altijd dat hun kinderen hun bord ook echt schoon eten. Dus niet van die restjes erop, ze doen dat ook zonder mokken. Ik vroeg haar een keer hoe ze dat hadden bereikt. Ze zegt dat het een kwestie is van samen met het kind inschatten hoeveel ze op kunnen, als ze hun bord niet leeg eten, dan heb je als ouder of als ze wat groter zijn, hunzelf, een inschattingsfout gemaakt betreft hoeveelheid. Ik sta er ook van te kijken, maar ze delen daar nooit een tik uit. Ze heeft haar kinderen niet laten huilen (haar oudste wel, maar dat is een apart verhaal, dokter zei toen 'wat je ook doet neem hem nooit bij je in bed". Dat hebben ze toen dus juist wel gedaan, maar daar zit een hele geschiedenis achter). Hun kinderen hebben lang bij ze op de kamer gelegen, hun oudste het langste. Ze zijn evengoed beleefd en slapen nu allemaal in hun eigen kamertje, zonder dat het heibel was om dat te bereiken. Het is dus niet zo dat dit alleen bij 1 kind kan. Je kunt elkaar leren om naar elkaar te kijken. Hoe vaak ik haar niet heb horen zeggen 'wat zegt je zusje nou tegen je? Ze vind het niet fijn, luister daar naar' of 'kijk wat er gebeurd'.
@vlinder: fikkie stoken is leuk, dus of alleen uitleg dat hetgevaarlijk is helpt... Naar mijn inziens moet je dat dan wel heel horror uitleggen... @vanaf welke leeftijd kunnen ze zich wel zelf vermaken dan? daniel heeft daar over het algemeen nooit moeite mee gehad nl., vind het fijn om alleen te spelen. @als een kind tandjes/kiezen krijgt en daardoor niet lief bezig is, mag je dus ook niet zeggen dat hij (stront)vervelend is? oke, het heeft dan een (duidelijke) oorzaak, maar die kan je niet zomaar wegnemen, kan moeilijk zn kaak opensnijden om het sneller door te laten komen he... @mroos: "zorg dat je zelf lekker in je vel zit" Leuk advies, vooral als je ongesteld bent en je snachts bijna niet heb geslapen omdat kind(eren) erg onrustig waren. Tja, zorg dan maar dat je lekker in je vel komt... Bij mij helpt dan alleen nog heel veel slapen, wat dus niet gaat omdat je voor je kind(eren) moet zorgen @suenne: toch denk ik niet dat een eigen puber en een puber van een ander in huis echt hetzelfde is...
hoi ik ben bij eerste paginas gestopt met lezen, mijn mond valt echt open van verbazing! ik ben zelf tegen slaan! maar vooral valt mijn mond open dat er kindjes zijn die niet luisteren naar hun mamas, oftwel het lukt de mamas niet om het kind te straffen. mamas die 10 keer waarschuwen, en dan het kind een tik geven. Hallo? misschien moet je gewoon geen 10 keer waarschuwen, maar 2 keer? Jij bent toch de mama, degene die het kind klaar moet stomen voor de rst van de wereld. Logisch dat je kind alles bij jou uitprobeert, als het goed is dan ben jij degene op wie ze kunnen vertrouwen en ze willen gewoon weten waar de grens ligt, dus dan doen ze bij wie ze vertrouwen. je kind een tik geven wanneer het zijn brood weggooit. een slechte eter. Vast! misschien in kleinere hoeveelheden aanbieden? nooit dwingen om te eten en slaan omdat ze aangeeft het niet te willen..... Kleintje gaat hier wel aan tafel, maar als hij klaar is met eten mag hij spelen. Met het toetje komt hij weer aan tafel. Soms lust hij iets niet, dan hoeft hij het niet te eten, hij proeft altijd wel even (misschien omdat mama en papa zeggen dat het lekker is..en dat het bijna op is). we eten altijd erg gevarieerd en er is altijd wel iets bij wat hij lust. Ik zet mijn oudste 1,5 minuut in de hoek als hij iets doet wat niet mag. Eerst 1 keer waarschuwen en dan de tweede keer, hup in de hoek of waar dan ook, op zijn billen op de grond. En weet je.. hij vind het fijn! hij wil graag weten wat wel en niet mag. Als ik onduidelijk ben, dan is zijn wereld dat ook.