Nou ben ik nog niet eens 2 weken mama van 2 kindjes maar hier precies hetzelfde Het is wel erg druk, maar ik sta er zelf heel anders in dan bij de eerste en geniet nu ook echt van de babytijd.
Fijn om te lezen dat er veel moeders zijn die het als zwaar beschouwen. Ik ben echt geen piepert maar ik vind het pittig hoor. We hebben er twee een van net 2 en een van 1 maand. De avonden worden rustiger maar de eerste weken lag de oudste op bed en dan kon ik de rest van de avond met de jongste op de arm lopen. Mijn man kan niet wachten tot de jongste groter is, hij is geen baby papa. Het kost mij veel moeite om de jongste krijsend in de bak of bed te laten liggen. Maar soms moet je even met een tweede erbij. De nachten worden langzaamaan al beter maar de oudste is een lichte slaper en is rond 6 uur bij een piepje van de jongste ook wakker. pfff Het word allemaal beter en dan zal ik volop genieten. Nu is het meer overleven en zorgen dat de oudste haar portie aandacht en gezelligheid krijgt. Laat ik maar hopen dat ik er over een paar weken weer anders over denk.
Als de tweede net een maandje oud is kan ik me voorstellen dat het zwaar is, vooral omdat jij ook nog aan het herstellen bent van de bevalling, en met 1 maand zitten ze toch in de huilpiek zo'n beetje? Krampjes enzo? Het wordt vast beter na 3 maandjes Of ben ik te optimistisch hihi? Succes!
Als de tweede net een maandje oud is kan ik me voorstellen dat het zwaar is, vooral omdat jij ook nog aan het herstellen bent van de bevalling, en met 1 maand zitten ze toch in de huilpiek zo'n beetje? Krampjes enzo? Het wordt vast beter na 3 maandjes Of ben ik te optimistisch hihi? Succes!
Bij ons is de tweede onderweg. Mijn zoontje zal precies 1,5 zijn als hij/zij komt. Het lijkt me erg leuk maar ook zeker pittig de eerste jaren. Ook de zwangerschap vind ik nu al pittig (9,5 week...). Maar dat komt omdat mijn zoontje er rondkruipt en ik me vele malen slechter voel dan de eerste zwangerschap. Maar ik moet zeggen dat ik me sinds een paar dagen wel ietsje beter weer ga voelen. Met mijn zoontje was alles makkelijk. De zwangerschap, hem als kleine baby, daarna ook nog. Ik vind het juist vanaf dat hij zo'n beetje 6 a 7 maand oud is moeilijker worden. Hij wil vanalles maar kan niet veel. Hij durft ook vaak dingen niet en vind veel eng. De sprongen en fases die hij doorloopt zijn allemaal best heftig. Veel huilen, echt een totaal ander kind dan het begin. Maar toch heb ik zoiets van: we zien het wel. Je hebt het niet (volledig) in de hand en je kunt er niets over zeggen hoe het gaat lopen. Maar ik denk wel dat goed voornemens niet verkeerd zijn. En daarbij, twijfels blijf je toch wel houden denk ik. Het zijn gewoon grote keuzes die je niet kunt overzien. Volg je gevoel zou ik zeggen!
ik heb 2 kindjes met een verschil van 15 maanden en ja het is leuk maar ook zwaar..vooral tijdens het spitsuur..eten baden naar bed brengen. ik ben er ruim 2 uur mee bezig. en tsjah alles is dubbel inderdaad, 2 keer huilen, aandacht enz enz. het enige "nadeel" is dat we niet zo makkelijk een oppas vinden als we een avondje weg willen want familie enz vinden het toch zwaar om er alleen voor te staan om op 2 kindjes te passen.
Ik heb twee kinderen met 21 maanden er tussen en reuma. Eigenlijk is het hebben van kinderen me enorm meegevallen. Ik moet ook zeggen dat ik erg gezegend ben met twee heel makkelijke en gezonde kinderen die snel doorsliepen (voor ze 2 maanden waren), altijd genoeg eten en drinken, zeer goed slapen, zelden ziek zijn en die zichzelf goed kunnen amuseren. We maken ons eigenlijk nooit zorgen en dat maakt veel uit. Mijn reuma wordt tijdens de zwangerschappen (+ 9 maanden daarna) onderdrukt. Dat is erg fijn, toch vind ik zwanger zijn weinig aan. Ik vind het vooral erg ongemakkelijk en soms ronduit pijnlijk / vervelend. Bevallingen daarintegen vind ik echt geweldig: de verlossing hahaha. De reuma wordt niet erger, ik word wel ouder en ik til natuurlijk meer. Aan de andere kant ik beweeg meer (fietsen, lopen naar de speeltuin, wandelen met de kids etc) en dat is weer goed. Al met al.. we willen volgend jaar nog voor een derde gaan. We wachten wel even tot de uitgerekende datum na de schoolstart van de oudste ligt, maar dat heeft alles te maken met nog wat specifieke aandacht OOK aan nummer 2 kunnen geven. Er zijn mensen die zeggen: één kind is geen gezin. Dat is natuurlijk onzin maar er zit wel een heel groot verschil met meerdere kinderen. Persoonlijk vind ik het grootste verschil zitten tussen 0 en 1 maar ik kan me voorstellen dat het voor veel mensen anders is. Met ééntje kan je nog behoorlijk vrij bewegen en veel idealen najagen. Vanaf twee is het toch een wat andere wereld (over het algemeen: er zijn altijd uitzonderingen!)
Ik heb de rest nog niet gelezen, maar wil reageren op je openingspost. Ik zou een (tweede) kind niet nemen om een ideaal plaatje, of om een speelkameraad te hebben voor je eerste kind. Deze redenen zijn niet eerlijk naar je tweede kind toe. Als je echt nog meer kinderen wilt, dan neem je alle 'zware' momenten ook voor lief. En natuurlijk doet elke moeder dat. Er is geen ideaal plaatje in het leven. Dat is met iedereen en met alles. Toen ik fantaseerde over mijn getrouwde leven zag ik ook niet voor me dat ik de badkamer stond te boenen en zijn stinkende sokken in de was deed. Je denkt aan leuke en mooie dingen. En die zijn er natuurlijk altijd, en daar doe je het voor. Hetzelfde met een baby. Moeders fantaseren niet van te voren om ondergespuugd te worden door een baby of een spuitluier op te moeten ruimen, terwijl je zelf ook onder die diarree komt terwijl je met je baby naar de douche loopt. Maar dat hoort ook bij moederschap. Net als alle krampjes, kinderziektes, rotzooi in huis, geen tijd voor jezelf enz. En straks ook kibbelingen door kinderen onderling, peuterpubertijd, echte pubertijd, stiekem rokende puber die nooit op tijd thuis komt enz. Probeer gewoon te denken aan alle schat dat je erbij krijgt, en nee, het wordt geen idylisch plaatje uit een tijdschrift. Niet op elk moment in ieder geval. Maar is dat een reden om het te missen?
Dat is idd ook persoonlijk hoor. Ik heb een zusje met best veel leeftijdsverschil, en wij konden maar weinig doen samen. Van samenspelen was eigenlijk amper sprake, is was meer een soort van ouderfiguur voor haar. Als ik zie hoeveel mijn kinderen aan elkaar hebben, zou ik het never nooit willen missen..
Hier 3 kinderen en ik geniet!!! Maar er zijn ook dagen dat ik ze allemaal wel buiten de deur wil zetten. Drifbuien, grote mond en een huilende baby nou maak me gek..... Mijn eerste was zo`n makkelijke baby, ook was de zwangerschap alleen maar genieten. Dus ik dacht een tweede lijkt me heerlijk. Totdat ik zwanger werd en merkte dat ik veel minder kon genieten van de zwangerschap omdat je al een kleintje hebt rondlopen. Het is niet lekker op de bank hangen met een filmpje en een hand op je buik. De nare dingetjes overheerste veel meer omdat er minder tijd was om te genieten. Ik leefde zo toe naar de bevalling en het moment dat ze er was dat ik vergat dat deze kleine meid wel eens heel anders kon zijn dan de eerste. OMG en dat was ze, huilen, huilen en nog eens huilen. Met 5 weken had ik de inbakerdoek ontdekt en toen was het over, maar ohhhhh wat viel dat vies tegen. Ik heb niet gezellig met haar kunnen keutelen omdat ik alleen maar wilde dat ze ging slapen en als ze eindelijk eens een half uurtje sliep was ik druk met de oudste. Pas nadat we haar gingen inbakeren en ze ging slapen van voeding tot voeding begon ik te genieten. Maar volop keutelen is echt niet meer bij omdat je een klein vrouwtje erbij hebt zitten die ook aandacht wil. De derde zwangerschap was daarintegen weer meer genieten, omdat ik wist hoe het was om zwanger te zijn met nog een klein kind om je heen. Ook de eerste weken na de geboorte waren meer genieten omdat je weet dat het ook anders kan. Ze lag vanaf de kraamweek al ingebakerd dus huilde een stuk minder, maar ook nu mis ik het keutelen. Er gaan dagen voorbij dat ik gewoon geen tijd heb om dat arme kind in bad te doen, omdat de andere 2 meiden veel aandacht vragen of ik afspraken heb. Maar ik geniet volop. Ik houd van die drukte en die gezelligheid. Ook vind ik dat ik opzich wel heel veel geluk heb. De jongste slaapt al van 23.00 tot 9.00 en de oudste 2 worden ook altijd pas om 9.00 wakker en gaan om 19.00 naar bed. Ook slaapt de jongste overdag over het algemeen goed waardoor het normale leven voor die meiden gewoon doorgaat. Daarbij scheelt het denk ik echt wat voor type je bent. Ik ben geen perfectionist. Het huis hoeft hier niet super schoon te zijn, als een afspraak niet uitkomt om welke reden dan ook bel ik hem af. Vriendinnen moeten maar bij mij langskomen voorlopig omdat ik toch echt niet met die hele kermis op stap ga voor 1 uurtje. De tv draait hier momenteel overuren en wij hebben alle soorten patat de afgelopen weken uitgeprobeerd.... Conclusie meerdere kinderen is druk, heel gezellig en je moet het jezelf de eerste weken zo makkelijk mogelijk maken.
Hier 2 meiden met een verschil van bijna 25 maanden. In het begin sliep Julia nog veel en was het makkelijk te doen. Toen ze minder begon te slapen werd het wat pittiger. S morgens en s avonds zijn 2 momenten dat opeens alles moet. Allebei in de kleren, eten en allebei willen ze tegelijkertijd aandacht. Dat kan echt wel even aanpoten zijn (dan heb ik het over de tijden dat ik alleen ben en mijn man aan het werk is). Nu zit er meer ritme in en kan ik die stressmomentjes meestal beter aan. Ik vond het eerst moelijker de aandacht te verdelen. Wilde Julia niet laten huilen als Emma aandacht wilde en vond het moelijk Emma alleen de aandacht te geven soms. Maar nu weet ik dat het soms niet anders kan dat Julia even moet wachten als ze huilt (behalve als er echt wat is natuurlijk) en Emma moet soms ook wachten als ik Julia even aan het knuffelen ben. Gelukkig is Emma dol op haar zusje en als ik Julai bij em heb wil Emma haar ook even knuffelen zodat ik ze allebei lekker kan knuffelen. Ik zou niet anders meer willen. Het is idd soms aanpoten maar vooral genieten van onze twee meiden. En zoals al is gezegd ipv van 1 meisje een mooie lach nu van 2 van 1 meisje liefde nu 2
ik heb 2 kindjes met 18 maanden verschil en ik vind het totaal niet zwaar! oke, af en toe heb je van die momenten dat je denk owww niet nu... maar 90% van de tijd geniet ik van mijn kinderen! het liefste zou ik nu voor een derde gaan maar man lief vind het eventjes goed zo... mijn oudste (zoon) was een supermakkelijke baby, een supermakkelijke dreumes en is nu een iet of wat eigenwijze maar nog steeds wel makkelijke peuter. mijn dochter is een ander verhaal. tot een maand geleden was zij altijd heel ontevreden. veel en vaak huilen en drammen. nu ze zich wat beter kan uiten door het praten, kruipen klimmen ed gaat het eigenlijk een stuk beter!
Ik heb nu 2 meiden met 22mnd verschil en ik vind het super! Komt nog bij dat ik met beide meiden een moeilijke start gehad heb. Megan is geopereerd met 5wkn omdat de spier tussen haar maag en darmen dicht zat en Suzannah heeft hersenvliesontsteking gehad. Megan had Reflux met heel erg veel spugen en Suzannah heeft verborgen reflux...... En toch zou ik nu al wel weer zwanger willen zijn (volgende week huwelijksreis hahaha) Ik vind het zo geweldig om moeder te mogen zijn dat ik er niet genoeg van kan krijgen. Oja deze zwangerschap HG gehad en met 33wkn zelfs opgenomen met uitdroging en nog zou ik zo weer zwanger willen zijn. Hormonen of gewoon gek Soms verklaar ik mezelf voor gek hoor maar ik had altijd graag 3 kindjes willen hebben en ik kan de knop nog niet vinden om het uit te zetten hoor.
Een beetje een late reactie van mij, sorry! Maar wat een vreselijke periode moet dat zijn geweest sloppyslayer, hersenvliesontsteking! Wat moet je enorm in de zorgen hebben gezeten, ik moet er niet aan denken. Als ik dit soort dingen lees realiseer ik me dat ik erg bof, ik vond het bgin erg zwaar omdat ik nogal een onrustig jochie heb, nu ook is hij niet zo dol op slapen en erg actief, het liefst wil hij de hele dag kruipen kruipen en nog eens kruipen, zelfs box vindt hij niet geweldig. Maar goed, als ik jouw verhaal lees realiseer ik me dat het allemaal veel erger kan. We gaan pas in het voorjaar/zomer beginnen en tegen de tijd dat ik dan bevallen ben is hij alweer een peuter waarschijnlijk, wie weet is alles dan weer anders. Alhoewel hij tot nu toe de voetsporen van zijn vader volgt die ook een erg druk kind was. Maar ik merk dat met de tijd ik er telkens beter meek an dealen. Maar de laatste weken verlang ik er zo erg naar, het verlangen wordt steeds sterker zo irritant want ik moet nog even wachten, het moment dat je die eerste positieve test in handen hebt, de eerste echo, eerste bewegingen, en dan zo'n klein kindje in je armen die dan zo rustig op je borst in slaap vallen, heerlijk toch?! Ik heb er gewoon niet zo van kunnen genieten omdat het allemaal zo nieuw was, en nu verlang ik ernaar om beter van die periode te kunnen genieten, pas achteraf realiseer je je zoiets.
Hier 2 kinderen en de 3e op komst en we genieten volop. Gebroken nachten hebben we gelukkig niet gehad!! De jongste sliep vrijwel direct door. De oudste vraagt wel wat meer aandacht, maar als de jongste ligt te slapen dan gaan wij met haar knutselen, puzzelen etc. Alleen met de kids ga ik niet zo vaak weg, winkelen, naar de dierentuin of kinderboerderij. Dat doen we als ook mijn man thuis is. En als mijn man thuis is dan wordt de aandacht eerlijk verdeeld. De ene keer ben ik met de jongste bezig en hij met de oudste en andersom.
Wow... ik hoop ook ooit moeder van 3 kinderen te zijn. Ik kan echt niet wachten, lastig dat manlief pas in de zomer wil beginnen, hmmm...hoe krijg ik hem zover eerder te beginnen!!