Wij slaan of tikken onze kinderen ook niet, maar we voeden ze wel duidelijk en streng op. Inderdaad niet 10 keer waarschuwen en ook geen laatst, allerlaatste, allerallerlaatste keer. Er mogen dingen wel en dingen niet. We geven duidelijk aandacht aan positief gedrag, maar geven ook consequenties aan negatief gedrag. Zit ze te zeuren, piepen, gillen of ander diva gedrag? Dan zeg ik heel rustig dat ze dat maar in de keuken moet doen, want daar heeft mama niet zo'n zin in. Doet ze iets stouts? Of is ze duidelijk brutaal? Dan gaat ze naar de keuken, even uit de situatie en dan sorryknuffelenweerspelen. Altijd aangeven wat wèl mag. Met eten moet ze aan tafel blijven zitten en gewoon eten. Er wordt niet geklierd en alles wordt geproefd, ze hoeft het heus niet lekker te vinden. Maar ze eet wel, vindt ze het niet lekker, dan eet ze minder. Is ze ziek of heel moe, dan zijn er uitzonderingen. Lekker met een cracker op de bank, of tijdens t voorlezen een extra grote bak yoghurt. Jammie. wij hebben wel gedwongen te eten en het heeft gewerkt. Wil niet zeggen dat dat altijd werkt. Net als dat we onze kinderen laten huilen om in slaap te komen, zij hebben dat nodig. Maar niet alle kinderen. Toevallig zit dat in de genen ofzo. Bij de jongste is het nog moeilijk, die krijgt wel een "nee" als iets niet mag, maar dat heeft nog geen consequenties natuurlijk.
Heb even moeten na denken of ik ga reageren op me eigen berichten en dan de berichten terug van andere. Laat ik een ding voor opstellen. Ik dwing niet met eten. Troost zo veel en vaak mogelijk. Als ze ziek zijn maakt het me allemaal niks uit wat ze eten of drinken als ze het maar doen. De dvd speler gaat sneller aan. Wat van de week gebeurde was een samen loop van omstandigheden te veel mensen die zich met een kind wilde bemoeien. Dat ging er fout. Daarom zat ze zo lekker te brullen in haar kinderstoel. Dat ze niet lekker is daar word aan toe gegeven. Vraagd ze bobo( is brood krijgt ze dat) een extra koekje ook. Wel ben ik van mening dat de regeltjes die er zijn hoe klein dan ook ook met ziek zijn zo veel mogelijk gehandhaafd worden. Mits de situatie het toe staat. Toen ik nog een kind had waren de regels veel soepeler maar met twee moet je meer schipperen. De ene zal dat beter af gaan dan de ander. Dan heb ik nog het geluk dat de oudste zelfstandig kan eten maar ook hij heeft zijn aandacht nodig ook al zijn zusje ziek is of wat dan ook. en terecht. Met mijn oudste heb ik vaak pyjama feestjes gehouden als hij ziek was. Matras in de huiskamer dvd speler aan wat lekkers en ik ging er naast zitten liggen. Maar met twee moet je gewoon anders reageren. Tot nu toe. Als ze wat ouder is pak ook ik het matras er bij dvdtje er in en hoppa ik lig zit er naast bij. Gup over dat streng kijken ik probeer er altijd voor te zorgen dat ze me in de ogen kunnen kijjken. Dat werkt oog contact is vaak nog het beste middel om je kind te begeleiden. Dwingen dat heb ik nooit gedaan wel altijd gezegt kijk mama eens aan en heel vaak werkt dat gelijk positief. Even oog contact even de aandacht weg halen.
Op de een of andere manier heb ik moeite met jou motivatie om ander te helpen. Het komt te verwijzend over te kleinerend van een ander doet het zo en dat is FOUT. Daar heb ik persoonlijk moeite mee. Je leest volgens mij alleen wat je wilt lezen, Van andere op de negatieve manier. Je zoekt niet eens de positieve kanten van een verhaal alleen waar jij met je vinger naar kan wijzen is het juiste. Dat stort mij! Want heb het gevoel dat dit berichtje naar mij toe was. Dat ze verplicht was in de kinderstoel te zitten. Terwijl er verteld werd hoe de situatie zo was ontstaan. En daar bij je hebt maar een kind. En ook al zal een ander zeggen dat ze het met vier net zo doen als jij. Mij lukt het niet meer zo als ik deed toen ik me zoon alleen had. En dat maakt mij geen slechtere of beter moeder dan dat jij je voelt.
Natuurlijk mag jij je mening geven. De punten die je opnoemde werden al gedaan. Afleiden anders reageren. Mee naar de douche nemen. Las iets over dat ik ergens klonk als je zus. En aan de andere kant vertelde je hoe je zus het deed met vier kinderen. Je maakt mij niet wijs dat ze altijd het juiste voor het juiste kind op het moment kan doen. Je probeert er naar te streven. En als het wel zo is knap dat het haar wel lukt. Voor de rest. Op de een of andere manier kan ik de kritiek van jou beter begrijpen dan van de andere. Je onderbouwd en je vraagt ook aan mensen in je omgeving hoe zij het deden of voelden en doen.
Mooi gezegt. En denk ook dat je gelijk hebt. Toen ik nog een kind had had ik ook kritiek op moeders met meer kinderen nu begrijp ik ze veel en veel beter. Soms is het kiezen uit twee kwaden. Helaas kan je je zelf als moeder niet door tweeën snijden of splitsen.
Ben ik aanvallend of vat jij alles zo op en schiet je meteen in de verdediging? Word er echt doodmoe van. Er staat geen onvertogen woord in die post. Je kan daar wel over blijven drammen, maar je kan je hand ook eens in eigen boezem steken! Ik lees alleen maar dat je kind ziek is, aan tafel moet en er vervolgens een grote gespannen situatie ontstaat. Dus ik vertel hoe ik het hier doe bij ziekte, gewoon mijn verhaal. Daar kan je wellicht je voordeel mee doen, misschien niet, maar ik ga jou niet vertellen wat jij zou kunnen doen in zo'n geval. Dat doe ik bij niemand niet, maar als ik jou zou vertellen wat je wellicht zou kunnen doen, ontplof je helemaal en ga je met boze smilies strooien en schelden enzo.. Je moet eens leren dat iedereen op een openbaar forum het anders doet en anders communiceert. Als iedereen maar hetzelfde is en hetzelfde reageert zou dit forum geen bestaansrecht hebben. Ik merk vaak dat je erg onzeker bent over je opvoeding en die onzekerheid op anderen afreageert. Je komt op mij ook helemaal niet over dat je open staat voor advies. Ik val jou dus niet aan, maar als jij dat keer op keer zo wilt zien, dan moet je dat maar doen. Ik heb het je nu uitgelegd en ben er verder klaar mee.
Als dat zo was. Had ik gisteren avond gelijk al terug ge post. En eerst even 20 uur na gedacht of ik er op in zou gaan. Sta wel open voor advies. En jij hebt het over een andere post. En daar bij schelde ik niet. Dat maak je er van. Ik zij alleen dat je niet goed wijs was en deze smilys gaf ik:x. Als jij niet goed wijs schelden noemt?? Maar dat doet niet ter zaken het ging nu over deze post. Dat ik onzeker ben in de opvoeding schuif ik niet onder stoelen of banken en denk er veel en vaak overna. Maar daar schaam ik me niet voor ik ben ik. En zo ben en zal ik altijd wel blijven. Maar we komen er idd niet uit. Jij hebt jouw mening en visie op dingen ik de mijne.
Wij maken van het eten zoveel mogelijk een gezellige gebeurtenis. Ik zie het nut niet zo in van drama's maken. We maken voor haar een boterham met kaas (vaak een tosti omdat ze dan alles opeet en niet eerst de kaas ), en als ze dan nog trek heeft krijgt ze nog een boterham of een stuk fruit. Wil ze van tafel, prima. Wil ze dan nog eten, dan willen we dat ze eerst op haar stoel gaat zitten (dus niet met brood en banaan rondlopen en het aan de katten geven ). Als ze heel moe is gaat ze sneller hannessen, we zetten dan wel eens een filmpje op. Zonder eten naar bed gaan terwijl ze wel honger heeft doe ik niet, we bieden haar geregeld nieuwe dingen aan, maar als ze iets echt niet wil eten ga ik er geen strijd van maken. Vaak eet ze iets bij de tweede keer wel. We hebben altijd iets in de vriezer waarvan we zeker weten dat ze het opsmikkelt. Al met al zijn wij dus niet zo streng eigenlijk. Ze is zeker met brood en fruit erg makkelijk, en ze lust heelveel, dat helpt natuurlijk wel.
Ik heb vaak twee kinderen tegelijk thuis tijdens het avondeten en mijn man is dan vaak nog aan het werk. Ik ben dus best streng met het aan tafel gaan, want als ik de één een beetje laat gaan ben ik ook de leiding kwijt wat betreft de tweede. Hier dus één beleid en dat werkt hier super. En niet eten uit dwarsigheid (is al heel erg lang niet gebeurd, maar toch): ga dan maar even op de gang staan. Wij gaan lekker eten. En vrijwel altijd zit de ander dan ook binnen een minuut aan tafel. Hier eten ze als bouwvakkers, van stampot tot spaghetti vol groente, van thaise groentemix tot wraps: het gaat er allemaal in. Waar we ook één beleid in trekken is dat het bord nooit leeg hoeft. We scheppen heel veel op, en ze mogen eten tot ze geen trek meer hebben. Daardoor zitten ze nooit tegen een hele berg eten op te hikken. Dit soort dingen werken hier super. Als je met zijn tweeen thuis bent tijdens het eten kun je volgens mij makkelijker afwijken van de routine dan wanneer je alleen thuis bent. Hier werken uitzonderingen vreselijk aanstekelijk op het andere kind. Ach en met routine werkt het hier voor iedereen het fijnst en het duidelijkst. Wij worden nu zelfs gecorrigeerd als we wat afwijken: Nee mama! We moeten nog 'wanden hassen'!
pff ik heb niet alles gelezen want op een gegeven moment werd ik echt een beetje moe van bepaalde personen die maar bleven strijden... ieder persoon voedt zijn kind(eren) op op zijn eigen manier... of dat dat nu op een manier is waar er nooit een strafstoeltje of tikje aan te pas komt of op een manier waarop de kinderen regelmatig in de hoek staan en zelfs soms een tik op hun vingers kunnen verwachten. kinderen gaan echt niet dood van een tik op hun vingers. en ik heb ergens gelezen dat als je niet wil dat je kind iemand slaat dat je dat zelf ook niet moet doen. ik leer mijn kind voor zichzelf op komen! als hij door iemand geslagen word magtie van mij is flink terug meppen. zo ben ik zelf ook groot gebracht en er is nu niemand die met mij solt. ik hoef later niet zo'n knulletje die om de 5 minuten al huilend binnen komt rennen omdat iemand hem geduwd heeft of hem uitgescholden heeft. ik vind een tik of een pak slaag een heel groot verschil. straffen is leuk ja, zeker als hij zegt: Zal ik maar even op de gang gaan staan? of als hij geen honger meer heeft en zijn bord eten gewoon op de grond gooit... oke fijn, dan ben jij klaar met eten tot morgenvroeg. maar er zijn situaties waar een tik op zijn billen gewoon effectiever is als een uur lang je kind op de gang zetten. ook vind ik dat je kind alleen moet kunnen spelen en zelf inventief moet kunnen zijn. is hij het puzzelen beu? dan kan hij heus wel wat anders gaan doen... er staat zooi genoeg beneden! maar als hij na het puzzelen met de onderzetters, afstandsbedieningen of kussens ed gaat gooien dan ga ik echt niet met hem wat leuks doen want dan word hij nog beloond ook... en ik ga vaak zat wat leuks met hem doen, zwemmen, balorig, iedere dag 1 tot 2uur met hem buiten met de hond wandelen (hij op zijn skelter) dus hij komt echt geen aandacht te kort... maar ik vind wel dat hij op bepaalde momenten (tafel afruimen, was opvouwen, als ik aant poetsen ben ed) hij zich gewoon even alleen bezig kan houden of op zijn gemakje even televisie kijken...
Dan leer je je kind in ieder geval om wraak te nemen. Maar even een serieuze interessevraag: Mag jouw kind jou ook terugslaan?
ja, als een ander kindje hem expres slaat of schopt mag hij van mij terug slaan of schoppen! wat moet hij anders? zich laten doen? kan me voorstellen dat jullie dat geen opvoeding vinden maar ik wil hem later niet als doetje zien. mensen moeten weten dat met hem niet te sollen valt, dat hij zich niet zal laten doen. ik heb vroeger alles mooi op weten te lossen door mijn grote mond. ik heb niet vaak hoeven vechten omdat de mensen wisten dat er met mij ook niet te sollen valt. mijn jongste broertje werd geboren toen ik 6 was en is door alles en iedereen verwend en verdedigd. en dat merk je nu nog. op school was hij het jongetje wat gepest werd. omdat de kinderen wisten dat hij toch niets terug deed. dat wil ik mijn kind niet aandoen
en vraak nemen vind ik heel anders. als hij op dat moment weg loopt en thuis een plan beraamt om hem eens goed terug te pakken vind ik heel anders! daar zou ik niet mee akkoord gaan. maar zich op het moment verdedigen door terug te slaan vind ik normaal. hij moet zich niet laten doen
dat zal hij niet doen. omdat hij respect voor ons heeft en omdat hij weet, dat als hij al eens een tik krijgt, hij iets heeft gedaan wat echt niet door de beugel kan. ik zal even een voorbeeld geven in welke situatie ik het niet erg vind: pas geleden was hij op de creche lief aan het spelen met een of ander politie auto. een kindje pakte zijn auto af en hij pakte hem terug en zei: ik was hier eerst mee aan het spelen. waarop de leidster zei: dat klopt, als jamie klaar is met spelen mag jij ermee spelen. dus jamie gaat weer verder met zijn spel. het kind pakt een klein gitaartje en slaat jamie ermee. waarop jamie opstaat en hem omver duwt. als ik dat hoor van die leidster dan denk ik: goed gedaan ventje! je moet je niet laten doen
Ik riep vroeger hard zal ik NOOIT doen maar met een kleine die krabt, bijt, pitst , alles grijpt en stuk gooit, tik ik regelmatig op de vingers, doe ik meestal sneller dan ik er erg in heb en ben dan ook wel boos op mezelf, maar in de hoek staan vind ze om te lachen, en tot grote ergenis dan maar een tikje, maarb ook daar stoort ze zich niet aan, vind ze ook grappig, mss tik ik dan ook echt niet hard
Goed voorbeeld. Dat doet mijn zoontje ook. Wat een kind van een tik als straf leert, is dat als je iets niet leuk vind, je een tik mag geven. Dat is het verschil denk ik.
Nee, maar geen enkele puber is hetzelfde of het nou een kind van jezelf is of van een ander, geen enkele situatie is hetzelfde. Daarbij heb jij geen enkel benul waar je deze opmerking over plaatst omdat je enkel weet ervan hebt in welke mate deze puber bij ons heeft gewoond, of dat nog zo is, en of het om fam. gaat of niet. Dat weet je allemaal niet. Hoef je ook niet te weten, gaat niemand wat aan. En zoals al gezegd is, als je altijd eerst alles zelf moet ervaren om te kunnen weten waar je over praat, dan zijn er een heleboel mensen die vanaf nu zouden moeten stoppen met hun werk. Want waar hebben ze het dan over? Daarnaast heb je mensen die 4 leven in één mee maken en er nog geen knars van snappen. Dus ik snap zulke opmerkingen nooit zo goed, behalve dan dat ze als doel zouden kunnen hebben een ander monddood te willen maken, niet echt aardig vind ik.
Nee joh, echt niet. Ik heb toch ook verteld over haar oudste. Dat is best wel heel heftig geweest. Maar dat is een lang verhaal en vreselijk OT. Ik vind mijn zus soms wel eens té geduldig, haar kinderen krijgen gewoon heel erg veel ruimte en ik vind soms dat ze dat te veel doet (ik hou niet zo van losgeslagen 'wild' in de trein bv, zij laat dat best lang door gaan voordat ze er wat van zegt). Wat ik ook niet zo leuk vind is dat ze werkelijk álles met hun bespreekt. Ik heb ooit iets heel ergs gedaan waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam, haar dochter van 6 kwam dat even met mij bespreken. Die hadden ze alles verteld en mocht bij ieder gesprek zitten. Nou echt niet grappig hoor! En ik ben ook gewoon een betweter, maar ook maar gewoon een mens hoor De plee is hier ook het kleinste hokje
bovenste stukje heb je helemaal geluk in. Ik weet niet in wat voor situatie jij een puber in huis heb gehad etc. Alleen denk ik dat een puber zich over het algemeen bij anderen in huis zich anders gedraagt dan thuis. En scheelt denk ook of ze als puber komen of als kind en dan puber worden... Maar ik ga er verder niet over uitwijden, krijg mn gedachten niet in woorden omgezet maar wat bedoel je met "stoppen met hun werk"? dat heeft er momenteel toch niks mee te maken?