o ja, dat door de hurken gaan vind ik wel iets heel belangrijks. Anders sta je boven je kind en dat vind ik geen prettig idee.
Hoewel ik je redenering echt snap, vind ik niet dat je een situatie thuis kan vergelijken met die van het kdv. Als verzorger ben je op dat moment aangesteld om aandacht te geven en toezicht te houden. Als ouder moet je ook wel eens iets anders doen waardoor die aandacht anders ligt (niet dat je geen verantwoordelijkheid etc hebt ). Plus 1 of 2 kinderen is heel wat anders dan 16. Wat ZG aangeeft, ben ik het wel mee eens. Je kunt heel veel voor zijn door aandacht te geven, mee te denken en mee te bewegen (dat is wat anders dan geen grenzen aangeven of pedagogisch soft zijn) maar dat is niet voor iedereen op elk moment weggelegd.
ja tuurlijk is dat anders, maar ook daar zijn er wel eens 6 tegelijk bezig. In 3 verschillende leeftijdscategorieen. En wat wij tussendoor allemaal moeten doen (moesten voor mij, want ik ben gestopt) dan is het drukker dan thuis. Ik reageerde er eigenlijk op, omdat ik het nogal makkelijk vind om te zeggen dat het met 2 of meer kinderen niet gaat. Ik ken nog wel wat mensen die deze manier gebruiken en die hebben ook meer kinderen. Maar zg heeft er maar 1 en dan is dat makkelijk gezegd.
maakt niet uit,ik bedoel dat ikzelf i.i.g niet altijd tijd en zin heb om door mn hurken te gaan en dan het hele verhaal (wat ik al 100 keer heb uitgelegd) weer te herhalen. Bij mijn dochter doe ik het meestal wel want die moet gewoon nog veel meer leren maar mijn zoontje weet nu wel wat hij wel en niet mag. en als ik dan aan het koken ben en hij vreet iets uit dan roep ik van een afstand dat hij ermee op moet houden. Ja misschien is dat luiheid maar ik voel me er prettig bij en mn zoontje oogt niet ongelukkig ofzo... Kijk chantage en dreigementen is natuurlijk niet zo eng als het klinkt,gaat meer als "als je je groente niet opeet krijg je ook geen hagelslag op je toetje" Of als je nu niet snel je auto`s opruimt mag je morgen niet met je auto`s spelen. Nou dat werkt gelijk,en daarna een dikke knuffel of een compliment. En ik heb wel uitgelegd dat ik het fijn vond als hij zn auto`s zelf opruimt omdat mama anders alles alleen moet doen etc. maar dan lacht hij me gewoon uit want het kan hem niets schelen dat ik dat allemaal alleen moet doen hoor
en daarbij kost het mi minder tijd om wel even door je knieeen te gaan, deze manier te volgen en dat het dan klaar is, dan dat je ze 1 voor 1 op de gang moet zetten, weer terug moet om ze eruit te halen en dan weer van voor af aan beginnen
Dat vind ik ook erg belangrijk! We zijn gelijk,alleen hij moet nog dingen leren voor zijn eigen veiligheid @tulip Ahh zie daar heb ik wat aan Ja hij wil mij ook nadoen met alles wat ik doe,ben nog steeds een groentje in het mama zijn en zal met vallen en opstaan ook moeten leren Ja,zal proberen hem soortgelijke dingen te laten doen Even wat anders:Ik liep met hem bij de bruna en hij zag een plaat en wees erna Moest "snel" een brood halen,en wou bijna hem meenemen totdat ik me bedacht dat hij me wat wou laten zien Wat belangrijk was voor hem Het was een koe een woord die hij net een paar dagen kent Met andere woorden ik moet ook leren om me in te leven met hem Hoe een kind denkt en alles magisch ervaart Het is echt een avontuur ! Wil het beste voor hem,en als dit op een gegeven moment niet meer werkt zal ik me inlezen in andere methodes Bedankt voor alle adviezen hebben jullie meer ik zal het zekers lezen!
ik denk dat dit al bewijst dat je zeker geen groentje meer bent. Ik denk dat jij hier al meer beseft dan menig ouder. Hartstikke goed en leuk voor je zoontje. En je kunt nog een pedagogische achtergrond hebben, als het om je eigen kind gaat ben je ook een groentje hoor. Ik heb voor ik kinderen had ook al 1000en luiers verschoont, maar toen ik mijn eigen hompje van 2500 gram vast had, kreeg ik dat toch mooi niet voor elkaar.
en van die veiligheid is natuurlijk idd het allerbelangrijkste, als mijn dochter een waxinelichtje wil knuffelen roep ik ook eerst heel hard NEE en trek ik haar weg, dan komt de rest wel.
Aww Wat lief En ja je eigen hummeltje vasthouden Zo bang dat ze zullen breken Zo zacht En die kleine pampertjes... *Zwijmel*
Nee, madelon, nee is hier nooit gewoon nee. Heeft ook geen bal te maken het hebben van 1 kind, ik zou het met 2 of 3 net zo doen. Doordat veel ouders tegenwoordig geen tijd, energie, geduld en creativiteit meer hebben, wordt er veel te snel gegrepen naar de trap of strafmat (liefkozend tim-out plekje genoemd). Miz schokbarend. Ik vind het dan ook echt belachelijk dat als je opvoedt zonder straf en met veel liefde, geduld en aandacht dat 'pedagogisch geneuzel' wordt genoemd. Je mag je waardeoordeel voor je houden, ik geef dat ook niet over mensen die hun kind wél op de trap zetten.
Ik vind het wel knap dat je je zo openstelt, leert van de dingen die nu anders gaan en het beste wil voor je kind! Ik denk dat als je zo doorgaat, die trap straks helemaal niet meer nodig hebt.
whitesaber, goed zeg dat je meer de tijd neemt, en consequenter voor je zoontje bent. Wat hier goed werkt: Wbt knielen en uitleg; ik vind dat mijn kind iets moet leren en niet zomaar bevelen moet opvolgen. Bijv: vandaag speelde ze bij oma in de tuin met een loopauto. Ze wilde ermee naar binnen maar mocht niet. Ben naar haar toe gegaan, uitgelegd dat het niet mag en de wielen laten zien. Gezegd dat ze vies waren en dat daarom de auto niet naar binnen kan, en dat ze wel in de tuin een rondje mag rijden. Ze snapte het en ging rondje rijden. Ze probeerde het nog wel 2 keer. Logisch toch? Ze zit in haar spel, is 2 jaar en vergeet zomaar wat ik haar heb uitgelegd. De tweede keer hoef ik alleen maar te vragen wat ik over de wielen en auto heb gezegd. Antwoord: vies, kan niet. Begrepen dus, maar even vergeten. Zou ze nou steeds proberen door te gaan dan verzin in wel een "straf" of consequentie. Bijv als ze nog een keer naar binnen probeert te gaan, ik de auto af pak oid. Doe ik ook vaak als ze met dingen gooit of kapot maakt. De tijd die ik investeer in uitleg, win ik door een conflict te voorkomen (maar kan me voorstellen dat dat niet bij elk kind werkt!).
@whitesaber: wat een leuk voorbeeld noem je, heerlijk dat je ondanks je haast toch even met je zoontje mee bent gelopen. Dat voelde vast voor jullie allebei super! (ik heb dat ook wel eens en dan twijfel je of je wel of niet mee loopt, omdat je eigenlijk geen tijd hebt. Doe je het wel, kost het eigenlijk bijna geen tijd en je bent allebei gelukkiger erom). @madelon: hier 2 kids en de 3e onderweg. Maar hier is nee, ook nooit alleen nee. Een nee wordt hier altijd met uitleg gegeven en ik sta ook open voor "onderhandeling". Hoe leuk is het om zelf te horen: nee, omdat ik het zeg. Pff, zo'n dooddoener, wat kun je daar nu mee? En wat de dreigementen, ik snapte wel dat je dat soort dingen bedoelde hoor, maar dat proberen we hier ook te vermijden.
Heb net je link gelezen en moet zeggen dat er wel wat in zit. Alleen dat van die trap dan hè Ik zal me er eens in verdiepen. Ben zelf eigenlijk opgevoed zoals ik zelf ook opvoed. misschien is dat wel niet de juiste manier,en misschien ook wel.
Het is ook heel erg zoeken hoor. Ik ben ook niet iemand die zich vastklampt aan een 'methode' en daar heilig in gelooft. Wij proberen elke keer om te kijken wat nou eigenlijk het beste bij ons past. Elke fase weer. Nu zitten we bijvoorbeeld voor het eerst in een fase dat de kinderen echt moeilijk doen aan tafel. Ze willen soms geen hap proeven, en ik heb altijd geroepen dat ik dan heel lakoniek zou reageren. Maar als het je eigen kind is, is dat verdomd moeilijk moet ik eerlijk zeggen. Ik wil zo graag dat ze lekker eten. Dus probeer ik op mijn eigen manier het eten gezellig te maken, en de driftbuien aan tafel te voorkomen. Ik laat ze van mijn bord proeven, zelf opscheppen enz. En als ze echt niet willen dan niet. Maar ik moet mezelf echt bedwingen om niet een likje op hun lip te smeren. Zodat ze zouden proeven en zien dat het echt lekker is. Want dat deed mijn moeder altijd bij ons. Hetzelfde met peuterpubertijd. Mijn zoontje zit nu in een heftige fase. Hij krijgt af en toe echte buien, en dan sta ik daar met mijn goed bedachte aanpak. Wij doen niet aan trappen of gangen, maar als ik hem echt niet tot bedaren kan krijgen, breng ik hem even naar zijn bed. Ik leg dan uit dat ie even rustig moet worden en probeer achter te komen waar hij nou zo boos om wordt. En soms sta ik echt te koken hoor, dan zet ik hem in bed en loop de kamer uit. Als ik tot 10 heb geteld kom ik terug en ga dan met hem praten. Als je allebei boos bent, helpt een gesprek ook niet echt. (en soms moet ie even wachten, want zijn zussen roepen) En het verschilt ook ECHT per kind. Uitleggen werkt bij mijn dochters perfect. M. is echt zo'n kind dat als een volwassene met je praat, en begrijpt als ik iets vervelend vind. Mijn zoontje is daar gewoon wat minder gevoelig voor. En dat zie ik nu in deze fase. Maar over een paar weken is dit hopelijk over, en dan denk ik er ineens heel anders over.
Mee eens. Tot een half jaar geleden werkte praten hier perfect. Ik kon mijn zoontje heel goed uitleggen waarom hij iets niet mocht doen en hij accepteerde het goed. Na zijn 3de verjaardag is dit veranderd. Als ik het puur pratend probeer op te lossen dan heeft hij ineens een heel slecht gehoor. "Ik hoor je niet!", dit is wat ik dan te horen krijg. Als ik hem op de gang zet en vertel waarom ik het doe, dan heeft hij ineens wel goede oortjes. Apart zetten werkt hier op dit moment heel goed. En idd wat je zegt, over een tijdje zal praten wellicht weer voldoende zijn.
Volgens mij doe je dit hier wel. Maar dat terzijde Ik ben overigens wel benieuwd of je het net zo zou aanpakken als je meer kinderen had en daarnaast nog zou werken. En het zou leuk zijn als je niet meteen ja zei, maar ook je de situatie zou inbeelden. Want je hebt gelijk wat betreft dat de ouders tegenwoordig minder tijd en energie hebben. Hoe zou jij het dan aanpakken als jij minder tijd en energie had? Ben er oprecht benieuwd naar.
Je kunt toch niet weten hoe je het zou doen in een situatie die je doodgewoon niet kent? En daarbij vermoed ik sterk dat voor sommige mensen het een kwestie van principe is. En principes kunnen heel sterk zijn. De overtuiging ten aanzien van bepaalde vormen van opvoeden zijn heel sterk, ik denk niet dat het dan uitmaakt of je 2,3 of 6 kinderen hebt en of je zelf werkt of niet. Je leeft naar je overtuiging (wanneer je ergens voor gepassioneerd bent).