Ben het niet met je eens, Cygnet. Overtuiging is 1 ding, er naar kunnen leven is weer wat anders. Ik ben ook weleens ergens erg van overtuigd, maar de situatie laat mij er niet altijd helemaal naar leven. Ik kan mij namelijk goed inbeelden hoe ik dingen zou aanpakken als ik meer dan 2 kinderen had (daarom begin ik er ook niet meer aan). Ik kan me heel goed voorstellen dat mijn overtuiging dan gaat wankelen
Hallo kiwi, Dat ik de opvoedtendens schokbarend vind, dat is een persoonlijke mening over een algemene zaak. Als ik zou zeggen dat ik trapzetten belachelijk vind of ouders die dat doen zwak, is dat een waardeoordeel. En ik zeg luid en duidelijk: "ja!". Al eerder gezegd ook. Dat is een overtuiging, een mentaliteit, een wijze. Maar ik heb geen meer kinderen, dus eerlijk gezegd kan ik niet voorzien hoe eea dan zou gaan. Ik denk trouwens beeldend. En wat heeft werken ermee te maken? Heb je dan een korter lontje of minder energie? Ik werk trouwens wel, maar niet als zoon wakker is. En ik heb vaak heel weinig energie en vrijwel altijd chronische pijn, maar dat reageer ik niet af op mijn kind of een forum. Een oprecht antwoord op jouw oprechte vraag.
Ik denk dat je je eigen post maar eens moet terug lezen, je hebt het wel degelijk over de trap als voorbeeld. En afreageren op hun kinderen of op het forum? Wat bedoel je ermee? Ik begrijp het niet, vooral omdat je zegt dat je niet oordeelt over anderen met een andere aanpak dan jij. Het zal wel een misverstand zijn
Leuk dat je het gelezen hebt! Weet je, je hoeft het er ook niet helemaal mee eens te zijn. Ik haal er ook alleen die dingen uit waarvan die bij onze opvoedstijl passen en die hoeven gelukkig niet voor iedereen hetzelfde te zijn. En ik ben ook op de manier opgevoed hoor die jij benoemt en ik ben prima terecht gekomen en heb een heel gelukkige jeugd gehad, ook al moest ik dan voor straf naar mijn kamer of op de trap, dus ik zeg ook zeker niet dat het fout is oid. Het kan alleen ook op een andere manier en ik vind het zelf wel leuk om dat gewoon te weten.
Ik dacht dat ik heel duidelijk en oprecht gereageerd had. Ik weet niet hoe ik eea nog duidelijker kan verwoorden. Je moet nu niet gaan zitten vissen of mijn woorden gaan verdraaien, dat vind ik niet fair. Ik heb het idd over de trap als voorbeeld; dat ik een bepaalde tendens signaleer als het om opvoeden gaat; er is minder tijd, geduld, energie en creativiteit. Na 2x nee zeggen: hup de trap op. Ik hecht daar geen waardeoordeel aan als goed of fout. Persoonlijk vind ik die tendens wel schokbarend, want waarom is er geen tijd, energie, geduld en/of creativiteit meer om je 2-jarige iets met woorden, intonatie en non-verbaal gedrag duidelijk te maken? En ik heb ook niks tegen ouders die wel een trap gebruiken, ik zeg alleen dat er ook andere wegen zijn die naar Rome leiden en dat het mijn methode niet is. Ik kan me niet nog duidelijker uitdrukken, kiwi, hier moet je het dus mee doen.
Het is verder niet mijn bedoeling om te gaan vissen of je woorden te gaan verdraaien zogelukkig, ik reageer puur op wat ik heel tegenstrijdig vind overkomen, namelijk dat je er geen waardeoordeel aan hecht, maar wel schrikbarend vindt. Maar ik moet het doen met je eerdere uitleg, waarvoor bedankt, dus daar laten we het ook bij
Wat is het verschil tussen een trap, gang of een bed? Het is allemaal bedacht om tot bedaren te komen. Ik zou overigens echt oppassen met het bed als 'afkoelplek'. Je creeërt namelijk een negatieve associatie met het bed op deze manier. Een bed is om te slapen, niet om tot bedaren te komen. Ik hoop voor je dat hij geen slaapproblemen krijgt hierdoor! Ik denk trouwens dat iedereen op een moment komt dat uitleggen niet werkt. De zogeheten peuterpuberteit is meestal een fase dat kinderen lak hebben aan uitleg. Mijn zoon interesseert het niks dat mama alles alleen op moet ruimen. Gelukkig is hij een opgeruimder type dan mama en ruimt hij alles zelf op . Maar met andere dingen , lacht hij me vierkant uit. Als ik bijvoorbeeld tegen hem zeg: "dit mag je niet doen, want bla bla bla". Zegt hij doodleuk: "MAG WEL, lacht me uit en doet het weer" Daar sta je dan met je goede uitleg .
Je kan toch alleen maar vertellen over wat je NU weet. Geen mens kan in de toekomst kijken of situaties voorzien. Ik blijf ook bij mijn vent tot de dood ons scheidt. Je kan echter wel een heel nobel streven hebben en vasthouden aan een bepaalde ideologie. Als ik ergens sterk in ben, is willen dat het gaat zoals ik wil dat het gaat. En als het om mijn zoon gaat, is die drijfveer heel groot! Ik heb dus ook echt een hekel aan: iedereen komt op gegeven moment, wacht maar tot hij, jij hebt maar 1 kind, etc. Wie nu leeft, wie dan zorgt.
Wij gebruiken het bed niet als een strafplek, maar gewoon als eigen rustplek waar je tot even tot rust komt. Als ik zelf hoofdpijn heb ga ik ook het liefst even op mijn bed liggen, even weg uit de drukte en alle indrukken. Mijn kinderen kunnen beneden niet 'even alleen zijn', want er zijn altijd 2 drukke broer/zussen erbij. Om rust te creëren moet ik het kind dus even uit de drukte halen. Als mijn man ook thuis is, gaan of hij of ik ook gewoon erbij blijven als we het kindje even naar boven brengen. Heeft dus niet met time-out, of even apart zetten te maken. Ik krijg mijn zoontje in deze fase het beste rustig als ik hem uit de drukte haal, en even zijn rust gun. Als ik maar één kind had, deed ik dit misschien gewoon in de woonkamer. En hun bed heeft nooit een negatieve associatie, want wij brengen het niet negatief. Ik tel niet tot 3 en gooi daarna mijn kind in bed en loop weg. Wij gaan naar boven, onderweg is hij meestal gekalmeerd want hij vindt het leuk om trappen te lopen, boven probeer ik even met hem te praten (of als ik het even niet trek tel ik in de gang tot 10 en loop dan weer naar hem toe), zeg dat ie even kan rusten, geef hem zijn knuffel, zet zijn sterrenhemel aan, en hij gaat zelf liggen. Hier werkt dat perfect. Na een paar minuten vraag ik of hij mee naar beneden wil, soms blijft ie nog even liggen, soms loopt ie mee.
adi; merk je dat je meisjes iets rustiger zijn dan je zoon?ik zie vaak in de winkels enzo meisjes die zo los lopen en keurig meehelpen. mijn zoon moet altijd mijn hand vast houden anders gaat hij op ondekkingsreis, vooral kijken wat er is achter de gesloten deuren. wij doen nog niet aan straffen en belonen. het gaat nog wel goed. als hij echt te druk is om te kunnen luisteren en doet gevaarlijke vervelende dinge dan zet ik hem in zijn fauteuil stoeltje en zeg dat hij nu even rustig moet worden, kalmeren etc. zeg zoiets van anders weet mama het niet meer. hij zit dan en trekt zo een grappig boosgezicht. ik blijf wel bij hem. want als ik weg ga dan is het pas echt ellende en ramp.