en dit gaat al een tijdje zo.. moet ie naar bed zegt ie meteen nee (ik zeg het van te voren al een paar keer), naar bed gaan maken we leuk, maar nee meneertje wil niet! Als ik zeg: wil je bij mama slapen gaat ie wel mee naar mijn bed en daar netjes slapen naast mij. als ik hem laat liggen in bed gaat ie huilen, zo erg dat ie moet overgeven, dus laten liggen en laten huilen is dan geen optie. is dit een fase of>??
zo herkenbaar ons manneke heeft dit momenteel ook. en als ie dan ligt en snachts wakker word wil ie alsnog bij mij. en doe dit dan ook meestal omdat ik neit wil dat ie zijn zus wakker huilt. gistermiddag wilde hij ook niet toen heeft mijn man een tijdje op hem ingepraat waarna het beter gin. maar ook al vrij vlot weer wakker. heb geen idee hoe en wat dus lees met je mee
Oh jee.... Je zoontje is gewoon slim, net zo lang een scene schoppen totdat hij bij mama in bed mag! Let wel; hoe ouder hij wordt, hoe moeilijker het wordt om af te leren!
hier ook de oudste die alleen maar bij mama wilt liggen als hij naar zijn eigen bed moet,is het: mama kiggen(liggen) maar nee is nee bij mij,gewoon zijn eigen bed anders gaat hij er aan wennen
Ik weet het...maar als ik hem laat huilen, gaat ie overgeven....anders ben ik daar echt niet moeilijk mee hoor maar dat overgeven...
Dat is een fase inderdaad, of een uitprobeersel, of een peuternuk. Net welk naampje je het wil geven Hier hebben we na 2 weken aandacht en toegeven besloten om maar wat strenger te worden. En hem dus gewoon in bed te stoppen. Hij heeft wel even flink gebruld, maar na 3 avonden&middagslaapjes (echt nodig) was het klaar. En sliep hij weer zoals daarvoor..
Overgeven is idd wel erg vervelend, maar ik zou gewoon alles verschonen en het weer proberen. Probeer anders te achterhalen waarom hij niet in bed wil? Mijn zoontje wil ook niet naar bed, is ook 2,5. Ik zeg 's middags gewoon dat hij het even moet proberen en dan slaapt ie ook altijd! 's Avonds roept ie wel eens dat ie niet kan slapen en nog wakker is. Dan zeg ik altijd: "gewoon met je ogen dicht blijven liggen, de slaap komt vanzelf!" Dit helpt eigenlijk altijd wel. Misschien heeft hij bepaalde angsten? Dat zou wel het overgeven verklaren en het harde huilen. Ik was vroeger ook altijd bang in bed, dus weet heel goed hoe dat voelt voor een kind. Als hij zijn angsten nog niet onder woorden kan brengen, kun je misschien naast zijn bed gaan zitten? Geen oogcontact, maar puur dat hij weet dat mama er is. Dan slaapt ie misschien rustig in. Vervolgens ga je iedere avond telkens verder zitten in de kamer, net zo lang totdat je op de gang zit. Als je daar eenmaal ben aanbeland, dan is het snel over! In bed nemen zou ik nooit meer doen. Ik heb een tijdje iedere nacht midden in de nacht 3 kwartier naast zijn bed gezeten (hij was toen 1,5 jaar, waren net verhuisd). Super vermoeiend, maar het heeft hem wel geholpen om vertrouwd te raken in zijn kamer.