Dag allemaal Ik (29 jaar) zit met een enorm dilemma.. Ik vind het erg moeilijk om er een samenhangend verhaal van te maken, want de situatie is nogal gecompliceerd, maar ik ga een poging wagen. Vorige week heb ik de (erg moeizame) relatie met mijn vriend verbroken, na 1 jaar samen te zijn geweest. De dag erna ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben, 6 weken inmiddels. Dat heeft voor een hoop gemengde gevoelens gezorgd, maar ik ben toch overwegend blij, ondanks dat bij mijn ideaalplaatje ook een lieve man hoort. Terug naar mijn ex-vriend is eigenlijk geen optie, zoals ik hieronder zal uitleggen. Sinds een aantal jaar ben ik arbeidsongeschikt en daardoor afhankelijk van een Wajong uitkering. Na jaren van intensieve en minder intensieve therapie is er veel verbeterd en ben ik tussendoor zelfs verder gegaan met mijn studie, zij het in een laag tempo. Toch blijf ik kampen met een instabiel zelfbeeld en de hoge eisen die ik aan mezelf stel. Deze problemen kwamen weer sterk naar boven tijdens mijn relatie. Ik miste de genegenheid, zijn interesse in mij en wat mij bezighoudt, hij reageerde vaak niet op wat ik zei, en gaf me vaak het idee dat ik niks weet, wat mijn onzekerheid alleen maar weer gevoed heeft. Daarnaast kon hij juist ook ontzettend jaloers zijn om niets, bijvoorbeeld als een jongen iets tegen me zei en ik gewoon antwoordde. Het is een latino, dat verklaart wellicht het een en ander.. Bovendien heeft hij onlangs bekend dat hij niet van me houdt, maar wel om me geeft, nog iets voelt voor zijn ex met wie hij 7 jaar een relatie (en een dochter) heeft gehad, maar wel van me wil leren houden. Dat was me toch even iets teveel van het goede, en ik denk dat het me daardoor nu gelukt is om definitief een punt te zetten achter de relatie (heb het vaker geprobeerd, maar ging altijd weer overstag). Ik vind dat ik ondertussen wel een beetje liefde verdien Ik neig er nu dus sterk naar om bewust een alleenstaande moeder te worden. Het laten weghalen staat me ontzettend tegen, maar mijn situatie is natuurlijk verre van ideaal. Financieel zou ik het moeten kunnen redden. Mijn originele plan was om na mijn afstuderen weer te beginnen met een wat intensievere therapie van 3 dagen in de week, en daarnaast te beginnen met een simpel baantje van 2 dagen in de week, zodat mijn Wajong uitkering zou dalen. Na die therapie (1 tot 1,5 jaar) wilde ik het aantal dagen werken opbouwen om zo uiteindelijk volledig financieel onafhankelijk te worden. Als ik het kindje zou houden zou ik het werken moeten uitstellen tot na de therapie, aangezien ik die beschouw als een noodzakelijke investering in mijn toekomst en die van mijn kindje. Met de Wajong, huur- en zorgtoeslag, en kinderbijslag zou ik het dan net moeten kunnen redden. Waar ik me meer zorgen over maak is of het allemaal wel aankan. Ik ben bang dat ik de dingen misschien te rooskleurig zie omdat ik er al langer stiekem een beetje van droom om moeder te zijn, terwijl het natuurlijk ook heel zwaar zal zijn en ik me vast nog heel alleen zal gaan voelen (iets waar ik toch al snel de neiging toe heb). Het laatste wat ik wil is dat mijn kindje moet opgroeien met een ongelukkige moeder. Bovendien wil ik zelf ook gewoon gelukkig zijn, en wil die therapie echt gaan volgen. Maar is het wel realistisch om te denken dat ik alleen voor een baby kan zorgen terwijl ik daarnaast ook nog in intensieve therapie zit? Ik voel me nu wel extra gemotiveerd om mijn studie snel af te ronden, en hard aan de slag te gaan voor die therapie, maar is die motivatie blijvend? Ik weet dat er nooit helemaal alleen voor hoef te staan, en altijd kan rekenen op hulp van vriendinnen en mijn zus (en mijn ouders), maar vind het toch een moeilijke beslissing. Mijn ouders zijn weer een ander lastig punt. Ik zou dit allemaal heel graag met ze overleggen, maar ze zijn een trekking aan het lopen in Nepal en compleet onbereikbaar. Hoewel ik er denk ik vanuit kan gaan dat zij vinden dat ik het beter niet kan houden, kan ik deze immens belangrijke beslissing voor mijn gevoel niet nemen zonder ook maar iets met hen te bespreken.. Ik weet wel dat ik ook altijd op hun steun zal kunnen rekenen, maar ik gun hen ook gewoon een onafhankelijke dochter. Mijn ex-vriend weet inmiddels dat ik zwanger ben, en zat hier natuurlijk ook niet echt op te wachten. Hij is 31, heeft twee dochters (7 en 12) uit twee vorige relaties waar hij ook alimentatie aan moet betalen. Hij werkt wel fulltime, maar verdient niet heel veel, en wil bovendien op korte termijn beginnen aan een vierjarige hbo-opleiding. Ook al weet ik dat hij mede verantwoordelijk is voor deze situatie, toch vind ik het nogal wat om voor hem te besluiten dat hij er nog een kind bij krijgt. Want, ook al heb ik gezegd dat ik het financieel ook alleen wil doen, ik wil het liefst dat mijn kind zijn of haar vader wel zou kennen. Tegelijkertijd zie ik ertegenop om hem te blijven zien, want ondanks alles houd ik toch van hem, en ik ben bang dat ik hem op deze manier niet los kan laten. Damn, wat is dit moeilijk... In mijn achterhoofd hoor ik al wat de meeste mensen zouden zeggen: laat het toch weg halen, waar begin je in godsnaam aan!? Eigenlijk precies wat mijn ouders zouden zeggen (denk ik..), alleen dan op een mildere manier. Maar het idee om het kleine mensje dat in mij groeit zomaar weg te laten halen voelt zo tegennatuurlijk.. Gisteren naar de huisarts geweest, die me heeft aangeraden naar het Fiom te gaan voor advies. Hopelijk kan ik daar snel terecht. Over 5 dagen (bedenktijd) weer terug naar de huisarts om te bespreken wat ik wil gaan doen.. Ik hoop dat jullie me misschien kunnen zeggen wat jullie ervan denken, ook heb ik het moeilijk om de situatie goed weer te geven.. Jullie zouden me er enorm mee helpen! Alvast bedankt Groetjes, Sandra
Persoonlijk zou ik het niet weg laten halen. Maar ja, in combinatie met die therapie is het wel erg zwaar. Wie zal er dan oppassen? Als je van te voren alles kunt regelen, kan natuurlijk nooit alles regelen, maar zaken zoals oppas en financien, zou ik er voor gaan. Ik zou het zeker al niet weg laten halen omdat je ex er niet nog een kind bij wilt, dan doe je het voor een ander en niet voor jezelf, daar krijg je denk ik zeker weten spijt van. Zullen je ouders je wel steunen, ook al zou je het willen houden?
er is niemand die je moet/kan zeggen wat je moet doen, niet je ex, niet je ouders en niet wij op dit forum, maar alleen jijzelf. Ik zal niet zeggen dat het niet zwaar is om een kindje op te voeden. En ik doe het samen met mijn man, dus als alleenstaande (ook nog arbeidsongeschikt, ook al ben je hier goed mee bezig) zal het nog een tikkeltje zwaarder zijn neem ik aan. Maar als je denkt dat je het kindje een goede basis kunt geven, liefde, eten, een bed om te slapen, waarom niet? je zult denk ik goede opvang moeten hebben, dus heb je mensen in je omgeving die jouw kindje een keer van je over kunnen nemen? gewoon voor een dagje? Dat soort zaken. Ik denk dat dat het belangrijkst is. En zwaar? Ja, dat zal het in de eerste periode zeker zijn, maar ook dat wordt anders als je kindje ouder wordt. Het zal nooit makkelijk zijn, maar het wordt minder zwaar en anders, je groeit daarin. sterkte met je beslissing in elk geval.
Je noemt een heleboel goede opties, dus dat heb je mee! Je ouders, je zus, studie plannen, werk, etc. Maar ook een heleboel moeilijk dingen! Je psychische problemen, je vriend die weg is bij je, de therapie die je voor de boeg hebt. 1 ding wil ik je meegeven: een abortus is psychisch en lichamelijk VEEL zwaarder dan veel mensen denken. Je bent niet van het probleem af, je hebt er een schuldgevoel bij en het gevoel dat je een kind z'n toekomst hebt ontnomen. Het is allemaal de vraag of dat echt zo is en hoe de toekomst van het kindje zal zijn, maar die vraag 'Hoe zou het zijn geweest?' zal je je hele leven met je mee moeten dragen. Ik zou je adviseren om ook eens te kijken op Home, want er is absoluut hulp ook als je er voor kiest om geen abortus te plegen, maar bijvoorbeeld adoptie of de mogelijkheid om het kindje te houden en hulp te vragen van mensen om je heen. Zij kunnen je daar bij helpen! Sterkte, en stiekem ook gefeliciteerd en probeer maar te genieten ook van het feit dat er een klein kindje aan je is toevertrouwd!
Nou dat wilde ik idd nog even toevoegen aan mijn berichtje: jij bent de enige die de beslissing kan maken! Doe het niet voor een ander (je ex, je ouders...) Als jij achter de beslissing staat is het de goede. Ik zou zeggen: weeg alles tegen elkaar af, kijk wat jij echt aankunt.
Jeetje meid, wat een moeilijke situatie. Ik kan je alleen adviseren (uit ervaring) zorg dat je alles voor jezelf op een rijtje hebt! En dat je alles financieel kan halen, en kan regelen! Als die opties er zijn, en je ook steun hebt van familie en/of vrienden. Dan kom je er wel met je eigen wilskracht. Ondanks dat het écht zwaar is/wordt. Ik sta wel in een andere positie dan jou, maar ben ook alleen. Ik heb wel de keus eerst samen met mijn vriend genomen om er voor te gaan ondanks dat het onverwachts was. Maar een maand geleden heeft hij mij gewoon alleen laten staan. Hij wilt nog wel alles met het kindje te maken hebben maar de situatie is heel kut. Ik woon inmiddels weer bij mijn ouders, en ik blijf daar ook voor de rust. Ik heb hun steun, en alle steun van familie en vrienden. Ik denk dat het belangrijk is dat je iemand hebt waar je je zwangerschap mee kan delen. Ik deel het nu heel erg met mijn moeder. En ik ben blij dat ik het kleintje heb, het gevoel in je buik. Dat wondertje, het is echt heel mooi. Ondanks dat ik me ook heel emotioneel k*t kan voelen het ene moment. Maar goed, je moet zelf de keuze maken, en wij vrouwen redden ons wel. Als je maar wel duidelijk je zaken op orde kan maken zodat het kindje een stabiel thuis heeft. Want dat is nu je prioriteit nummer 1. Heel veel sterkte en kracht toegewenst bij deze keuze.
Ik lees in jouw bericht heel duidelijk dat jij dit kindje wilt houden. Je situatie maken je onzeker, of je het red om voor een kind te zorgen en of je het wel aankan. Ik zie een hele sterke vrouw(niet spiritueel hoor), als ik jouw tekst lees. Een vrouw die goed weet wat ze wil en die zeer gemotiveerd is om aan zichzelf te werken. Dat geeft mij het idee dat jij het zeker kan redden met dit kindje. Liefde, eten, een dak boven het hoofd en kleertjes zijn de basis behoefte. Zo als ik lees zou jij daar voor kunnen zorgen. Heel veel sterkte ene ik geloof echt dat je het wel gaat redden!
De keus of je je kindje wilt houden ligt alleen bij jou.. dat is het eerste wat in mij op komt. Ook zeg dat je niet achter de keus kan staan om het toch weg te laten halen, dan zeg ik niet doen, ik denk dat je er spijt van gaat krijgen. Ik snap wel dat je situatie verre van ideaal is, maar in dat geval kunnen we elkaar een handje geven Mijn situatie in het kort... zwanger geraakt van een kortstondige relatie, de "vader" weet het, maar heeft eigenlijk nadat ik het verteld niets meer laten horen... Gelukkig heb ik wel steun van familie en vrienden, dat is wel heel erg fijn. Kortom, ik denk, dat wanneer je het wilt houden en er volledig achter staan het echt wel goed komt! Het is nu misschien even chaos in je hoofd, maar gelukkig duurt een zwangerschap best lang, dus heb je de tijd om te wennen aan de situatie die komen gaat Heel veel sterkte!
Ik ben het met de anderen eens, je zal voor jezelf uit moeten maken wat jij wil. Wat je denkt dat de meeste mensen zullen denken, dat is niet relevant in feite. Het is goed na te denken over wat je een ander gunt, maar denk ook aan wat je jezelf gunt.. zeker als je zegt dat je al langer over moeder zijn droomt. Ik weet niet wat jouw achtergrond is natuurlijk dat je therapie hebt enzo, maar hoe je schrijft klink je vrij rationeel en als een persoon die wel eerlijk naar zichzelf kan kijken en verantwoordelijkheid voor eigen gedrag/leven kan nemen. Dat zijn goede eigenschappen waar je een heel eind mee komt. Een vrouw met een beetje verstand en kunnen eindigt niet zomaar dakloos in de goot in ieder geval. Onafhankelijkheid is een mooi streven, maar niet altijd haalbaar; dat kan om diverse redenen zijn die je niet altijd kan voorzien (als je morgen een ongeluk krijgt en beide benen verliest bijv... ). Een mens is geen eiland, en er zijn maar weinig mensen die nooit hulp nodig hebben - wel veel mensen die er niet om durven vragen (ik was er ook zo 1, maar door de omstandigheden van eerst overspannen, daarna zwanger met lichamelijke klachten heb ik het noodgedwongen wel geleerd). Als jij iemand bent die hele hoge eisen aan zichzelf stelt, kijk dan in het maken van je afwegingen goed naar jezelf.. of je dit niet te ver doortrekt in de zin van, ik mag alleen een kindje als ik een perfecte moeder kan zijn/ de ideale situatie kan bieden. Dat kan een valkuil zijn. Het is natuurlijk belangrijk dat jij redelijk stabiel bent en in staat ervoor te zorgen. Het is vooral belangrijk dat je van het kindje kan houden, er genoeg energie/aandacht aan kan geven, het de ruimte kan geven zichzelf te zijn en zich op zijn eigen manier te laten ontwikkelen. Ook een goede moeder kan (zal) af en toe iets fout doen of zich af en toe eens ongelukkig voelen. Dat geeft niet, als de basis er maar is. Omgekeerd geldt natuurlijk ook, dat je wel serieus naar eventuele beperkingen moet kijken, maar ik denk zomaar dat je dat al wel doet. Kan je in die therapie die je wil gaan volgen eventuele problemen die je in het moederschap tegen kan komen ook bespreken? Of met iemand anders die er een professionele kijk op heeft? Dan weet je als het te veel dreigt te worden dat je ook daarin samen met iemand naar een oplossing kan zoeken. Succes met je keuze!
Ik snap ook alle ellende erom heen, maar ik begrijp uit je verhaal ook duidelijk dat je persoonlijk nu al om je kindje geeft. Je moet zelf je keuze maken, maar wat een mede forummer ookal aangeeft, een abortus waar je niet volledig achter staat is emotioneel een drama en ook eentje die je de rest van je leven houdt... En daar komt bij, vaak als een kindje er eenmaal is, dan gaat het vaak beter dan je vooraf bedacht had.
@San1982: Ik sluit me aan bij de meiden die zeggen dat het jouw beslissing moet zijn. Niet alleen de beslissing is onvoorstelbaar moeilijk maar het feit dat je niet weet welke impact de beslissing op je leven heeft maakt dit nog moeilijker. Als je ook maar een spoortje van twijfel in je hart hebt, raad ik je een abortus af. Je mag me altijd een pb sturen want ik weet helaas waar ik het over heb. Ik kan je aanraden een afspraak te maken bij het FIOM. Ik heb daar destijds heel veel aan gehad. Liefs en sterkte!
Jeetje.. Heel erg bedankt voor jullie reacties allemaal Het doet me goed om ze te lezen.. Ik ben me er zeker van bewust dat ik de beslissing zelf moet nemen, en zal dat uiteindelijk ook doen, maar het helpt me toch om feedback te krijgen van anderen. En alleen al door het hele verhaal op te schrijven is het voor mezelf allemaal wat helderder geworden. Sinds maandagavond heb ik echter last van lichte bloedingen. Eerst dacht ik dat het vast niet zo erg zo zijn (ik ben een paar weken geleden ook wat bloed verloren, maar toen wist ik nog niet dat ik zwanger was), maar naarmate ik meer lees op internet word ik toch een beetje bang. Vanmiddag heb ik een telefonisch consult met mijn huisarts, dus ik wacht even af wat hij zegt.. Hoe dan ook, als ik zo naar mijn hart luister denk dat ik de beslissing eigenlijk zo goed als gemaakt heb idd. Een heleboel praktische issues zijn overkomelijk. Ik zou moeten proberen het oordeel van "de maatschappij" naast me neer te leggen, en te onthouden dat ik steun van vrienden en familie ga hebben. Mijn ouders zouden me uiteindelijk ook steunen, ook al zullen ze er in eerste instantie niet blij mee zijn.. Ik moet er denk ik gewoon op vertrouwen dat ik kracht ga putten uit de liefde voor mijn kleintje om me er mentaal doorheen te slaan. Maar goed.. Wellicht lost alles zich op een natuurlijke manier op en ben ik dit kleintje aan het verliezen.. Heel verdrietig, maar dan is het niet anders.. En zo niet, dan heb ik nog een paar dagen voordat ik een beslissing mag nemen, en dat is ook wel goed denk ik. Dan kan ik alles nog even laten bezinken.. Nogmaals bedankt voor jullie reacties!
San, Meis dat bloedverlies is heel vervelend en ik hoop dat je dit kindje toch mag houden. Ik hoop dat je snel meer duidelijkheid hebt hierover. Ik zag in je vorige bericht al dat je eigenlijk al een beslissing genomen hebt, maar neem inderdaad nog even de tijd en het FIOM kan je ook een beter perspectief geven. Zoals ik in het vorige bericht schreef kom je op mij over een als een sterke vrouw, die eerlijk is tegen zichzelf en ziet wat de zwakke punten zijn en hoe hieraan gewerkt moet worden. Ik vindt dat heel knap. Echt respect en ik hoop dat je vrede gaat krijgen met wat voor beslissing je ook neemt of wat er ook gaat gebeuren met het kleintje in je buik. sterkte en ik hoop dat het toch goed zit(je zwangerschap)
Dank je ecl, ik hoop het ook... Net de huisarts gesproken, en die denkt dat er idd een miskraam aan zit te komen.. Kan alleen maar afwachten Eerlijk zijn is toch wel het minste wat ik kan doen voor mezelf en dit kleintje.. Ik ga zeker nog praten met iemand van het Fiom. Ik ga ervan uit dat het beetje bij beetje wat duidelijker wordt allemaal. Het doet me trouwens goed om te lezen dat ik op jou overkom als een sterk persoon. Dat doet me realiseren dat ik dat eigenlijk ook best wel ben, maar mijn eigen kracht soms gewoon even vergeet Dank je daarvoor!
Wat een nare situatie.. ik hoop dat je je kindje mag houden en het geen MK word, nog iets om te verwerken. Hoe dan ook, volg je hart
ik weet precies hoe je je voelt nu.... ik heb enkele maanden precies hetzelfde ervoor gestaan (wel met andere redenen) en ook ik begon te bloeden... ik werd toen door de huisarts doorgestuurd voor echo... en gyn verwachte ook een miskraam..... (hematoom achter vruchtje) het bloedverlies heeft tot 8 weken geduurd en was toen "opgelost"... zo dubbel allemaal..... Werd toch al door verstand en gevoel heen en weer gegooid.... heel veel sterkte met je keuze.... want hoe dan ook het beslist de rest van je leven!!