Heb niet alle reacties gelezen, vroeg me wel af of hij altijd zo geweest is.. Tis duidelijk dat hij een enorme klap heeft gehad door wat er allemaal gebeurt met de fam. en het lijkt er ook op dat hij vluchtgedrag vertoont. Als hij niet in kan zien wat er gebeurt, kán hij niet veranderen. Is hij depressief ? Want dat lijkt er verdacht veel op.. vooral de ongeïnteresseerde houding van hem. Heb ergens meegekregen dat hij geen hulp wilt ? Klopt dat ? Misschien kan je zelf bedenken wat je hiermee wilt, wil en kan je hem steunen en hem er weer te helpen er bovenop te krijgen ? En misschien kan je jezelf afvragen of je echt bereid bent om erachter te komen wat er speelt omdat je met hem door wilt, of ben je afhankelijk van hem en dat de drijfveer ? Combinatie misschien ? Of is dit dweilen met de kraan open ? Met hem meeleven in gesprekken zorgt misschien voor meer openheid en toegankelijkheid? Misschien kan hij de kritiek op dit moment niet aan, ookal is het in het belang van het gezin. Wat een lastige situatie meis! Ik hoop dat er verandering in komt en dat hij zich bewust wordt van wat er speelt en daar iets aan wilt gaan doen...
Weet je wat het hele probleem van mijn kant is? Ik heb vroeger hele lieve vriendjes gehad. Maar ik kon totaal geen hoogte krijgen van mezelf, durfde helemaal niks te zeggen tegen die jongens uit angst dat ze dat niet leuk vonden enz enz.. Hierdoor zijn ze stuk voor stuk kapot gegaan. Zelf ervan weggelopen maar ook door eigen schuld. Hierdoor raakte ik eigenlijk steeds verder van wal. Ik durfde wel steeds meer te zeggen maar omdat dit nogal onzeker gaat werd er direct overheen gelopen. Echt vele malen erger dan nu want dit ben ik wel zo'n beetje op mijn top. Mijn vorige relatie ging gepaard met geestelijke en lichamelijke mishandeling en ik werd compleet afgezonderd van mijn omgeving, zelfs van zp enzo. Dit ontstond toen ik zwanger was. Net alsof ik getekend had om zijn slaaf te zijn toen ik een posi test in de hand had. Maar ik ontkende het gewoon. Alles ging goed. Ik stopte het weg en dat ging door tot mijn dochter 5 maanden was. Toen ben ik weggegaan. Ik ben hier sterker uitgekomen. Veel sterker. Maar ik ben nog lang niet waar ik wezen moet. Een feit is wel dat ik nu doorheb waar het fout gaat en dat het gewoon niet kan zo. Maar het daadwerkelijk in de praktijk brengen is moeilijk. Hem confronteren met het feit dat het echt nu of nooit is. Dat ik dit niet meer trek en dat ik wil dat hij weggaat als hij niet veranderd. Dat is iets wat zooo moeilijk is voor mij. Hier komt bij dat ik echt tot het uiterste wil gaan voor ik er een einde aan maak. Ik ben het mijn kinderen boven alles verschuldigd er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat het wellicht toch nog gaat werken. Maar als hij hier niet op in gaat dan is het maar zo.. Dan kan hij zijn spullen pakken.
lieve schat het is ook hardstikke moeilijk... en wij kunnen met zijn allen heel makkelijk praten... ik ben ook onzeker geweest vroeger en heb ook een heel vervelende relatie gehad. Maar ik ben er anders uitgekomen dan jij. Ik dacht, dit nooit meer! Vanaf dat moment trek ik me heel weinig aan van andere mensen en doe ik gewoon mijn ding. Ik ben toch al anders dan de meeste mensen dus er precies tussen passen zal ik nooit, so what? Ik leef tenminste met mijn keuzes waar ik blij van word en ben zielsgelukkig nu. Niemand hoeft mij meer iets te zeggen over mijn leven... Door deze houding heb ik nu een ontzettende lieve man die meer dan respect voor me heeft en alles voor zijn gezin doet. Dat is niet alleen zijn verdienste maar ook gewoon omdat ik minder dan dat echt niet pik. Mijn man heeft een tijdje veel in de kroeg gehangen. Op zich geen problemen mee, maar toen de kids kwamen accepteerde ik dat echt niet meer. Ondanks dat ik veel van hem hou is het gewoon aanpassen aan je gezin of anders niks... Niet dat ik altijd maar zo hard ben maar mijn man is nu een echte modelvader. Die zijn rol als vader serieuzer neemt dan alle vaders die ik ken. Hij heeft 2 papadagen per week en daar verheugt hij zich altijd op, hij zwemt elke week met onze dochter. Hij doet 90% van het huishouden (omdat hij vindt dat hij het beter kan en omdat hij vindt dat ik al zo veel doe met de kids wat ook niet altijd eerlijk is naar hem toe dus probeer het wel in te tomen). Niet om mezelf op mijn borst te slaan maar wat ik wil zeggen is dat het belangrijk is hoe je zelf in een relatie staat. Pik niet alles om het lieve vrouwtje te zijn dat alles voor haar man doet maar kom voor jezelf en je eigen idealen op. En laat je man niet over je grenzen heen gaan. Doet hij dat wel dan is het geen echte grens. Mijn grenzen zijn duidelijk (en ook niet hele strakke grenzen hoor) en gaat mijn man daar over heen dan is het wel jammer maar helaas...
Wat ik trouwens op internet overal lees over een gameverslaving is dat diegene ook ondanks vermoeidheid echt door willen blijven gaan. Ik heb niet het idee dat dat bij mijn man ook zo is. Als hij moe is gaat hij slapen, ookal is dat om 10.00 uur. Uiteraard maakt hij eerst het spel af waar hij mee bezig is maar daarna is het ook goed. Of voor die tijd kan hij ook gewoon gaan slapen. In het weekend ligt hij ook veel in bed. Het is niet zo dat hij elke minuut dat hij thuis is wilt gamen. Wel is het zo dat hij het belangrijker lijkt te vinden dan zijn gezin. Wat het naar mijn idee alleen maar zorgwekkender maakt als blijkt dat het geen verslaving is. Want dan intresseren wij hem dus echt niet veel.
Misschien is het eerder een 'verslaving' om te vluchten uit de realiteit dan een verslaving voor de game zelf. Hij weet misschien gewoon niet wat hij anders moet doen misschien, en probeert alles op te kroppen in zichzelf, en dé manier om te ontsnappen van zijn rotgevoelens, is voor hem misschien gamen.
slunae en anderen... maakt het uit waarom hij het doet? Hij behandelt ts onrespectvol om welke reden dan ook. Het is echt vrouw-eigen om overal excuses achter te zoeken.
Ik wil zowiezo iedereen bedanken voor de antwoorden en ik denk zeker overal over na. Nu zo even mijn zoontje afzetten bij mijn moeder en naar het werk gaan. Als ik terug kom komt mijn man ook ongeveer thuis. We zullen pas echt gaan praten als de kids in bed liggen. Oppas regelen is voor ons niet mogelijk vanavond. Ik hou jullie op de hoogte!
Ja ik vind het een groot verschil maken waarom hij dingen doet. Doet hij het om zijn verdriet te vergamen, dan kan hij er wat aan doen door te gaan praten. Maar gamed hij om het gamen, dan is het een verslaving en dus veel moeilijker af te komen! TS misschien een idee om samen een spelcomputer aan te schaffen waarbij je tesamen een spel kunt doen die jullie leuk vinden?
@Marjolente, nee dat vind ik geen optie. Een spelletje op zijn tijd is leuk maar het is niet de bedoeling dat we allebei gaan gamen als er 2 kids rondlopen of desnoods in bed liggen. En dit zal dan enkel het verplaatsen van het probleem zijn in mijn ogen.
Als je al weet dat hij zo'n keuze zou maken dan zou ik maken dat ik weg kom bij die flapdrol, want je bent echt veel meer waard dan dat!! Je weet nu al dat hij voor voor zijn spel gaat kiezen, dan weet je dus nu al diep van binnen dat hij het spel belangrijker vindt dan zijn relatie met jou en zijn kids. Zou voor mij reden genoeg zijn om weg te wezen en die pannenkoek het uit te laten zoeken! En anders zou ik de kabel van de pc gewoon doorknippen
Tja, meningen kunnen daarover verdeeld zijn natuurlijk.. Ik vind zijn gedrag ook respectloos, maar daaronder speelt natuurlijk wat. En is het dan niet respectloos als je als vriendin zijnde allerlei eisen stelt (bedoel dit niet als aanval hoor T.S. bedoel met eisen eigenlijk gewoon de standaard dingen zoals het huishouden en aandacht geven aan gezin) zonder je te verdiepen in wat eigenlijk de oorzaak is van zijn gedrag ? Je hebt toch een band met elkaar, in voor en tegenspoed, in mijn optiek zou ik dan iemand ook proberen te helpen, en respect proberen te hebben juist ook voor zijn gevoelens, daarentegen zijn er natuurlijk grenzen.. Want als iemand gewoon echt niet wilt of kan inzien wat er aan de hand is en geen hulp wilt, en geen poging doet om uit dat patroon te komen, zou ik mezelf erbij neerleggen dat ik alles geprobeerd heb, en er geen andere uitweg meer is. Begrijp ook wel dat het dan een keer ophoudt hoor.. In deze situatie zou ik zelf ook een time out inbrengen, zeker met dat binnen roken, en de opmerkingen over dat het hem niks uitmaakt en niet gaat veranderen.. dat zijn toch wel snijdende dingen om te horen te krijgen voor T.S. en ik zou hem dan persoonlijk geven waar hij om vraagt...misschien wordt hij dan wakker.. Maar wilde proberen T.S. wat tips proberen te geven om dingen op een rijtje te kunnen zetten voor haarzelf..dus vandaar dat ik dat zo neerzette.
Ken jij het boek van Robin Norwoond "als hij maar gelukkig is"? Misschien herken je er wel wat van. Mij heeft het echt geholpen om nog meer inzicht te krijgen en daardoor kon ik veel makkelijker de juiste keuzes maken. Alsof iets wat mij niet los liet, toen wel los liet. Je kan via google daar gelijk alles over vinden als je de titel en de naam in tikt.
Ik denk dat de enige manier is om hem te helpen, is als zij zichzelf gaat helpen. De dramadriehoek. Ook via google kan je daar meer over lezen als je dramadriehoek intypt als trefwoord.
die heb ik ook gelezen en heeft mij destijds ook geholpen!! je wordt dan wel niet geslagen oid maar dit valt onder geestelijke mishandeling en verwaarlozing!
Welke game speelt hij? Ik zou hem toch voor de keuze zetten. Wij zijn hier beiden gamers. Mijn vriend iets erger dan ik. Maar we hebben de afspraak met elkaar dat als een van de twee aangeeft dat het even genoeg is dat ook gebeurd. En dat werkt tot zover fijn. Af en toe moet ik hem even van zijn obsessie op de hoogte stellen maar dan gaat het weer.
Ik heb even grof alles meegelezen en denk idd dat jou vriend/man een serieus probleem heeft. De game is een verslaving en daar geeft hij alles voor momenteel. (net als een alcoholist voor drank,een junk voor drugs) dit is net zo erg. Alleen zal hij dit niet opgelost krijgen, en aangezien hij een zware periode heeft gehad zoals je in het begin vermeld vermoed is dat datgene de trigger is geweest. Het moeilijke is inderdaad om nu een ingang bij hem te krijgen, praten lijkt niet te lukken en problemen zijn er in zijn optiek niet. Zijn er meerder mensen in de omgeving die zien dat het slecht met hem gaat? Bijv. ouders/broers/zussen? Wellicht dat die hem wat kunnen sturen/begeleiden. Jij zit hem nu te dicht op zn huid (terecht hoor!!) maar lijkt niks meer van je aan te nemen en verwaarloosd jou en de kinderen..Dit verdien je niet en de kindjes zeker niet! Zet jezelf en de kids op de 1e plaats en weeg voor jezelf af of je nog genoeg liefde hebt voor hem om hem hier uit te trekken. Want is het een verslaving dan heb je nog een lange zware weg te gaan met je man/vriend.. Succes meid en respect voor je liefde en geduld naar deze (nu akelige) man toe!
Hij weet gewoon dat ie over je heen kan lopen en daar profiteert ie van. Ik zou idd een heel goed gesprek aan gaan én nu serieus. Als ie boos word, kap je het af en schrijf je een brief en gaat er even tussen uit met je kids?