Hier ook. Ik kan echt niet tegen dat huilen! Ik heb ook echt het gevoel de enige moeder te zijn die gewoon vaak niet snapt waarom die baby nou huilt . Het is mijn 2e en weer heb ik het gevoel in het diepe gegooid te worden.. Ze heeft ook reflux en misschien koemelkallergie. Dus het is allemaal weer nieuw en vreemd. Ik vind baby's helemaal niks!! Bij een ander vind ik ze eigenlijk nog het leukst, die kun je direct terug geven als ze gaan huilen . Enige is dat ik al heb ondervonden dat het allemaal makkelijker en leuker wordt, maar dat lijkt nu nog eindeloos ver weg! Ik roep eigenlijk dagelijks: "is ze al 1 jaar?"
tja lastig. ik vond de beginperiode ook zoooo moeilijk! en wat deed het me goed dat ik weer ging werken toen ze 3 maanden oud was. Zoooo veel minder vermoeiend dan thuis zijn, even eruit. ik kan het niet.. de hele dag thuis zitten. en nog steeds niet. de muren komen op me af. Dus op de dagen dat ik vrij ben ga ik echt een activiteit ondernemen: zwemmen 1x/week en babygym 1x/week sowieso. verder boodschappen, afspreken met een vriedin. lekker veel naar buiten, naar het strand, speeltuin, kinderboerderij enz. dan gaat de dag goed. anders weet ik soms niet meer wat ik moet doen. kan niet de hele dag schoonmaken, daar ben ik geen type voor en nu ze dus 13 maanden is wordt het echt leuk hoor! ondernemen, de wereld ontdekken, kusjes geven, zo lief lachen, brabbelen Heerlijk!! Maar als ze een rotdag heeft en de hele dag loopt te jengelen.. poeh he... nog steeds zwaar. Maar dat hoort erbij. Het verschil met vroeger: nu hebben de leuke, vrolijke dagen de overhand. In het begin was het alléén maar jengelen. Dus volgens mij: het wordt echt beter! En ga er zo veel mogelijk op uit, anders trek je het niet
Hey, ik vond bij mijn eerste de beginperiode ook zwaar. Elke dag het zelfde... elke zoveel uur weer luier, voeden etc etc.... en dan huilde die van mij niet eens zo veel. Voelde me overdag soms erg eenzaam. Ik moet zeggen, toen ze een beetje contact ging maken, en ging lachen en dergelijke werd het al heel anders. Na de tiende week zijn de ergste krampjes meestal weg en word het al beter. De voedingen worden ook minder en regelmatiger en dan heb je wat meer vrijheid. Dat moment komt echt sneller dan je denkt. Je liefde voor je kindje zal ook nog groeien! Het komt goed. En probeer ook te denken aan de mooie/leuke momenten die je hebt en trek je daar aan op.
wat deelight klopt. je liefde moet groeien. Sommige hebben het gelijk, ik denk echt serieus maar 20% maar de verdere liefde moet groeien. Je moet elkaar leren kennen.
We hebben al wat meer een ritme en bij mij is het geland dat moeder zijn gewoon pittig is. En dan hebben we eigenlijk nog best getroffen, als ik sommige verhalen op dit forum lees. Ik sta er eerlijk gezegd verstelt van dat ik nooit heb geweten/gehoord hoe intensief een kind is. Ben ik nu zo naïef? Het gaat altijd over de zwangerschap en de zware bevalling, maar ik vind dit tien keer zwaarder en dit duurt veel langer! Dan lees ik hier over kinderen die met 4 maanden ineens weer gaan spoken 's nachts... of als ze ziek worden... ik houd zo van mijn slaap, denk niet dat ik dat aankan! Weet ook wel dat ik me geen zorgen voor morgen moet maken, en als je er midden in zit doe je gewoon, maar... pff... kan ik dat wel aan? En als het allemaal zo pittig is, waarom vinden mensen het dan toch zo leuk? En waarom gaan ze nog voor een tweede of derde (in mijn ogen: helemaal geen slaap meer!). Begrijp me niet verkeerd; ik vind mijn baby leuk, maar ik vind de gebroken nachten niet altijd even leuk. Of heb ik gewoon te weinig liefde-gevoel? Is er iets mis met me dat ik mijn energie niet uit een lief lachje krijg, maar het ook gewoon pittig vind?
ik herken het wel een klein beetje. Hier is het niet zo dat ik de roze wolk niet ervaar, maar hij is niet zo roze als ik gedacht had dat hij zou zijn In de kraamweek was hij knal roze, maar daarna pfffffffff.....we hadden een huilbaby!!!! doodvermoeiend en zwaar dat vond ik het Inmiddels weten we wel de oorzaak, en sinds een paar weken ren ik me rot tussen osteopaat, kinderfysio en CB....het gaat nu goed met ons ventje, hij huilt stukken minder en dat geeft mij weer meer ruimte om echt van hem te genieten maar ik ben dus alleen maar bezig geweest met de oorzaak te vinden van het huilen en net nu het allemaal beter gaat en ik meer van hem kan gaan genieten, is mn verlof voorbij en kan ik weer gaan werken :x In het begin heb ik me dus ook regelmatig afgevraagd of ik het allemaal wel aankon, het was zo anders dan ik me voor had gesteld en als de dag dan weer eens begon met huilen krijsen en gillen belde ik soms mn vriend huilend op zijn werk op en zei dan "kom je naar huis want ik begrijp de kleine echt niet, ik snap niet wat hij bedoeld, ik weet niet wat er is, wat hij wil en wat ik verkeerd doe" inmiddels slaapt de kleine hier goed door, maar ik was de gebroken nachten ook helemaal zat, en ook 's-middags kon ik niet even rusten als hij sliep, want hij sliep niet, maar huilde het is ook pittig meid..... en heel krom, want ondanks mijn kl*te zwangerschap en heftige eerste weken....kriebelt het al weer voor een 2e
Hier is die wolk ook niet altijd roze hoor. Het is zwaar en erg wennen aan je nieuwe leven en baby. Ik probeer nu echt 1 a 2 keer per week iets voor mezelf te gaan doen, even opladen en ergens anders mee bezig zijn. Ik merk dat ik het daardoor veel beter aan kan. Ik dacht dat ik nog geen zin zou hebben om te gaan werken maar het lijkt mij een goede afwisseling straks, de muren zeggen hier ook niks zinnigs terug.
Weet je wat het is? Je vergeet gewoon bijna hoe de begin periode is als je er eenmaal doorheen bent. Daarom hoor je er niet zoveel over, en ook jij kan over een jaar weer heel anders tegen deze periode aankijken. Ik vond het echt heel erg moeilijk de eerste 6 maanden, en heb me vaak afgevraagd waarom ik nou zou graag kindjes wilde. Ik ben daarbij een enorme controle freak en dat gaat niet met een baby die veel huilt. De eerste weken heb ik zoveel gehuild en kon niet meer eten van stress. Maar na een half jaar ging het beter, werd ik relaxter en hadden we een mooi ritme. Nu is hij 2 en wil ik hem voor altijd zo klein houden, ik geniet elke dag van mijn ventje en ben zo verliefd op hem. Alles komt goed, ik kon het ook niet geloven toen maar het is echt zo..
herkenbaar! paar dagen terug nog, Collin lag weer snachts te spoken en huilen, en we snapten maar niet waarom. zo frustrerend! ik wordt er bloedsacherijnig van ook nog bleek de volgende dag dat zijn tandjes weer iets waren gegroeid. En hij heeft dagen dat ie zichzelf prima kan vermaken en lekker brabbelt en zingt, maar hij heeft ook dagen van dreinen, huilen en overal aanzitten wat niet mag. Ik mis best wel mijn leventje voor Collin. Dat je gewoon lekker je eigen dingen zonder nadenken en plannen kunt doen. Als ik nu een paar uurtjes ga sporten of wil winkelen ben ik nog altijd met hem in mijn hoofd bezig ipv dat ik echt een uurtje aleen aan mezelf (mag)denk(en). ik houd me voor dat die zwarte wolk ook echt nog eens overwaait! misschien wel sneller dan ik denk
Ik denk eigenlijk dat dat gevoel heel normaal is, maar dat het vaak nog een 'taboe' is. Als je mama bent geworden moet je het 'leuk, geweldig en het allermooiste' vinden. Dat is vooral wat je hoort om je heen. Maar je 'moet' helemaal niks. Als ik mijn vriendinnen hoor (allemaal klein of jonge kinderen) dan hebben we allemaal wel het gevoel gehad van; Is dit het nou? Wilde ik dit echt? En dat is ook heel normaal!! Je hebt je verheugd op je kindje tijdens de zwangerschap en onbewust kijk je alleen naar de mooie/leuke dingen. Je houdt geen rekening met de tijd na de (zware) bevalling, je herstel, je hormoonhuishouding en dat je baby heel veel tijd vraagt en je leven 180% veranderd. Zelf was ik enorm gelukkig met mijn zoontje, maar ik vond het ook zwaar, zeker in het begin. Ik had het gevoel dat ik geen tijd voor mezelf had en mijn hormonen namen een enorme loop met me. Maar dat komt helemaal goed, echt waar. Zorg ervoor dat je ook een paar uurtjes helemaal voor jezelf hebt, dat helpt echt. Bij mij was dat de ommekeer, door ook 'me-time' in te lassen zo nu en dan, kon ik het veel beter aan en geniet ik intens van mijn ukkie!! En het wordt ook makkelijker, je wordt zelf zekerder, je kindje komt in een ritme, gaat hele nachten doorslapen en dan krijg je ook wat meer tijd voor jezelf. Dus twijfel niet aan jezelf, altijd een roze/blauwe wolk is grotendeels (op wellicht enkele uitzondering na) een hardnekkige fabel. Je blijft een mens van vlees en bloed en een prima mama. Gun jezelf de tijd!