Ik wist altijd dat ik meer kindjes wou, (voor zover je iets kunt wensen) maar toen we er weer voor gingen, ging ik ineens heel erg twijfelen, denk dus echt dat dat er bij hoort! Ik ben dolgelukkig dat ons zoontje straks een broertje krijgt waardoor hij niet alleen is. Hier is manlief thuis alleen en ik vind dat zo'n gek idee! Die is veel te verwend en daardoor heb ik hem veel moeten leren.. (ik ook van hem maar dat had niks met aandacht of wat dan ook te maken)
sja... ik wilde heeeeeeel graag snel een tweede. En toen ik dan eindelijk zwanger was ging ik twijfelen hihi. Maar goed het is wel heel leuk hoor een tweede. Vooral die interactie tussen de 2 vind ik super. Mijn zoontje kan helemaal in een deuk liggen om zijn zus en mijn dochter is helemaal beledigd als haar broertje een keer niet mee gaat. Ze wil alles met hem delen en ze speelt op haar manier echt met hem. Dat is super leuk om te zien. Maaaaaaaaaaar..... het is wel echt veeeeeeeel meer werk. Ik heb het gevoel alsof ik het 3 keer zo druk heb gekregen. Er is er hier bijna altijd wel eentje die een beetje loopt te miepen of als ik rustig sta te koken hangt er altijd wel 1 aan mijn been... ach ja, dat is het moederschap Ik denk dat die twijfels er wel bij horen Maar las anders even een pauze in in het proberen?
dees zat er ook al aan te denken dat je nu dan niet zwanger zou zijn!!! tja hormonen doen natuurlijk rare dingen met je!!! haha meid komt helemaal goed met je.... en ook met ons...hahah
Ik heb jouw twijfels ook wel gehad hoor, of eigenlijk, de angsten, want ik heb nooit getwijfeld over een 2e kindje. Maar wij hadden het ook zo goed met Eva, ze was (en is) ook zo makkelijk en lief. Was bang een hulpbehoevend kindje te krijgen en Eva ontzettend tekort te doen. Was sowieso gewoon bang wat het met Eva zou doen, want ze zou toch echt minder aandacht krijgen en met m'n verstand vond ik dat prima, maar m'n gevoel vond wat anders. Lisa werd geboren, Eva was meteen gek op haar. Helaas bleek Lisa erge reflux te hebben, maar (makkelijke) Eva hobbelde er zo doorheen en vond het helemaal niet erg als ik hele dagen met Lisa op de bank zat. Met 10 weken werd Lisa ziek en kreeg ze een half jaar sondevoeding, dat maakt het ook niet allemaal makkelijker (al waren wij redelijk makkelijk, gewoon erop uit gaan en op vakantie (wel in Nederland)). Ik heb het die periode best moeilijk gehad omdat ik niet de aandacht kon geven aan Eva wat ik gewend was (en blijkbaar moest Lisa dat 'recht' op aandacht nog verwerven ofzo, maar ik was zo gewend natuurlijk om Eva volop aandacht te geven), maar Eva vond het allemaal best. Voor jezelf vliegt de tijd zo voorbij en wordt je oudste zo snel groot, omdat je ook veel met de baby bezig bent (zeker als je een huilbaby hebt en daarna een baby met wat extra zorgen). Nu is Lisa alweer 19 maanden en heb ik het helemaal niet meer, ik vind het nu logisch om m'n aandacht te verdelen en daarbij houden de zusjes zielsveel van elkaar. Ze spelen veel met elkaar, helpen elkaar, zijn echte maatjes. Ik vind erop uit gaan met 2 kindjes ook helemaal geen moeite, tot 1 jaar nog wel soms hoor (je zit toch met slaapjes van de jongste), maar dat gaat weer over (Lisa past zich makkelijk aan en kan nu ook een dagje zonder slapen overdag) en je krijgt er zoveel voor terug. Maar wij hebben wel 2 heel makkelijke en vrolijke kindjes vind ik. Lisa is wel een klein boefje maar niet zo extreem dat ze echt lastig is, ze is pittig maar ik doe net zo pittig terug Wat betreft een paard, ondanks dat ik niet zo heel veel met paarden heb, snap ik je wel. Maar die wens uitstellen kan altijd, het proberen te krijgen van een kindje ook (je bent nog jong), maar dan wordt het leeftijdsverschil tussen de kindjes meer en dan zit je alsnog met je paard (als je eerst voor die wens zou gaan), waar je dan even geen (of moeilijk) tijd voor hebt. Zou je er geen spijt van krijgen als je niet voor een tweede kindje gaat?
Ja maar het willen van een paard is niet de enigste reden.. Ik twijfel door meerdere dingen natuurlijk! Ja of ik spijt krijg, weet het gewoon niet. Ik hoop dat vriendlief wat verheldering kan brengen dit weekend. En zijn er nog moeder met enigskindjes? Zit via mn mobiel, dus reageer niet te uitgebreid, is vervelend..
Ik! Omdat: - er totaal geen kriebels zijn voor een tweede. - ik mijn eigen ding/vrijheid nog erg belangrijk vind en dit met een tweede kindje lastiger wordt. - financieel gezien kunnen we nu alles kopen en doen wat we willen en met een tweede zijn er misschien toch dingen die je moet laten en ja dat willen wij niet. - en simpelweg ik ben gewoon het type niet voor meer kinderen, vind het nu al druk zat en wordt geen leukere mama met nog een kindje erbij. Dat is gewoon niet aan mij besteed.
Ik herken het wel! Maar bij mij kwam de twijfel pas toen ik al zwanger was... daarvoor stond alles alleen maar in het teken van de kriebels, ik wilde het zo graag! Nou was het ook wel verrassend dat ik meteen de eerste ronde zwanger raakte, ik was best in shock en vond het opeens veel te snel gaan. En toen kwam de twijfel.. ik heb me heus wel gerealiseerd dat die twijfel niet helpt want ik kan nu toch niet meer terug Zou ik ook niet willen hoor, maar die twijfel is er soms wel. Vragen die door mijn hoofd spoken zijn bijvoorbeeld: Zal ik wel net zo veel van de tweede houden? Doe ik mn zoontje niet tekort? Zal hij niet denken dat hij niet goed genoeg was? Wat als dit kindje gehandicapt is, ziek of een huilbaby, wat betekent dat voor mn zoontje en voor ons hele gezin? Wat als mn zoontje en zn broertje of zusje het totaal niet met elkaar kunnen vinden? Kan ik het wel aan, weer de gebroken nachten, de luiers, etc? Net nu het een beetje makkelijker begint te worden.. En dan financieel, gaan we dat wel redden? Ik denk dat die gedachten alleen maar goed zijn, ze bereiden me mentaal voor op de periode die komen gaat. In jouw geval kan ik je alleen maar aanraden om met je partner te praten hierover. En geef het tijd, dan komen de antwoorden vanzelf. Zou me trouwens ook niets verbazen als je nu zwanger bent..
Snoopy, ja ik zat een film te kijken. Angsten heb ik niet echt, het zijn echt, twijfels. Het is natuurlijk veel drukker, en hier is vriend er alleen in het weekend. Als ik dan dat stukje lees van hoe lief ze elkaar vinden, denk ik: ontneem ik dr dan niet wat? Het is jou dus allemaal meegevallen?
Heb niet alles gelezen, maar héél herkenbaar!! Hier is het dus voor 90% de keuze voor 1 kindje op het moment. Maarja, uk is nog klein he? Er kan nog zo veel veranderen. Mijn redenen zijn ook het hele financiele gebeuren... word toch wel een beetje angstig door al het nieuws op tv. Nu kunnen we nog leuke dingen doen, op vakantie, leuke dingen kopen enz enz... Studie... ik wil héél graag een interne opleiding verpleegkundige gaan volgen. Maar ik moet daar sowieso mee wachten tot uk naar school gaat want de studie is 36 uur per week werken/leren. Hobbie's... ook paardrijden (en dansen) en nu kunnen we daar nog tijd voor maken... met 2 kleintjes is het toch nét iets lastiger. Oppas... mijn ouders zijn niet de jongste meer en wil niet teveel afhankelijk zijn van hun Nachtrust... ik merk dat wij enorm gesteld zijn op onze nachtrust. Met een 2e zouden we weer van voorafaan beginnen met voedingen, buikrampjes enz enz... Ik ben zo blij dat het nu allemaal lekker loopt. Met 1 kind onderneem je sneller iets op deze leeftijd. Wij waren dus al begonnen voor nummer 2... en op het eind van mijn cyclus kreeg ik het dus spaansbenauwd Echt... ik hoopte zelfs dat ik ongi zou worden. Maar ook hoopte ik dat het raak was... heel dubbel dus, en daarom het besluit om te wachten.
Daro, ja het is wel logisch eigenlijk die twijfels, maar toch heb ik andere twijfels, of ik het zorgen voor een baby überhaupt wel weer wil, of ik wel zoveel alleen wil zijn met 2 kindjes. En financieel en met mijn vriend zijn werk gaat het zo lekker nu, maar hoe gaat het dan weer?? Apart al die twijfels he?? even over dat houden van. Mijn moeder heeft 3 kinderen en zegt altijd, ik hou van julli allemaal op een andere manier. Maar komt wel goed!!
Wat jij schrijft had ik ook bijna helemaal kunnen schrijven. Inderdaad het gaat allemaal zo lekker en makkelijk.. Lastig he? Pff
Dat er totaal geen kriebels zijn en punt 4 maken het een duidelijke zaak natuurlijk vooral jullie Punt 2 en 3 denk ik ook erg veel over na de laatste tijd... Hmpf, zag mezelf altijd als moeder van 2 kinderen. Maar nu ineens niet meer zo zeker..
Ja voor ons (nou vooral voor mij) is het een duidelijke zaak! Maar ik zag mezelf ook altijd moeder van 2 kinderen en toen mijn vriend altijd riep ik wil er maar 1 want ik wil nog dit en dat kopen en blijven doen zei ik altijd nee ik wil er 2. Maar dat kan je pas zeggen als je een kindje hebt en nu ben ik er achtergekomen dat ik gewoon geen moeder voor meer kinderen ben. Er zitten voor mij meer "nadelen" aan vast dan voordelen. En nu zou mijn vriend een 2e best leuk vinden en ik dus niet! Maar wij zijn het er wel over eens dat er geen 2e komt en daar staan we beide achter. Ons gezinnetje is compleet!
Ik ben, denk ik , 1 van de weinigen die zich er niet echt in herkend. Ik heb er totaal geen moeite mee gehad om dingen te laten omdat ik kinderen kreeg. Ik had ook hobby's die ik nu niet meer kan doen omdat ik het erg druk heb. Mijn man heeft een eigen zaak en is ook bijna nooit thuis, ik doe veel alleen, maar dat maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Ik cijfer me dus heel makkelijk weg tov mijn kinderen. Mijn tijd heb ik al gehad en komt waarschijnlijk ook wel weer als ze ouder mogen worden. Ik ontvang zoveel liefde en fijne momenten van mijn gezin dat ik het er allemaal voor over heb! Natuurlijk heb ik er wel eens bij stil gestaan dat het volgende kindje handicaps oid zou kunnen hebben. Dat heeft me ook wel eens beangstigd. Naar mate je meer kinderen krijgt besef je dus echt dat je zoveel geluk hebt als het allemaal goed mag gaan. Op het financiële vlak hoef ik me geen zorgen te maken, ook niet voor de toekomst, dus dat is geen issue voor ons. Ik zeg altijd: mijn huis, mijn hart en mijn portemonee zijn groot genoeg voor een heleboel kindertjes. Alleen is mijn lichaam er nu klaar mee (ernstige BI tijdens alle zwangerschappen) Voor mij dus een hele andere reden om er geen 1 meer bij te krijgen. Ik snap ook echt wel dat jij ook je redenen hebt!
Dat is eigenlijk ook het eerste dat ik dacht toen ik je verhaal las Ging bij mij om een derde ipv een tweede kindje maar toch... Wou er heel graag 1tje bij... Toen ik zwanger was kreeg ik opeens allerlei twijfels (aandacht verdelen... Nu goed voorelkaar etc etc...) Na een aantal weekjes ging het vanzelf weer over en ben nu super gelukkig. Succes met je keuze... Kan je verder eigenlijk geen advies geven want zou er zelf best nog meer willen Liefs Deb