Meid probeer het aan je vriend/man te vertellen. Hij zal je echt niet veroordelen. Ik had hetzelfde met mijn man (toen nog vriend) ik durfde het nooit te vertellen tot ik ineens in een huilbui terecht kwam en het eruit kwam. Het is even een stap maar je hoeft je echt niet te schamen meid.
Jeetje wat een verhaal Frutseltje. Ik wil je sterkte wensen en hopelijk een goed gesprek met je man. Mij lijkt het verstandig om met een psycholoog te gaan praten, maar daar moet je zelf aan toe zijn.
Dankje, ik ga het misschien vanavond proberen, psycholoog daar ben ik nu nog niet aan toe, weet niet of ik dat ga doen, eerst er echt over praten. Typen is een stuk makkelijker. Ik ben nu aan het werk en wil zo graag iemand in vertrouwen nemen, het blijft maar door mijn hoofd spoken.
hersenen blokkeren dingen die te traumatisch zijn om te onthouden. een meganisme om ons te beschermen. zelf ben ik ontvoerd met een mes op me kil naar de bossen, misbruikt en verkracht op mijn 9e. had dit voor een groot deel geblokt. Ik kon me nog goed herinneren dat ik meegenomen was naar het bos, daar betast ben en hem moest betasten etc. daarna is het zwart geworden en kan me daarna pas herinneren dat ik naar huis liep, meteen naar boven ben gegaan en heel goed me mond dicht hield hierover omdat ik me schaamde en bang was voor hem. in mijn pubertijd kreeg ik een klap te voorduren en droomde het keer op keer opnieuw. elke keer wist ik weer een beetje meer. met mijn 18e nadat er iets was gebeurd in omgeving met een meisje knapte er iets bij mijn ben ingestort en eindelijk kon ik me verhaal kwijt. dacht dat ik het wel verwerkt had maar daar ben ik nu nog mee bezig. kan er nu over praten wat al een verschil is zonder dat ik meteen huil. heb een tijdje het ptss op me hoofd gestempeld gekregen, had hulp nodig en medicijnen om me er door heen te slaan. nu weet ik nog niet helemaal wat er gebeurd is maar een groot deel is duidelijk. hypnose misschien een optie? heeft mijn heel erg geholpen om het af te sluiten. meestal door iets wat ej aan het nadenken zet komen er dingen boven waarvan je denk, dit hoort niet. dan ga je verder denken en laat je je hersens werken. vaak komt het een na het ander boven maar ook veel wat te pijnlijk was of te eng is en blijft geblokt en daar kom je niet zomaar. sterkte met verwerken. praten helpt maar is moeilijk. ik zelf lijdt nog elke dag onder wat er gebeurd is. het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en het vrolijke spontane meisje wat ik ooit was is nu een verlegen, terughoudende vrouw die ondanks dit alles nog het beste in elke mens ziet maar als ik het niet vertrouw dan gaat mijn beschermbelletje af en blijft die geen uit de buurt van mijn gezin. intimiteit is en blijft eng, als iemand me onverwachts aanraakt dan schrik ik me letterlijk kapot (kan ook gewoon tik op de schouder zijn) en praat liever met vreemde hierover dan met bekende.
typen vind ik ook makkelijker. zet het verhaal hier zo neer maar als ik het 4 man heb verteld in heel me omgeving dan is het veel. ben zowiezo al geen prater en hier zet ik het zo neer terwijl er heel veel mensen meelezen. misschien omdat je iemand gezicht niet ziet, bang bent voor hun reactie ik weet het niet.
Wat een verhaal, ik ben er stil van. Ik zie echt tegen vanavond op, stom dat ik me al schuldig voel en me schaam om het knuffelen, hij spookt de hele dag door mijn hoofd, ik heb er een naar gevoel van. fijn dat ik het hier kwijt kan
Ik denk dat als het je niet los laat het idd heel goed is om er over te praten. Verder is misschien je man de eerste om dit te doen. Geef aan dat je het eng vind en je schaamt (ook al schaam je je onterecht) Misschien is het voor je man wel een heel verhelderend gesprek. Als hij dit weet kan hij ook begrip op brengen voor de moeite die jij hebt met knuffelen ed. heel veel sterkte.
Ik heb alleen de begin post gelezen dus ik reageer alleen daar op. Ja je kan dingen verdringen weet ik uit ervaring. Ik ben op mijn 6e misbruikt. Jarenlang wist ik alleen dat het was gebeurd. Totdat ik in de puberteit kwam en vriendjes kreeg. En dus ook met sex in aanraking kwam. Toen is er heel veel naar boven gekomen van wat er precies gebeurd is. Tot op heden bestaat er nog een groot zwart gat dus nog steeds is niet alles terug en dat vind ik prima zo. Mijn raad is wel om te gaan praten met een professional hier over. Dat geeft heel veel rust. Succes en sterkte! Je mag altijd PB-en.
Vooral op kinderleeftijd kan je dingen gaan verdringen die moeilijk waren. Hier hele gaten in mijn verleden, ik weet een hoop niet meer. Ik herinner me vooral emoties die ik voelde maar niet wat er allemaal gebeurd is. Het is dat ik veel therapie heb gehad, met die emoties heb ik wel gedaan wat ik moest daarin en ik weet wel ongeveer wat er is gebeurd, dat was/is voor mij genoeg. Denk ik dan, heb wel dromen erover en dat is wat minder. Wanneer iemand te ver bij je is gegaan voel je je vaak automatisch schuldig. Realiseer je wel dat jij niks fout heb gedaan he. Het is eng om te vertellen maar daarna lucht het op en kan hij je beter begrijpen.. ik ben ook niet zo knuffelig en mijn man weet nu tenminste hoe dat komt. Sterkte
Je kan wel degelijk de boel verdringen. Het feit dat je van de foto van zijn zoon walgde,en niet naar school wilde en zei dat je buikpijn had ....kan wijzen dat er meer is gebeurd. Ik ben zelf van mijn 6e tot mijn 12e sexueel misbruikt op een grove manier. Ik heb jaren gedaan alsof er niks was gebeurd maar vroeg of laat komt het naar boven.Denk dat je met iemand moet gaan praten....want verdringen kan echt...
Ik heb het er nog niet over gehad, vondt het te moeilijk, misschien vanavond, met een wijntje er bij. Hoe kaart je zoiets aan? Ik sta er van te kijken hoeveel van jullie dit herkennen en wat jullie hebben mee gemaakt. Ik blijf er over piekeren, psycholoog dat lukt me echt niet, ik weet al niet hoe ik er met mijn man over moet praten. Typen is inderdaad makkelijker, dan hoef je het niet uit te spreken.
De eerste stap is dat je het met iemand deelt. Het is ook niet makkelijk. Anders had ik zelf nooit zo lang gewacht . Je hebt al een eerste stap gezet door het hier te delen en iets van je af te schrijven. Neem je tijd om de volgende stap te nemen, maar wacht niet zo lang dat je er zelf aan onder door gaat meis. Mensen in je leven kunnen je er ook doorheen slepen.
Misschien beginnen iets in de trant van schat, ik wil je wat vertellen van vroeger. Iets wat me niet lekker zit... Misschien kan jij me helpen ?... Ik zal het in ieder geval ook echt proberen te vertellen. HIj zal je misschien juist ermee kunnen steunen. Vind best heftig wat je allemaal vertel, en denk dat het juist fijn is met iemand er even over te praten.
Als je schrijven makkelijker vind dan kan je ook een stuk op papier zetten en dat samen lezen of hem laten lezen.Desnoods hem dit topic laten lezen ? Ik ben zelf maar 1x bij een psycholoog geweest en vond dat echt niks maar met mijn man heb ik goed kunnen praten.Dat kan ik tot nu toe en geloof me dat helpt enorm en lucht op.
ik kan er heel moelijk over praten met mijn partner. misschien een idee om is te gaan praten met een wild vreemde. iemand van bijv maatschappelijk werk of gewoon iemand van internet waar je je verhaal aan kwijt kan. op papier zetten vond ik fijner en dus deed me verhaal aan een stuk papier en stak het daarna in brand. had dan me hart gelucht en niemand die het verder kon lezen. heeft me best goedgeholpen. ben er met mijn 18e mee gekomen bij me moeder en ook zij weet nog niet alles. eigenlijk niemand kent het hele verhaal. kan er gewoon nog niet over praten en ben nu 8 jaar verder. zoals je begrijpt gaat er zeker tijd overheen. typen zonder te huilen is al een hele stap voor mijn. ik weet zeker dat de tijd nog komt dat ik de dader onder ogen kan komen zonder in te storten maar zover ben ik nog lang niet.
Toen ik in therapie ging kon ik ook nog niet over alles praten, heb toen ook veel geschreven. Meestal gaat dat makkelijker. Je kan dan zelf kiezen wanneer je er klaar voor bent om het aan je man te laten lezen.
Weer niet gelukt, we lopen steeds tegen elkaar te kibbelen gisteren en vandaag, ik wordt snel boos de laatste dagen en waarom? dan nog het gevoel van schaamte en schuldgevoel. pfff lastig dit. Ik hou het nog maar even voor me tot dat ik meer duidelijkheid voor mezelf heb.
Des te meer reden om het hem te vertellen. Jullie moeten toch geen onenigheid gaan krijgen om wat een ander je aangedaan heeft. Meis, vertel het hem, want dit moet echt niet tussen jullie in gaan staan. Laat je man je helpen door hem te vertellen hoe en wat er gebeurt is, nu zit je jezelf op te vreten en weet je man niet wat je dwars zit. Hij heeft heus wel in de gaten dat er iets is en straks basseert hij het op zichzelf en dan ben je verder van huis. Het is zeker niet makkelijk, maar dit kun je niet meer in je eentje oplossen, dus laat je man je helpen. Grote virtuele knuffel van mij.