Bij mijn eerste bevalling heb ik ondersteuning van mijn schoonzus gekregen, mijn man heeft vanaf begin aangegeven dat hij niet de bevalling in wilt gaan omdat hij dan flauw gaat vallen en er niet tegen kan. Hij heeft buiten de verloskamer gewacht tijdens de persweeen en wanneer de baby geboren is kwam hij meteen naar binnen, ik kan hem niet overhalen om bij de tweede bevalling bij te zijn hij zegt dat hij er echt niet tegen kan, Ik wil dit keer dat niemand erbij is alleen mijn man maar hij zegt dat hij niet in discussie wilt gaan en de bevalling meemaken want hij is er zeker mee dat hij omvalt........ Ik denk dat ik deze bevalling alleen ga meemaken omdat de ruggenprik niet word uitgezet dan denk ik dat het mij zal lukken, want waarom moet ik iedere keer iemand meenemen.. Zijn er meiden hier waar hun man ook tegenop kijkt op de bevalling bij verloskamer aanwezig te zijn tijdens persweeen uitdrijving enz, ik heb tegen mijn man gezegt dat hij voor mijn hoofdeinde gaat staan en verder toch niets zal zien maar nee hij vind het echt een drama normaal gesproken kan hij ook niet tegen bloed of operatie... Mijn man heeft mij wel ondersteund tot dat ik 10 cm ontsluiting had maar wanneer de bevalling echt ging beginnen is hij naar buiten gelopen... Ik vind het jammer maar ik krijg gelukkig de volle steun naar de bevalling hij doet alles voor mij alleen dat bevalling puntje werkt hij niet mee ik moet het maar accepteren iedereen is anders. Zal ik alleen of met iemand erbij bevallen wat zijn jullie adviezen en wie heeft er ook zonder de man bevallen? Groetjes, Orchidee
hij kan toch ook om een stoel vragen en aan je hoofdeind zitten en desnoods zijn ogen dichthouden?? sorry maar ik probeer ff met je mee te denken.. ik kan me heel goed voorstellen dat ie bang is dat ie van zijn graatje gaat,maar mss is het vooral de angst voor het evt flauwvallen en valt het hem achteraf reuze mee... en zittend kan hem niks gebeuren
Hallo Orchidee, Mijn vriend wilde er op zich wel bij zijn, maar wilde absoluut niet zien wat er allemaal gebeurde. Misschien een idee voor jouw man, achter jou te staan, waardoor hij dan niets hoeft te zien? Of heeft hij daar zelfs al moeite mee? Uiteindelijk is mijn vriend gevraagd 1 van mijn benen vast te houden tijdens het persen, dus heeft hij meer gezien dan hij eigenlijk wilde..
NOu lekker dan! Ik zou zeggen: Grow some balls en blijf er gewoon bij! Je wilt je vrouw toch bijstaan? Hij heeft het nog nooit meegemaakt dus kan hij ook niet zeggen dat hij flauw gaat vallen. Mijn vriend word normaal al duizelig van een snee in de vinger. Bij andere mensen kan hij echt niet tegen bloed! Ik zelf was dus best wel huiverig hoe dat bij de bevalling zou gaan. Maar dat ging perfect! Hij heeft gewoon alles meegekregen en is geen moment duizelig of iets geworden. Misschien vinden sommige mensen mijn reactie hard, maar ik vind dit altijd zo flauw. Een vrouw moet gigantisch veel pijn doorstaan, dan kan ik er echt niet tegen dat de man hier zogenaamt niet tegen kan en er dan maar tussenuit knijpt op het mooiste moment van je hele leven. Wat is er voor een vrouw dan fijner, dat je man je bijstaat! Als hij bij het hoofdeinde zit, ziet hij niet veel meer dan een baby wat uiteindelijk op je buik word gelegt. Waarschijnlijk is het beeld tijdens de seks schokkender. Want er vliegen echt geen liters bloed door de lucht ofzo. Laat hem lekker bij jou hoofdeinde gaan zitten. ik vind het zelf enger als mijn kind valt en bloed heeft, daar heeft mijn vriend ook meer moeite mee. Hoe gaat jou man dat straks doen? Weg lopen want hij kan er niet tegen? ( en nee, dit is geen aanval op TS, maar gewoon mijn reactie op zo'n bericht ) Ja ik weet hoe het is om angsten te hebben, maar als je het nog nooit gedaan hebt. Kun je er ook niet over oordelen. Waarschijnlijk gebeurt er niks raars als je man gewoon blijft zitten aan het hoofdeinde. Maar hij laat jou dan iig niet in de steek. Angsten zijn er om overwonnen te worden. Misschien niet alle angsten, maar met dit denk ik.....
zo... ik wil allemaal heel erg lullige dingen over je man zeggen maar doe het maar niet. Maar goed geeft wel aan hoe ik over je man denk op dit moment. Bij mij was dit absoluut geen optie geweest. Man zet zijn gevoel maar opzij en anders mag hij voor altijd weg blijven... Mijn man is ook geen fan van bloed maar bij mijn beide keizersnedes heeft hij ernaast gestaan en zelfs gekeken. Op het moment is het geen bloed enzo maar je kind wat ze uit de buik halen... dat voelt heel anders. Sorry hoor... maar tijdens het persen heb je toch juist je man nodig? Ik zou zeggen,weet je wat, anders ben je er gewoon helemaal niet bij, ik bel je wel na de kraamweek... pffff sorry wat een enorme loser... Ik kan trouwens niet tegen naalden en heb ziekenhuisangst... maar ja, kind moet er toch uit he, en ik ben lekgeprikt 2 keer in het ziekenhuis. Ja je kan wel gaan lopen miepen maar wat heb je er aan? Je hebt gewoon geen keus en dat heeft jouw man in mijn ogen ook niet.
Mijn man kijkt er ook niet naar uit maar ikzelf eerlijk gezegd ook niet, ben bang om paniek/hyperventilatie te krijgen en denk dat ik het niet kan enzo...maar ik heb weinig keus en zou het best wel kwalijk vinden als mijn man zich er dan niet toe kan zetten mij bij te staan. Heb hem ook al meerdere malen gezegd dat hij zich op m'n bovenkant moet concentreren, ik hoef zelf ook geen spiegel of iets om te zien wat daar beneden gebeurd.... Vind dit wel heel makkelijk van 'm hoor, hij kan het toch allicht proberen
Mijn vriend wil liever ook niet bij de bevalling zijn.. En weet ook zeker dat die om gaat vallen. Wij hebben samen afgesproken dat hij gewoon naast me ligt op bed ( wil graag thuis bevallen ) en alleen naar mijn hoofd kijkt, mocht hij het toch niet trekken kan hij altijd in een krukje helemaal in de hoek gaan zitten en na buiten kijken, zo is die er wel bij en ziet die toch niet alles. Ik zou best kwaad zijn als die er helemaal niet bij zou zijn, hij heeft hier tenslotte ook zijn deel aan.
Ik vind het ook heel moeilijk bij de eerste bevalling heb ik alles om gedaan om hem te overhalen maar lukt niet, hij zegt je kunt mij alles vragen maar bij de bevalling persen en uitdrijving bij zijn daar kan ik echt niet tegen ik wil er niet bijstaan ik heb hem ook gevraagt om bij mijn hoofd einde te gaan zitten nee zegt hij wat kan ik nog doen om hem toch te overhalen.... Ik ga het nu nog een keer proberen om hem toch in die kamer vast te houden, want ik wil ook dat hij mee beleeft bij mijn eerste kindje was mijn schoonzus bij mij toen de baby geboren was wilde ik de kind niet want ik geloofde op dat moment niet dat het mijn kind was maar later heb ik het wel geaccepteerd... En bij mijn eerste kindje toen zei geboren was heeft mijn schoonzus meteen mijn man geroepen en hij heeft het gezien toen de verloskundige aan het hechten was ik weet niet waarom hij er niet bij wilt daar wil ik nu achter komen... Mijn man is heel gesloten persoon hij kan niet zo open gesprek voeren hij leeft alles in zichzelf, en laat niets merken hoe moet ik zo persoon overhalen ik weet ik kan hem zo uitschelden en boos worden en uit huis sturen wat kan ik hiermee bereiken niets want ik weet hoe hij in elkaar zit ik heb met hem paar keer gesprek gehouden en en hij zegt maar nee en nee. We zullen zien,
Jeetje, bij mij was t ook geen optie geweest.. Al had ik m moeten v astketenen aan t bed.. Het is verdorie ook zijn kind! Jij hebt de pijn al.. Maar goed, veel succes met overhalen! Cursusje manipuleren bij de LOI???
Persoonlijk had ik het echt geen optie gevonden als hij er niet bij had geweest. Niet omdat ik hem zo hard nodig had, maar het gaat om ONS kindje. Wij samen kiezen ervoor om papa en mama te willen worden, wij beleven de zwangerschap samen en verwelkomen het kindje ook samen. Had hij er echt niet bij willen zijn had ik (helemaal vol hormonen) hem waarschijnlijk daarna ook niet hoeven zien. Ok, op dat moment zou het misschien wel anders zijn, maar vooraf gedacht dan he. Ik snap eerlijk gezegd ook niet zo goed waarom hij niet aan je hoofdeind kan gaan zitten en desnoods gewoon alleen naar jou kijkt. Dan richt hij z'n ogen maar op jouw gezicht of iets.
Mijn man komt uit het buitenland en daar waar vrouwen bij een ziekenhuis bevallen mogen de mannen er niet bij. Ik weet het echt niet mischien dat hij het niet normaal vind omdat hij altijd zo heeft geweten dat alleen vrouwen bevallen en mannen er niet bij mogen. Hier in Nederland heb je vrijheid en de geboorte plaats van mijn man is heel streng, het kan ook aan de cultuur liggen... Het gaat er niet om welke land hij is gekomen,
heb niet alle reacties gelezen, maar kan hier zoooooo boos om worden..... ik begrijp best dat iemand tegen sommige dingen niet tegen kan, maar pfffff zet je er overheen.... en idd blijf dan gewoon aan t hoofdeinde staan..... Dus als ik het goed begrijp komen sommige dingen later op alleen op jouw schouders terecht.... Even een annekdote: Toen onze oudste aan zn keelamandellen werd geopereerd, moest ik mee in de operatiekamer.... want mijn vent durfde niet (kwam er na en hoop onzin redenen uit)... "ja ik vind het niet zo fijn om onze zoon zo te zien".... ja duhhhh net of IK het fijn vind.... de tweede keer, kon ik niet mee ivm de voedingen van onze zoon.... en moest hij wel... en HIJ HEEFT het overleefd!!!! Ziekenhuizen, bevallingen, diegene van wie je houdt zien lijden, JA dat is niet fijn.... maar stel het belang van diegene voorop....!! of het nu je vrouw, kind..... etc is.... Heb bij mijn vorige partner (ziek en overleden) ook bij allerlei onderzoeken etc geweest... Leuk, nee.... werd er soms ook zelf eng van...... Zal je partner ook wegrennen als jij of je kind straks een onderzoek ofzo moeten....... pfffff.... maargoed... Alleen bevallen... ik zou het nooit doen... want uhhhh ik reageer elke bevalling (is gebleken) weer anders.....
idd ik sluit me bij de rest aan. mijn man kan er ook beslist niet over, maar is er wel bij geweest hij stond aan het hoofd eind en bij de eerste werd hij erg bleek en is de kraamverzorgster even met hem naar buiten geweest en heeft hij binnen even bij mijn hoofdeinde op de stoel gezeten. de verpleging/verzorging houd ook echt je man wel in de gaten!!! geef dat goed aan!!! bij onze eerste vond mijn man het erg naar om te zien hoe ik uiteindelijk buikexpressie kreeg de ambulanche broeders vongen mijn man op maar tsja de kleine moest eruit. de tweede ging een stukgemakkelijker en ben trots dat ook hij er bijbleef het is tenslotten ook ONS kind
Maar is dan toch jammer dat hij die vrijheid dan niet kiest..... bedoel DAAR weten de vrouwen ook niet beter.... dus dan speelt heel het probleem niet.... die vinden het normaal als alleen hun moeder/zus... etc.. erbij is... maar dit is nu dus wel een probleem.... anders zou JIJ het hem niet verzocht hebben....
Ik sluit me bij cerberus aan. Begrijpelijk dat hij het misschien niet gewend is omdat het in zijn cultuur anders is. Maar hier is het wel normaal.. En vele malen belangrijker jij wilt hem erbij hebben.
Het klinkt ook gewoon als een soort koppigheid: 'ik luister naar geen enkel argument en al zie ik in de praktijk helemaal niets, ik heb besloten dat ik er niet bij zal zijn, en dat doe ik dus ook niet', beetje egoïstisch hoor, je hebt toch je man nodig als je daar ligt! Jij moet het allemaal doen, hij hoeft er alleen maar bij te zijn! Maar wel een knap lullige situatie voor jou dus. En hij is echt voor geen enkele reden vatbaar, serieuze gesprekken, het in tranen aan hem vragen (beetje manipulatief misschien, maar werkt misschien wel )? Of heeft hij geen broer of goede vriend of zus oid waar hij misschien naar luistert? Moeilijk hoor, succes. Ik zou er iig wel de nodige ruzie voor over hebben....
nog een reden om IIG IEMAND erbij te hebben.... Weet niet hoe het bij anderen is hoor, maar ikzelf was elke bevalling "stukken kwijt"..... (ik viel trouwens zelfs persweeen in slaap hahahaha stoned van mn natuurlijke pijnstilling ) en vond het dan fijn om aan mijn man te vragen.... wat gebeurde er toen....?...... Hoe ging dit??? hoe ging dat???? Een bevalling is een heftige gebeurtenis en moet toch "verwerkt" worden... en dan helpt het zooooo om er met iemand over te praten....
Ik wil liever niet bevallen... maar ja moet wel he, ze liggen niet in ene naast je Sorry, ik vind gewoon maar weg gaan geen optie! Als hij het bij de eerste geprobeerd zou hebben, onderuit zou zijn gaan (als flauwvallen het ergste is dat hem kan gebeuren... kan die dan maar het beste doen in een ziekenhuis!) en het daardoor liever niet meer doet... Maar mijn vent zou het eerst moeten proberen! Tijdens de bevalling heeft mijn man ook niet gekeken, had hij geen behoefte aan. En ik vraag me af wat er zo erg is aan het pers gedeelte?! Je kan ook al bloed en vruchtwater verliezen tijdens het ontsluitingsgedeelte... dus heel veel anders is er niet aan. Ja, je ligt te persen... verder goed aangeven dat hij echt niet tegen bloed kan zodat het medische personeel hier rekening mee kan houden. Maar mijn motto zou zijn (net als bij kleine kinderen) eerst proberen, dan pas nee zeggen, opgeven of weigeren!!!
Ach meid ik ken mijn man heel goed iemand erbij nemen in gesprek je hebt mischien mijn andere forum gelezen een achterlijk schoonmoeder heb ik en de zussen en broers zijn hetzelfde daarmee heeft hij niet veel contact gelukkig niet... Vrienden heeft hij niet veel jammer genoeg moet ik voor alles gaan regelen en het huis, hij begint nu dit jaar pas mij te helpen met huishouden we hebben er groot ruzie mee gehad maar eindelijk heeft hij het geaccepteerd. Baby verschonen dat was schandelig bij hun (familie deden allse vrouwen) mannen doen niks moeder moet verzorgen gelukkig is mijn man hierover heen gegaan, ze hebben tijdens vakantie aan mijn man gevraagd en ook nog lachent die achterlijk zussen DOE JIJ JE KINDJE OOK VERSCHONEN de reactie van mijn man was in europa is het anders daar doen we alles bijna samen soms doe ik ook mijn kindje verschonen als mijn vrouw hiervoor geen tijd heeft.... Ruzie maken over bevalling heeft voor mij geen zin ik zit al in depressie over werk over schoonmoeder enz dan word het alleen maar erger en hij is heel eigenwijs dan word het een strijd... Ik ga hem rustig aan vertellen, ik heb tegen hem gezegt dit keer krijg ik ruggenprik dus ik krijg zowieso geen heftig weeen je hoeft mij bij mijn hoofd einde te staan of zitten mijn hand vasthouden en het zo gebeurd... Ik wil niet iedere keer mijn moeder of schoonzus meenemen, het is niet echt super goed tussen mijn schoonzus ik voel mij vast aan die personen omdat er niemand anders is maar ik denk dat ik dan dit keer alleen bevallen. Ik vind het heel erg dat mijn man niet bij mij komt en ondersteund maar ik sta voor zoveel dingen alleen dus ik moet dit maar ook accepteren... Wat wil je niemand is 100% procent de ene wilt dit niet en de andere wilt het wel, iedere man is anders maar ik ga ervoor vechten en geen groot ruzie erover maken we hebben het heel goed met elkaar, alleen dit onderwerp werkt hij niet mee ik heb nog 3 maanden en hopen dat hij toch anders gaat denken....
Mijn man heeft ook altijd geroepen dat hij het niet wil zien. Dit is mijn eerste zwangerschap, dus ik moet nog maar zien hoe het tegen die tijd is. Ik denk dat hij wel in de kamer aanwezig zou zijn, maar stevig de andere kant op zou kijken. Maar dan is hij er in ieder geval bij!!