Wat vershrikkelijk lastig voor je! En van de zijlijn-praten is altijd makkelijk, maar toch moet ik eerlijk zeggen dat ik kippenvel kreeg bij het lezen van de eerste post. Het stukje waarin je schrijft dat de kids op bed of op de stoel gezet worden als ze huilen (ofwel aandacht vragen) vind ik echt heel erg. Persoonlijk zou ik geen seconde meer weg durven. Ik wens je veel sterkte tijdens dit proces en vind het knap van je dat je de eerste stap hebt gezet, namelijk realiseren dat dit niet normaal is!!
Fijn dat jullie gepraat hebben. Dat was de eerste stap, het gamen bespreken. Maar denk dat er nog veeeeel meer aan de hand is waardoor het gamen en het gedrag veroorzaakt/verergerd zijn. Ik merk ook aan je manier van schrijven dat je er nog niet alle vertrouwen in hebt. Hoop dat het beter zal gaan met jullie en blijven communiceren. Of in ieder geval daarmee beginnen. Communiceren doe je nog altijd samen. Sterkte meis. *knuf*
Ja communiceren is lastig omdat hij niet wilt praten. Hij zegt ook, het liefste zeg ik de hele dag niks en speel ik lekker mijn eigen spelletje. Dan voelt hij zich het fijnste. Maar ja, hij ziet dus niet in dat dat niet normaal is. In het begin was hij zeker anders, maar ja. Wie is dat niet aan het begin van een nieuwe relatie? Natuurlijk is het daarna niet meer zo als in het begin. Het is logisch dat je dan alles doet om elkaar echt goed te leren kennen. Maar ik heb het gevoel alsof hij nu weer zijn eigen leven lijdt. Dat dit gewoon echt zijn karakter is. Dit deed hij tijdens zijn vorige relatie ook, daarvoor welliswaar minder gamen maar wel andere dingen heeeeel veel doen en heel intensief (toen kende ik hem al) maar toen had hij ook veel vrienden zodat hij daar ook veel mee bezig was. Maar ook toen hij alleen was na zijn vorige huwelijk zat hij enkel achter de computer.
ik heb niet het hele verhaal gelezen, maar nu ik dit stukje zie wil ik toch even reageren. Ik begrijp dat het heel moeilijk voor je is en je moet natuurlijk uiteindelijk zelf de keuze maken. Maar als je uiteindelijk besluit dat jij je relatie niet meer ziet zitten dan moet je je vooral niets aantrekken van anderen. Naar mijn mening ben je dan juist een hele sterke, jonge vrouw die het beste voor haar kinderen en zichzelf wil. Ik vind het juist moedig en knap van je als je bij hem weg durft te gaan i.p.v. voor het "plaatje" te kiezen. Uiteindelijk gaat het om jou en je kinderen! Verder vind ik ook dat je hem nog 1 kans moet geven. Volgens mij zul je het hard moeten spelen, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Respect is belangrijk in een relatie. Hij is op het moment niet eerlijk naar jou en de kinderen toe. Dus mocht hij terugvallen, laat hem dan merken wat hij mist als hij jou kwijt is en ga tijdelijk ergens anders wonen met de kinderen! Ik wens je heel veel succes en sterkte en hoop dat het uiteindelijk goed komt en je de juiste keuze weet te maken. liefs
wanneer hij aangeeft liever niet in gesprek te gaan en zich te focussen op het gamen dan moet je juist daar op in gaan. dit deed hij bij zijn ex ook, die relatie is hierdoor ook geklapt. wanneer je je ook voor zijn input afschermt en hier geen vragen bij stelt, ben je dan voldoende geinteresseerd in zijn beweegreden en motivatie waardoor hij dirt gedrag vertoont. er is iets waar dit vandaan komt. ook voordat zijn moeder overleed bleek hij dit te doen begrijp ik uit het hele verhaal. het zijn moeilijke gesprekken, met iemand die niet wil praten en zich het liefste onder een boomstam verbergd zodat niemand hem ziet of aanspreekt. op deze manier kan hij er simpelweg niet aan werken omdat hij niemand heeft die de vinger eronder kan leggen. het lijkt in mijn ogen voor hem ook beter dat hij de stap nu zet om eens wel te babbelen met iemand. misschien kan die erachterkomen wat er met hem aan de hand is of wwat er is gebeurt waardoor hij dit zo doet. het gamen wordt een verslaving wanneer je ergens om je heen geen zaken meer hebt welke urgenter zijn. in zijn gedachte zijn die er momenteel ook niet en dan moet de "wereld" om hem heen even aan de bel trekken. hij leeft niet in een realiteit waarin hij beseft dat er kleine kinderen zijn die liefde en aandacht vragen, niet alleen van mama maar ook van papa. zijn vriendin die ook hulp en liefde nodig heeft, maar ook hijzelf heeft liefde en hulp nodig, die zal hij ook niet meer krijgen als vanouds als hij zich zo gedraagd. hoe kun je van iemand houden als je niet van jezelf houd? probeer ook eens naar jezelf te kijken, wanneer ben je gelukkig, wat wil je in je relatie en in hoeverre wil je dat hij daar deel van uitmaakt en welk deel. ga voor jezelf ook kijken waar de onzekerheid bij jezelf vandaan komt en hoe je kunt leren hiermee om te gaan en pas op de plaats te maken. wordt er gewoon een beetje verdrietig van het hele verhaal zo te lezen.
Lijkt wel alsof hij echt verslaafd is eraan. Ook zijn korte lontje etc zou daarmee te maken kunnen hebben. Hij heeft in zijn hoofd geen ruimte voor andere dingen dan zijn spel. Ik denk dat jullie hier echt iets mee moeten, dit gaat ten koste van jullie relatie. Hij ziet de ernst er nu niet van in, maar als de relatie eenmaal over is en het spel is uitgespeeld dan komt hij heel misschien weer met beide benen op de grond. Ik weet ook niet zo goed hoe nu verder, hij zal ook hulp moeten willen, anders heeft het geen zin. Misschien kun je hem eens heel duidelijk maken dat hij moet oppassen, anders zet je hem eruit, of iets dergelijks. Erg lastig... veel sterkte
Meid, denk om je kinderen. dut is echt geen gezonde omgeving om in op te groeien.. dagelijks krijgen ze weer een klap in het gezicht omdat ze iedere keer maar weer merken dat papa niets om ze geeft.. het maakt nu geen zak uit dat jij van hem houdt.. hij houdt zo te lezen niet, of niet genoeg van je kids en van jou, en dat is het teken om weg te wezen bij die vent en de kinderen te laten zien dat jij wel van ze houdt en dus voor hun kiest inpl van voor de papa die niet om ze geeft...
Het zou vast al wel gezegd zijn, maar ik denk dat je man echt een probleem heeft. Er wordt wel eens gezegd dat gameverslaving de ergste verslaving is . Ik merk ook aan mezelf, dat als ik te lang achter de pc zit, ik gewoon asociaal word.
Overigens zeg je dat je niet weg kan om leuke dingen met je vriend te doen ! Maar jullie kunnen toch ook dingen doen Due geen geld kosten? Lekker naar het bos, strandwandeling maken heerlijk , de kinderen eens wat vroeger naar bed, lekker koken kaarsjes aan, wijntje erbij en wie weet! De romantiek er weer wat in blazen!
Supergoed dat er een "gesprek" is geweest! Probeer nu om dit vol te houden. Zet op 1 dag in de maand een kruis. Die dag komen er geen afspraken en is het "jullie" (praat) dag / avond. Ik weet niet hoe de band met je buren is, maar als die goed is, geef hen eens de babyfoon en pak je man bij de arm. Samen een rondje lopen en ondertussen praten kan heel goed zijn. Dit kost geen geld, is goed voor je lijf en je bent samen... Houd hem een bord voor zijn hoofd (liefst met lichtflitsen toeters en bellen etc) zodra jij vind dat hij terug valt. Als hij het dan weer niet begrijpt of er niets aan doet, dan is het einde verhaal en heb jij er alles aan gedaan. Laat hem eens vragen hoe zijn collega's het doen? Misschien kunnen ze vaste afspraken maken over het wanneer spelen (en daarbij jouw regels in ogenschauw houden). Wel nog even de complimenten naar jou toe dat je dit voor jou moeilijke onderwerp bespreekbaar hebt kunnen krijgen en dat jullie een soort van afspraken hebben gemaakt.
Hij heeft trouwens wel een reden opgegeven waarom hij dit spel zoveel doet. Hij is in zijn leven veel de grond in getrapt dat hij niks kan enzo. En dit spel is hij echt megagoed in. Dat geeft hem zoveel voldoening. Ik heb gezegd dat hij ook in dingen goed kan zijn wat niet achter de computer is. Dit geloofd hij niet. Dingen om te doen die geen geld kosten weet ik genoeg. Ik vraag ook vaak zat of hij mee gaat maar dan krijg ik enkel het antwoord 'ik hou daar niet van'.. Hij gaat dan dus ook echt niet mee. Ik heb net nog met mijn zusje gepraat, die vind hetzelfde als ik. Maar haar vriend heeft ook een gameverslaving gehad (en andere verslavingen) en die is er vanaf gekomen. Die kan nu gewoon gamen en soms is het wel wat veel, maar als mijn zusje dat aangeeft dan accepteerd hij dat ook. Hopelijk komt hij vanavond met mijn man praten. Maar dat is nog niet helemaal zeker. Vanmorgen was hij weer heel pissig. Ik zou de stad in gaan vandaag met mijn zusje en wist nog niet of ik met de auto of de bus zou gaan. Hij vond dat ik met de bus moest want dan nam hij de auto mee (is 10 minuten fietsen naar zijn werk). Ik zei dat ik dat een groot risico vind met 2 kids en dit onzekere weer. Ook moest ik een kado kopen voor mijn dochter en dan moest ik met een groot iets en een duobuggy de bus in enzo en dat is gewoon onhandig. Na wat gemopper zei hij als laatste 'ohwee als het gaat regenen! Dan fiets IK door de regen.'
Oh de onzekerheid van mij komt eigenlijk door hetzelfde probleem. Ook ik ben als kind bestempeld als diegene die niks kon. Ik was de dikke, de lelijke maar wel de lieve van de kids. Het heeft mij tegengehouden de opleiding te doen die ik graag wou. Want volgens mijn ouder kon ik dat toch niet. Ik was gewoon niet zo belangrijk. Het tegendeel heb ik inmiddels al wel bewezen, maar het blijft sporen achterlaten.
Dan trekt ie maar een regenpak aan... Of neemt een paraplu mee. Hij zou van mij echt de boom in kunnen. Ik hoop van harte dat je daar niet teveel op in bent gegaan... Want hij probeert je daarmee gewoon een schuldgevoel aan te praten, zoals ik het lees. Hij kan toch bedenken dat het niet handig is dat jij met de bus moet? Het is echt super dat je met hem gepraat hebt en dat hij zegt te willen veranderen, maar bovenstaande reactie is geen goede start. Wijs hem daar ook op, want misschien heeft ie het zelf wel niet eens door wat ie zegt, maar dat doe je gewoon niet in een gezonde relatie, dan gun je, je vrouw de auto, zodat zij niet met 2 kids een duobuggy, en een groot kado de bus in hoeft.
Lieve D, ik heb niet alle reacties gelezen, maar wil toch ook even mijn mening hierover kwijt. Ik denk absoluut niet dat je gelijk maar bij hem weg moet gaan. In een relatie is het niet altijd rozengeur en maneschijn, en in zulke tijden moeten jullie samen eraan werken om er uit te komen. Je weet uit ons andere topic dat mijn man ook redelijk veel speelt. Ik heb er af en toe ook flink de balen van, maar de laatste tijd is het gelukkig een stuk minder geworden. Ik denk dat het belangrijk is dat je er een keer een goed gesprek over moet hebben met hem. Hij lijkt niet door te hebben wat dit met het gezin doet. En probeer hem in dat gesprek niet af te kraken, maar samen een oplossing te zoeken. En probeer niet met hem te praten als hij achter de pc zit...dat werkt niet (maar dat weet je zelf waarschijnlijk ook wel) Hier hebben wij sinds kort de woensdagavond dat we samen gezellig tv kijken. Op woensdagavond zit manlief dus niet achter de pc. Misschien is er zo'n compromis voor jullie ook te verzinnen? Heel veel sterkte! Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen! Ook in het belang van de kinderen natuurlijk. Knuffel!
@MiniMe, hier is het dus niet zo dat hij op tijd naar bed gaat. Hij speelt tot diep in de nacht. We gaan nooit samen naar bed. Hij wou eerst geen afspraken maken van een vaste avond zonder games. Nou hebben we gisteren nog heel goed en rustig kunnen praten. Ik heb werkelijk alles op tafel gegooid. Ook het feit dat het bij mij nu zover loopt dat ik liever alleen ben met de kids dan in deze relatie. Hij doet momenteel netjes de afwas en gamed een stukje minder, maar zijn gedrag is nog niet veranderd. Hij heeft het zelfs voor elkaar gekregen om de jongste (van 7 maand) op zijn vingers te slaan omdat hij niet luisterde!!!! En hij vind dat ik eerst vrolijk tegen hem moet doen omdat hij dan ook vrolijk wordt. Het feit is dat hij thuis komt op het meest gestressde moment van de dag. Etenstijd voor de kids, de jongste is dan bijna altijd vervelend (veel jammeren en zeuren) de oudste plakt dan aan mijn been en ik ben aan het koken. Als ik hierdoor niet zo vrolijk ben mag ik dat niet tegen hem zeggen. Want dan wordt hij ook chagarijnig. Tja, ik vind het niet meer dan normaal dat ik dat tegen hem moet kunnen zeggen. Ik heb hem uitgelegd dat het ook gewoon moeilijk is om momenteel altijd vrolijk te zijn. Is zit nu in een positie van eerst zien en dan geloven. Hij moet bewijzen dat hij anders kan. We hebben gisteren ook besproken dat het ook kan zijn dat mijn gevoel over de relatie zo blijft, ookal doet hij zijn best. Ik ken mezelf en normaal als de bom gebarst is is het te laat. Ik geef de relatie nu een kans maar mijn gevoel kan ik niet zomaar veranderen. Dat moet automatisch gaan en als dat niet gebeurd houd het op een gegeven moment op. We hebben beide ook te kennen gegeven dat we nagedacht hebben over alleen wonen. Hij ook. Geen kinderen 24 uur per dag (hij is nooit klaar geweest voor kinderen) en qua financieen voor hem een stuk stuk beter. We hebben het samen erg slecht financieel maar dit komt dus ook omdat ik in een sarnering zit. En voor mij zou het ook een hele hoop stress schelen. Ivm het gamen, het feit dat ik gewoon merk aan de oudste dat ze doorkrijgt dat hij wel heel vaak boos is op haar, ook de financieen (bepaalde vaste lasten verdwijnen gewoon als we niet meer samen zijn) en ik heb erg veel behoefte aan structuur. Dit kan en wil hij mij niet echt geven, hij is namelijk totaal anders op dat gebied. Hij houdt totaal niet van plannen, vaste taken enz. Heel eerlijk, ik heb echt geen idee welke kant dit op gaat.
Allereerst wat een rotte situatie allemaal! Daarnaast denk ik aan je laatste post redelijk op te kunnen maken waar het uiteindelijk heen zal gaan.. Je geeft voor jezelf zoveel punten waardoor het 'beter' zal gaan worden.. Ik heb ook in een soortgelijke situatie qua gamen betreft gezeten, mijn maat was vol, we vechtte er al zolang tegen. Vooral zijn agressie die vrijkwam (in de zin van schreeuwen, schelden, materiele dingen kapot gooien). Ik heb geeist dat hij naar de psycholoog ging, heeft hij gedaan en nu (afkloppen) gaat het al een half jaar super!! Maar dat zijn vaak wel fases, wij hebben dit al vaker doorlopen maar nooit zo erg als laatste keer. Zijn onderliggende(!) reden is net zoals jou vriend..in real life vaak de grond in getrapt en hierin de beste willen en kunnen zijn. Succes!! Hij wilde niet naar de psycholoog?
Houdt hij zich nu wel aan de gemaakte afspraken dan ? Omdat je zegt dat hij een stukje minder gamed.. maar de bedoeling was toch veel minder ? Dat hij zegt dat jij vrolijk moet zijn, want anders wordt hij chagrijnig, vind ik echt een ronduit belachelijke opmerking.. ik zou echt ontploffen bij zoiets! Waar is het respect gebleven zeg En waar is zijn empathie ? Jij bent zo hard bezig met rekening houden, geduld opbrengen, dingen overleggen, proberen zijn kant te begrijpen, hem een kans te geven, zelfs advies te vragen op het forum (knap van je!) om de situatie en relatie proberen te redden.. doet hij nou wel zijn best ? WIL hij dit wel veranderen allemaal ? Of doet hij maar even een rollenspelletje omdat je aangegeven hebt anders te willen stoppen? Zoals jij aangeeft dat je je gevoel niet snel kunt veranderen, kan hij zijn gedragspatroon ook niet snel veranderen natuurlijk, dat zal wat tijd kosten, maar je moet wel kunnen zien dat hij er echt mee bezig is lijkt me.. Wat zijn eigenlijk de dingen die je helemaal geweldig vindt aan hem ? De dingen waarvan je zegt: Daar ga ik voor! Heeft hij nog een gesprek gehad met de vriend van je zus ? Sorry voor de vele vragen...
Ik heb half/half een beetje meegelezen in dit topic en er moet me na het lezen van je laatste post toch iets van het hart. Als ik het bovenstaande lees, zie ik veel meer voordelen in het uit elkaar gaan dan nadelen. Als de balans zo nadrukkelijk doorslaat naar het positieve van uit elkaar gaan, dan moet je toch eens gaan nadenken over het feit of dat niet een goede stap zal zijn. Met name de rust, regelmaat en minder stress die het jou en je kinderen oplevert, lijkt me erg belangrijk. Ik schrok wel van bepaalde dingen die je hierboven (en in eerdere posts) schreef over het gedrag van je vriend. Ook over dat hij eigenlijk niet klaar was voor kinderen. Hoe heeft het zover kunnen komen? Kan zijn gedrag geen vluchtgedrag zijn (uit ontevredenheid over zijn situatie)? Sorry, ik bedoel mijn vragen niet om een negatief oordeel te uiten over jou of je situatie, maar het zijn gewoon vragen die in me opkomen..