Ik werd vanmorgen wakker en ik voel me echt heel erg rot. Weet echt niet of ik er nou wel goed aan doe, alleen een kindje gaan krijgen. Ik wil dat het allemaal leuk en mooi en bijzonder is maar het voelt nu eigenlijk alleen maar naar. Alles alleen doen, ga ik dat trekken? Mijn vent kwijt, ga ik dat trekken? En wat nou als het kindje niet gezond is? Wat moet ik nou? Ik was de afgelopen dagen heel zeker van mijn zaak maar sinds ik vanmorgen wakker ben absoluut niet meer. Ik wil dit ZO graag delen met de man van wie ik hou, de echo's de afspraken de zwangerschap en uiteindelijk natuurlijk het kindje, maar dit gaat niet gebeuren. Wat vertel ik een kind? Gaat me dit kwalijk genomen worden? Wat vertel ik iedereen om me heen? Mijn ouders? Wat als ik het niet aan kan, hoe moet dat dan? Help!
En, waarom lijkt het alsof iedereen aan wie ik het vertel zo ontzettend makkelijk over abortus denkt?!
Misschien omdat ze het zelf niet meemaken? Ik ken je situatie niet, maar ik kan me indenken dat het alleen erg zwaar zal zijn om voor een kindje te zorgen. Het enige wat ik kan zeggen: Denk goed na over de consequenties van wat je doet. Abortus gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Ik ken een aantal mensen, en eigenlijk iedereen heeft er zo veel spijt van. Heel veel sterkte in ieder geval.
Tuurlijk gaat het zwaar zijn, maar je eerste reactie, de enorme blijdschap dat je mama gaat worden, die zorgt ervoor dat je het gaat redden. Als je vent niet bijdraaid raak je hem hoe dan ook kwijt, ook als je het kindje laat weghalen. Want denk je dat je het hem ooit gaat vergeven als je abortus doet terwijl je dit kindje zo graag wil? Het zal voor altijd tussen jullie in blijven staan.
Meid, ik zeg je eerlijk, i know what you talking about!! maar hou je rustig en blijf gezond bezig en gezond eten, alles komt goed ! Desnoods maak je toch even een afspraak bij je huisarts om er over te kunnen praten zonder dat hij/zij meteen een eigen mening door je strot wilt duwen. Dan raak je vast een stuk opgeluchter, been there done that! Echt, geloof en vertrouw op JEZELF en je kleintje die superblij is met jou als zijn/haar mama!! Dan leiden alle wegen automatisch naar de juiste paden. En kan jij straks je kindje recht in de ogen aankijken, het zit er nou eenmaal al, en ik hoop persoonlijk echt dat je geen abortus zal gaan doen maar zo'n keuze is totaal aan jezelf en je situatie waar je in zit. Ik hoop op een juiste beslissing voor jouw situatie en ik wens je veel sterkte en geluk verder. Liefs,
Dankjewel voor jullie reacties!! Superfijn dat ik hier ff mn verhaal kwijt kan, het zit me zo hoog.. Abortus is gewoon geen optie voor me, ik zou daar echt niet mee kunnen leven. Volgens mij word ik dan helemaal gek. Dus eigenlijk is er maar 1 optie, en dat is ook wat ik het liefste wil, maar er is natuurlijk een nieuw mensenleven in het spel.. PFFFF. Ik eet ook supergezond nu, elke dag sinaasappels persen en genoeg naar binnen zien te krijgen (behoorlijk lastig als je al volop misselijk bent), foliumzuur, geen slok meer drinken en gestopt met roken. Linay, jij zit/zat in dezelfde situatie??
Fijn dat je iig niet twijfelt over abortus. Je zou wel contact op kunnen nemen met bijvoorbeeld maatschappelijk werk wanneer je je toch erg zorgen blijft maken, of gewoon advies wilt.
Mensen lijken idd heel makkelijk over abortus te denken. Het is erg vaak aan me gevraagd waarom ik niet gewoon voor abortus gekozen heb. Alsof ik een kindje weg zou laten halen omdat de vader er vandoor ging, of alsof je maar gewoon door kunt gaan met je leven alsof er niks gebeurt is... In de steek gelaten worden is zwaar, en daar mag je best verdriet van hebben, dat is heel normaal. Als je daar behoefte aan hebt zou je contact op kunnen nemen met het Fiom of het Vbok... En waar ik destijds best veel aan heb gehad is de website Alleen maar Zwanger, zit ook een forum bij met allemaal meiden die min of meer hetzelfde meegemaakt hebben. Ik had daar veel aan omdat veel al veel verder zijn in dit proces en dat helpte mij echt relativeren. Veel sterkte!
Meid, ik kan je een hand geven. Hier ook mijn vent kwijt en 5 maanden zwanger. Uit het niets wil hij niet meer verder. En het is een zwart gat en het is zwaar. Ik huil heel veel en voel me eenzaam. Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden en woon nu weer thuis bij mijn ouders. Gelukkig is dat stabiel. Andere mensen die horen van mijn situatie vinden mij enorm krachtig en sterk. Knap dat ik het niet heb weg laten halen en kies voor het ventje en voor een nieuw leven. En ze vinden hem maar een lafaard. Spijt krijgen ze (de papa's) pas als het er is, maar ben bang dat het dan te laat is maar kijk nu niet de toekomst in want die komt maar met 1 dag te gelijk. Ons geluk komt nog wel, en we komen hier nog sterker uit. Als je me wilt berichten over het hele verhaal en hoe ik er doorheen probeer te komen geen probleem. Genoeg vrouwen die allemaal hetzelfde meemaken. Samen staan we sterk! En ik had vandaag ook een enorme dip dag, maar elke dag wordt dat minder lang en elke dag weer wat sterker dan gister.
Ach meissie toch! Wees trots dat je een kindje draagt! Jij als alleenstaande moeder kan dit vast hartstikke goed. Je hebt er geen vent voor nodig om de beste mama te zijn! Ik snap het wel hoor. Wat is er leuker om dit gelukkig iets met je grote liefde te delen! Veel praten meis! Maar geloof in jezelf, je kan dit!
Het zal af en toe ook echt wel zwaar zijn om alleen een kind groot te brengen, alleen al dat het zo graag willen delen omdat het zo bijzonder is maar dat niet kunnen kan heel vervelend voelen. Maar.. moeder worden is iets prachtigs de liefde die je voor je kindje voelt maakt je sterk. Zonder man betekend ook niet dat je alles alleen hoeft te doen. Er zijn vast mensen die dit met je willen delen, mensen die het jou en je kindje heel speciaal vinden en alleen maar blij zijn als je ze hierin betrekt. Het is misschien niet het zelfde als met de vader, maar je hoeft niet alles alleen te doen. Het is normaal dat je je af en toe af vraagt of je het allemaal goed doet, dat gebeurd denk ik onder de meest ideale omstandigheden nog wel. Een dag tegelijk jij en je kindje komen er samen wel.
Je gaat het redden meid..ik heb het ook een poos alleen moeten doen, het is idd best zwaar maar heel goed te doen..en je krijgt er zoveel moois voor terug..een kus of knuffel van je kindje kan veel goed maken
Vernon, ik ken je niet, maar je verhaal raakt me. En ik wil je in de eerste plaats feliciteren met je zwangerschap! En verder: ik dacht toen ik je topictitel las meteen: die paniek die je nu voelt, is helemaal niet gek. Ook als je wel een partner hebt en zelfs als je heel bewust bezig bent geweest met zwanger worden, kan dat gevoel je bekruipen, dat je ineens denkt: HELLUP, dat kan ik toch helemaal niet? En daarmee wil ik jouw probleem niet bagatelliseren, want het lijkt me wel enorm zwaar om alles alleen te doen en ik heb bewondering voor moeders die dat doen. Toch denk ik dat ook voor jou zal gelden dat je erin groeit. Je groeit met je kindje mee. Zo heb je nu nog een tijd om je voor te bereiden op zijn komst en als het geboren is, leer je stap voor stap hoe je met dat individu'tje om moet gaan en wat voor persoon hij/zij is. En ik hoop dat er mensen om je heen zijn die je kunnen helpen en steunen. Veel sterkte!
Omdat men denkt dat dat makkelijk is? Maar dat is het echt niet hoor! Het kan zeer ingrijpend zijn. En eigenlijk vind ik het schandalig dat mensen dat blijkbaar zo makkelijk tegen je zeggen. En nog even over wat je later tegen je kind moet zeggen: nou ja, dit dus: Dat is toch duidelijk? En verder proberen hem/haar zo goed mogelijk op te voeden en overstelpen met liefde
Hey meis, Ik mag dan niet weten hoe het is om er alleen voor te staan (zonder partner) maar wat ik wel weet is wat het toendertijd met mijn moeder deed. Zij heeft toen ook een zware tijd meegemaakt omdat dat geval waarvan ik de helft van zijn genen bezit, niet meer van haar hield en vertrok met de noorderzon. Ondanks dat ze er nu niet meer is, ben ik mijn moeder nog altijd dankbaar dat ze toen niet heeft getwijfeld en mij heeft gehouden. Veel succes! Liefs, Survivor
hey hey.. je paniek is gewoon hoor (zelfs ik had aanvallen van paniek toen ik zwanger was, omdat de verantwoordelijkheid voor nieuw leven even best binnenkwam.. laat staan wanneer je er "alleen" voor staat... Mijn moeder heeft het ook alleen gedaan. toen mijn zusjes geboren waren is hij vertrokken. En mijn mamsie heeft het prima gedaan in haar uppie! Als je maar aan je kleintje laat merken hoeveel jij van hem.haar houdt en hoe gewenst hij/zij is dan ben je al een eind Maar dat het je aanvliegt is geen wonder!
Hey meisje, Ik begrijp je verhaal hoor, ik heb namelijk hetzelfde meegemaakt, hij heeft mij laten zitten toen ik 6 weken zwanger was (nu ben ik 33 weken zwanger). Alsof dat nog niet genoeg was heeft hij mij tot het uiterste gedreven door ook nog een agressieve advocaat op mij af te sturen die mij eiste om een prenatale vaderschapstest. Ik heb dagenlang/wekenlang gehuild en mij ongelukkig gevoeld en tot de allerlaatste dag getwijfeld om een abortus te doen (ik woon in BE en hier kan het maar tot 13 weken) maar de hulp en steun van vrienden, collega's en familie heeft er mij doorgetrokken... Die vaderschapstest is er nooit gekomen trouwens want ik heb mij zelf een advocaat gezocht en geloof me, als jij nee zegt, is het nee hoor, ze mogen echt niet zonder jouw toestemming aan je lichaam gaan prutsen. Hoe het nu verder gaat lopen heb ik zelf geen idee van, de bevallingsdatum komt dichter en dichter, maar ik ben blij dat ik voor mijn kindje gekozen heb. en ja in het begin zegt iedereen, je kan toch abortus doen? maar ik zei altijd dat leeft wel he, dat is geen stuk afval dat je in de vuilbak gooit...
precies dit is wat ik hoop dat mijn zoon/dochter zegt over een jaar of 20 dankjewel voor deze woorden.
Eeeh meid! ik leef met je mee, dit allemaal heb ik ook meegemaakt maar je word er sterker door en wanneer je kleintje er is ga je denken hoe heb ik dit kunnen denken. en dan vergeet je heel snel wat er allemaal mee heeft gespeeld.. en die mensen die met abortus komen weten niet wat jij mee maakt..wanneer ze zelf in zo'n situatie zitte zullen ze ook niet meteen aan abortus denken! en uiteindelijk meid alles komt goed!