Geen vader in beeld...

Herken dit wel. Na 12 weken zwangerschap verliet mijn ex me. Een zwangerschap die overigens bewust van beiden kanten tot stand is gekomen. Mijn zoontje is nu 2 en hij heeft nu al opgemerkt dat andere kindjes een papa hebben. Dat vind hij wel erg vreemd. Ik merk ook dat hij erg naar mannen toetrekt..mijn broers zijn zijn alles. Maar ook hier gaat die vraag komen...ik heb mijn ex al heel vaak gemaild en geschreven, maar hij reageert totaal niet..negeert het allemaal alleen maar..maar wat ga ik in godsnaam aan dat kleine manneke hier vertellen als hij vraagt waar zijn papa is. Nu ze nog jong zijn hoeft daar natuurlijk niet zo n hele heisa van gemaakt te worden, maar ze komen op een leeftijd dat ze niet meer akkoord gaan met simpele antwoorden. Het is moeilijk....maar ik weet wel..ik zal voor mijn zoontje de allerbeste mama zijn die ik voor hem kan zijn en zorg dat hij nooit iets tekort komt, waardoor hij die eikel geen moment hoeft te missen.

 

hier ook een alleenstaande mama
ex is met 6 mnd zwangerschap van zoontje weggegaan. tot nog toe af en toe de vraag of een opmerking over het begrip papa... mijn zoontje is er niet zo mee bezig nog.
ik stel hem vaak gewoon een wedervraag: " waar is papa dan als hij zegt he papa. (al een jaar geen contact en daarvoor ook moeizaam en weinig tot niet) mijn zoontje zegt dan gewoon nee ik niet papa... ik heb mama en dat is het

als hij straks ouder wordt en er naar vraagt echt dan zal ik eerlijk zeggen dat zijn papa weg is gegaan omdat papa en mama problemen hadden en papa die niet met mama kon en wilde oplossen zoiets. Dus iets van papa wilde graag weg bij mama. Ik zal mijn ex niet zwart gaan maken en zal hoe moeilijk ook open staan voor contact. uiteindelijk zal de waarheid dan toch wel boven komen doordat zoon zelf dan gaat merken hoe mijn ex is (overantwoordelijk, weglopen voor problemen en niet kiezen voor kind etc) en alhoewel dat een teleurstelling zal zijn voor zoontje is het beter dan via roddels of via mij horen hoe het zit en het niet willen geloven denk ik.
Dus afhankelijk wat zoon wil en vraagt ga ik er eerlijk maar neutraal op in dan denk ik.

verder heb ik een logboek met al het contact tussen ex, en mij en zoon. Dus wanneer ex is geweest, wat hij gedaan heeft, uitspraken gesprekken etc en die liegen er niet om zeg maar. Als mijn zoon er later (stuk ouder) behoefte aan zou hebben mag hij die lezen.

ben nu trouwens als bam zwanger van donor van 2e. Geen contact met donor (kwam later achter allemaal leugens van hem toen ik net eventjes zwanger was)
ik ga dat contact ook niet opzoeken en zal ook hierin eerlijk zijn naar dit kindje. Ik wilde graag een 2e en dat ik dit via donor heb gedaan. heb wel de gegevens van de donor hoor, maar zal hier voorzichtig mee zijn nu wetende hoe hij is.

 

Ik ben niet zo'n voorstander van het eerlijk vertellen aan je kind. Het is nogsteeds een kind die niks te maken heeft met de problemen tussen 2 volwassenen.

Kijk gewoon waar je kind op dat moment behoefte aan heeft, ligt ook erg aan de leeftijd.
Misschien is hij/zij prima met een simpel antwoord.

Kinderen trekken problemen vaak naar zichzelf toe en geven zich ook vaak de schuld.

Mijn zoon is 5 en weet niet beter dat hij opgevoed wordt door mama en oma. Hij vraagt nauwelijks naar zijn "vader" en hij is gerustgesteld met het antwoord dat zijn vader ver weg woont (net als opa, die hij dus ook nauwelijks ziet en spreekt)

Nu was de relatie tussen mij en mijn ex niet iets waar je vrolijk van wordt en het was al voorbij, voordat ik ubehaubt wist dat ik in verwachting was. Heb wel van alles opgeschreven en dit krijgt hij pas als hij volwassen is (als hij daar behoefte aan heeft)

Ik zou zeggen, maak je nu nog niet druk om dingen die mogelijk nog moeten komen en kijk gewoon hoe je kind zich ontwikkeld en hoeveel behoefte hij/zij eraan heeft om te weten waar de vader is. Ik zou daarnaast NOOIT slecht praten over de vader. Laat het kind daar zelf achter komen.

 

snap je wel hoor foxy...
met eerlijk vertellen bedoel ik ook echt niet alle details en slecht praten enz

maar een ouder kind kun je heus vertellen dat papa niet meer samen kon zijn of zoiets. wel afhankelijk van de leeftijd natuurlijk. vaak spelen die dingen pas echt echt in de pubertijd (beginnend) als ze willen begrijpen hoe ze zijn, hoe ouders zijn enz. dus we hebben nog even hihi.

idd is het gewoon per kind en situatie verschillend. Maar als ze er echt bewust naar gaan vragen, willen weten hoe papa is etc kun je het op een gegeven moment ook niet negeren als ze ouder zijn he.

 

Oo nee, daar heb je gelijk in, dat je best wel IETS kan vertellen, maar ik ken bijv ook moeders doe de meest gruwelijke details (geweld enz) gewoon gaan vertellen aan de kinderen met alle gevolgen van dien.
Dat is iets wat ik gewoon niet kan en wil snappen. Dat zijn zaken die gebeurt zijn tussen 2 volwassen mensen en verder heeft dat kind daar niks mee te maken (vind ik eigenlijk ook voor beeindigen relatie etc etc.)

Pfff hebben idd gelukkig nog eff...ookal gaat de tijd belachelijk snel!

 

Ik wacht nog steeds tot mijn zoon gaat vragen en wat hij gaat vragen en daar ga ik op inspelen. Hij is nu 3,5 jaar en heeft het wel over Papa maar begrijpt de situatie nog niet. Zijn vader kijkt niet naar hem om en heeft mijn zoon al 2,5 jaar niet meer gezien. Mijn zoon noemt mij nu vaak Papa of hij vraagt: mama mag ik wel Papa tegen jou zeggen? Nou dat mag hij dus, maak ik geen probleem van. en of hij nu papa of mama roept naar mij, ik luister naar beide. Maar de vraag is nog niet gekomen dus... ik verwacht het volgend jaar als hij naar school gaat. en dat wacht ik allemaal af en hoe ik het hem ga uitleggen. Heb het nu naast mij neer gelegd en laat me ook papa noemen dus

 

hier ook het geval dat ik geen contact heb met de vader van mijn zoon. toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van hem zei hij dood leuk ach gewoon weg halen en niemand wat vertellen!
Hell noo!!!!
heb sindsdien hem op de hoogte gehouden via mail met foto's van de kleine man tot hij 6 maanden werd toen kreeg ik een mail of ik wou ophouden met hem op de hoogte houden want het was zijn kind niet en hij wilt er niks van weten..

Ik heb me hierbij neergelegd als mijn zoon rond de 13/14 is krijgt hij te horen dat zijn huidige papa niet zijn echte papa is daar heeft hij recht op.. ik heb een map met foto's , msn gesprekken, e mails bewaard voor hem.
Ik ga de waarheid niet verbergen als hij ooit opzoek wil naar zn vader help ik hem en zou hem steunen in elke stap die hij zet.

voor nu is het goed zo.

mijn huidige vriend is echt een super papa voor hem en daar hebben we het erg mee getroffen kan me geen betere papa voorstellen

 

ik heb hier ook al eens over nagedacht, maar wil me er idd nog niet al te druk om maken. deze tijd komt toch wel. de vader van mijn dochter ontkende eerst dat hij de vader was, heb na haar geboorte een brief geschreven en fotos van haar, waarop hij me boos belde dat ik naar hem moest luisteren. ( hij wilde dat ik abortus zou plegen ). en vervolgens verzocht hij me op een niet al te vriendelijke manier om hem met rust te laten, want stel zijn VROUW komt hierachter....pffff dit heb ik nooit geweten. maar ben trots dat ik ervoor ben gegaan, en ben superblij met mij mooie meid. en als ze er ooit naar gaat vragen, zal ik eerlijk zijn. afhankelijk van de leeftijd idd. maar dat hij niet klaar was om papa te worden, en mama wel. iets in die trend denk ik.

liefs

 

hoi,

het is maar een vraag he: maar waarom doen jullie zoveel moeite?? bedoel brieven sturen , foto'ssturen ??

ik ben ook alleenstaande en ben net blij dat hare pa zich niet moeit. ze staat alelen op mijn naam, ik heb nooit laten weten dat ze geboren is en ben dit niet van plan. zou haar zelfs niet meer willen delen,in co ouderschap of om de weekends.

ben ik nu de enigste die zo denkt?? begin mezelf wat abnormaal te vinden

gr

 

Jente2010:
Ik snap je beredenering (ookal ben ik het niet mee eens), maar ik vind dat je in het belang van je kind er ALLES aan moet doen om de kansen te benutten en aan te bieden, zodat hij/zij opgroeit met beide ouders.
Dit ook, zodat je kind jouw later geen dingen kan gaan verwijten.

Mochten al je pogingen op niets uitlopen, dan weet je in elk geval voor jezelf dat je alles gedaan hebt en kan je je kind dit later ook vertellen.

Voor hetzelfde geld is je ex misschien qua relaties de grootste asshole op de aardbol, maar weer de beste papa die er bestaat. Je kind verdient, nee, heeft het RECHT, om die kans te krijgen.


Maar goed, dat is mijn mening.
Ik ben zelf ook blij met mijn huidige situatie, alleen gezag, geen co-ouderschap, geen bemoeienis van ex, maar ik heb mij wel volledig ingezet om mijn gevoelens naar mijn ex opzij te zetten (wat erg moeilijk was na wat hij mij heeft aangedaan), zodat hij wel een vader kon/mocht zijn voor mijn zoon. Hij heeft deze kansen niet aangenomen en ik heb de kwestie laten rusten.

Mocht mijn zoon later vragen hebben, kan mij in elk geval niet verweten worden (door wie dan ook) dat ik niet mijn uiterste best heb gedaan om mijn zoon te laten opgroeien met zijn biologische vader.

 

Klein feitje, officieel is hij geen donor, omdat jullie sex hebben gehad
Je kan hem zo wel zien, maar wettelijk gezien is hij dat niet

Tja, Iemand die in de schuldbemiddeling zit en geen speelgoed koopt is niet per definitie een slechte ouder. Wat er verder met hem en zijn overige kinderen speelt, vind ik persoonlijk ook niet een reden om hem eventueel weg te houden, maar goed ik ken jouw, jullie situatie niet, dus kan daar niet over oordelen.
Plus (niet lullig bedoelt) maar als je al wist hoe hij tegen zijn zoon deed, waarom dan zwanger worden van hem?

Vind alleen niet dat je tegen je kind moet liegen omtrent hoe zij "tot stand" is gekomen.

Ik zal tegen mijn zoon bijv gewoon zeggen dat ik een relatie had met zijn vader, net als ik tegen mijn baby die nog moet komen, eerlijk zal vertellen dat zij van een donor is.

Maar goed, wederom, mijn mening....

 

hoi hoi,
ik zie dit niet als heel veel moeite. ik doe het puur voor het belang van mijn dochter. dat zij mij later niet kan verwijten dat haar mama niet alles heeft gedaan om haar biologische vader op welke manier dan ook in haar leven te kunnen krijgen. maar goed, dat moet iedere voor zich weten natuurlijk

 

Delen wij dezelfde ex? herkenbaar verhaal zeg!

Mijn ex ziet ook niet naar zijn kind om, ook ik heb hem brieven, emails e.d. vertuurd maar totaal geen antwoord! Ook zijn ouders een brief geschreven in de goede hoop dat die tot hem door kunnen dringen maar ook hierop 0,00 respons! Mijn zoon is nu 3,5 jaar en krijgt het begrip papa steeds meer door. hij vraagt nog niet. Laatst kwam hij bij mij en vroeg: mama mag ik papa tegen jou zeggen? ik zei natuurlijk mag dat en ook mijn broers zijn alles voor mijn zoon, hij trekt enorm naar ze toe. Het is gewoon zo gemeen en zo afschuwelijk hoe sommige vaders met hun kinderen om gaan! Vaak zeggen mensen: wees blij dat het zo gaat en dat je niet in rechtzaak op rechtaak zit ivm gezag en omgang (zoals mijn buurvrouw) maar ik (en ik denk jullie ook) denk: dit doet zeer! Mijn kind kan er niks aan doen en moet hij gestraft worden hiervoor? dat mijn ex mij niet wil zien prima (vind het wel prima) maar zijn eigen kind hoe kan je daar niet naar omkijken? Ik ben hier nog altijd dagelijks zo kwaad om, vooral omdat ik niet kan doordringen. Maar ik weet ooit dan zal mijn ex het inzien en ik hoop echt dat hij zo ongelooflijke spijt zal krijgen van alles! eigenlijk hoop ik hem eens tegen te komen, dan kan ik het allemaal eens face to face tegen hem zeggen.

 

Mijn reden is ook dat mijn zoon mij later niet kan verwijten dat ik er niks aan gedaan heb. Heb alle brieven e.d. bewaard zodat hij ze kan lezen later. Foto's verstuur ik niet, als je niet naar je kind omkijkt dan hoef je ook geen foto's van je kind vind ik... Ik heb alles op alles gezet om de vader van mijn zoon te betrekken in het leven van zijn zoon maar krijg ook 0,00 respons. maar mijn zoon kan later wel zien dat ik er wel alles aan gedaan heb.