Kun je dingen verdringen?

kan je niet beginnen met ik moet je wat vertellen
er zit me iets dwars?

Jij bent waarschijnlijk korter dan normaal omdat je iets dwars zit... en je durft t dan niet te vertellen omdat er een btje heibel is...

Weet je meid. jij zegt dat je man t er moeilijk mee zal hebben. maar toch echt niet moeilijker dan jij!!
Het zou toch fijn zijn als hij je kan helpen en steunen in de zoektocht om er achter te komen wat er nu precies is gebeurd. en het verwerkingsproces daarbij?!

echt.... praat met hem. doe het als je op bed ligt of zo. als het donker is. ik vind dat altijd fijner praten. (huilt ook lekkerder )

 

neu.. is niet belangrijk... wat een eigenwaarde..
Kop op meid! tis voor je eigen geestelijke gezondheid en dat heeft weer een weerslag op jullie samen.
Je weet toch niet of er wat gebeurd is.

Ik heb t er globaal met mijn man over gehad...
Zijn reactie is dat het hem geen pijn zou doen. ja het doet hem natuurlijk dan wel verdriet dat er met mij wat is gebeurd en ikzelf verdriet heb.
Hij zou meer begrip hebben en me helpen.
Maar al met al geeft hij aan dat het meer MIJN gevoel zijn dan de zijne. zijn beeld van mij zou niet veranderen gaf hij aan.

misschien heb je er iets aan.

:edit. en nee het is niet rot bedoeld! ik hoop gewoon dat je voor jezelf kiest!

 

Kun je er niet met je ouders over praten. Uitleggen wat je hier hebt gezegd en hen vragen hoe zij dit ervaren hebben? Mijn idee is dat ouders vaak hun ogen uiten maar als er over gesproken wordt toch dingen baar boven komen en je wat aan deze informatie kan hebben.

Zoals jij deze man en jouw gevoel beschrift komt op mij over als een verhaal met een wel erg donker randje. Dit gevoel kont natuurlijk niet zomaar ergens vandaan. Of er verder nog iets heeft plaatsgevonden doet er in zekere mate niet eens toe. Aan jouw gevoel te zien is hij al ve te ver gegaan anders had je er op een positieve manier op terug gekeken.

 

Maar waarom zouden je ouders dat niet mogen weten? Slachtoffers kampen vaak met schaamte, maar bedenk dat van alles wat gebeurd is, niets jouw schuld is geweest!
Ook je ouders zullen je nu eerder steunen dan afvallen, en er zullen ook voor hem wat stukjes op hun plek gaan vallen als je het vertelt! Ook hen help je er dus mee.

Vooraf lijkt openheid en waarheid vaak het moeilijkste wat er is, maar juist die twee dingen geven genezing. Er niet over praten gaat er enkel voor zorgen dat je met deze problemen blijft lopen en het door blijft etteren!

 

Is het gesprek al gelukt?

 

Hoe reageerde je man op je verhaal?
En dat je je niet opgelucht voelt, komt dat door zijn reactie of is dat een gevoel van jezelf?
De meeste mensen die zoiets meegemaakt hebben voelen zich in eerste instantie niet opgelucht, je hebt namelijk iets met hem gedeeld waar je je enorm voor schaamt (ook al is dat nergens voor nodig). Door erover te blijven praten met hem komt die opluchting vanzelf.
Ben wel erg trots op je dat je eindelijk je man in vertrouwen hebt genomen, nu is de "eerste" drempel genomen en kun je voor jezelf kijken wat je verder nu zou willen.

 

Mijn vraag van gister was een beetje kort, maar er was al zoveel gezegd...

Wat rot meid, het hele gebeuren en dan ook zijn reactie erop. Dan heb je eindelijk moed verzameld en krijg je zo'n reactie. Het zal niet bewust zijn gegaan, maar zoals je zegt zal hij zich (nog) niet realiseren wat dit voor jou moet betekenen.

Ik hoop dat er toch nog een goed gesprek komt, de eerste stap is gezet en dat vind ik knap van je!

 

ik weet wel zeker dat je geest dingen kan verdringen.
ik loop al een tijdje bij het GGZ vanwege een depressie.
en geloof het of niet maar daar tijdens de gesprekken ben ik er pas achter gekomen dat ik de 1e 10 jaar van m'n leven kwijt ben.
ik kan wel dingen opnoemen wat toen allemaaln gebeurd is maar dat zijn niet mijn herinneringen. dit zijn vooral dingen die ik van me ouders enz gehoord heb over wat ik toen allemaal gedaan heb

 

@frutseltje. Weetje dat je man "nuchter" reageerd is wel een mannending denk ik. Hij moet dit nu ook verwerken. denk ook niet dat alle mannen gelijk door hebben dat t je dwars zit. je zal echt heeeel duidelijk moeten zijn in wat je van hem verwacht en wat je wilt.
Het positieve is dus dat je niet meer hoeft te denken dat hij je anders gaat bezien. Dat laat de reactie wel zien.
Misschien door het er op een later tijdstip nog eens over te hebben. door bijv te zeggen. dat het je toch dwars zit. dat je er moeite mee hebt en er graag met hem over wil praten opent het voor jouw deuren.
Opluchting ga je denk ik ook niet voelen. want je weet verder niet meer. je hebt wel iemand waar je nu mee samen kan gaan verwerken. en hopelijk staat hij er voor open om er over te praten. en anders misschien idd je ouders of een vriendin waarvan je weet dat je misschien iets makkelijker praat.

super dat je er toch over gepraat heeft. geef het allemaal wat tijd.

en de tip van met je ouders praten kan best een goede zijn (of alleen je moeder) want wie weet hebben zij nog een aantal puzzelstukjes voor je.

Sterkte met alles.