Er bestaat een vermoeden dat iemand in mijn omgeving dit heeft. Ik zou graag wat persoonlijke ervaringen willen van mensen die dit hebben. Wat is voor jullie het voordeel om te weten dat je adhd hebt? Wie heeft het vastgesteld. Hoe is het vastgesteld. Wat doet het met je. Wat kan je er zelf aan doen? Gebruik je medicijnen, zo ja, welke en wat hebben die voor je gedaan? Als je liever via pb reageert dan stel ik dat op prijs. Ik zal er discreet mee om gaan.
Zo, nog helemaal niet gereageerd hier? Mijn man heeft ADHD en weet het al sinds z'n 8e, wat een enorm voordeel is vind ik. Hij weet het en heeft geleerd hoe hij ermee om moet gaan, is zich er bewust van. Het vaststellen gebeurd vaak via meerdere testen en moet altijd via de psychiater aangezien het een psychische stoornis is die ook in de DSM IV staat (daar staan alle psychiatrische stoornissen in.. om het even lekker zwaar aan te zetten). Het heeft enorm veel invloed op je leven, ik zal wel eerlijk zijn. Ook in onze relatie heeft het een enorm grote rol gespeeld. Inmiddels zijn we ruim 9 jaar samen (waarvan ruim 3 getrouwd) en gaat het echt goed met ons. Wat vooral lastig is, is dat mijn man veel negatief benaderd is in zijn jeugd door zijn ouders (wat vaak gebeurd bij ADHD'ers); ze doen veel dingen die niet goed zijn en worden daar dan op aangesproken, complimentjes zijn schaars als je er niet op let als ouder. Hij heeft ook zo'n tuigje aan gehad omdat hij gewoon ZO snel weg was, als de deur openstond, stond hij op straat. Echt gevaarlijk. Ik vind het niet zielig en vind het ook geen probleem om zelf te doen bij mijn kinderen, mocht het nodig zijn. Wat je er zelf aan kan doen; momenteel zijn de inzichten zo dat medicatie + cognitieve gedragstherapie het beste lijken te helpen. Medicatie zodat je je kan concentreren op zaken en daarmee dingen kan aanleren in de therapie. Dit heeft mijn man ook gedaan, hij heeft lang medicijnen geslikt maar is daar ongeveer op z'n 18e mee gestopt (zo'n 8 jaar geleden) Het nadeel van medicatie is namelijk dat het bijwerkingen heeft, en bij ADHD heel ironisch; hyperactiviteit.. Een voorbeeld; je kan die pillen niet de hele dag door slikken anders slaap je 's avonds niet. Vaak nam ie dan 's middags om 2 uur de laatste in, en dan was ie 's avonds aan het stuiteren omdat dan alle drukte eruit kwam. Niet leuk voor mij dus Wat hij nu doet zonder medicatie is het zelf reguleren, de drukke momenten; af en toe lekker druk doen (op muziek bijv, meetikken enzo), en dan kan hij daarna weer ff rustig doen. Oh, en wat bij hem ook helpt is om de 2 weken een jointje roken. In het begin had ik daar nog wel moeite mee maar ik zie dat het hem zoveel helpt om eventjes tot rust te komen, daar kan hij dan de komende 2 weken weer op teren zeg maar. Heb het nu geaccepteerd. Wat ook een misverstand kan zijn is dat het niet alleen maar druk gedrag is. Doordat je gedachten ongeveer 100km p/u sneller gaan dan een mens zonder ADHD, heeft mijn man iig ook veel last van vergeetachtigheid. Erg lastig soms. Structuur aanbrengen helpt, en dingen opschrijven. Maarja, dan moet je natuurlijk wel onthouden om die dingen op te schrijven... Inmiddels, na een break up (lang geleden) en ook relatietherapie kan ik zeggen dat onze relatie zeer sterk is, ook omdat hij zijn muur heeft neergehaald voor mij Écht contact hebben met een ADHD'er is soms lastig, maar het kan zeker, en een gezonde relatie is ook niet onmogelijk. Het maakt het echter lastiger als je het nog maar kort weet, de gemiddelde leeftijd dat het wordt vastgesteld is nog steeds 28 jaar.. Heel erg laat dus. Vaak vallen bij een volwassene de puzzelstukjes wel op z'n plek, maar om zaken dan te gaan veranderen is gewoon een enorme opgave.
Ontzettend bedankt voor je openheid en wat praat je er hoopvol en liefdevol over. Ik doe een beetje vaag in mijn openingspost. Het gaat om mezelf. Ik denk wel bijna zeker dat ik het heb. Alleen ik moet nog wel de testen ervoor ondergaan. Ik heb al besloten dat ik dat sowieso wil. Het voelt nu al als een opluchting. Zelfs mijn man reageert er goed op, hij pakt nu ineens wel dingen op waar ik eerst echt voor moest vechten. Dan gaf ik wel aan dat ik er niet tegen kon, maar hij nam dat niet serieus, dus iedere keer weer allemaal prullen op een plek waar het niet hoort (bijvoorbeeld). Ik kan dat op een gegeven moment niet meer recht breien in mijn hoofd, ik weet niet waar ik naar toe moet met de spullen. Weggooien durf ik niet en zo krijg je dus allemaal dumpplekken vol prullen, omdat ik het ergens kwijt wil. Wat voor mij vooral een probleem is het tactloos reageren in sociale situaties. Daar heb ik vooral vaak voor op mijn kop gehad vroeger vooral, ook erg door gepest. Ik voel niet goed aan wat gepast is. Maar doordat ik altijd wel de confrontatie heb opgezocht en maar aan mezelf ben blijven spijkeren, ben ik denk ik wel een eind gekomen. Ik zie vaak pas achteraf 'dat had ik beter niet kunnen doen' en dan weet ik wel te omschrijven wat ik beter wel had kunnen doen. Ik kan heel snel reageren en vlieg van de hak op de tak. Soms zit ik compleet vol. Wat ik ook heb is het hyperfocussen, als ik dan ergens in geïnteresseerd raak, dan sla ik door. Zo in mijn zwangerschap bv met het natuurlijk ouderschap. Iedere dag had ik weer een nieuw pakket klaar liggen voor mijn man (arme vent). Wat ik ook heb is het gevoel van een horde galopperende paarden in me. Dat heb ik al zo lang ik me kan heugen, maar ik heb het nooit genoemd omdat ik bang was definitief voor 'gek' te worden verklaard. Zo zie je dat niet aan me, behalve frutselen ben ik niet heel druk. Concentreren op gesprekken vind ik ook lastig, ik ben snel afgeleid, eigenlijk kan ik dat bijna niet zelfs. Dat lijkt dan heel ongeïnteresseerd, maar ik kan het niet grijpen. Ik vraag me dus af of ik ooit wat met medicatie zou moeten gaan doen. In het verleden heb ik op antidepressivum heel slecht gereageerd. Ik heb verschillende gekregen, maar ik reageer er tegenovergesteld op. Ik word er echt gek van. Ik vind het wel fijn om te lezen dat je samen leeft met iemand die adhd heeft en dat als een goed huwelijk ervaart! Ik lees wel gelijkwaardigheid in jullie relatie, niet dat jij de hulpverlenersrol op je hebt genomen?
hoihoi, ik kan geen lang verhaal vertellen omdat ik er zelf persoonlijk niet mee te maken heb, ma mijn schoonbroer heeft adhd en hij rookt daar ook jointjes voor en dat helpt hem (kan me voorstellen als je dit niet als optie ziet haha) ma hij rookte dit zowieso al dus de keuze tussen roken en medicatie is dan niet moeilijk. Ik denk dat het veel energie vergt ma dat je er wel mee leert leven. goed van je dat je je gaat laten onderzoeken! succes
Kost inderdaad veel energie, ik ben ook regelmatig compleet uitgeblust. Vroeger heb ik wel geblowd, maar nu is dat geen optie meer. Ik wil het ook liever niet. Als je blowt wordt het misschien rustiger in je hoofd, alleen ik kan nou niet zeggen dat ik daar dan meer energie voor terug krijg. Of een betere concentratie. Ik weet niet of dat bij je broer wel zo is?
Interessant om te lezen. Mijn man heeft een week of 6 geleden de diagnose ADHD gekregen. Hij is 28 en de diagnose is op jongere leeftijd nooit gesteld, waarschijnlijk omdat hij in het buitenland is opgegroeid. Al lees ik hierboven dat de gemiddelde leeftijd ook echt 28 is, nou ik zou echt supergraag gewild hebben dat hij hier als kind al mee had leren omgaan! Want dat had hem en ons veel ellende bespaard. We hebben van zijn psychiater een boekje meegekregen, "adhd voor volwassenen" en het is net alsof dat boekje over hem geschreven is. Echt zo'n beetje alles klopt. Eerder was er een vermoeden van borderline maar hij voldoet (gelukkig) niet helemaal aan dat plaatje, dus is de psychiater breder gaan kijken. Hij is nog niet onder behandeling, moet eerst verder getest worden en er moet worden vastgesteld (of beter uitgesloten) of hij naast adhd en depressies nog andere ziekten/stoornissen heeft. Qua medicatie heeft ie (nog voor de diagnose) 2 soorten antidepressiva gehad, maar daar reageerde hij niet goed op. Bij de eerste was ie niet meer vooruit te branden en liep hij rond als een zombie. Niet een beetje afgevlakt, wat goed zou zijn, maar echt enorm. En dat werkt niet als je ook nog moet functioneren in het dagelijks leven, zoals op het werk. Met de tweede functioneerde hij beter, maar kreeg hij paniekaanvallen en fysieke klachten. Nu is hij alweer een tijdje medicatieloos tot er een duidelijk behandelingsplan is. Het gaat nu redelijk, met korte ups en heftige downs. Wat me wel zorgen baart, is dat er zo'n 50% kans is dat zijn kinderen ook ADHD hebben. Maar als mn zoontje of de baby het hebben, hopen we er op tijd bij te zijn omdat we nu weten wat het is en waar we op moeten letten.
@ Daro, Zó herkenbaar wat je verteld. Ik reageerde ook zo op antidepressivum, inderdaad dat je angsten juist versterkt worden. Ik kan het niet uitleggen, heel erg raar, het leek wel of mijn zicht als door een koker werd. Of inderdaad, niet vooruit te branden. Dat wil ik dus ook niet, want ik heb echt te veel te doen. De enige reden waarom ik graag medicatie zou willen, is dat ik me beter kan concentreren in gesprekken en dat ik door meer rust in mijn hoofd, misschien juist meer energie zou hebben. Dat lijkt me echt fijn. Verder denk ik niet dat het wat zou moeten toevoegen bij mij. Bij mij hebben ze ook bordeline opgeplakt. de jaren erna is het een gevecht geweest, de ene zei van wel, de andere zei 'trekken van' nog een volgende zei gewoon van niet. Ikzelf heb altijd gezegd 'niet', ik ben absoluut niet een borderliner. Ik kan teveel wat een borderliner gewoon niet kan, ook niet in de mindere mate of het moet wel heel licht aanwezig zijn. De vraag is dan 'is er dan nog sprake van borderline'. Ik vind het best wel erg, want het heeft me veel tijd gekost. Als dit eerder ontdekt was, denk ik dat ze me veel gerichter hadden kunnen trainen. Ik denk dat het komt omdat adhd bepaalde raakvlakken heeft met borderline. Maar voor zover ik het begrijp is adhd niet een persoonlijkheidsstoornis en borderline is dat wel. Adhd is aangeboren? Ik heb dat tenminste zo her en der gelezen. Triest eigenlijk he, want wat ook zo kenmerkend is hoe lomp de buitenwereld erop reageert. Hun natuurlijk ook wel te begrijpen, maar wat kunnen mensen soms toch genadeloos hard zijn. Ik kan me je zorg dat je kinderen het krijgen ook goed voorstellen. Die zorg heb ik met ons nu al zo duidelijk pittige meisje ook wel een beetje. Al moet ik ook opletten dat ik het niet ga 'denken' zeg maar. Ze kan ook gewoon temperamentvol zijn. In ieder geval denk ik wel dat het helpt dat er tegenwoordig zo op in gespeeld wordt en dat je niet met een kluitje in het riet wordt gestuurd op school. Hoe reageert bij jullie de omgeving er trouwens op? Wordt het serieus genomen of gaan ze je dan bekijken als een ziekte/stoornis met een persoon. Dus dat ze je dan gaan benaderen als de 'aandoening'? Of het juist gewoon van de tafel poetsen? Zo van 'jij bent jij en je bent prima geaccepteerd' of dat ze denken dat het met een beetje opvoedkundige inspanning wel van het toneel verdwijnt?
Dat gevoel had ik ook heel erg, mn man heeft heel veel problemen maar eigenlijk functioneert hij 'te goed' voor een borderliner. Beetje raar omschreven misschien, maar zo voelt het. Volgens mij is het zo dat het gedrag gedeeltelijk overeen kan komen, in mindere of meerdere mate. Maar adhd is inderdaad aangeboren en behoorlijk genetisch bepaald. Borderline ontwikkelt zich meer door gebeurtenissen o.i.d. Ja ik ben heel erg bang dat het etiket een beetje te snel geplakt gaat worden op ons zoontje. Hij is (nu al) druk, heeft een behoorlijk temperament. Maar toch denk ik niet dat hij ook ADHD heeft. Maar goed, hij is nog erg jong. Het kan ook pas later blijken als ie toch problemen krijgt op school bijvoorbeeld. We zullen er wel op letten en hem natuurlijk helpen waar we kunnen als dat nodig is, maar mensen om ons heen (instanties, CB) niet wijzer maken dan ze al zijn.
Hier iemand met ADD, een zusje van ADHD. Ik ervaar dezelfde drukte maar dan binnenin. Ik heb alle therapieën die er bestaan gevolgd, heb zowat alle medicatie geprobeerd en werd er gewoon depressief van. En eindelijk was daar mijn redding, ik heb 30 sessies Neurofeedback gedaan. Ik ben daar zó van opgeknapt. Ik ben niet meer zo druk in mijn hoofd, zorgen verdwijnen, grote zorgen worden kleiner, ik slaap beter, ben niet meer onrustig, wiebel niet meer met mijn benen, kan gewoon stilzitten nu, ben niet meer zó enorm uitgeput, kan me beter concentreren, ben niet meer zo snel boos en kan beter met veranderingen en onverwachte situaties omgaan. Ik schrik niet meer zo snel en ben minder snel angstig. Het is even intensief en ook een investering. Ik heb vorigjaar alles vergoed gekregen maar nu vergoed VGZ en CZ sowieso de helft van de sessies. Ik zweer erbij!! Van tevoren maken ze een hersenfilmpje en nadien ook. Het zag er na de behandeling veel rustiger uit. Nu een jaar later is mijn hersenfilmpje nog steeds rustig. TS: misschien is dit ook iets voor jou? Het helpt nl ook bij ADHD. Succes
You're welcome Ah, heftig.. Haha, herkenbaar ja, dat botte Wat vervelend joh, dat je er zolang mee geworsteld hebt. Kan het enigzins begrijpen! Tja, wat betreft medicatie, dat is echt uitproberen. Ritalin werkt opzich goed denk ik, het is alleen kortwerkend. Als je echt een slecht geheugen hebt kan je misschien om Concerta vragen, dat is met langere afgifte en hoef je maar 1x per dag in te nemen Het kan wellicht tijdelijk helpen om wat nieuwe vaardigheden te leren in therapie? Nee, tja, dat is idd altijd een valkuil van de partner, maar ik ben me er bewust van dat ik dat niet doe. Dat verpest je relatie echt, wilde ik absoluut niet. Heel moeilijk, soms mijn tong afbijten als ik zag dat het fout liep maar zo noodzakelijk dat hij soms dingen zelf fout deed om daarvan te leren. Doe ik niet altijd natuurlijk, maar nu hebben we daar echt een goede balans in gevonden gelukkig @ Daro: Ernstig he, hoe je je kunt herkennen in een diagnose? Opzich wel fijn toch, of niet? Ook al is een label nooit 'fijn'. Yup.. erfelijke component is idd aanwezig, alhoewel ze nog steeds niet precies weten hoe het zit, dus staar je er niet blind op Het voordeel is idd dat je al signalen kan herkennen en het bij je kind dus snel gezien kan worden! @Kwekijzer: ja, je kan zeggen dat ADHD aangeboren is, het is een afwijking in je hersenen. Soms kan het ook getriggerd worden door bepaalde omstandigheden, je ziet het soms vaker bij kinderen die verwaarloosd of mishandeld zijn. Ik ben er altijd heel eerlijk over dat mijn man ADHD heeft en heb nog weinig rare blikken of vragen gehad... En ja, gewoon uitleggen dat het meer is dan druk zijn en rondspringen
Mijn man heeft ADHD. Deze diagnose is afgelopen zomer vastgesteld. Hij is altijd heel druk geweest en nog wel wat meer bijkomende probleempjes maar toen hij een andere drukkere baan kreeg ging het thuis mis. Onze kinderen (vooral de oudste) hadden het er erg moeilijk mee waarna ik hem min of meer gedwongen heb dit te laten onderzoeken. Hij heeft medicatie gekregen, dit werkt wel maar heeft niet altijd het gewenste resultaat. Ik denk ook dat we beiden onze draai hier nog een beetje in moeten vinden. Ik had gehoopt dat het een opluchting zou zijjn als hij de diagnose zou krijgen, omdat ik dan echt zou weten waar zijn gedrag en lakse houding vandaan komt. Helaas was dit niet meteen zo. We ijn even in een dopje terecht gekomen, maar sinds twee weken gast het een stuk beter. Ik besefte ineens dat de dingen die speelde nooit meer over zouden gaan, dat hij is zoals hij is en dat beangstigde me heel erg. Sinds een tijdje kan ik het wat losser laten vraag ik hem direct als er iets moet gebeuren en dat gaat beter. De dingen waar ik oa tegenaan loop. Erg druk, niet te remmen ook als hij met de kds bezig is. Snel afgeleidt, gaat hij de kinderen op bed leggen kan het zomaar een uur duren voor hij weer beneden s en hebben ze ondertussen van alles gedaan. Boodschappen, daar vergeet hij de helft van. Afspraken die uk met em maak, vergeet hij. Bel jiij de garage bijvoorbeeld, dan moet ik hem smiddags bellen of hij dat al heeft gedaan. Op mijn beurt denk ik dan kan ik het beter zelf doen maarja op het laatst deed ik alles zelf en toen viel ik om. Kinderen liet hij niet uitpraten. Dingen die wij gem vertelde bleven niet hangen dus dat was heel vervelend. Ik kon dat dan nog een soort van relativeren maar van en kind van 9 en 6 kun je dat niet verwachten. Maar ook vervelende opmerkingen maken, vriendschappen niet onderhouden dingen niet kunnen overzien. Nouja eigenlijk te veel om op te noemen. Het gast nu al een stukje beter, maar we zijn er nog lang niet. Ik vind het leven met een partner met ADHD, zeker als je kinderen hebt, soms best heftig!
ADD heb je als je wel druk bent maar dat niet uit toch? Dus inderdaad, druk in je hoofd? Ik ga een googlen op deze vorm van therapie, bedankt voor de tip. Het klinkt wel zo dat je er echt wat aan hebt gehad. Ik ben nu zelf net gestart met een therapie, gesprekstraining, dus ik ga het denk ik wel eerst gewoon proberen. In therapieland heb ik denk ik ook al zo'n beetje alles gedaan en geprobeerd wat er te vinden valt. Ik denk ook wel eens 'er hebben echt mensen aan mij verdiend' Want het blijft om vermogens gaan, tenzij je gewoon reguliere hulpverlening opzoekt. Maar ik heb daar echt niets aan, die kunnen niets voor me doen...
Ja, dat is dus voor mij wel een stukje houvast. Mocht het zo zijn dat ik iets door geef, dan hoeven onze kinderen het niet persé in deze mate te krijgen omdat we hun wel een liefdevolle en stabiele basis bieden. Gisteren heb ik het aan iemand op mijn naaiclubje verteld. Ik vond het een beetje eng om te zeggen, maar het verklaard zo veel. Het is een heel druk klein hok waar we me gemiddeld 6/8 personen in zitten. Ik weet soms letterlijk niet waar ik kijken moet als de dames kwebbelen. Daar heb ik er veel last van, maar ik vind het wel heel gezellig om te doen. Ik kreeg dus de vraag of ik mezelf niet wat aanpraatte. Mensen weten er over het algemeen toch niet echt veel vanaf denk ik. Het wordt een beetje bagatelliseert. Naja, het maakt me eigenlijk ook niet meer zoveel uit. Voor mezelf vind ik het nu wel handig om te weten. Ik loop al erg lang rond met in mijn hoofd de gedachte dat sommige dingen toch niet helemaal normaal zijn, maar dat ik ze maar voor mezelf hou omdat anders niemand me meer serieus neemt.
Pff, ja als je het zo op een rijtje zet kan ik me dat ook best wel goed voorstellen dat je het heel zwaar vind... Ik herken ook alles wat je verteld bij mezelf terug. Alleen ik moet er wel bij zeggen, dat ik vaak wel oplos waar ik steken laat vallen. Het lastigste vind ik gesprekken en vriendschappen. Het helpt als de omgeving redelijk prikkelvrij is. Dus geen tv op de achtergrond of verschillende gesprekken door elkaar. Ik heb me al jong zelf moeten redden, van ver gekomen, maar ik denk wel dat het me nu toch ook wel wat heeft opgeleverd. Vooral vriendschappen zijn lastig, ik kan ze ook niet overzien, het voelt vrij snel als veel te veel. Terwijl ik ook wel weer van gezelligheid hou. Eigenlijk leidt ik vrij eenzaam bestaan, want en contacten goed onderhouden en mijn dagelijkse dingen blijven doen en werk, dat is echt te veel. Mijn man moet ook veel mee denken. Brood is bv iets wat ik vaak vergeet, zelfs als hij het heeft gevraagd. In deze omgeving lastig, want we hebben hier, behalve een tankstation, niets wat open is op zondag. Is maar een klein dingetje, maar het gevoel wat ik soms heb, dat mijn kop zo druk en vol zit dat die vraag er dan gewoon niet meer bij past. Als er zoveel op je schouders terecht komt dan is dat heel vermoeiend. Dat kan op langer termijn ook gewoon niet, tenminste zo kijk ik er wel tegen aan. Wij hebben hier een vaste taakverdeling met bepaalde dingen. Ik werk ook nog buiten de deur, dus in huis heb ik huishoudelijke hulp. Die is ook nodig, want anders krijgen we hier een chaos. Ik kan daar slecht tegen. Ik had al langer geaccepteerd dat ik die huishoudelijkhulp gewoon nodig heb, ik kan er niet zonder, dus dan kost het maar een duit. Ik probeer het op sommige vlakken zo makkelijk mogelijk te maken. Krijgen jullie er nog hulpverlening bij nu? Misschien kan die jou ook wat tips geven? Ik zou het allemaal inderdaad niet op mijn schouders laden. Niemand kan dat dragen. Bedankt voor je openheid.
Als ik zo de verhalen hierboven doorlees, dan blijkt wel hoe breed ADHD is en tegen hoeveel verschillende problemen ADHD-ers kunnen aanlopen! @twinkle star: ik herken erg wat je schrijft over het moeten bellen of hij iets wel heeft gedaan en de valkuil om het dan maar allemaal zelf te doen. Mijn man is ook nog niet zo lang in Nederland, waardoor je in de beginperiode sowieso al meer van hem overneemt dan normaal. Maar op gegeven moment voelde het net alsof ik er nóg een kind bij had, alles kwam op mij neer en ik moest álles regelen, overal aan denken. En erger nog: als ik dan een keertje iets vergat dan was het huis te klein. Sowieso kan mn man erg boos worden, dan haalt ie er van alles bij en is ie boos op alles en iedereen. De hele wereld is dan tegen hem, hij speelt dan echt een slachtofferrol. En een half uur later is ie weer 180 graden gedraaid en roept ie opeens uit hoe happy hij is. Mijn man is verder erg chaotisch, raakt altijd alles kwijt en vraagt dus meerdere keren per dag aan mij waar zn sleutels zijn, of zn sportbroek, of zn tas.. dat is iets kleins maar wordt zó irritant na verloop van tijd! Hij kan niet stilzitten (beweegt met zn been op en neer), wil van alles meemaken en ervaren, is heel impulsief en zn gedachten staan nooit stil. Er is een hele tijd geweest dat hij 's nachts amper sliep, hij riep dan altijd dat hij niet kon slapen en dat vond ik zo raar: hij was hartstikke moe dus ik dacht: ga gewoon liggen en ga slapen, stel je niet zo aan en houd mij niet wakker! Maar het vervelendste aan zijn gedrag is wel zijn impulsiviteit en het zoeken naar uitdagingen, altijd de confrontatie aangaan en altijd nieuwe dingen willen doen. Dat uit zich in veel uitgaan, veel drinken, veel geld uitgeven, in zn tienerjaren is hij verslaafd geweest aan drugs. Dit is natuurlijk ook waarom er eerst een vermoeden was van borderline. Verder is hij heel intelligent, hij weet precies wat mensen willen horen en kan daardoor heel goed verbergen wat er echt speelt. Hij speelt zeg maar een spel en alleen zn naaste familie ziet hem zoals hij echt is. Zn hoofd staat nooit stil, hij maakt zich zorgen over van alles en heeft allerlei theorieën over wat mensen van hem vinden en hoe de wereld in elkaar zit... erg vermoeiend allemaal. Mijn man is gister weer bij zn psychiater geweest en moet volgende week terugkomen voor een 3 uur durend onderzoek naar verdere stoornissen. Dit is nu de derde psychiater die zich ermee bemoeit en ze krijgen het maar niet voor elkaar om een eenduidige diagnose te stellen, de diagnose ADHD is er, maar ze zijn er nu wel zeker van dat het niet alléén ADHD is.
Hmmm, hier ga ik eens wat informatie over opzoeken, bedankt! Mijn partner heeft ADD, sinds vorig jaar de diagnose gekregen. Heel ons leven draaide ineens 190 graden. Alles veranderde. We zijn nog lang niet zo ver, mijn partner heeft op dit moment erg moeite met de laatste veranderingen die hij niet kan accepteren. 3 maanden geleden kreeg hij dan ook ineens een burnout. Hij wordt steeds heen en weer gestuurd. Zijn werkgever heeft zich niet echt verdiept in ADD en stuurde hem naar een psycholoog die niet eens wist wat ADD was en hem opdrachten meegaf die hij dus niet kan uitvoeren, omdat zijn hoofd met hele andere dingen bezig is. 24/7 blijven zijn gedachtes doorgaan, hij is doodop. We zijn ons gaan richten op cognitieve gedragstherapie. En als snel vond hij zijn weg bij Mindfullness. Hiervoor heeft hij zelfs vorige maand 9 dagen voor in Duitsland gezeten als een soort "bootcamp" en nu hij terug is heeft ook hij zijn weg meer gevonden door mediteren. Het is nu nog aanhouden en er mee doorgaan, want hij is nog maar net terug en valt nu al weer een beetje in zijn oude ritme. Zodra hij gemediteerd heeft merk ik wel degelijk verschil. Hij kan zn gedachtes uitschakelen, die hebben de overhand niet meer, hij doet alles meer vanzelfsprekend. Hij lacht, hij is weer happy. Maar dit houdt niet heel lang aan. We hebben thuis al vanalles aangepast, zodat dat het niet kan zijn. Huis is steeds opgeruimd zodat hij niet in chaos thuis komt, we plannen onze dagen in en we praten erg veel de laatste tijd. Vooral het laatste is zo fijn, want hij slikte alles in. Sinds hij terug is uit Duitsland praat hij eindelijk uit zichzelf. Vooral het stukje wat je schrijft: "ben niet meer zó enorm uitgeput, kan me beter concentreren, ben niet meer zo snel boos en kan beter met veranderingen en onverwachte situaties omgaan. Ik schrik niet meer zo snel en ben minder snel angstig." is een heel groot punt bij hem. Ik ga me eens verdiepen in Neurofeedback. Dankjewel.
Moet trouwens aanvullen dat mijn partner Ritalin slikt. Sinds hij die medicatie gebruikt kan hij zich al beter concentreren en focussen, maar zoals hij zelf zegt: "Nog niet goed genoeg".
@Twinkle star: he, vervelend joh.. Die periode kan idd heel heftig zijn waarin je eigenlijk ziet hoe de situatie is en wat je wel en niet kan of wil accepteren.. Snap je helemaal. Zoiets is enorm lastig, het geeft veel onzekerheid wat betreft je relatie. Ik kan alleen maar zeggen dat je zelf goed op je grenzen moet letten voor zover dat gaat, en sterkte! @Kwekijzer: Tja, dat blijft idd lastig. Je weet nooit hoe mensen reageren. Ik denk altijd; wat is normaal? Normaal is maar saai. Ik zou nu absoluut niet meer een relatie willen met iemand zonder ADHD, mij veel te saai XD En de ADHD hoort gewoon bij mijn man, ik zou het niet meer weg kunnen denken. @Daro: jeetje, lastig zeg. Heel veel succes, ik hoop dat er snel duidelijkheid komt voor jou en je man! @Enchanted: AD(H)D'ers kunnen ook erg perfectionistisch zijn hè. Elke stap voorwaarts is goed en mooi, daar zijn ze zich soms niet al te veel bewust van! Trouwens, voor alle partners van AD(H)D'ers hier is er een enorm goed boekje op de markt; "Samen leven met AD(H)D" van Ans Ettema-Essler. Bijvoorbeeld te verkrijgen op bol.com Ik heb er echt ZOveel aan gehad, geweldig boekje!