Ik wil hier graag een onderwerp starten over het opzien tegen het vertrek van de kraamhulp... Ik zit nu in dag 5, maar ben nu al verdrietig en onzeker zonder kraamhulp. Ik zie er tegenop dat ze weggaat, ben onzeker en huil veel. Komt jullie dit bekend voor? Ik zou dit graag met jullie willen delen! Ik heb het altijd al moeilijk gehad met het afsluiten van een bepaalde periode (bv. een lange vakantie, onze bruiloft), maar nu heb ik het heel erg. Ik denk steeds aan wat er allemaal geweest is, wat er allemaal gebeurd is en hoe ik dit ervaren heb. Ik denk dan steeds: dit komt nooit weer terug, geniet ik wel genoeg?? Ik baal hier ontzettend van en denk dan weer: ik moet juist nú genieten! Ik ben benieuwd naar de ervaringen van andere moeders! Groetjes, Pinda83
misschien nog kraamtranen die je eigen emoties versterken? ik zelf heb dit niet gehad maar ik was al met mn kleine in het ziekenhuis toen ze er nog was en heb dr dus niet echt zien vertrekken... daarbij was ze er maar 3 uur per dag en had ik de draai van het moederschap al in dag 1 gevonden Wil je wel veel sterkte wensen en hoop dat je er straks niet meer tegenop ziet!
ik herken heel erg je gevoel...ik heb echt staan janken toen onze kraam weg ging...maar ze was ook zo leuk en lief pff...maar meid het komt goed!! zijn idd je kraamtranen nu..en die maken dit soort gevoelens alleen maar erger..ik heb er ook veel last van gehad... blijf gewoon lekker genieten van je meisje, elke dag weer
Ik herken het gevoel niet. nou ja, alleen het huilen dan. ik heb zitten huilen van blijdschap dat ze eindelijk weg was (geen goede kraam gehad).
Pinda: ik herken het wel hoor maar ik kan je zeggen het gaat over!! ik ben op zaterdag bevallen en het op die zondag de eerste kraam zorg gehad, die vrijdag er na wist ik niet meer hoe en wat als de kraam hulp weg zou zijn. mijn man moest toen ook gaan werken en wat dan dan zou ik alleen met mijn dochter thuis zijn. gelukkig hebben we kunnen regelen dat mijn man halve dagen ging werken dus heb ik rustig kunnen wennen. ik denk dat het de kraam tranen en de hormonen zijn die vrij komen na de bevalling. het was voor mij even erg moeilijk maar er is hoop en je komt er door heen. het blijft lastig. sterkte.
Heel herkenbaar! Beide keren heb ik flink gehuilld toen de kraamhulp wegging. Ook ik heb moeite met dingen 'los' laten en denk dan ook vaak 'dit komt nooit meer terug!'. Ik heb het nu bijvoorbeeld weer met m'n dochtertje haar eerste verjaardag. Hoe mooi ik het ook vind en hoe blij ik ook ben dat alles zo goed gaat met haar, ik zit er gewoon een soort van tegenaan te hikken dat ze straks geen baby meer is. Maar gelukkig weet ik uit ervaring dat het gelukkig allemaal weer overgaat, zowel het verdriet om de kraamhulp, als om dat de babytijd is afgelopen. Het zijn nu idd ook nog je hormonen die volop door je lijf gieren hè. Sterkte meis, het komt allemaal goed!
Ja, ik had het ook, zag er heel erg tegenop, maar dat is volgens mij ook een groot deel kraamtranen hoor. Toen ze daadwerkelijk weg was ging het eigenlijk hartstikke goed en was dat toch ook wel weer lekker juist, je leven wordt weer een beetje normaal.
Ik heb beide keren ook heel erg moeilinj gehad met haar vertrek. Kraamtranen erbovenop, blegh! Moeilijkste periode wat mij betreft, die tweede week na de bevalling. Maar het went wel. Succes straks!
Ik heb het ook gehad hoor. Ik zat er al sinds de tweede dag tegen aan te hikken. Zij was echt onze rots in de branding, zo'n lieve zorgzame vrouw, ik wilde haar toen wel voor altijd in huis hebben. Toch keek ik onbewust wel uit naar het weer alleen zijn, ik voelde me toch niet helemaal vrij in m'n eigen huis en daar waren we allebei weer aan toe. Zij liet ons vanaf de 5e dag ook wat meer alleen, zo werkten we van beide kanten naar het 'afscheid' toe. De laatste dag was even slikken, maar het was goed zo. We hebben een grote bos bloemen voor haar gekocht en toen ze weg was, was het ook klaar. Precies het goede moment zelfs, we hebben geen een keer gedacht: was ze er nog maar. Nou, oke... een keertje dan, de volgende ochtend toen we ons ontbijtje op bed zelf moesten maken
oh nee, nergens last van! Heerlijk dat ze er is, maar morgen is ze voor het laatst en daar kijk ik ook wel naar uit!
Tranen met tuiten gehuild hoor, wat een lieverd was het. Ik was wel helemaal op mijn gemak en ze was een enorme steun. Ben later nog een doos chocolade voor haar gaan brengen. Maar meis, als ze weg is is het 2 dagen wennen, even je draai vinden en je zult zien dat het allemaal gaat! Je kunt het best alleen. Als ze weg is dan moet je wel en dan gaat het ook. Geniet nog even van haar!
Ja hoor. Toen de kvz hier weg was heb ik als een klein kind zitten huilen. Men wat voelde ik me onzeker en onhandig. De eerste week zonder kvz vond ik ookecht niet leuk. Maar je wordt al snel handiger en zelfverzekerder en dan wordt alles leuker en makkelijker, echt waar.
Heeeel herkenbaar. Ik moest ook al huilen bij het idee dat ze weg ging. Onze kraamhulp bleef overigens ook 12 dagen, de laatste dagen kwam ze halve dagen, dus ik was echt heel erg aan haar gewend. Toen ze weg ging hebben de kraamhulp en ik samen gehuild, was zo dol op haar en we hadden zo gelachen samen. Toen ze eenmaal weg was ging alles gewoon door en heb ik haar niet eens gemist eigenlijk. Je gaat zo op in het verzorgen en genieten van je kindje... Vandaag ging de bel en stond de kraamverzorgster opeens op de stoep voor een bakkie trouwens . Zo kan het dus ook nog gaan.
Ow, ik heb ook ontzettend gehuild toen ze weg ging. Dagen daarvoor al omdat ik wist dat ze na een paar dagen weg zou gaan. Vond het vreselijk. Niet omdat ik me onzeker voelde mbt de verzorging, maar meer omdat je je kraamweek af moet sluiten...en die komt nooit meer terug... Had ook een super leuke en lieve kraamverzorgster, mis haar nog steeds wel eens eigenlijk.
Ook ik herken dit gevoel maar al te goed! Ik ben 5 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje en kan me zolang ik me kan herinneren dingen moeilijk los laten.. Zeker dingen die erge indruk op mij hebben gemaakt of heel bijzonder waren. Toen de kraamhulp weg ging heb ik ook behoorlijk zitten janken.. En niet alleen omdat ze weg ging maar ook omdat er weer iets afgesloten was en ik het nu alleen moest gaan doen. Terwijl ik weet van mezelf dat ik het ook zonder haar wel ging redden.. Ergens anders op dit forum heb ik laatst ook een stukje geplaatst waarin ik o.a. heb geschreven dat het afsluiten van mn zwangerschap, de kraamweek, mn oude leventje enz. bijna voelt als een rouwproces. Ik worstel hier nog steeds mee omdat mn emoties nog steeds alle kanten opvliegen of heel vlak zijn. Ik heb dit ook bespreekbaar gemaakt bij de Ha en morgen gaan we kijken wat we hiermee gaan doen.. als ik iets geleerd heb is het laat je gevoel spreken en heb het erover met mensen. Over 2 weken heb ik mn laatste afspraak bij de vk.. Ik zie er als een berg tegenop.. weer iets wat ik af moet sluiten. Hopelijk gaat dit alles snel een plekje vinden en kan ik de dingen wat makkelijker loslaten.. Al weet ik zeker dat de hormonen in dit geval hier heel veel mee te maken hebben en ook omdat ik vroeger als 10 jarig meisje heel veel op heb moeten geven. Deze combi is bij mij de reden van dit alles... uiteindelijk komt het vast goed en tot die tijd blijf ik erover praten!
Ik dacht er op dag 5 ook zo over... Maar toen ze op dag 10 weg ging (heb verlenging gekregen vanwege *niet mobiel zelfredzaam* (haha ik had het psychisch gewoon nodig, ik was erg onzeker en wilde nog ff twee dagen extra zekerheid van vraagjes kunnen stellen ) wist ik dat het goed was... Misschien komt die omslag ook bij jou nog voor het einde
Had de standaard 8 dagen en kreeg er twee dagen bij. Onze kraamhulp was ZZPer en kon haar eigen dagen indelen. De twee extra dagen heeft ze verdeeld over 4 halve...