Aaaaaargh! Ik heb het helemaal gehad met mijn onzekerheid! Het beheerst 24/7 mijn leven!! Nu ga ik sinds een tijdje naar een psycholoog om aan wat dingen te werken, maar mijn onzekerheid lijkt maar niet minder te worden. Het zijn echt van die stomme dingen waar ik onzeker over kan zijn. Zoals vanmorgen: Mijn vriend is voor zijn werk een nachtje weg, dus ik moest mijn zoontje naar het kdv brengen omdat hij dat normaal altijd doet. En natuurlijk niet met de auto.... Nee, ik heb mijn rijbewijs maar ik ben te onzeker om zelf te rijden . Dus ik ga met de bus. En daar word ik ook heel onzeker van want ik ben nog nooit met de kinderwagen in de bus geweest. En dus slaat mijn hoofd weer op hol; bij welke halte moet ik eruit, ik hoop dat het niet heel druk is in de bus, ik hoop dat de stoepranden bij de haltes verhoogd zijn, ik hoop dat er iemand in de bus zit die mij eventueel kan meehelpen, hoe werkt een ov chipkaart enz. Met als gevolg dat ik zo in gedachten ben dat ik bij het uitstappen de kinderwagen er niet achterstevoren uitrij maar gewoon naar voren! Dus mijn zoontje helt helemaal naar voren toe (gelukkig zit hij goed vast). Gelukkig is de bus verder leeg, maar ik hoor de buschauffeur van alles zeggen. Ik schaam mij dood, want natuurlijk snap ik wel dat je een kinderwagen zo niet uit een bus rijdt! Ik wil mij snel uit de voeten maken, maar als ik langs de vooringang van de bus loop, doet de chauffeur zijn deur open en zegt wel vijf keer dat je zo niet een bus uitstapt met een kinderwagen. Om er daarna aan toe te voegen: "Eerst denken voordat je iets doet!!" En toen reed hij weg. Ik dacht: Man, je moest eens weten. Ik denk juist veel te veel!!! En ja hoor, ik voelde de tranen opkomen. Muts! denk ik dan. Je bent 32 en gaat zitten janken om zo'n opmerking?! Dat hij er in stikt! Maar toch kan ik zoiets niet loslaten en voel ik mij een slechte moeder. Terwijl ik niet onzeker ben over hoe ik mijn kind opvoed. Maar wel over hoe anderen mij zien. Er hoeft maar iemand iets te zeggen: "Nou, nou, hij is wel zwaar of niet?" (opmerking schoonmoeder) of ik denk meteen dat ze denken dat ik hem teveel eten geef. En zo is het met alles wat ik doe en niet alleen wat betreft mijn zoontje. Hoe zien mensen mij? Is het niet raar wat ik zeg? Heb ik iets verkeerd gezegd? Zwaar irritant dus! Ik kan het verder goed verbergen want iedereen ziet mij als een grappig en spontaan iemand (zegt men ). Wie herkent dit en wat heb of wil je er tegen doen?!
ik ken jouw probleem zo goed! al durf ik wel auto te rijden. Maar ook ik maak me altijd druk om wat anderen van me denken. Ben ook nog eens veel te zwaar en dat maakt me ook onzeker. trek me altijd alles aan, en mijn man zegt ook altijd maak je er niet zo druk om maar als iemand ook maar een opmerking over mij of mijn meisje maakt kan ik wel janken. Dit zullen ook niet veel mensen van me denken want ik ben ook vrij groot en heb een soort schild om me heen gebouwd waardoor ik zelfverzekerder over kom. Dus hier geen tips maar wel een hart onder de riem ik weet heel goed hoe je je voelt.
Gelukkig herken ik dit helemaal niet.. Maar het enige wat ik me kan bedenken is dat je gewoon "schijt" aan andere moet hebben. Net zoals die buschauffeur, laat 'm dat lekker 5x herhalen. Nja, foutje moet kunnen, gelukkig is er niks gebeurt. En wat andere over jou denken, moeten ze toch lekker zelf weten, zolang jij je maar goed voelt bij wat je doet. Je laat je dag toch niet verpesten door wat mensen misschien wel over jou denken (of wat jij denkt dat andere over jou denken). Lekker doen en laten wat je zelf wil, dan doen andere dat ook.
gewoon denken van je fouten leer je en je weet nu hoe het wel moet. En lekker malling hebben over wat andere over je denken want mensen hebben hoe je dingen doet altijd wel een mening. Enne laat je dingen meer op je afkomen ipv na te denken.
@Tico: Bedankt voor je reactie! Ik ben ook veel te zwaar en denk dat daar ook een hoop mee samenhangt! Als iemand achter de kassa bijvoorbeeld chagrijnig reageert, dan denk ik altijd dat ze dat tegen mij doen maar tegen een slank iemand vast niet. Ik weet dat het nergens op slaat, maar dat is een voorbeeld van één van mijn gedachtenkronkels Zou je er niet iets aan willen doen dan want ik merk dat ik soms gewoon moe ben van de hele dag met anderen bezig te zijn en dan moet ik de volgende echt bijkomen en blijf ik het liefst binnen.... @Nikita90: Je hebt helemaal gelijk! Dat zeggen mijn vriend en mijn moeder ook, maar helaas komt dat niet binnen bij mij. Was ik maar zo!!
@Melanina: Ik wil ook echt leren om dingen meer op mij af te laten komen. Ik kan soms al een week opkijken tegen een afspraak op mijn werk en ga het 20 keer overdenken van tevoren terwijl het achteraf altijd meevalt....
@Moosy lastig hoor voor je. Ik heb ook wel mijn onzekerheden maar die beheersen mijn leven niet. Ik rijd wel auto en ga altijd met OV naar t werk. Maar als ik een andere route moet hebben, pluis ik die altijd wel goed van te voren uit. Misschien is dat voor mijzelf een manier om de onzekerheid te ondervangen. (als ik met de auto ga naar ergens waar ik volstrekt onbekend ik kijk via google streetview hoe het bord eruit ziet van de afslag die ik moet hebben -ik heb geen navigatie-) Wsl weet TS dit wel, maar dit doen is dan gewoon lastig. Ik weet bijvoorbeeld van mijzelf dat mijn emotie mijn ratio overheerst. Ik kan bv heel goed bedenken en beargumenteren dat ik me ergens niet druk om hoef te maken, maar doe het dan toch Probeer eens te kijken naar wat je allemaal wel goed doet. Misschien dat je een steuntje in de rug geeft. En zoals anderen bij jou je onzekerheid niet zien, zie jij dat wsl niet van heel veel anderen. Ook iets om te onthouden
Ik herken je verhaal wel een beetje... Al ben ik in de loop der jaren er wel iets sterker in geworden. Bij vragen pb me maar even.
@Bouwjaar1979 (wat trouwens het beste bouwjaar ever is ): Ik pluis juist ook alles van te voren uit. En gelukkig roepen ze tegenwoordig in de bus de haltes om dus dat scheelt. Vroeger was dat wel anders. Als je dan ook nog een chagrijnige chauffeur trof (wat ze vaak zijn ), dan wist je soms echt niet waar je moest zijn. Als ik rationeel denk dan weet ik ook dat het allemaal niet zo erg is en ik mij alles niet zo moet aantrekken. Maar ik ben nu eenmaal geen rationeel persoon. En ik probeer absoluut te kijken naar wat ik allemaal goed doe, maar dat vergeet je makkelijker. Net zoals je in een langzame rij bij de kassa staat. Je denkt dan dat je altijd de verkeerde rij kiest, maar je vergeet al die keren dat je wél de goede rij had. Nou nou, wat ben ik toch filosofisch zo vroeg op de dag . Ik probeer ook altijd te denken dat anderen ook onzeker kunnen zijn, maar ik heb het idee dat hij er bij soms vanaf straalt omdat ik door mijn onzekerheid ook onhandig kan worden en het lijkt wel of anderen dat niet hebben!! Maar zeker bedankt voor je reactie! @Mama1984: Als ik vragen heb dan pb ik je. Thanks!!
Vaak zijn het ook nieuwe dingen he. Als je al eens iets hebt gedaan wat goed gegaan is, kun je dat weer van je lijstje afstrepen. Dan heb je dat al een keer gedaan en weet je nu hoe het is of hoe het moet. Daar krijg je ook zelfvertrouwen van Je kan ook nieuwe dingen doen met iemand erbij die je vertrouwt. Dan laat die persoon alles aan jou over en jij bepaalt hoe je iets doet en als het fout gaat of je weet het even niet meer kan de andere persoon "ingrijpen".
Ja dit een een goed punt. Tenminste voor mij geld dit vaak wel. Zelfs afrijden auto/motor had ik beide 2x voor nodig, omdat ik het de 2e keer al minder eng vond
Ik herken dat zeer zeker... bij mij heeft het heel erg met mijn verleden te maken dat ik zo onzeker ben... mischien bij jou ook het geval?
Goed dat je bij een psycholoog loopt, die kan je vast helpen om enkele van je gedachtenkrinkels zoals je ze noemt om te zetten naar iets positiefs. Ik kan ook heel onzeker zijn en neem me gewoon voor om niet te luisteren naar mensen die opmerkingen maken. DIe buschauffeur.. die had mooi mijn derriere gezien hoor no way dat ik naar hem had staan luisteren. Opmerkingen over mijn kindje? Komen echt niet aan, ik zie ene vrolijk en blij kind en dat telt. Maar dat kan alleen als je daar zelf ook overtuigd van bent. Ik maskeer mijn onzekerheid ook wel met het nodige sarcasme. "Ja hij is inderdaad super dik ja. Weet niet hoe het kan, hij krijgt maar 2 chocoladeletters per dag". Knuffel meis, je hebt een heerlijk kind en je doet het super!
@BW1979: Ik heb ook altijd de verkeerde rij hoor . Gisteren bij H&M nog. Was er iemand voor mij die met de hele inhoud van haar spaarpot betaalde en degene die achter de kassa stond kon geen kleingeld tellen! @Fortuna: Het is wel zo dat wanneer je iets hebt gedaan, het al veel minder eng is. Ik heb al wel meer zelfvertrouwen dan een aantal jaar geleden, maar ik had echt verwacht dat wanneer ik eenmaal moeder zou zijn ik overal schijt aan zou hebben. Niet dus .
@BW1979: Klopt, hier ook 2x keer rij-examen. Tweede keer was veeeel minder eng! @Silvia: Absoluut. Daarom ga ik ook naar een psycholoog toe. Heb je hulp bij het verwerken? @Juju: Hee, jij hier? Gezellig . Sarcastisch kan ik ook zijn! Maar als ik zo'n depri bui heb als vandaag dan is alles teveel en baal ik zo van mezelf. En zoals ik al eerder zei. Ik dacht dat wanneer ik eenmaal een kindje zou hebben het een heel stuk minder zou zijn, maar helaas. Het zit te diep. Daarom heb ik nu ook hulp gezocht. Ik bedoel, als het zelfs niet minder wordt nu ik zo'n lief hummeltje heb, dan kan ik het zelf niet verwerken! Dank voor je lieve woorden .
ik vind juist dat door het worden van moeder dat je nog onzekerder wordt, maar wel is mijn assertiviteit beter geworden (kom dus meer voor mezelf op). en over het denken, je zegt dat je geen rationeel persoon bent... Maar dat helpt je zoveel om daar in te trainen, je wordt er geen rationeel persoon van, maar je leert om je gedachten te beïnvloeden.. Hierbij helpt cognitieve gedragstherapie heel goed (als je dat al niet krijgt... ik vermoed dat er namelijk meer aan de hand is). Wat ik heb "moeten" doen is mijn gedachten ordenen (ik doe dat ik Excel) en dan heb ik verschillende kolommen, ik zet daar in wat ik denk, hoe ik me daar over voel, is deze gedachte reeel (of te wel is het echt zo?), dan een kolom kan ik er iets mee (zo nee dan ook niet druk over maken want ik kan er niets mee) en dan een kolom met het alternatief voor die gedachte. Uiteindelijk hoor je dit dus in je hoofd te doen, dat lukt me nog niet altijd hoor. En over de buschauffeur, ik denk dat hij het goed bedoelde! Misschien dat hij het met een knipoog zei, dus lachend zodat het wat minder "pijnlijk" zou zijn. Hij had ook niets kunnen zeggen en je gewoon laten aanmodderen en je achter je rug om uitlachen.. dat heeft hij niet gedaan.
Nee ik heb geen hulp er bij verder, mischien ooit in de toekomst, nu heb ik een man die me gelukkig heel vaak een goede schop onder mijn kont geeft zodat ik bepaalde stappen wel neem die ik normaal uit onzekerheid niet zou maken... vriendschappen sluiten is daar 1 van
Awww, dit is zo herkenbaar. Wat een klotegevoel is dat hè... en dat constant alles beredeneren en veel te veel over alles na blijven denken, afvragen of je niet iets stoms hebt gezegd of gedaan... constant jezelf afvragen hoe je overkomt bij anderen. Hier ook zo, ik had veel overgewicht, was de 100 kilo ruim gepasseerd... zo'n gewicht heb ik een jaar of 12 gewogen. Door de onzekerheid kon ik me er ook niet toe zetten er iets aan te doen, want het zou toch niet lukken. Ik heb een paar sessies bij een psycholoog gehad, toen mijn mentrix (vlak voor het afstuderen) me doorverwees naar de studentenpsycholoog... en zij me door heeft gestuurd naar een externe psycholoog. Ik was te onzeker om af te studeren (is uiteindelijk gelukt met een 9!). Ook heb ik in die tijd een assertiviteitstraining gehad. Dit heeft me ontzettend geholpen! Die rollenspellen zijn suf en het voelt nogal ongemakkelijk op zo'n moment, maar ik kon vanaf die tijd beter situaties herkennen en wist ik hoe ik kon reageren zonder mezelf tekort te doen. Twee jaar na dat therapiejaar en afstuderen ben ik gevraagd om les te geven aan eerste- en tweedejaars op een informatica-opleiding op de Haagse Hogeschool. Dit heb ik 1,5 jaar gedaan. Dat had ik een aantal jaren daarvoor nooit kunnen bedenken! Een paar jaar geleden ben ik wat afgevallen, dat heeft ook nog eens geholpen in m'n zelfvertrouwen en begin dit jaar nog eens 25 kilo afgevallen. Het lijkt oppervlakkig, maar dit heeft m'n zelfvertrouwen extra gesterkt. Natuurlijk ben ik ook ouder geworden maar ik ben een ander mens dan 10 jaar geleden. Soms steekt de onzekerheid nog de kop op, maar ik kan er nu best goed mee omgaan. Grote groepen mensen vind ik ook niet eng meer. Een hele lap tekst, maar hopelijk helpt het je om te zien dat er meer mensen mee zitten en dat het dus ook kan veranderen. Je kunt echt zekerder van jezelf worden. Wat betreft autorijden, dit had ik ook... en nu zit ik per week zeker zo'n 6 uur in de auto. Het is een kwestie van doen, gewoon doen. Soms jezelf een schop onder de kont geven en doen. Als je de eerste stap zet bij de psycholoog, ik denk dat je dan een goede stap voor jezelf zet. Als iemand een vervelende opmerking maakt tegen je, zegt het vaak meer over die persoon zelf dan over jou. Daarbij komt ook dat opmerkingen heel anders kunnen overkomen op jou door jouw onzekerheid, dan dat het door de ander bedoeld is. Je legt het in je hoofd op een bepaalde manier uit. En hierop aansluitend: denk niet voor anderen! Zoals... "hij zal dit en dat wel bedoelen want ik...", nee, bij een vage opmerking vraag je om duidelijkheid: "leg eens uit" of "hoe bedoel je dat". Mocht iemand wel iets van jou vinden waarmee jij het zelf niet eens bent, dan blijft het de mening van die persoon. Dit staat niet gekerfd in je karakter. Jij blijft jezelf. Veel sterkte en zet hem op!!!
@Daphne78: Dat van die kolommen is wel een goede, want ik krijg mijn gedachten in mijn hoofd niet op een rijtje. Thanks! En als die buschauffeur het met een geintje zou zeggen, dan zou ik er nog wel tegen kunnen, maar het zei het heel verontwaardigd. @Silvia009: Hier gelukkig ook een vriend die mij erg steunt en heel lief is, maar die mij wel wat harder onder mijn kont mag schoppen . @Josephine76: Als ik jou verhaal zo lees dan herken ik er veel in. Want op zich durf ik ook goed voor groepen te spreken en ben ik niet verlegen. Ik ben projectleider en dat kan ik wel (al kan ik dan ook weer onzeker zijn over bepaalde dingen, maar als ik weet waar ik over praat niet zo). En ook zeggen mensen dat ik echt niet zo heel veel zekerder zal worden als ik zou afvallen, ik denk dat dat zeker wél zo is! Want ik betrek heel veel dingen op mijn uiterlijk. Fijn dat jij je zoveel beter voelt!!