Ons lief meisje is alweer 13 maanden. Het is een pittige tante met een eigen willetje, maar natuurlijk krijgt zij niet altijd haar zin of gaat het niet altijd zoals zij wil. Ze heeft er een handje van om zich dan op de grond te gooien, voorover of achterover (auw! koppie op de stenen vloer!) en te "schreeuwen" van het huilen - echt huilen is het niet. Maar dat wordt het wel soms. Ik worstel een beetje met haar "drama queen gedrag" als zij iets niet wil of niet mag, en ben op zoek naar de beste manier om hiermee om te gaan. Eigenlijk wil ik haar in elk geval altijd "erkennen" in haar emotie, teleurstelling of boosheid, dat benoemen en uitleggen waarom iets toch niet mag of nu niet kan. (En haar natuurlijk toch niet haar zin geven). Tegelijkertijd wil ik het dramaqueen gedrag eigenlijk negeren, omdat ze zo het snelst merkt dat het niet "werkt". Bovendien wil ik haar natuurlijk beschermen tegen zich zeer doen, en probeer ik haar dus wel vast te houden als ze zich omvergooit. Kortom, ik twijfel over mijn eigen aanpak, en dat werkt natuurlijk helemaal averechts! Hoe doen jullie dat?! Liefdevol negeren en toch zorgen dat ze zich geen pijn doet Zoiets....
Ik lees even mee! Mn zoontje van 13 maanden doet precies hetzelfde als hij zijn zin niet krijgt. Op zich wil ik dat negeren maar idd als hij zo hard neer komt op het laminaat wil ik hem ook weer troosten. Hij is daarbij ook nog is super ongeduldig en laat duidelijk (nouja woordjes zegt hij nog niet echt haha) merken als hij iets wilt. Die Die Dieeeeeeeeee!
Ja, hier ook: wijzen en "da! da! DA! DAAAA!" En dan met haar hoofdje (ja-) knikken om haar verzoek kracht bij te zetten, als ik nee zeg en nee schud.... Overigens ben ik echt geen mama waar niets mag hoor. Alleen echt gevaarlijke dingen mogen niet. Ik hoop op goeie tips van ervaren mama's....
Heeeeeel herkenbaar!! En mijn zoontje vertoont nog steeds af en toe zulk gedrag, als hij beetje dwarse bui heeft of moe is. Het is vooral bij doorkomen van tandjes ed. Dan lijkt het wel of hij soms iets zoekt om bij te huilen en getroost te worden. Mijn zoontje ging vaak met z'n hoofd op de grond bonken en dan kon hij huilen natuurlijk. Dat gedrag probeerde ik te voorkomen omdat ik niet wilde dat hij zichzelf pijn deed, maar als het wel gebeurd dan negeerde ik het zo veel mogelijk. Tuurlijk komt hij naar me toe om getroost te worden en weiger ik dat uiteraard niet, maar ik ga het ook niet heel erg uitvergroten. Dus ik geef 'm een kus en aai over zijn bol en leidt 'm dan af met wat anders. Maar zijn zin kreeg hij niet. En ik moet zeggen, dat heeft wel gewerkt. Hij doet het nu al een stuk minder, omdat ik (en papa ook!) er weinig tot geen aandacht aan besteedt. Maar dat duurt wel even hoor, voordat het effect had. Het moet toch doordringen dat zijn gedrag niet het gewenste gevolg heeft. Uiteindelijk gaat hij dat ook wel begrijpen, tenminste bij mijn zoontje werkt het. Tuurlijk heeft hij nog steeds driftbuien (heb een klein stampertje ), maar dat hoort er bij. Hij heeft in ieder geval wel door dat bij 'nee' een hele grote scene geen nut heeft.
Ik ben zelf absoluut niet voor 'negeren'. Ik denk dat wij een beetje dezelfde instelling hebben. Wat ik doe is het volgende: ik zeg dat ik begrijp dat hij boos, gefrustreerd, verdrietig,... is omdat hij niet mag wat hij dan graag wil doen en dan leg ik uit waarom dat niet mag. Als hij niet voor rede vatbaar is, laat ik hem doen en zeg ik hem dat hij naar me toe mag komen als hij dat wil. Als ik merk dat hij zichzelf pijn zou doen, zou ik hem even vasthouden (indien niet voor rede vatbaar) of hem een alternatief geven (met zijn hoofd in de zetel bonken).
Ik ben ook wel voor het uitleggen waarom iets niet mag...maar in alle eerlijkheid; die uitleg komt bij kinderen van die leeftijd (14, 15, 16 maanden) echt niet aan hoor. Tuurlijk meld ik ook dat dat van mama niet mag, maar het 'waarom' zal toch echt even moeten wachten. Geen aandacht besteden aan de scene, maar 'm afleiden en als hij dat wil (uitgaande van mijn eigen knul) een knuffel geven, werkt wel. Maar dat is puur eigen ervaring met mijn zoontje.
Ik herken het nog niet, misschien dat het nog komt. Hij heeft wel een sterke eigenwil dat weet ik wel maar als wij 3 keer zeggen nee jayden dat mag niet of nee is van mama, is van papa dan houdt hij op. dan miept hij wel even maar gaat daarna gewoon weer met zijn eigen speelgoed verder. Dit doen we eigenlijk al vanaf het moment dat hij ging kruipen, maandje of 8. Jayden laat zich ook wel eens express achterover vallen om te kijken wat onze reactie is maar als ik er niet op reageer vind hij het niet meer leuk en gaat hij verder met spelen. Af en toe heb ik wel zoiets van 'dat dat geen pijn doet...' Vaak als hij blijft miepen leidt ik hem af met wat anders en dat gaat super.
Ja, het is een beetje de vraag vanaf wanneer je wat toepast denk ik. Vanaf 9 maanden ongeveer gingen wij voor het eerst iets duidelijk verbieden (alleen in de planten graaien/opeten/eraan trekken mocht ze eigenlijk niet) en weghalen. Dat heeft goed gewerkt toen en ze doet het ook echt helemaal niet meer. Ik denk nu ook wel vaak dat het benoemen van de emotie en uitleggen nog wat te vroeg is. Toch wil ik niet dat ze "afstompt" zeg maar, en merkt dat er geen aandacht is voor haar frustratie als iets niet mag... @Elke, gecondoleerd met Noah ten eerste , ik ken je verhaal verder niet maar heel verdrietig is het. Vraagje: hoe doe je dat dan met Tuur, als je het uit gaat leggen? Toch even vasthouden en bij je nemen denk ik? Het bieden van een alternatief voor het bonken is ook wel een goed idee, om eens te proberen en anders te onthouden voor wat later. En ken je van Tuur nog de fase dat hij het nog niet kon begrijpen? Wat deed je toen?
Lastig inderdaad deze leeftijd want ze zitten vol met emoties, maar ze snappen er nog niks van. Als ze erg boos word en zichzelf ter aarde stort zou ik zeggen: jeetje je wordt er helemaal boos van, het is ook niet leuk dat het niet mag/lukt he. Vervolgens zou ik haar niet tegenhouden als ze zich laat vallen, want dan kan voor haar een middel zijn om een reactie bij jouw uit te lokken. Laat haar maar vallen (ze doet het immers zelf), maar benoem naar haar; doe maar zachtjes met je zelf en dan het bovenstaande. Het gaat voornamelijk om je eigen houding. Blijf rustig, geef er niet te veel aandacht aan, maar geef haar wel het gevoel dat ze er boos om mag worden. Als ze vervolgens nog weer verdrietig wordt om zichzelf zeer heeft gedaan in haar woedeuitbarsting, zou ik haar even een kus/knuffel geven en dan (niet lang in blijven hangen) weer lekker aan het spelen brengen.
wat betreft het alternatief aanbieden is op zich wel een hele goeie, maar dat snapt ze nu nog niet op deze leeftijd. Het hoofd bonken en zichzelf ter aarde storten overkomt ze nu echt nog, ze kunnen zichzelf nog niet stop zetten om hun boosheid anders te uiten.
Vanaf dat ik dingen ging verbieden, ging ik ook (kort) uitleg geven waarom iets niet mag. Uiteraard pas je die uitleg aan aan de leeftijd. Maar ik ben iemand die héél veel uitlegt tegen haar kind en ik merk dat mijn zoon echt héél veel begrijpt, dus dat heeft, volgens mij, zijn vruchten al wel afgeworpen. Bvb: niet aan het kaarsje komen, dat is heel warm. Dat doet pijn! (en dan wat gebaren erbij). Hij begrijpt dit al heel lang en blaast bvb altijd in zijn soep voor hij ervan eet.
Dit is precies wat ik ook doe. Ik benoem het en leg inderdaad uit waarom dat het niet mag. Als ze niet kalmeert, ga ik rustig op de bank zitten en wacht ik tot ze of wat gekalmeerd is en ik zelf naar haar toe kan of tot ze naar mij komt. Ik negeer het dus niet, maar laat haar wel 'uitrazen'. Als ik niet alle tijd heb om haar uit te laten razen en ze toch een driftbui heeft, haal ik haar ook wel eens uit de situatie. Dan loop ik bijvoorbeeld met haar op de arm even de tuin in om iets te laten zien of gaan we voor het raam staan om in de straat te kijken. Ik leid haar in ieder geval nooit af met televisie, speen of eten. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Denk overigens wel dat duidelijkheid geven waarom iets niet mag (dus benoemen) en zeggen dat je snapt dat ze daar boos om is, iets heel anders is dan aandacht geven aan haar 'drama queen' gedrag. Je gaat namelijk niet mee in haar gedrag (door te sussen oid), maar negeert haar ook niet. Oh en wat betreft te jong zijn voor het benoemen van emoties: ik merk heel duidelijk verschil. Ze is veel eerder rustig als ik dingen zeg als: "je bent boos he. ik snap wel dat je het niet leuk vindt dat je zus of zo niet mag. Maar als je dat doet, gaat het stuk en daarom mag het niet". Maar je moet het wel bevestigend zeggen en niet in vragende vrom. Hier wordt ze in ieder geval nog bozer als ik dat doe want dat maakt duidelijk dat ik er niets van snap. Dus niet vragen: ben je boos?
Vanaf dat onze zoon is geboren leg ik altijd alles aan hem uit. Op die manier is het voor mij nu een natuurlijke reactie geworden, ik hoef er niet eens meer over na te denken. Geen idee wat hij ervan meekrijgt, maar kwaad kan het in ieder geval niet! Wij zitten in de fase/sprongetje dat hij heel graag dingen zelf wil doen, vooral met eten. Hij vindt z'n vorkje razend interessant, maar het lukt nog niet goed om er mee te eten. Ik mag hem er nauwelijks mee helpen en met z'n handjes wil hij niet altijd eten. Hij kan dan echt gefrustreerd worden dat het niet lukt. Dat benoem ik dan ook altijd 'wat vervelend dat dat je niet lukt, zal mama je helpen' dat soort teksten. En flink aanmoedigen als het goed gaat, daar wordt hij altijd heel blij van.
Je geeft hier precies aan waarom je kindje erop reageert; niet vanwege wát je zegt, maar hoe je het zegt. Die uitleg doet er niet zoveel toe (die wordt niet echt opgepakt als ze heel klein zijn), maar wel de toon waarop je praat/aandacht geeft. En aangezien het voor ons logischer is om het over het voorval te hebben, doe je dat. Maar ik heb echt niet de illusie dat mijn zoontje de uitleg begrijpt, wél pakt hij de toon op en die begrijpt hij heel goed. Tuurlijk ligt het eraan hoe oud je kindje is, de mijne begrijpt nu al veel meer, maar geen hele uitleg
Ik weet het niet. Natuurlijk is het deels de duidelijke toon die ik gebruik waar ze op reageert. Maar ergens denk ik ook dat ze somiige dingetjes best begrijpt. Maar ik heb nu ook weer niet de illusie dat ze alles snapt, alhoewel ze wel heeeeel slim is
*LOL*, ja onze kinderen zijn ook heeeel slim . Tuurlijk gaan ze steeds meer begrijpen en oppakken, das logisch. Zo langzamerhand leg ik ook meer uit en begrijpt hij ook steeds meer. Maar met zo'n 14 maanden was dat nog niet echt het geval
Hier een drama diva van 18 maanden.. een echt dametje. Als ze haar zin niet krijgt of iets haar niet bevalt, dan stort ze zich ter aarde en begint de brullen. Daar kan ik echt helemaal niets mee. Ik erken en benoem haar gevoel (frustratie, boosheid etc) maar vertel haar dat het echt niet mag (en wanneer mogelijk met reden (geen snoepje want we gaan zo eten of je hebt al genoeg gehad). Maar daarna laat ik haar toch echt in haar sopje gaarkoken. Dat helpt heel goed. Bij mij is zo'n dramaatje in een paar minuten over. Papa gaat er veel meer in mee en dan duurt het veel langer. Dochterlief snapt alles al heel lang maar soms wil ze helemaal niets met die informatie! En dat zou ik ook niet willen als ik persé een koekje zou willen hahahaha
daniel had het pas tijdens het winkelen dat hij op de grond ging zitten of liggen schreeuwen als ik wat anders wilde dan hij Ik ben er bij blijven staan, hem laten uitrazen. Toen hij weer rustig was geholpen met opstaan en iets gezegt in de trant van: zo, klaar? dan gaan we weer verder lopen/winkelen. Wilde hij dan nog niet mee en weer begon te schreeuwen, dan liet ik hem weer even liggen. Gaf soms wel rare blikken van omstanders dat ik hem op de kouwe grond liet liggen, maar optillen werkt dan alleen maar averechts. Thuis doet hij het gelukkig bijna nooit